Mijn Filmblik op INTO THE WILD

Het kan verkeren om ome Bredero maar eens aan te halen. ’s Morgens weet je nog van niets, die avond smacht je naar het kijken van de film Into the Wild. Een film van al weer enige jaren terug die langs me heen gegaan is. Geen nood, ik zag dat mijn kabelexploitant de film in de aanbieding had volgens hun website. Eenmaal de film willen bestellen, bleek website en daadwerkelijke aanbod niet in overeenstemming. Klote! Dan maar zoeken of ik een versie, al dan niet illegaal, kan vinden op internet. Bij de eerste moest ik me registreren, bij de tweede was het raak. Into the Wild was voor mij. Ik ben benieuwd.
WAT ER AAN VOORAF GING
Op mijn vrije woensdag keek ik mijn sociale media even na en zag op Facebook een grote foto van nichtjes van me. (Ook al zijn ze slechts een aantal jaar jonger, dus ook al heel ruim volwassen, je blijft zeggen nichtjes, waarom dat is weet ik ook niet.) Ze zaten in de auto met grote modieuze zonnebrillen. Ik moest meteen denken aan een roadmovie Thelma en Louisa. Ik had de film nooit gezien, maar de reputatie van de dames is me wel bekend. Het was ook maar een splitseconde, die associatie met mijn nichtjes en natuurlijk stamp ik dat meteen op Facebook onder het mom laten we eens spontaan doen. Bovendien waren ze niet alleen, want het bijschrift bij de foto was: Sisters on the road….with Eddy Vedder. Ook dat nog dacht ik, hoewel who the fuck is Eddy Vedder, maar dat zijn natuurlijk niet mijn zaken. Snel werd ik onderwezen in het feit dat Eddy Vedder the leadzanger van Pearl Jam is. Vaag weet ik van het bestaan van Pearl Jam, maar wat ze spelen en vooral wie dat doen interesseert me niet zoveel. Vanaf mijn 18e, en zeker vanaf mijn 24e heb ik maar een zeer latente belangstelling voor popmuziek, hoewel heel af en toe sijpelt er wel eens iets goed in mijn belevingswereld. Voor films heb ik meer belangstelling en uiteraard ben ik bereid om die Eddy eens te beluisteren, maar vooral was ik benieuwd naar de film.

(Tussen haakjes, om privacyredenen een foto van Thelma en Louise om dit stukje op te leuken, niet mijn nichtjes.)

INTO THE WILD, THE MOVIE

Toen de film even op weg was, een ingehouden vloek mijnerzijds. Ik vervloekte mijn luiheid als het gaat om buitenlandse talen. Standaard zet ik de ondertiteling eronder, maar bij deze site was dat niet mogelijk. Ik moest me behelpen met Engels hetgeen op basis van opleidingsniveau en enige ervaring geen moeite moet zijn. De praktijk is echter weerbarstiger. Als je engels of welke andere taal amper praktiseert dan wordt het lastig. Zoals al duidelijk is, ik luister weinig popsongs, dus vanuit die hoek wordt mijn engels ook niet onderhouden. Het duurde even voor dat ik er lekker inzat en halverwege miste ik de ondertiteling niet meer. Ik durf niet te beweren dat ik alle nuances van de literatuur die in de film voorkomen, heb begrepen. Het meest wel, dus ik voel me gemachtigd om een oordeel te vellen.

De film begint met een spreuk van Lord Byron

There is a pleasure in the pathless woods

There is a rapture in the lonely shore

There is a society where none intrudes

By the deep sea, and music in its roar

I love not man the less, but Nature the more

Een jongeman, zijn diploma koud op zak, laat zijn afkeur duidelijk weten ten opzichte van zijn trotse ouders. Hij wil geen groot cadeau, wil geen loopbaan of studie via de geëffende paden, hij is tegen te bestaande conventies, het huwelijk van zijn ouders en wil vooral niet aan de verwachtingspatronen voldoen. Hij trekt er op uit, verbrandt op zeker moment zijn geld en creditcard en laat het verleden achter zich. Hij leest veel, ontmoet andere ‘drop-outs’ van de Amerikaanse samenleving en weet te overleven in zijn doortocht in het leven die uiteindelijk moet leiden naar Alaska. Overleven, rust en zichzelf vinden, of misschien wel creëren lijkt het doel. Na bijna anderhalf jaar na zijn verdwijning lijkt hij klaar te zijn en zoekt de weg terug. Hij kan echter de nabij gelegen rivier niet oversteken en moet noodgedwongen langer bivakkeren in een karkas van een autobus, die al die tijd zijn woonplek is geweest. Hoe deze bus in de middle of nowhere is gekomen, is mij niet duidelijk. Het verplichte langere verblijf is hem fataal geworden door ziekte en uitputting.

MIJN BEVINDINGEN

Ik moet toegeven dat er sprake is van prachtige plaatjes in de film. Ook de zoektocht van een puber, adolescent naar volwassenheid die tegen de conventies is, biedt voldoende denkwerk voor een ieder, zeker ook voor mij een belegen midlifecriser. Willen we allemaal van tijd tot tijd niet uitstappen uit het burgerlijk bestaan, avonturen beleven en het leven ervaren? Ook de gedachte met veel minder te kunnen leven dat de materiële omgeving die de meeste van ons hebben, heeft veel romantische aspecten die mij laten mee leven met de hoofdpersoon Cris Mcandless gebaseerd op een waargebeurd verhaal geschreven door John Krakauer. Ik neig naar een redelijk positieve beoordeling, misschien wel een zevenenhalf tot mijn oudste zoon thuis komt en vraagt welke film ik aan het kijken ben. Als hij Into the Wild hoort, reageert hij resoluut. ,,Als die vent geluisterd had naar de goede raad, door bijvoorbeeld beter voor te bereiden en tenminste een kaart mee te nemen, had hij geweten dat de redding nabij was” Hij wist mij te vertellen dat op slechts twee kilometer afstand een soort van kabelbaan was om de rivier over te steken. Tja dan is je gevoel voor romantiek in een keer als sneeuw voor de zon verdwenen. Trouwens met die muziek van Eddy Vedder/Pearl Jam is niets mis, oordeelt hij. Daar ben ik dan wel met hem eens, dat dan weer wel.

Al met al blijf ik hangen bij een 7. Alle filmbllikken van Sprakeloos