Gôhh: Prins, Penoza en Pech.

Ik ben niet uit het goede hout gesneden. Onlangs zag ik de nominaties voor de Gouden Kalveren en de film Prins kwam langs als een van de mogelijke winnaars. Met mijn zorg voor de maatschappelijke teloorgang van waarden en normen, zou deze film best eens voor mij kunnen zijn. Ik zag echter de trailer en oordeelde ‘Veel te hard voor mij’. Daarmee wil ik niet suggereren dat ik teergevoelig ben, maar voor de lol zo’n film zien is het niet. Die verheerlijking (of misschien wel normalisering) van geweld stuit me tegen de borst. Nog niet zo lang geleden zat de hoofdrolspeelster van Penoza, Monique Hendrickx, het nieuwe deel van de serie te promoten. Ook bij voorgaande afleveringen oordeelde ik ‘Veel te hard voor mij’. Maar de knalharde films en series schijnen salonfähig te zijn geworden. Waar twintig jaar geleden de bon ton van Nederland nog lyrisch sprak over uiterst trage ‘film noir’, doe je nu niet meer mee door geweld in films te adoreren. Het is nog even of we spreken over ‘functioneel geweld’ zoals vroeger de overbodigheid van blote tieten in Nederlandse films vergoelijkt werd met functioneel bloot. Op de vraag van Jinek (26 augustus 2015) of de serie niet te hard is, tetterde Hendrickx iets in de geest van: We zijn het er over eens dat het Nederlandse publiek klaar is voor verdere verharding, dus we hebben er nog maar een tandje bovenop gedaan.’ Het is toch de werkelijkheid wordt vaak als verweer gebruikt.

Misschien is die werkelijkheid wel veel te hard voor mij. Ik doe het wel met de krant waarin melding wordt gemaakt van onverschilligheid jegens vluchtelingen. Een ver-van-mijn-bedschow en vooral een kwestie van pech? Misschien moet er nog een tandje bij? Totdat er een foto van een jongetje op het strand opdoemt……….

 

47. EUROPEES VERVAL OP ÉÉN FOTO uit de serie de kabbelende 100

Een strakke blauwe lucht, palmpjes en een traag meanderende rivier. Aan de overkant ligt Duitsland. Gisteren mochten we nog niet over grenzen spreken, misschien vandaag al wel? Fier wappert de Duitse vlag, symbolisch want een economische grootmacht, zelfs op Hollandsche bodem. Maar op de achtergrond een miezerige Europese vlag, gerafeld aan alle kanten. Op een normale zaterdagavond zou het niet zijn opgevallen denk ik, maar vandaag 27 juni echter wel. De Europese gedachten veronachtzaamd, alsof het nooit bestaan heeft. Ieder voor zijn eigen winkel. Normaal gesproken zou ik al lebberend aan mijn ijsje de rafelranden nooit opgemerkt hebben. Hooguit zou ik gedacht hebben ‘die is aan vervanging toe’ dat is geen reclame voor de zaak.’  Maar is Europa in staat reclame voor zichzelf te maken? Ik waag het te betwijfelen bedenk ik me, op dit punt waar de Rijn in Nederland binnenstroom, waar de plaatsnaam Tolkamer staat voor barrières uit het verleden met alle negatieve gevolgen van dien.

Er is geen vuiltje aan de lucht, maar in de verte, zijn dat donderwolken? De Grieken zijn vandaag weggelopen uit de onderhandelingen. Gesprekken die ze zelf waarschijnlijk zijn gaan ervaren al een soort van ‘Sophie’s Choice’. Ze zullen ongetwijfeld denken of je nu door de hond of door de kat gebeten wordt. En de huilende Europese hyena’s blijven achter in hun volstrekte morele economische gelijk in afwachting hoe ze hun buit alsnog binnen kunnen krijgen. De Grieken krijgen geen geld om hun leningen af te betalen aan de gulle geldschieters van weleer.  Dat is de uitkomst van vandaag. Wat ze wel krijgen is een dikke vinger als het gaat om vluchtelingen uit de regio. Zo zit Europa in elkaar. Lekkere jongens die Europeanen. Daar waar de democratie is uitgevonden, mogen ze gebruik maken van een referendum om te oordelen of Syriza van premier Alexis Tsipras de juiste weg heeft bewandeld. Eigenlijk zou er een grote witte vlag moet wapperen. De witte vlag van overgave of pas op de plaats, want ik begrijp de Grieken best wel, maar ook al die onderhandelaars met Dijsselbloem voorop die de materie bekijken vanuit de economische loopgraven op bijna autistische wijze. Als economische logica zo ver weg staat van de mensen, wie dient het dan.

