Kakelkrant van Sprakeloos 73: OV-kaart ellende

 

Maandag 6 oktober 2014: De trein van kwart voor negen net gemist, tien minuten wachten op de volgende. Kan me even vermaken met mijn telefoon en ik ben getuige van een echtelijke kibbeltwist. Een ouder stel van rond de zeventig heeft ruzie met de digitale kaartjes en vooral met elkaar. Zij ziet het dagje uit ogenschijnlijk niet meer zitten met haar hangen schouders. Hij is vooral boos op de hele wereld en kijkt vooral boos naar zijn vrouw.

Dinsdag 7 oktober 2014: Het is wat winderig, maar een met regenjassen voorzien stel, zo te zien zussen van dik in de zeventig kijken glazig naar het stempelautomaat. Er boven staat nadrukkelijk ‘Buiten Gebruik’. Hoewel ze geen ruzie maken met elkaar, kijken ze mismoedig voor zich uit met een stuk papier in hun handen. ‘We vragen het wel aan de conducteur, ‘ zegt de oudste van het stel. De andere knikt:, Als er eentje is.’ Samen staren ze naar de vertrekkende trein die de andere kant op gaat.

Woensdag 8 oktober 2014: Ik hoef niet met de trein, maar moet wel boodschappen doen. Ik passeer daarbij het station en zie een groepje fitte zestigers, allen van vrouwelijke Kunne. Onder hen heeft zich een soort van akela ontpopt die omstandig uitlegt hoe zij de reisbescheiden heeft georganiseerd voor die dag. De anderen kijken gelaten en vertrouwen erop dat het goed komt. Ik zal het niet weten, want ik hoef, zoals ik al zei, niet met de trein die dag.

Donderdag 9 oktober 2014: Ruim op tijd voor de trein van kwart voor negen, dus ik mag nog even wachten. Een typisch babyboomstel komt met kaki-broek, stevige stappers en rode sportieve jassen, soort uniseks waarbij alleen de maten onderling verschillen. Zij is klein, hij is reusachtig met een rood hoofd. Ik dacht dat het misschien een ongezonde levensstijl was, maar het tomatenhoofd wordt waarschijnlijk veroorzaakt door opzichtige woede. Ze waren al een paar keer op en neer gelopen van de kaartjesautomaat naar de scanpaal. De kleine vrouw verdwijnt bijna in de pompeuze woede van haar levensgezel. Ze zeggen niets tegen elkaar.

Vrijdag 10 oktober 2014: Wederom een man en vrouw, potentiële omroep MAX liefhebbers, hebben woorden met elkaar. Nu laat de vrouw zich niet onbetuigd en verwijt haar man dat hij had moeten luisteren naar hun zoon. “Je had ze op de computer moeten activeren.” De man geeft haar van repliek:,, We hebben ze besteld via de computer, we moeten ze alleen maar scannen.” Dat scannen lukt blijkbaar niet. ‘Bovendien moeten we wachten tot het negen uur is.” zegt zijn vrouw jennerig. Ze stappen inderdaad niet in, mogelijk ook niet in de trein later. Ik zal het niet weten.

De week resumerend, vraag ik me af of het in de lucht zit, al die echtelijke twisten van allerlei bejaarden. Of zijn de mensen in Duiven boosaardiger of stommer dan in andere regio’s omdat ze geen weet hebben hoe te reizen met de trein. Maar ik weet heel goed dat een dagje uit met het openbaar vervoer geen sinecure is tegenwoordig, zeker niet voor ouderen. Ze begrijpen het vaak niet, Duivenaren zijn geen negatieve uitzondering hoor. Mijn ouders bijvoorbeeld zijn al drie keer met de auto naar Deventer gereden om hun kaart te activeren of anderszins de trein-hocusspocus te ontrafelen. Ze zijn niet zo sterk met de computer, want inmiddels tachtig. Ze willen het nog wel graag zelfstandig doen, heeft iets met autonomie te maken. Zolang ze vooral nog met de auto reizen, laat ik het ook maar zo. Maar ik voel heel erg mee met hun frustraties en soms zelf woede op de eens zo betrouwbare vervoerder.

En als ik diep in mijn ziel kijk, vind ik het ook een gedoe. Spontaan reizen is er niet meer bij. Noodgedwongen hebben we in ons gezin een gepersonificeerde OV-kaart omdat een trajectabonnement noodzakelijk was, nota bene ook nog bij een andere vervoerder dan de NS. Tel uit je winst. We zullen er waarschijnlijk toch aan moeten, want voor reisdeclaraties bij je werkgever heb je bewijzen nodig. Een onpersoonlijke OV-kaart is niet toereikend, of je moet die laten uitlezen op het station. Dat kan heb ik me laten vertellen, maar ik denk: Een hoop gedoe en mogelijk zullen ze daar een vergoeding voor vragen. En als het nu nog niet is, dan wel in de toekomst. Een dagkaartje, dat kan, maar een euro extra per rit. Ik zal het woord dieven niet in mijn mond nemen. Bovendien wil ik helemaal niet dat mijn reisgedrag geregistreerd staat bij welke instantie dan ook, laat staan bij die klaplopers van de NS. 16 miljoen hebben ze al ‘verdiend’ aan het vergeten uit te checken. Op sommige trajecten mag je trouwens voor een retourtje soms wel dertig keer in- en uitchecken. Ronduit belachelijk en zeker niet ontspannen voor een dagje uit voor veel mensen die dan gebruik maken van de trein.

Ik ben wel de laatste die compassie wil prediken voor babyboomers, maar eigenlijk zou die zelfbenoemde protestgeneratie massaal moeten gaan zwartrijden onder de bezielende begeleiding van omroep MAX. Want het hele instituut NS met zijn privatiseringsgedoe is toch een grote catastrofe voor een gemiddelde sterveling. Voor het promoten van het OV hoeft geen geld meer uitgetrokken worden, want dat is bij voorbaat verspilde moeite. Toeristen maak je ook niet lekker met ons OV-stelsel. Zelf heb ik het afgelopen jaar al twee keer kaartjes voor bezoekers uit ons buurland voorgeschoten. Ik pinde en zij betaalde mij met heuse euro’s. Ze bedankte me hartelijk, maar bij mij stond het schaamrood op mijn kaken. