Ik wist dat het er mooi was, maar het heeft mijn verwachtingen overtroffen. Begin jaren negentig ben ik mijn opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige gestart in Wolfheze. Van 1992 tot 1998 heb ik menig wandeling met patiënten gemaakt in de nabijheid van het psychiatrische ziekenhuis. Vele herinneringen, goede en minder goede komen langs bij de wandeling vandaag in Wolfheze en omgeving. Het Molenbeeksepad is aan de beurt, vandaag met dè wandelclub die als het meezit 1 keer per jaar bij elkaar komt. Agenda’s trekken is een dingetje natuurlijk. Vandaag op dierendag was het zover.
Het moet op een warme zondag in september zijn geweest dat de sfeer goed was, de bezetting van verpleegkundigen op peil, dus wandelen maar. Ik werkte toen op een afdeling voor getraumatiseerde vluchtelingen. We liepen die middag met een Birmees, een Angolees en een Armeniër te keuvelen langs de bloeiende heide. Het Nederlands van deze gasten was wisselend, maar in de ontspannen sfeer lukt dat redelijk. De meest introverte man van het stel genoot zichtbaar van de paarse kleurenpracht. Spontaan begon hij te zingen, niet een lied uit zijn land van herkomst, maar het prachtige lied van toen nog Jantje Smit, Ik zing een lied voor jou alleen .Het werd blijkbaar gezongen op de muziektherapie, want al snel zongen de twee anderen uit volle borst mee. De ontlading van toen zal ik nooit vergeten.
Of wat te denkOfen van het monument ter nagedachtenis aan de b
mbardementen in 1944 tijdens Operation Market Garden. Toen was het al een opvang voor dollen, hysterica of anderszins onaangepasten zoals dat toen nog heette. Er zijn veel slachtoffers gevallen, ook op het ziekenhuisterrein. Begin jaren negentig verpleegde ik op een geriatrische afdeling een man die doodsbang was voor onweer. Het deed hem denken aan dat bewuste bombardement. De man zat er al voor 1944 en zat er in 1993 nog steeds. Een gouden jubileum in de psychiatrie!! Ik zie verder een bekende naam op het kerkhof van een patiënt.
Of wat te denken van het hem monument ter nagedachtenis van de slachtoffers van het rusthuis voor krankzinnigen dat er in 1944 al stond. Operation Market Garden zorgde ook voor vele slachtoffers bij de bewoners van het psychiatrisch ziekenhuis. Zo verpleegde ik in 1993 op een geriatrische afdeling een man die erg bang werd van onweer. Hij had de bombardementen in september 1944 meegemaakt……..op de plek waar hij bijna 50 jaar nog zou wonen. Een gouden jubileum binnen de muren van een instelling. Tja.
Maar naaste de vele herinneringen, gaat het gewone leven gewoon door. We genieten van de wandeling, praten de laatste nieuwtjes in privé en werksfeer door en natuurlijk de grote politieke vraag ‘is hij nu ziek of niet, mijnheertje Trump. Over ziek zijn gesproken, een van de eerste lessen van mijn opleiding, en dat is een zekerheid als een koe, er is een veelvoud aan gekken buiten de muren van een ziekenhuis dan er binnen. Echt waar.
(VOOR MEER FOTO’S ZIE OOK INSTAGRAM ACOUNT : titiissprakeloos)
sprakeloos verhalen 