Een persoonlijke tocht door stemmig Nederland…..nog 14 dagen te gaan.

 

Eigenlijk wilde ik het vandaag over Groen hebben. Het milieu, het meest sexy onderwerp, Jessias en Thieme ten spijt. Gisteren hoorde ik over een onderzoek van Shell uit 1986 met voorspellende waarden over de klimaatsverandering. 1986, het jaar dat we de zure regen en de fosfaten in de oer-Hollandse sloten net een beetje onder controle hadden. We mogen toch stellen dat het onderzoek niet uit de koker komt van links-radicale geitenwollen sokken met gebrek aan levensvreugde? Ziekmakend dit onderzoek. Het is misschien nog wel zieker om er vervolgens niets mee te doen. Als Shell toen geïnvesteerd had, waren ze misschien wel koploper in klimaatneutrale energie. Maar dat hebben ze niet gedaan, want ze hielden rekening met de klimaatsceptici zoals Trump en Wilders. En vanmorgen las ik in Trouw ook de VVD. Die hebben hun verkiezingsprogramma op het laatste moment en stiekem aangepast na een interne lobby van gasten die lekker door willen gaan met fossiele brandstof. Het is voorpaginanieuws, maar met de rasoptimist Mark Rutte zal het waarschijnlijk geen schade opleveren. Als je maar lachend naar de klote gaat, is het niet zo erg.

 

Ik wil dus vandaag maar geen groene opmerkingen maken, zeker niet na het zien van bovenstaande foto uit een  van de Duitse carnavalsoptochten. Wie zegt dat Duitsers geen humor hebben? Maar is het wel om te lachen? ,,Blond ist das neue Braun!” Aan de ene kant is dit het onderbuik gevoel dat opkomt bij de publieke présence van deze figuren. Tenminste wel bij mij, maar ik probeer het te onderdrukken. Want ook Pavlov verwijzingen naar Hitler zijn zo gratuit. Het is een soort onderbuik met onderbuik vergoeden! En voor dat dit stuk eindigt in gewelddadige porno stop ik er maar mee. Ik kijk naar de foto en heb zorg. Veel zorg en laat mijn grijze cellen nog maar heel hard werken. Nog veertien dagen te gaan, tenminste in Nederland. En dan?

Begrip, van de dag (95) Strippen

STRIPPEN

 

Als de crisis het grootst is, lijkt de redding nabij. Al moet gezegd worden dat ik zelf mijn eigen redder ben. Dit past ook wel in het huidige tijdsbestek waar solidariteit een verdacht woord is en plaats heeft moeten maken voor de participatiemaatschappij. Onlangs schreef ik over de bankencrisis die gevolgd werd door een tweede bankencrisis van een andere orde. De eerste crisis is opgelost door nieuwe bankjes te kopen, de tweede oplossing was moeilijker te vinden. Ik had uitgerekend dat het afvoeren van twee bankjes ongeveer €60,- zou kosten + 4% van mijn maandloon omdat ik de hele dag vrij moest nemen omdat bij het afvoeren geen tijd werd gegeven. Wel meteen afrekenen uiteraard.

Via de sociale media werd mij geadviseerd te gaan strippen. Omdat ik bij dat woord in eerste instantie denk aan Sodom en Gomorra, viel het kwartje niet meteen. Toen mijn eigen broer gisteravond hetzelfde voorstelde, ben ik vandaag aan de slag gegaan. Het was immers mooi weer. En een bankje strippen is al een leerzaam proces op zichzelf. Wat een hoop nietjes heeft zo’n meubel. Uiteraard wilde ik een beetje ‘groen’ aan het werk. Twee kussens worden hergebruik en alle stoffen komen in een zak. Het ijzer heb ik bij elkaar in een bak gedaan en de schroefjes en boutjes ergens bij mijn gereedschap neergegooid. Het meest onhandige is al dat hout met al die spijkert en nietjes. Ik zal het de komende weken gedoseerd weggooien of wegbrengen.

Al met al heeft de klus me anderhalf uur gekost, met het juiste gereedschap zou het misschien sneller gaan. (Tip voor verjaardag, een elektrische schroevendraaier zou uitkomst bieden). En omdat ik niet zo handig ben, slechts één klein splintertje, verder geen blessures, dus dat viel ook erg mee. De schuur is al weer iets leger, al moet een tweede bankje nog ontmanteld worden. Misschien past de term ontbankt worden wel beter bij de situatie. Of het beter is voor het milieu waag ik ernstig te betwijfelen, het is in ieder geval beter voor mijn portemonnee. Bovendien zijn er parallellen te trekken naar die andere bankencrisis. Eerst de troep opruimen en dan opnieuw beginnen.

