onweer

Weg met het bier op vrijdagavond, weg met de bijna niet verslaanbare vermoeidheid na de vrijdagmiddagborrel, we kunnen ook gewoon de vrijdagmiddagborrel vervangen door een vrijdagmiddagwandeling. Zo gezegd, zo gedaan. Een flesje water en een paar bakjes overheerlijke salade en je kon me de afgelopen vrijdag vinden op het Kuilenburgerpad in Culemborg. Een heel verstandig alternatief om het weekend mee te beginnen. Nu is verstandig niet altijd per definitie leuk, maar in dit geval was het weer een hele fijn klompenpad. We hadden al goede herinneringen van het Goilberdingerpad in juni 2020. Zo goed dat enkele weken terug ik mijn zoon enthousiast kreeg om naar Culemborg af te reizen. Ik had niet goed op het kaartje gekeken en ik zag een soort van achtje, dus we liepen naar het pondje over de Nederrijn om de eerste lus door de Steenwaard te lopen in de veronderstelling dat we later de tweede lus zouden pakken, het echte Kuilenburgerpad. Hoewel de wandeling door de Steenwaard beslist de moeite waard was, was bij mijn zoon niet te porren om nog zo’n rondje te lopen. En ik dacht, breek het lijntje niet, want anders gaat hij nooit meer mee. Vandaag de schade in mijn eentje in gehaald.

De weersverwachtingen waren niet louter positief, maar boven Culemborg voorzag ik geen rampen. En die zijn ook uitgebleven, hoewel de helft van de tijd was er wel een gestage lichte regen. Een oudere dame spoorde me nog aan door te lopen, maar ik was bezig met fotograferen. Ingespannen was ik bezig met de sluitertijd op mijn telefoon, dat blijkt te kunnen. Nu weet ik, gezien ook de bovenstaande foto, dat bewegingen nog gevoeliger worden meegenomen. Maar omdat onweer dreigde kan ik uitleggen dat het wel heel erg dreigde en dat de zinderende lucht zichtbaar was op de foto’s. Een vrijdagmiddagwandeling oftewel een vrimiwa houden we er maar eens een tijdje in.