Albapad, te mooi voor selfies

De herfst hangt in de lucht, maar het was nog voldoende veelbelovend om een klompenpad te trotseren. In Oosterhuizen bij Apeldoorn begint het Albapad en ik loop al even vooruit op de eindconclusie, een hele fijne wandeling hebben mijn meissie en ik gemaakt. Genoten van de afwisseling, bos, coulissen en open velden. Tijdens deze wandeling werd mij weer eens duidelijk hoe behoedzaam in Nederland omgegaan moet worden met de spaarzame ruimte. Maar op minder dan 50 meter van de A50 loop je toch in een prachtig stukje bos. Toegegeven, allesomvattende stilte was er niet, maar vogels waren duidelijk te horen, boven het wegverkeer. En hoe was het vroeger trouwens, toen maakte een stoomtrein toch ook ontzettend veel herrie. De stoomtrein hebben we niet gezien vandaag, mogelijk rijdt de trein ook niet in het coronatijdperk, het station onder de A50 voor betere tijden was weer een van de verrassingen tijdens de wandeling.

Ik noemde het al, de herfst hangt in de lucht, maar niet alleen de herfst. Hier en daar pakten in de verte donkere wolken zich samen. Een regenbui of stortbui is niet gevallen. Maar de donkere luchten symboliseerden voor ons ook een beetje de ongelooflijk stomme streek die onze koning heeft uitgehaald. Wanneer zullen de gevolgen van zijn onnadenkende (ik hoop dat het onnadenkend is) neerdalen op de Nederlandse bevolking. Hoe zal de toch al gepolariseerde samenleving in Coronatijd uiteindelijk reageren? Als de donkere wolken symbolisch zijn, dan wordt het een fikse slagregen. We kunnen ook moed putten uit de zonnestralen die ook af en toe aanwezig waren. Misschien gaat het meevallen. Maar ik heb een tip voor de koning en zijn gezin. Vlak bij het Albapad in Apeldoorn staat een groot gebouw waar eens zijn voorouders leefden. Voor een welverdiende vakantie zullen ze vast nog wel wat kamertjes vrij kunnen maken. En wandelen maar. Klompen aan, rugzak op (nu met thermoskan in verband met de sluiting van de horeca) en wandelen maar.

Mijn vrouw was in de stemming voor het maken van selfies. Ik ben daar niet zo van. Ik ben al lang blij dat de selfie-stick al weer een paar jaar op zijn retour is. Is het u wel eens opgevallen dat hele grote groepen vrouwen allemaal op dezelfde manier op zo’n selfie staan? Ze hebben allemaal het geheime handboek gelezen blijkbaar: je kin naar beneden, schalks kijken en je tong dubbelgevouwen achter je holle kies of zoiets. Ik weet het niet precies hoor, heb dat boek nooit gelezen. Maar goed, een kleine dissonant van deze wandeling is dat ik ook moest poseren voor een prachtige romantische selfie. Dat gaat nooit goed. Bovendien is het Albapad veel te mooi om de tijd te verdoen met selfies.