Kakelkrant van Sprakeloos 76 DELTAPLAN VOOR NEDERLAND

 

De puzzel moest kloppen, eerder kom ik er niet mee naar buiten, maar vandaag had ik het ultieme Eureka gevoel. Ik denk dat ik een belangrijk deltaplan voor Nederland heb. Het rekenwerk tot achter de komma laat ik aan anderen over, het gaat nu om het vergezicht en de grote lijnen. De aanleiding was het gesteggel van de coalitie om vijf miljard te verdelen onder de hardwerkende Nederlanders en tegelijkertijd de werkgelegenheid een push te geven.

5 MILJARD
Een lastenverlichting van zo’n omvang klinkt heel aantrekkelijk, maar de politieke verhoudingen in Nederland zijn dusdanig dat niet alleen een compromis bij bezuinigingsrondes een schier onmogelijk proces is, ook het uitdelen van cadeautjes is een te moeilijke opgave gebleken. De oppositie wil wel instemmen met het belastingplan van Wiebes, maar wil er te veel voor terug. Groen Links wil meer aandacht voor vergroening van de economie, de SGP’ers willen dat moeder de vrouw thuis blijft en wat D66 nu wil is niemand meer duidelijk. Vijf miljard, je krijgt het niet verdeeld in ons land. Het alternatief is misschien de staatshuishouding op orde brengen, maar als verkiezingsretoriek is dat geen sterke zet voor de coalitie. Met name voor de PvdA die zich richt op werk, werk en nog eens werk, wil het geld uitgeven. Ze zullen het niet prettig vinden om 35.000 banen te zien opgaan door de incompetentie van de Haagse burelen.

MIJN VOORSTEL IN GETALLEN
Als we dat geld nu eens besteden aan zonnepanelen. Nederland loopt in ieder geval in vergelijking met Duitsland erg achter op groene energie. En als ik mezelf nu eens als de gemiddelde Nederlander beschouw dan vind ik zonnepanelen op mijn dak een aangename gedachte. Ik begrijp dat het goed is voor het milieu en dat in tien jaar de kosten er ongeveer uit kunnen zijn. Maar het allergrootste bezwaar is de investering van laten we zeggen €10.000, –. Ik stel voor dat we die vijf miljard als een soort lening geven voor de investering in zonnepanelen op een wijze zoals de huidige studiefinanciering. Het voordeel van deze investering is dat zodra de zonnepanelen bevestigd zijn, je kunt beginnen met afbetalen.

 

Rekenkundige visualisering:

 

5.000.000.000 :10.000 = 500.000

Vijfhonderdduizend huishoudens kunnen van die vijf miljard zonder problemen de lening aangaan en plaatsen de zonnepanelen.
Laten we stellen dat je de lening in 10 jaar terugbetaald, dat is €1000, – per jaar en dus €83,- per maand. Ik begrijp best dat €83, – voor sommigen best veel is, maar laten we nu eens uitgaan dat dat meteen de winst is die je per maand hebt op je zonnepanelen. Per saldo blijft je energie-rekening gelijk, maar omdat je een deel ‘zelf’ produceert, kun je dat gedeelte gebruiken voor de afbetaling. In tien jaar tijd heb je je panelen afbetaald, je hebt geen extra financiële lasten en bovendien heb je een substantiële bijdrage geleverd aan het milieu.
Over tien jaar heeft de staatskas zijn vijf miljard terug. Misschien is er dan wel een politiek klimaat ontstaan die verdeling van de vijf miljard mogelijk maakt. Maar er is meer.

 

WIN-WIN EN IEDEREEN BLIJ
1. De klimaattop in Parijs vordert eigenlijk dat we per land nog veel meer moeten doen om de verdere opwarming van de aarde te voorkomen. We moeten als het ware de gaspedaal gebruiken om te vergroenen. Mijn voorstel is in ieder geval budgetneutraal en 500.000 huishoudens die een bijdrage leveren om groene stroom op te wekken lijkt me heel wenselijk en wezenlijk.
2. Ik kan geen getallen getallen geven, maar hoeveel werkgelegenheid biedt het wel niet om voor vijfhonderdduizend huishoudens panelen te maken en te installeren. Misschien haalt het die 35.000 wel?
3. Een ander probleem kan getackeld worden, de gaskraan in Groningen moet dicht of in ieder geval moet Groningen niet verder de afgrond in. Door de zonnepanelen is er een alternatief voor Gronings gas.
4. Als we de fabrieken voor de zonnepanelen nu eens in Groningen zetten, dit is een gebied dat extra werkgelegenheid goed kan gebruiken. Vanuit mijn economische kennis van de middelbare school weet ik dat er door de investeringen een multiplier-effect kan ontstaan.
5. Onze afhankelijkheid van buitenlandse fossiele brandstoffen, in ons geval Rusland en de olie uit het Midden-Oosten zal sterk verminderd worden. Een bepaalde mate van zelfvoorziening verkleint niet alleen de afhankelijkheid, maar vermindert tevens sterk de behoefte om ons in te laten met problemen die eigenlijk niet van ons zijn, of maar ten dele. ‘Ruzie’ in Iran, Irak, Afghanistan, Syrië, Libië, maar ook Rusland vindt zijn oorsprong voor een belangrijk deel in olie.

