51. PERVERS OOK IN DUIVEN uit de serie de kabbelende 100

Treurig ligt het schoolplein erbij. Enkele generaties hebben hun jeugd er door gebracht. Veel meer dan enkele generaties zijn het niet geweest, want de school heeft nog geen 25 jaar dienst gedaan als school. Voor Duiven als groeigemeente werden de scholen vanaf eind jaren tachtig zo ongeveer uit de grond gestampt. Basisschool De Timp, midden in een nieuwbouwwijk uit de jaren negentig is niet meer. Nu ruim een jaar geleden is de school gesloten, het aantal leerlingen was niet meer toereikend. Enkele jaren ervoor is er nog een peperdure foldercampagne in de wijk gestart, maar het waren paarlen voor de zwijnen. De Duivense bevolking ging er niet vaker door van bil om de school te voorzien van nieuwe aanwas. De mensen kozen voor andere scholen in de buurt. De Timp is niet meer, althans na een jaar begint de verloedering toe te slaan. Delen van de omheining ontbreken al en moeder natuur doet haar best om De Timp naar de vergetelheid te dirigeren. Doodzonde.

Er is een heuse gebouwenwacht ingezet die moet voorkomen dat de ruiten niet ingekegeld worden. We wonen gelukkig in een dorp zonder buitenissig vandalisme. De oppassers zijn echter niet opgewassen tegen het onkruid dat zijn werk begint te doen. Triest. Het is vooral treurig, misschien wel weerzinwekkend dat onze economie dusdanig in elkaar steekt dat het economisch te verantwoorden is om een goed gebouw te laten verpauperen. In de commerciële sector zien we dat al jaren met al die leegstaande kantoorpanden, soms nog maar net opgeleverd. Nu gebeurd het ook met gemeenschapsgeld, terwijl tegelijkertijd allerlei multifunctionele gebouwen elders worden gebouwd. Zo ook in Duiven met verplichte winkelnering voor allerlei clubs op straffe van het intrekken van subsidies, maar dit terzijde. Ik zie de aftakeling van een gebouw dat nog lang niet is afgeschreven in de buurt. Waarschijnlijk is het goedkoper om weer, wind en vandalisme zijn werk te laten doen, dan het gebouw maatschappelijk te laten gebruiken tegen kostprijs. Of van mijn part onder de kostprijs, want ik vind het ethisch onverantwoord om zo om te gaan met geld en goed van de gemeenschap. Hoe zinloos is dit, terwijl ook in deze staat belastingcenten gebruikt worden om het gebouw gecontroleerd te laten verloederen. Het gaat mij te ver om te stellen dat ‘de buurt achteruit gaat’, maar mijn morele besef van normen en waarden wordt wel getart. Economie is vaak maar een pervers ding, ook in Duiven.

42. AFGEDANKT, VREEMDGAAN EN ER METEEN OP uit de kabbelende 100

Soms gaat dat zo in een relatie, je hebt er genoeg van. Je ziet het aankomen en lang is er sprake van mededogen. De relatie verkeert zogenaamd in stilstaand water. Er gebeurt niets spannends meer, iedere vorm van constructieve samenwerking is verdwenen en houden van is een gevoel van wel heel lang geleden. In dit geval vraag ik me af of het er ooit geweest is, maar dat zeg ik met de kennis van nu. Weken, misschien al wel maandenlang ben je op zoek naar het afvalputje waarmee je de relatie de final push kunt geven. Vandaag was het zover. Je had genoeg van het gekreun, ze staat krom op d’r benen en de rug staat op instorten. Ook van een fijn zacht huidje is geen sprake meer. Het is definitief klaar, over en uit. Zonder scrupules besloot ik deze morgen vreemd te gaan, zonder overleg of ruggespraak. Weerwoord zou toch geen zin hebben gehad, want A man has got to do what a man has got to do. En zo is het ook nog eens een keer.

Het is een struise Brabantse geworden en zoals dat gaat met prille liefdes, die worden veelvuldig geconsumeerd, zo ook deze. Bijna bij het perverse af ging ik er overheen deze middag, een soort van onuitputtelijke oergevoel kwam in me los. 18 keer, bijna zonder pauzes, hooguit een romantische sigaret tussendoor. Maar na de korte rust, richtte mijn blik zich bijna met maniakale lust op de nieuwste verovering. Ze hield zich kranig onder mijn liefdevolle maar robuuste en trefzekere beroeringen. Maar na de 18e keer had ik het helemaal gehad. Mijn rug is naar de gallemiezen, ik voel me uitgewoond en van lust is geen sprake meer. Maar Madame bleef onaangedaan, ze zou nog uren verder kunnen. Maar dan wel zonder mij, besluit ik. Ze wordt opgeborgen in de kelderkast en wat haar daar dan overkomt, is gelukkig buiten mijn blikveld. Van jaloezie heb ik geen last.

