Soms is het leven best zwaar kut. Ik weet dat dit een pakkend begin is en hoge verwachtingen schept. Mijn moeder zal mogelijk haar wijze hoofd schudden bij het lezen van deze openingszin, maar ik kan moeilijk zeggen ‘Soms is het leven best zwaar yoni’. Ik weet niet of het dan nog duidelijk is, het is zeker niet pakkend.
Wat is het geval, klimaatproblemen ten spijt, maar het dreigt winter te worden. Donderdagochtend had ik al een mooi plaatje geschoten van onze hond, liggend op de bank in ons tijdelijk verblijf in Garderen. Sneeuw! Niet indrukwekkend veel, maar wel wittig en de belofte van grote hoeveelheden voor vrijdag. Code geel, oranje, rood of welke kleur van de regenboog dan ook. Wandelen in het Speulderbos, klaar om de mooiste kitsch foto’s te maken. Code oranje was helaas hier wel heel erg pastel.
Door ander nieuws was ik ook gedreven om te wandelen. Het nieuws van donderdag 19 januari werd gedomineerd door een verbod op dikmakende taarten. Taart trakteren op het werk moet maar eens verboden worden wisten gezondheidsgoeroes uit een Canadees onderzoek te destilleren. Eigenlijk ben je een soort stille terrorist als je het waagt om je collega’s bloot te stellen aan taart op je verjaardag. Suikers zijn slecht, veel suikers zijn nog slechter en het aanbieden van suikers aan je collega’s maakt je een sluipmoordenaar volgens de humorloze gezondheidsfundamentalisten. Een nieuw evangelie is geboren. Het is het type mens dat met een grimassende feak-lach beweert dat het eten van een worteltje het allerlekkerste is in de wereld en zich hoofdschuddend van je afwendt als je de stopknop van je uitlachmodus niet meteen kunt vinden. Samen met de twee glazen alcohol is genoeg-retoriek uit hetzelfde Canadese onderzoek, twee glazen per week (!) wel te verstaan, word ik niet goed van deze dooddoeners. Het is het type mens dat een verdienmodel koestert om de levenslust uit ieder mens te halen, sterker nog het menszijn probeert te ontkennen. Ik weet nu waarom de mythische wezens in de befaamde Harry Potterserie dooddoeners heten. Het is het type mens dat mij doet grijpen naar mijn laatste pakje sigaretten dat ik 146 dagen geleden heb opgemaakt. Het doet mij snakken naar een peuk en dit soort mensen heel hard in hun gezicht te blazen met de woorden: Lekker puh. Maar ja, zo ben ik niet, ik denk het alleen maar.
Vrijdag, 20 januari. Ik heb de tijd om te lopen, de sneeuw viel 100 kilometer zuidelijker en in het Speulderbos lag op een enkele boom wat sneeuw en een enkele gunstig gelegen bospad was nog wit. Er restte mij niet meer dan een gezonde boswandeling te maken in het overwegend bruingrijze bos en mezelf te trakteren op zelfgemaakte overheerlijke sneeuwtaartje op een bedje van elfenbankjes. Heerlijk en gezond! Maar Karma is een bitch. Een van de bordjes van de wandelroute had ik gemist en kwam terecht bij de plaatselijke supermarkt. Ze hadden taart, maar er was geen collega in de buurt om te vermoorden. Maar in mijn uiterste rebellie kocht ik GEWOON een pak koekjes en vrat die allemaal achter elkaar op. Lekker puh!!!!
In aller stilte vandaag thuis gewerkt. In mijn nieuwe thuis dan wel te verstaan. In de verte af en toe wat geluiden van het verder uitbouwen van het vakantiepark op de Veluwe. Het is nog lang niet klaar, de modder is alom aanwezig, maar het is wel rustig. Geen afleiding van collega’s, partner ‘echt’ aan het werk en onze trouwe viervoeter gedraagt zich als een waardige bejaarde hond en slaapt op de bank in het zonnetje. Voordat ik het wist was het twee uur ’s middags. Tussendoor had ik een eitje gebakken, maar verder doorgebuffeld en dat was te merken aan mijn rug. Die was nog niet hersteld van de verhuizing en mijn tijdelijke verblijf is niet geheel arbo technisch verantwoord. Dus maar de pauzewandeling aanvangen. En ik had me er al op verheugd voor we aankwamen in Garderen. De historisch natte januari is vandaag officieel ten einde dus het kan nu. Ik had al wel gezien dat er een tot mijn verbeelding sprekende bestemming is om te lopen, namelijk DRIE.
Op een kleine drie kwartier lopen komen we in Drie. Een eeuwenoude nederzetting waar vroeger de diligence al langskwam, zo vertelde me een vriendelijke man me afgelopen zondag. De grootte van de nederzetting is precies drie huizen. In de gelijknamige uitspanning is vanaf woensdag de mogelijkheid om te lunchen. Twee kroketten met Veluws brood staan er op het menu, dus ik zal me vaker melden. Voor de kroketten en de schoonheid van de wandeling zomaar in mijn achtertuin. Misschien durf ik het aan om het brood te weigeren en drie kroketten te vragen.
