CASTELO-BRANCO- PORTUGAL
De planning voor vandaag is om alle musea die we gisteren en eergisteren niet gezien hebben goed te maken in Castelo Branco. Op voorhand weten we niet echt wat het stadje op dit terrein te bieden heeft, maar we gaan ‘in the blind’ met uitzondering van het museum van de heilige kunst, dat hebben we wel gezien na Fatima. Het eerste bezoek brachten we aan de bisschoppelijke beeldentuin uit de 18e eeuw. Een beauty van een tuin waar de uitdaging bestond om de foto’s zo stabiel mogelijk te maken. Ik vind dat best lastig met een hoesje om je mobiel dat je in balans moet brengen. Verder is de beweging op de knop meestal van dien aard dat je het toestel toch even beweegt en de compositie is uit balans. Buiten een sikkeneurige juffrouw die ons slechts vier euro liet betalen en een tuinman die het liefst door je heen wilde lopen, was het de vier euro meer dan waard. We waren ongeveer de enige, maar toen we weggingen moest een stel Portugese kleuters rondgeleid worden. Ik was blij voor ons zelf, maar vond het sneu voor de kinderen. Er tegenover was in het eveneens mooie stadspark een speeltuin, dat is toch veel interessanter voor die koters.
Bij het tweede museum waren ze mogelijk nog onvriendelijker en verveelder, maar ze lieten ons toe. De leider van het stel liep zelfs naar de meterkast om de lampen overal aan te doen. Een tijdelijke expositie moest de historische steentjes en gebruiksvoorwerpen opleuken. . We besloten lopend het kasteel op de berg te beslechten op het heetst van de dag. Tussendoor wel bankjes gevonden in de schaduw om toch nog iets van een siesta gevoel te krijgen. Een mooi uitzicht over de stad kregen we als beloning en het kasteel van de Tempeliers, met Moorse invloeden. Onderweg zagen we het volgende museum dat bezocht moest worden te weten Fundacao Manuel Cargaleiro. We hadden geen idee, het had een historisch museum kunnen zijn, maar ook over de plaatselijke folklore. De buitenkant gaf niets prijs, maar wij waren dan ook zulke sukkels die niet wisten wie Manuel Cargaleiro was.
Hoogst vriendelijk werden we ontvangen, de prijs sloeg nergens op want wederom twee euri per peroon en bovendien een bevlogen gids die in goed verstaanbaar Engels ons alle geheimen ontrafelde van misschien wel de grootste nog levende kunstenaar van Portugal. Hij is in de omgeving van Castelo Branco geboren en schijnt een mondiale reputatie te hebben die zijn weerga niet kent. Tegels en tegelschilderijen van Cargaleiro vinden zijn oorsprong in de pottenbakkunst uit de omgeving vermengd met invloeden van bijvoorbeeld Dali en vele anderen schilders en poëten. Een zin aan hem gelieerd en te vinden in zijn werken vond ik prachtig: Esta era a porta da vizin ha que eu nonca congé ci. (Dit is de deur van de buurman die ik nooit ontmoet heb) Manuel Cargaleiro, die naam moet ik maar eens onthouden.
sprakeloos verhalen 