Begrip, van de dag (30) Linda in de prostitutie

 

LINDA IN DE PROSTITUTIE

Vandaag staat in het teken van onderzoek. Dat wist ik toen een oude Linda, via een collega van mijn vrouw, naast de Trouw lag. Het onderwerp van de Linda 134 was Meisjes van Plezier. Ik wist al dat het ochtendblad moest wachten, want ik wilde weten wat Linda, of in ieder geval de samenstellers van het blad nu over de meisjes van plezier te melden had. Zouden ze het Zweedse model aanhangen waarbij hoerenloperij strafbaar is, of gaan ze uit van de romantische hoerenmadam die de boel bestiert, de meisjes beschermt en de mannen zo nodig opvoedt? Komen de misstanden en onvrijwilligheid aan de orde of is de prostitué de zelfverkozen ZZP’er die net als ieder andere baan de lusten en de lasten accepteert? Ik weet dat ik niet tot de doelgroep van het maandblad Linda behoor, maar dit vraagt nader onderzoek.

En dat ik niet tot de doelgroep behoor, kwam ik tijdens mijn onderzoek al snel echter. Het was even zoeken tussen de reclame naar artikelen die mij antwoord zouden kunnen geven op de onderzoeksvraag. Als we de cover mogen geloven ziet Linda de Mol het geinige er wel van in. Verwachtingsvol poseert ze in het rode raam. Maar het themanummer bevat van alles wat. Een interview met een Nederlandse pornoster, Bobi Eden, wie kent haar niet? Opvallend is dat bij de foto’s van haar en haar fotopartner de kledingmerken als aanbeveling worden benoemd. De vaste columniste Amber vertelt over de voordelen (geld en reizen, soms zijn de mannen leuk), maar ook de nadelen. Heel kort komt aan de orde de enorme misstanden en mensenhandel, maar ook prostitutieseks voor minder validen. Tot slot een aantal foto’s van meesteressen met de veelzeggende titel dat de ene meesteres de andere niet is.

Ik zei het al, ik ben niet de doelgroep, maar ik had gehoopt op iets meer meningsvormende kost. Want rationeel gezien voel ik wel wat voor het Zweedse model van strafbaarheid met inachtneming van al die misstanden. Als het zo’n eerbaar beroep is, wie wil zijn dochter nu in deze branche zien werken? Aan de andere kant is een openlijke afkeer van de hoererij ook zo zuurpruimerig en calvinistisch. En dat is ook niet iets wat ik nastreef. Maar goed, het onderzoek is afgerond en nader onderzoek is gewenst. Ik denk dat ik Ik, Jan Cremer maar eens ga herlezen.

Zwarte dag voor Linda de Mol en mijn vrouw/21-12-2007

Het is koud, de langste nacht staat voor de deur en de kerstdagen met verplichtingen komen eraan. Drukte en narigheid alom voor een lading gezelligheid. Maar eerst nog een weekend om bij te komen van het werk. De vrijdagavond is de avond bij uitstek dat de man des huizes gaat koken, ik dus. In mijn geval is dat op de fiets naar de Appie Happie voor wat drinken, koekies en chips en op de terugweg een vette hap halen bij de cholesterolkeet. Vier frietjes speciaal, twee frikadellen speciaal en twee bamischijven. De telefoon gaat, maar die hoor ik amper want de dikke winterjas absorbeert het geluid.  Ik ben te laat. Voordat ik met mijn behandschoende vingers mijn telefoon, volgens mijn nageslacht een ouderwetse koelkast (een Nokia uit 2001), uit de zakken weet op te diepen, rest mij slechts het afluisteren van de boodschap. Mijn vrouw verzoekt me om de nieuwe ‘Linda’ te kopen, kan ze lekker op de bank liggen en een beetje lezen. Begripvol als ik ben, vraag ik aan de beheerder van de friettent om nog even te wachten met de bestelling. Ik moet nog even een boodschap doen. Ten overvloede krijg ik nog een boodschap mee hoe de cover eruit ziet, te weten Linda in bikini. Dit is hard nodig natuurlijk, want de letters Linda zeggen mij natuurlijk niet voldoende en de kans dat ik een oud exemplaar uit de winkel haal is natuurlijk levensgroot. Het vertrouwen van mijn wederhelft om deze specifieke boodschap tot een goed einde te brengen is niet bijster groot, maar haar afhankelijkheid in deze des te meer. Het is immers koud en de behoefte om met een glossy op de bank te gaan liggen is immens.

Bibberig, beladen met anti-Sonja Bakker voedsel en de Linda, krijg ik een warm welkom. De calorieën worden in een recordtempo naar binnen gewerkt, de boel opgeruimd en met de Linda in de hand nestelt wordt de bank bezet door mijn vrouw. Lekker warm, dus laat de koude lange winteravond maar komen.
De coverfoto van Linda is gefotoshopt volgens mijn vrouw. Ze staat er veel dikker op dan ze in werkelijkheid is volgens haar. Eigenlijk vindt ze dat Linda de Mol de wat ronde vrouw er eigenlijk belachelijk mee maakt. Bij nadere beschouwing komt ze er achter dat het hele tijdschrift een grote fakebende is, van onwaarheden, nepinterviews en misleidingen. Dat is ook de opzet van dit nummer van het populaire tijdschrift “Linda”. En dat alles onder het mom van humor. ‘Godverdomme, wat een afzetterij zeg.’ terwijl mijn vrouw het blad naast zich neer smijt. Ik kijk haar verbaasd aan, zeg niets en kijk in het blad. Ik zie het verschil niet met de reguliere nummers van de Linda en zeg dat ook als troost voor mijn vrouw. Dit blijkt niet de juiste troost te zijn, integendeel. Ze heeft het over heuse afzetpraktijken want het blad was ook nog dichtgeseald, zodat vooraf niet een snelle blik geworpen kon worden op de literaire hoogstandjes die er normaliter instaan. ‘Doe niet zo belachelijk, heb ik daar bijna vijf euro voor uitgegeven, staat er alleen maar onzin in en bovendien is die foto op de voorkant een regelrechte aanfluiting voor de vrouw die iets zwaarder is dan al die soepstengels van de Gooise matras!’

Als het over die boeg gegooid wordt, weet ik inmiddels dat zwijgen en begripvol knikken de beste remedie is en dat doe ik dan ook hevig. Ik besef terdege dat haar lange donkere winteravond er een stuk minder prettig uitziet dan ze van te voren had gepland. Mistroostig kijkt ze naar GTST. Ik heb met haar te doen en vraag aan haar of ik voor de gezelligheid mee zal kijken, geheel tegen mij gewoonte in. ‘Nee,’ snauwt ze bijna tegen me. ‘Dan niet, ga ik de krant wel lezen’. Onderwijl mompel ik: ‘Kutwijf………die Linda de Mol.