Nultijd van Juli Zeh is een intelligente thriller met een ingenieuze plot staat op de voorkant van het boek. Met dat ik dit opschrijf om mijn stukje blogje goed te starten, besef ik dat mijn taalgevoel zegt: ingenieuze moet zijn ingenieus. Ik laat dit over aan de taalpuristen, ik wilde gewoon beginnen met deze zin. Leek me wel aardig. Waarom? Ik ben enthousiast over de schrijver Juli Zeh, maar mijn intelligentie is mogelijk te beperkt om over het een ingenieus/ingenieuze plot te oordelen. Maar ik heb nog tijd. Sinds gisteren ‘woon’ ik tijdelijk in Garderen naast het Speulderbos. Een verbouwing thuis en er blijven wonen met hond en drie deels thuiswerkende mensen zonder keuken, stof en lawaai is te veel gevraagd.
De mogelijkheid deed zich voor om in de bossen van de Veluwe een tijdelijk verblijf te huren. We kunnen er thuiswerken, het is op reisafstand van ons werk en genoeg ruimte voor de hond om te wandelen. Vandaag een rustdag na de ‘verhuizing’, maar heel veel regen helaas. Mijn klompenpadhart wilde aan de slag. Er liggen vijf klompenpaden in de directe omgeving die ik nog niet gelopen heb. Maar de eerste dag was het weer er niet naar, de lichamelijke conditie trouwens ook niet, want mijn rug is behoorlijk naar de kloten. Dus maar een beetje lezen in Nultijd van Juli Zeh. De mooie zinnen in haar werk blijven met enige regelmaat komen, maar het niveau van ‘Onder Buren’ haalt Nultijd niet. Over buren gesproken, we hebben hier in een dichtbevolkt bungalowpark geen buren. Het is heel erg rustig. Tijdelijk ergens anders wonen is een soort nieuwe start, een verlate mogelijkheid om goede voornemens in de praktijk te brengen. Een soort nultijd dus als het ware.
Nu ga ik niet al mijn goede voornemens in de openbaarheid gooien, maar veel nadenken en beschouwen is er een van. Dat kon vanmiddag toen het droog was. Ik ben even de achtertuin in gekuierd. Het was behoorlijk stil en de avondzon scheen onverwacht fel door de bomen. Af en toe hoorde ik een vogeltje, ik zag er één. Volgens mij was het een meesje, maar mijn ogen zijn te slecht. Het was bruin, klein en wendbaar en het geluid dat het voortbracht kan ik fonetisch niet weergeven. Verder kwam ik deze houten wal tegen om wild te spotten. Ik ben benieuwd hoe vaak ik hier terug zal komen? ’s Morgens vroeg of ’s avonds bij zonsondergang om zwijnen, vossen of herten tegen te komen. Over drie maanden laat ik het weten.
Zoals vorige week een ooievaar me welkom heette op het Zeldertsepad, wees vandaag een roodborstje ons de weg bij het landgoed Staverden waar het Speuldepad startte. Een mooi begin van een geweldig pad. Ik had al goede verhalen gehoord over dit klompenpad, maar ze worden één voor één ingelost. Toen duidelijk was dat het Speuldepad vandaag aan de beurt was, werd ik gewezen op het Solse Gat in het Speuldebos. Dit zou een plek zijn met zwarte magie. In de middeleeuwen was hier een klooster waarbij de ingezetenen het niet zo nauw namen met de christelijke leer. Als ik de overlevering moet geloven, is dat nog zacht uitgedrukt. Hoeren en snoeren was aan de orde van de dag. Maar met een bliksemschicht maakte de Allerbestierende een eind aan de Duivelse praktijken, het klooster was verdwenen in een leemkuil. Maar met het klooster verdween niet de zwarte magie en de verhalen. Terwijl de Germanen op deze plek hun zonnegod Sol vereerden, heeft de plek nog steeds een aantrekkingskracht voor New Agers en moderne heksen die er nog rituelen uitvoeren. christelijke partijen hebben dit proberen tegen te gaan. Voor zover bij mij bekend, zonder succes.
Terug bij het Aardse, of misschien wel hemelse, want de wandeling op het Speuldepad was geweldig afwisselend. Het Solse Gat hebben we niet gezocht, maar heide, bossen en akkerlandschap wisselden elkaar heel mooi af. Voor de liefhebber van meer foto’s van deze wandeling verwijs ik naar mijn Instagram pagina titiissprakeloos. Ze geven een hele goede indruk. Maar de kers op de taart vandaag was geen landschap, maar iets voor de verzorging van de innerlijke mens. We waren al wat koffiegelegenheden misgelopen omdat ze op maandag gesloten waren. Maar Rustpunt Hoeve Kerkenerf was een oase van rust even buiten het officiële pad. Via een koeienpad werden we naar het rustieke erf geleid van de biologische boerderij en konden in alle rust plaatsnemen in de tuin. IJs, koffie met koek, frisdrank en thee waren voorradig, uiteraard zelfbediening. Opgekikkerd door de koffie weer over het smalle koeienpad terug, maar toen kregen we tegenliggers. Een optocht van dertig prachtige koeien liepen ons tegemoet. Met gepast respect kropen we even onder de omheining om de optocht te aanschouwen. En met ons in de wei waren het de beesten die een uitje hadden om ons te aanschouwen. We spraken, toen de laatste koe richting de melkstal kuierde, met de boer over zijn bedrijf en de prachtige omgeving. Als we het Speuldepad als een overheerlijke taart beschouwen dan is dit rustpunt met de koeien toch echt wel de spreekwoordelijke kers op die taart.
sprakeloos verhalen 