Oorlog rond het klompenpad in Twello

 

In volledige harmonie met mijn lieftallige echtgenote hebben we vandaag weer een klompenpad gelopen. En toch wil ik deze wandeling rond Twello het thema oorlog meegeven. Allereerst natuurlijk de eeuwige afweging of we nu wel of niet mochten lopen in de zeer rustige wandelomgeving van Twello in deze tijd. Ik blijf in oorlog met de definitie van ‘een luchtje scheppen’ al dan niet in je eigen omgeving. Goed het was een half uurtje rijden om het Fliertpad in Twello te beginnen, maar het was er relatief rustig. Geen opstoppingen, drommen mensen of anderszins gevaar voor onze vijand, het coronavirus. Dus we blijven ons geweten sussen dat het mag en kan.

De roekenkolonie in Twello op oorlogssterkte, om hun nesten en jongen te beschermen dreigden ze met een biologische oorlog.

Eenmaal in Twello aangekomen bij het gemeentehuis werden we gewaarschuwd voor een zeer talrijke roekenkolonie die zich had genesteld tussen de jonge lentebladeren in de hoge bomen. Het openbare roekentoilet was in geen dagen verschoond en op tijd had ik de auto iets verdergezet. Ik sprak oorlogstaal naar de beesten met de dringende boodschap mijn auto niet te vervuilen. In ieder geval niet op grote schaal. Ze hebben redelijk geluisterd. Al vrij vlot liepen we langs het spoor in Twello en ik herinnerde mij de verhalen van mijn moeder en haar familie. Ze moesten evacueren aan het eind van de oorlog omdat het spoor een belangrijke bron was voor bombardementen voor de geallieerden. De oudste broer van mijn moeder heeft zijn belevenissen zelfs aan het papier toevertrouwd en geeft een mooi inzicht van de familie in oorlogstijd.

De wandeling gaat verder. We komen langs veel statige huizen, fruitbomen en natuurlijk sloten en weilanden. Ik heb van mijn moeder nooit vernomen dat zij als arbeidersdochter heeft ervaren dat Twello zo’n dorp voor de chique de friemel was/is. Voor haar speelde de oorlog tussen de klassen blijkbaar niet, maar goed, geboren in 1935 leefde ze in een verzuilde maatschappij. Zij heeft de rijkdom die er ongetwijfeld was nooit als een last ervaren. De socialistische Internationale heb ik niet van haar geleerd.

Palingrokerij in de middle of nowhere, of in ieder geval in de buurt van Twello

Na wat onoplettendheid van onze kant hebben we hier en daar even een aanwijzingsbordje gemist en de beloofde 16 kilometer zijn er ruim 19 geworden. We kregen op het einde wat oorlog met onze conditie. En je weet toch niet wat de oorzaak is, vorige week liepen we zonder problemen vijftien kilometer, vandaag begon het rond de 12 een beetje te stokken. Een pijntje in de benen, een onwillig schoudergewricht of een pijnlijke teen. Het waren de hobbels voor de laatste kilometers.

Maar hier zag ik wel, langs de Wilpsedijk,  de villa waar ik met mijn neven zo’n veertig jaar geleden heb geschaatst. De villa is ook bekend van de indrukwekkende film ‘Een brug te ver’ die voor een belangrijk deel in Deventer en omgeving is gemaakt. Gewonde Engelse soldaten zongen een droevig lied voor deze villa. De oorlog was voor hen voorlopig ten einde, in ieder geval een glorieuze overwinning zat er even niet in. Wel voor ons, we hebben andermaal genoten van een prachtige klompenpad of het nu wel of niet mocht in de Corona-oorlog.

 

Schaatsherinneringen en het huis van de film Een brug te ver