Zoals vorige week een ooievaar me welkom heette op het Zeldertsepad, wees vandaag een roodborstje ons de weg bij het landgoed Staverden waar het Speuldepad startte. Een mooi begin van een geweldig pad. Ik had al goede verhalen gehoord over dit klompenpad, maar ze worden één voor één ingelost. Toen duidelijk was dat het Speuldepad vandaag aan de beurt was, werd ik gewezen op het Solse Gat in het Speuldebos. Dit zou een plek zijn met zwarte magie. In de middeleeuwen was hier een klooster waarbij de ingezetenen het niet zo nauw namen met de christelijke leer. Als ik de overlevering moet geloven, is dat nog zacht uitgedrukt. Hoeren en snoeren was aan de orde van de dag. Maar met een bliksemschicht maakte de Allerbestierende een eind aan de Duivelse praktijken, het klooster was verdwenen in een leemkuil. Maar met het klooster verdween niet de zwarte magie en de verhalen. Terwijl de Germanen op deze plek hun zonnegod Sol vereerden, heeft de plek nog steeds een aantrekkingskracht voor New Agers en moderne heksen die er nog rituelen uitvoeren. christelijke partijen hebben dit proberen tegen te gaan. Voor zover bij mij bekend, zonder succes.
Terug bij het Aardse, of misschien wel hemelse, want de wandeling op het Speuldepad was geweldig afwisselend. Het Solse Gat hebben we niet gezocht, maar heide, bossen en akkerlandschap wisselden elkaar heel mooi af. Voor de liefhebber van meer foto’s van deze wandeling verwijs ik naar mijn Instagram pagina titiissprakeloos. Ze geven een hele goede indruk. Maar de kers op de taart vandaag was geen landschap, maar iets voor de verzorging van de innerlijke mens. We waren al wat koffiegelegenheden misgelopen omdat ze op maandag gesloten waren. Maar Rustpunt Hoeve Kerkenerf was een oase van rust even buiten het officiële pad. Via een koeienpad werden we naar het rustieke erf geleid van de biologische boerderij en konden in alle rust plaatsnemen in de tuin. IJs, koffie met koek, frisdrank en thee waren voorradig, uiteraard zelfbediening. Opgekikkerd door de koffie weer over het smalle koeienpad terug, maar toen kregen we tegenliggers. Een optocht van dertig prachtige koeien liepen ons tegemoet. Met gepast respect kropen we even onder de omheining om de optocht te aanschouwen. En met ons in de wei waren het de beesten die een uitje hadden om ons te aanschouwen. We spraken, toen de laatste koe richting de melkstal kuierde, met de boer over zijn bedrijf en de prachtige omgeving. Als we het Speuldepad als een overheerlijke taart beschouwen dan is dit rustpunt met de koeien toch echt wel de spreekwoordelijke kers op die taart.
sprakeloos verhalen 