Maar als ik dan het resultaat bekijk van de kortstondige relatie, ben ik blij. 18 fraai gestreken overhemden hangen gebroederlijk naast elkaar als ware liefdesbaby’s. Ja, ik ben me er eentje.

TOPTWEET Ik laat me uitlokken tot slechts een blogje

Eerlijk is eerlijk, als beginnende tiener heb ik meegebruld met de liedjes van Het Goede Doel. België, Vriendschap en vele andere Nederlandstalige teksten. Dat was toen in, Nederlandstalige liedjes en eigenlijk is het sindsdien niet meer weggeweest. Aan helden deed ik niet, dus van mij geen poster van Henk Westbroek. Gelukkig maar, want de jaren die volgden heb ik me vaak aan hem geërgerd. Provocerend, quasi jongensachtig en hippig, maar vooral ook veel zeurend. Zijn bemoeienis met de Leefbaren, in zijn geval te Utrecht, maakte bij mij zijn populariteit niet beter. Hoeft ook niet, ik doe niet aan helden zei ik al, maar ook aan anti-helden heb ik een broertje dood. Laatst zag ik hem bij Knevel & Van de Brink. Hij was de Sjaak door een lokjongere. In zijn café Starway to Heaven, heeft de overheid een 17-jarige Vamp ingezet om Henk Westbroek een bekeuring te kunnen geven. Ze had een alcoholische versnapering besteld en dat mag niet meer.

Nu ben ik al erg ontstemd door de toenemende betutteling van de overheid de laatste 10 jaar, maar lokjongeren in te gaan zetten is de limit. Henk Westbroek heeft mijn zegen in alle mogelijke procedures al weet ik niet of ze er wat aan hebben in Starway to Heaven. Derhalve vielen mij de tweets op van @Harry_Dillema waarvan ik er één van harte retweette. Deze twitteraar doet allerlei suggesties voor onze overheid om op andere beleidsterreinen nog net onschuldige burgers over de streep te trekken alsnog een misdaad te begaan. Treffend vond ik zijn voorstel om bejaarden in te zetten in een achterstandswijk om als oude-vandagen-met-joi-de-vivre-en-geld te gaan pinnen in een achterstandswijk. Ik kan nog wel enkele perverse voorbeelden van de hand doen om mensen aan te pakken, maar om nu iets te schrijven over lokkleuters maakt dit blog wat ranzig. Maar mijn verontwaardiging over de betutteling van de overheid, lokt mij ook uit tot ranzige stukjes. Ik ken echter mijn grenzen, maar ik durf te stellen dat die grenzen van gezond verstand bij de overheid ver te zoeken zijn.

De laatste uitspraak herlezend, verbaas ik me zelf heel erg. Ik zal bij deze eens een ontboezeming prijsgeven. Als twintiger en dertiger ergerde ik me altijd enorm aan dat gezeik van (meestal VVD-achtige types) over belasting en zo. Ik provoceerde dan nog wel eens dat ik erg blij was met het betalen van belastingen, want er worden toch nuttige zaken van gedaan voor ons allemaal. U hoort het al, een sociaaldemocraat in hart en nieren. En dat ben ik nog steeds, maar een passende politieke partij is er niet meer in Nederland. Heden ten dagen is mij houding naar de overheid als belastingbetaler steeds negatiever. Een PvdA in de regering die zelfs al moeite heeft om sociale rechtvaardigheid met de mond te belijden, laat staan uit te dragen. De regeringspartner VVD is al helemaal van het liberale padje door de hausse aan repressieve maatregelen en PVV-gebral van met name staatssecretaris Teeven. Lekker stoer doen voor ontevreden kiezers, maar constructief beleid voeren is er niet bij. Na de 10 jaar van Balkenende, die met de kennis van nu slechts als mild-ongeschikt bestempeld kan worden, zijn we met Rutte c.s. van de regen in de drup gekomen.

Mijn vriendschap met en voor de overheid is er niet meer, of zoals Het Goede Doel het al verwoordde, vriendschap is een illusie. Want één keer trek je de conclusie. Ik dank @harry_dillema voor de tweet want het leverde weer een blogje op in de serie TOPTWEETS.