Begrip, van de dag (110) Exit Brexit

 

 

EXIT BREXIT

 

De laatste dagen is me een nieuw politiek fenomeen opgevallen. In Europees verband vinden we elkaar minder leuk dan een aantal jaren geleden. De EU als een synergetische economische motor voor alle leden is een achterhaald wensbeeld. Na de wittebroodsweken kwamen de economische problemen, de verschillen tussen oost en west, tussen noord en zuid en vooral het ontbreken van een passend antwoord op de vluchtelingencrisis. De rekenmeesters van ieder land bouwen op de sentimenten van de anti-Europese menigte in het eigen land handige sommetjes om de EU de rug toe te keren. Groot-Brittannië doet het anders.

De Britten dreigen met een Brexit en sturen Cameron naar de Europese bobo’s om een eisenpakket neer te leggen. Als ze hierin tegemoet gekomen worden, dan overwegen ze te blijven. Ze eisen iets met migranten en hun uitkeringen, minder Brusselse regels en de zekerheid dat ze ondanks de opgeëiste voordelen, niet achtergesteld worden ten opzichte van andere Europese landen. De achterliggende gedachte is om Cameron in het ja-kamp te trekken om in de EU te blijven door de Britten voordelen te geven. De Engelsen moeten vertrouwen krijgen in het Europese project. Dat dachten de Grieken vorig jaar ook, ze kregen geen voet aan de grond.

Ik denk dat we Rutte ook maar eens op pad moeten sturen om het wantrouwen in Nederland te verminderen. Op de eerste plaats waar bemoeit Europa zich mee als wij al die grote multinationals binnen onze grenzen willen hebben door de belastingvoordelen te gunnen. Als wij met een beetje belasting tevreden zijn is dat toch ons goed recht. En ik denk dat we ons opgebouwde pensioenen zeker moeten stellen. We hebben er immers toch met zijn allen voor gespaard, niet dan? Of dit nu uitvoerbare eisen zijn of terechte eisen doet er niet toe. Het gaat er slechts om het wantrouwen in Nederland weg te halen en vertrouwen te houden in het Europese traject. Ik zou zeggen, Rutte aan het werk, je bent nu immers een half jaar voorzitter van de club.

Ik, romantisch boer uit de klei, ben een muts

Ik mag graag op zaterdagochtend starten met de rubriek ‘Wat zou u doen’ van het Volkskrant- magazine. Het heeft iets verbodens, iets ranzigs, alsof je de rubriek van Mona uit de Story leest. Maar omdat het van de Volkskrant is, heeft het nog enige status. Niets menselijks is mij vreemd. Altijd brengt het een vrolijke discussie met zich mee, want natuurlijk doen wij het altijd beter. Ook vandaag snel naar deze rubriek. Ik herinnerde mij van vorige week het voorgelegde issue. Ik dacht toen, dit is geen issue, dit is in- en intriest.

 

Met mijn naïeve kop dacht ik dat het Volkskrant publiek de indiener van het issue wel van jetje zou geven. Hoe kom je op het idee om iets wat je dubbel hebt en bovendien gratis hebt gekregen, te verkopen aan je armlastige vriendin (4,5 jaar een relatie!!!) En vanuit het perspectief van de arme studente, ik zou geen brief naar de Volkskrant hebben gestuurd, maar mijnheer de senior sales engineer meteen de bons hebben gegeven. Voor het geld hoef je mijnheer immers niet te houden, voor de liefde al helemaal niet.

Wat schets mijn verbazing, de antwoorden van weldenkend Nederland, immers Volkskrantlezers, stroken niet met mijn mutserige verwachtingen. Het lijkt wel of ‘tout Hollande’ genetisch is behept met een zakelijk instinct, ook op relationeel gebied. Een ontluisterend scala aan reactie. Slechts één reageerder vraagt zich openlijk af wat de relatie voorstelt. Mijn antwoord is: Helemaal niets. Maar alle andere antwoorden hebben te maken met allerlei zakelijke voorstellen binnen een relatie. Ik vind het niet raar dat je er in Nederland niet meer bij hoort als je niet minstens 2 keer gescheiden bent. Als de basis voor een liefdesrelatie de oprichting van een Naamloze Genootschap is of op zijn minst een onderling contract voor als het allemaal toch mis mocht gaan, tja, dan moet je maar alleen blijven. Je bouwt door het wantrouwen vanwege de onfrisse onderhandelingscultuur toch al de selffullfilling prophecy op dat de relatie niets voorstelt.

Wat is hedentendage nu een gezonde relatie? Dat je na de maanden van blinde liefde en grenzeloze seks, als twee boekhouders verder het leven in stapt. Als scherprechters bepaal je precies waar iemand recht op heeft gezien de status van het loonstrookje. Ik dacht altijd als je elkaar ja hebt gezegd voor het leven, al dan niet voor de kerk of gemeentehuis, dat je gaat voor gezamenlijkheid. Als het geld op is, dan is het voor beide op en als er gespaard kan worden, dan is de buit voor beide, ongeacht de inbreng van het individu.

Ik weet inmiddels dat het heel raar is om nog een gezamenlijke rekening te hebben waar het salaris van beide partners wordt gestort, maar waaruit ook alles betaald moet worden. Ik weet inmiddels ook dat hele boekhoudkundige berekeningen tussen twee partners plaatsvinden wie de boodschappen betaald, wie de hypotheek en wie de kleding voor de kinderen. Vaak wordt vanuit de afzonderlijke rekeningen gestort op een gezamenlijke rekening. De liefdesrelatie als een kil economisch verbond. Maar het staaltje in de Volkskrant slaat alles. Dat wij Nederlanders als niet temperamentvol te boek staan moge duidelijk zijn, maar heeft de koopmansgeest zich al tussen de lakens genesteld. Is de tucht van het feminisme al zover dat de zogenaamde economische zelfstandigheid belangrijker is dan echte liefde?

Ik dacht altijd dat ik een nuchtere uit de klei getrokken boer was, maar nu weet ik dat die boer ook meer romantiek in zich heeft dan de gemiddelde Nederlander, of in ieder geval Volkskrantlezer.