Ik loop maar door op de kade van Tolkamer en kijk de dreigende wolkjes in de verte maar weg. Het zal wel overwaaien………..

ALLE TUNESIËRS EUROPA UIT

Graag zou ik pretenderen dat we allemaal wereldburgers moeten zijn. Maar ik zie hoe moeilijk het is om altijd maar verdraagzaam te zijn naar andersdenkende, al vind ik ‘multiculti’ nog steeds geen vies woord. Maar moeten we nu lijdzaam toezien hoe hele groepen vitale en sterke jonge mannen uit Tunesië vaste voet gaan zetten in Europa?

Ik ben een sterk voorstander om de stroom vluchtelingen, ik spreek vooralsnog alleen over Tunesiërs, in te dammen. En dan wel heel snel, voordat allerlei rechtse sentimenten de vluchtelingenstroom op hun eigen onsmakelijke wijze gaan agenderen.

Libische vluchtelingen naar Tunesië

Want laten we de feiten zoals ik ze voorgeschoteld krijg eens op een rijtje zetten.

1. Tunesië moet zelf een onmogelijke taak verrichten om de oorlogsstroom uit Libië op te vangen, terwijl ze net de eerste schuchtere pasjes maken naar meer vrijheid.
2. Het aandeel vrouwen en jonge kinderen die de overtocht moeten wagen naar Lampedusa (Italië) is verwaarloosbaar, dus is er sprake van acuut gevaar in Tunesië?; Of zijn er grote stromen politieke vluchtelingen? Volgens mij niet.
3. Is de EU bereid de grote stroom samen met Italië te delen? Nee, een beetje geld sturen, dat nog wel, maar verder.
4. Staat Italië bekend om de fijnzinnigheid waarmee vluchtelingen bejegend worden? Nee, integendeel, de meesten rest een illegaal verblijf in het land. Met als gevolg dat allerlei destructieve sentimenten in Italië en elders in Europa gratis argumenten krijgen aangereikt om tegen vreemdelingen te zijn.
5. Mag ik de conclusie trekken dat de meeste ‘bootvluchtelingen’ een soms heel gevaarlijke bootreis hebben geriskeerd om hooguit een armoedig bestaan in de marges van de samenleving te kunnen opbouwen. Amper genoeg om moeder de vrouw in Tunesië een brief te sturen, laat staan de beloofde ‘melk en honing.’ En al spreek ik geen oordeel uit over deze zogenaamde ‘gelukszoekers’, ik denk dat er sprake is van een win-win situatie om alle Tunesiërs meteen terug te sturen naar hun eigen land. Winst voor de mensen zelf, al zullen ze dat niet als zodanig ervaren in eerste instantie. Winst voor de eilandbewoners van Lampedusa, want die 22km2 is amper toereikend voor 5000 eilandbewoners, laat staan voor grote groepen ‘gelukszoekers’ uit Tunesië. Winst voor Tunesië, want een land in opbouw zou gebruik moeten maken van jonge krachten in de bloei van hun leven. Winst voor een beetje frisdenkende Europeanen die Berlosconi in Italië of de PVV in Nederland geen munitie willen geven voor nog meer anti-moslimsentimenten.

 

Voornamelijk Tunesische vluchtelingen (nog) in Italië

Soms heb ik op een willekeurige middag een oplossing die zo aan de borreltafel gemaakt zou kunnen worden, maar wel een humanitaire oplossing volgens mij.

Hier is mijn borrelpraatoplossing:

Hoeveel zal de opvang van een vluchteling kosten qua politie, hulpverlening en controle? En dan te bedenken wat de maatschappelijke kosten zullen worden als ze massaal in de illegaliteit verdwijnen? Is €100, – per dag, per vluchteling een overdreven schatting? Ik hoorde zojuist dat er 7000 voornamelijk Tunesiërs op het eiland bivakkeren. Dus per dag zijn de kosten om en nabij de €700.000, -, laten we het gemakshalve afronden naar 1 miljoen en dat gedurende een jaar voor alleen deze groep van 7000. Europa bespaart 365 miljoen Euro door een duidelijk nee te zeggen. En wat doen we met dat geld? Investeren in Tunesië, het land een eerlijke toegang geven tot de Europese markt, de mensen ondersteunen met het opbouwen van eigen bedrijfjes en werken aan een hoger welvaartsniveau in het algemeen. Als dit gaat op basis van gelijkwaardigheid, denk ik dat de vriendschappelijke banden voor jaren gegarandeerd zijn.

Ach het is maar borrelpraat midden op de dag, ik pak mijn kopje thee en verbaas me hogelijk over mijn ‘rechtse’ praat: Alle Tunesiërs Europa uit, te beginnen op Lampedusa.