In eerste instantie dacht ik te maken te krijgen met een zompig geheel gedurende de wandeling in en rondom Wapenveld. Moerassige stukken met veel gekwaak van padden. Hoewel, het is niet de tijd van het jaar om bronstig te wezen voor een pad. Zouden ze in dit jaar getijde sowieso wel te bespeuren zijn? Of zorgt de opwarming er ook voor dat de winterslaap voor een pad ook afgelopen is en ze nu al bronstig moeten zijn. Dit is natuurlijk te onderzoeken in weer een klompenpad. Op aanbeveling van een neef gingen we op zoek naar de amfibie in Wapenveld. Bijna tien jaar geleden had ik al eens een sprookje geschreven over een kikker of pad. Dus met mijn liefde voor padden zit het wel goed. Trouwens het enthousiasme voor klompenpaden ook, dus het Paddenpad moet wel een fijne ervaring worden.
Maar het paddenpad is helemaal niet vernoemd naar het beestje, althans niet rechtstreeks. Wapenvelders werden Padden (Padd’n) genoemd. Ondanks mijn voorliefde voor kikkers en padden begrijp ik meteen dat dit niet zo vleiend is. Een kort onderzoekje leert dat de bijnaam ook weinig liefdevol en empathisch werd gebruikt. In vroeger tijden werd er ernstig getwijfeld aan de hygiëne van de Wapenvelder. Ze hadden, gelijk padden, een streep op hun rug, waarschijnlijk van de noeste arbeid die ze moesten verrichten om het onherbergzame gebied in het gareel te brengen. Een meer positieve uitleg is dat padden tot de pioniers behoren gelijk de Wapenvelders. De eerste zaterdag is er ieder jaar een feestelijke herdenking: Padd’ndag. Het is maar dat u het weet. Het Paddenpad is trouwens iedere dag te lopen.
Ik heb Padd’ndag vandaag gevierd samen met mijn zoon. Het Paddenpad was een fijne afwisselende wandeling op een ‘veel’ te warme 14 november. Ik denk dat dit het laatste klompenpad van dit jaar is. Het is misschien wel tijd voor een winterwandelslaap. Maar dat heb ik vaker gezegd. Maar nummer 40 is in ieder geval gewandeld.
Meer foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos
sprakeloos verhalen 