Werken op het Nudepad

’s Morgens heb ik lang in twijfel gestaan, doe ik het wel of doe ik het niet. Het eerste klompenpad in 2021. Het was koud, maar zonnig. Op mijn vrije dag was ik op tijd wakker. Bovendien bezit ik waterdichte schoenen en warme kleding. De wat negatieve commentaren op de site van klompenpaden met betrekking tot het Nudepad maakte mij nieuwsgierig. De echte puristen dulden geen asfalt, maar ik ben geen purist dus een stukje asfalt langs de weiden en vergezichten vind ik geen bezwaar. Er is overal wel wat te zien of te beleven. De start in Oude Nude op zich is al compleet onbekend en nieuw voor mij. Dus gaan met die banaan. De laatste kerstkilo’s er af lopen, of in mij geval kuieren. De ervaring leert dat met het maken van foto’s, een bammetje eten en wat drinken, ik amper de vier kilometer per uur haal. Vandaag al helemaal niet want op sommige plekken was het heel hard werken.

Hoezo te veel asfalt, mijn schoenen zogen in de modder en ik heb menig glibberpartij moeten ombuigen in ware acrobatiek om niet geheel bemodderd bij de eindstreep te komen.

De dag had trouwens een primeur. Ik ben altijd jaloers op mensen die vogels goed kunnen onderscheiden op kleur, geluid en manier van vliegen. En dan zijn er ook bij die de beestjes nog vast weten te leggen. Dat is mij vandaag ook voor het eerst gelukt. Nu had ik wel te maken met hele brutale meesjes die helemaal nergens van opkeken. Brutaal en zelfverzekerd bleven ze gewoon in de boom, speciaal voor mij. Geen kunstzinnige of bijzondere foto, maar wel mijn eerste gelukte vogelreportage. Ik herinnerde mij ook eens pogingen te hebben gedaan een biddende roofvogel in de buurt van klooster Sion in Diepenveen met mijn mobiel te vangen. Niet gelukt. Met deze foto is de dag dus in principe al gelukt.

Do I have to say more?

Kortom een verrassende wandeling tussen het laagland van Wageningen, Veenendaal en Rhenen. Prachtige vergezichten en genoeg tijd om te mijmeren over van alles en nog wat, behalve de politiek had ik besloten voor vandaag. Geen afzettingsgedoe in Washington, geen dreiging van het vallen van het kabinet en al helemaal geen coronacijfers. Het mijmeren zorgde er wel voor dat ik twee keer een bordje miste, maar dat lag geheel aan mij. Met een goede vier kilometer extra hoop ik dat 13 januari de eerste is van vele klompenpaden dit jaar.

Voor meer foto’s zie ook mijn Instagramaccount titiissprakeloos

Klompenpad op zijn Wagenings

Dichtbij en toch nooit echt kennisgenomen met de omgeving van Wageningen. Ik had gehoopt dat de wandeling langs de verwaarloosde voetbalvelden van de plaatselijke FC zouden gaan. Helaas, bij het wegrijden zagen we het stadion pas. Een volgende keer misschien, maar verder had het Wageningse Engpad alles wat er voor een klompenpad nodig is. Voor de goede orde, ik houd van idyllische ‘Ot en Sien’ wandelpaadjes, maar ik ben net zo gek op afwisseling met andere natuur, cultuur en infrastructurele verrassingen die het klompenpad te bieden heeft. Ook in Coronatijd.

In de auto naar de Wageningse Berg hoorden we dat Henk Krol een nieuwe partij gaat oprichten met een dame die eerder was weggelopen bij de Partij voor de Dieren. De vijftig plussers worden verlaten en de ongewisse toekomst van Krol wordt gemaskeerd door de welluidende naam, Partij voor de Toekomst. De tijd zal het leren, onze toekomst voor het moment is het slechten van het Wageningse Engpad.

Prachtige doorkijkjes vanuit de stuwwal naar beneden om dan weer op te kijken naar boven als je eenmaal beneden bent, gevolgd door jaloersmakende huizen in het buitengebied van Wageningen. Menig huis laat me wegdromen om er te willen wonen met een paar kippen, honden en een huisvarken. En natuurlijk een mooie moestuin. Dat laatste is in Wageningen wel een dingetje en natuurlijk niet zo vreemd met de Landbouw Universiteit binnen de gemeentegrenzen. Heel veel volkstuintjes doorkruizen onze wegen. Een klacht van andere wandelaars was dat het te veel was. Het past echter bij Wageningen. Het geeft couleur locale aan de wandeling. Bovendien, van moestuin naar klompenpad is maar een kleine stap.

Over couleur locale gesproken, ik vind het altijd wel lekker om mensen te duiden. In en rond de volkstuintjes waren heel veel potentiële kiezers van Henk Krol. Veel mensen die in de jaren zestig en zeventig op de toenmalige Landbouw Hogeschool hebben gestudeerd en in Wageningen zijn blijven hangen. Het is zomaar een indruk. Zouden die voor hun toekomst nu met Henk Krol meeverhuizen zeker nu er een zweem van groen mee gaat doen in de vorm van Femke Merel Van Kooten-Arissen. Maar ook de toekomst is vertegenwoordigd in de volkstuinencomplexen. Er wordt door menig student biologisch geakkerd en dat geeft vertrouwen.

Als verrassende apotheose worden we door de Klompenpadenmakers geleid naar het Arboretum Belmonte. Een prachtig park met een zeer grote diversiteit aan rododendrons die in bloei stonden. Geheel onvoorbereid stonden we oog in oog met een ‘on-Hollandsche’ kleurenpracht. Ja, ze kunnen er wat van die jongens en meisje van de Wageningse Uni. En ineens herinner ik me een liedje dat door de Wageningse studenten werd gezongen: “Wij zijn de jongens van de Landbouw Hogeschool, we willen zaaien, wij willen zaaien.” (prijsvraag, zoekt u zelf de melodie er maar bij.)

Het Wageningse Engpad, een aanrader. Vanwege de directe omgeving van Wageningen is het iets drukker dan een gemiddeld klompenpad, maar coronatechnisch leverde het geen problemen op, hoewel een wandelaarster driftig naar mij gebaarde dat we afstand moesten houden toen ik ergens een foto maakte. Ze zag op tijd de idioterie van haar actie, want ze kon mij aan beide kanten op zeer ruime afstand passeren als ze zich van haar oogkleppen zou ontdoen. Je hoeft niet altijd in een streep te lopen, een beetje flexibiliteit is vereist. Misschien een kandidate voor Henk Krol.