Iedere keer is het weer anders en iets nieuws. Allereerst, ook mijn jongste zoon heb ik volledig vrijwillig meegekregen voor een klompenpad. En dat was fijn. Bovendien was dit het klompenpad wat tegen Noord-Holland aanligt, de vliegtuigen vanuit Schiphol komen af en toe over en hoe dieper in de Randstad, hoe meer kans op ‘oer’ Nederlandse plaatjes. In mijn optiek dus een a typisch klompenpad, maar daarom niet minder interessant, het Vredelantsepad in Vreeland. Het was even rijden, maar dan kun je ook putten uit meerdere mooie foto’s en een fijne herinnering aan 4 augustus 2021.
Zoonlief is op vakantie geweest en maakt zich langzaam op voor zijn laatste studiejaar in Rotterdam. Dus we hebben het over toekomstplannen, de huizenprijzen voor jonge starters en meerdere zaken die een vader wil horen van zijn zoon. Hij is er voorlopig serieus maar luchtig over, gelukkig maar. Ook hebben we het over actuele ontwikkelingen zeker naar aanleiding van de ruime hoeveelheid aanwezig fietsende babyboomers gedurende onze wandeling. Als mensen nog ouder worden, misschien wel gemiddeld 100 jaar als ik zo ver ben, hoe zal het leven er dan uitzien vraagt hij zich af. Theoretisch droomt hij over de mogelijkheid dat 120 geen uitzondering meer zal zijn.
Terwijl we langs de Vecht lopen, overdenk ik de leeftijdskwestie. Hij houdt van medische ethiek en toekomstdenken. Hij vraagt zich af of de leeftijdsfases dan zullen uitrekken en dat het heel normaal is om op je 30e nog in de adolescentie te zitten en misschien op je 70e pas de midlifecrisis hebt doorgemaakt? Of oppert hij, zullen er dan nieuwe levensfases bij komen. Zelf denk ik het eerste, hoewel in vroeger tijden werd de mens maar veertig gemiddeld. Toen zal er van penopauzeproblematiek geen sprake zijn geweest. Ze hadden wel andere zorgen, lijkt me zo.
En dan poneer ik de stelling dat hij, mocht hij 120 worden, hij wel 70 jaar zonder ouders zal leven en dan moet ik mijn huidige levensgewoontes nog maar eens even kritisch onder de loep nemen. Dat laatste denk ik alleen maar. Hij proeft mijn woorden, zeventig jaar wees zijn. In dat geval zal er sprake zijn van een nieuwe levensfase beslis ik voor mezelf. Je hebt zeventig jaar om het karakter van je ouders, je opvoeding en je socialisatieproces te herijken. Dat is lang, dus ik denk dat als de mensheid in Nederland echt zo oud wordt, dat we hier weer aan voorouderverheerlijking gaan doen. Terwijl ik keuvelend met mijn zoon doorloop richting Vreeland, kijk ik in de verte van het oer-Hollandse landschap en neem me voor om maar een boek voor hem te schrijven over het eeuwig wees zijn. Op 4 augustus 2021 is deze roman geboren in mijn hoofd tijdens een wandeling op het Vredelantsepad. Waar een klompenpad al niet toe kan leiden. Nu nog schrijven natuurlijk.
sprakeloos verhalen 