Resumerend kunnen we stellen dat de staatshuishouding er niets op verliest, het klimaat de grote winnaar is, de individuele huishoudens geen onverantwoorde investeringen hoeven te doen, Groningers het vooruitzicht hebben rustiger te kunnen slapen en we ons niet meer hoeven te bemoeien met landen om daar de democratie te brengen, terwijl we eigenlijk willen dat de olie- en gasbevoorading verzekerd blijft.
Als dit geen doorslaggevend deltaplan is, dan weet ik het niet meer.

Fotofestival Naarden met dopper

Roodeschool, dorp van begeerte

 

Het treinstation in Roodeschool

Verlangens uit 2008 zijn nog niet vervuld, dus deze gouwe ouwe van mezelf maar eens geplaatst.

Ineens had ik vandaag de onweerstaanbare behoefte om naar Roodeschool te gaan. Waarom? Ik heb geen idee hoe deze gedachte in me is gevaren en waarom juist Roodeschool? Misschien dat grondige psychoanalyse op Freudiaanse leest meer inzicht zal geven, maar daarmee ga je niet naar een psychiater. ‘Beste dokter kunt u duiden waarom ik de behoefte heb om naar Roodeschool te gaan?’ De zielknijper zal raar staan te kijken met zo’n hulpvraag. Het is dat met de wens om naar Roodeschool te gaan je geen gevaar bent voor jezelf of je omgeving, dus niet met een Rechterlijke Machtiging kunt worden opgenomen. En dat is maar goed ook, want dan kan ik al zeker niet naar Roodeschool.

Roodeschool, ik ken de naam van mijn topografielessen op de lagere school. Was dat nu de eerste plaats die je moest leren, of was dat toch Delfzijl of Winschoten. Als ik mijn ouders zou bellen, kunnen ze me het antwoord op die prangende vraag meteen geven. In mijn tijd had ik sporadisch nog te maken met verouderde lesmethodes, maar de degelijkheid van onderwijs van direct na de Tweede Wereldoorlog heb ik niet in mijn bagage.

Waarom ga je niet naar Roodeschool kunt u zich afvragen? Praktische bezwaren denk ik. Doordeweeks moet ik werken en in het weekend zijn ook tal van bezigheden die een trip naar het uiterste Noorden van ons land in de weg staan. En als ik het voorstel zou doen om een camping of huisje tijdens de zomervakantie te boeken in Roodeschool, mochten die al aanwezig zijn, zal dat in huiselijke kring op weinig enthousiasme kunnen rekenen. Ik druk me dan voorzichtig uit. Bovendien, hoe klein Nederland ook is, een retourtje Roodeschool is al snel een volle tank benzine en dat is om milieutechnische redenen onverantwoord om gewoon eens te kijken in Roodeschool.

Dus, we googelen maar eens om te kijken wat Roodeschool te bieden heeft. Het is weliswaar een pover alternatief voor een echt bezoek. De herkomst van de naam kom ik te weten en is weinig verrassend, een foto heb ik niet kunnen vinden van een rood schooltje uit 1830. Om milieubezwaren te omzeilen kan ik met de trein naar Roodeschool leer ik en het plaatsje van mijn begeerte maakt deel uit van de gemeente Eemsmond, waarbij men kan genieten van de weidsheid van het Groninger landschap. Een impressie van het plaatsje zelf, volgens de tekst van oudsher een lintdorp, heb ik niet kunnen vinden op foto’s. Dus daarmee blijft de charme van Roodeschool nog een groot geheim voor me.

Maar de charme van Roodeschool ten spijt, Roodeschool zal het voorlopig zonder mij moeten doen en ik zonder Roodeschool. Maar zoals ze over het Italiaanse Napels zeggen, geldt voor mij: ‘Eerst Roodeschool zien, dan pas sterven.’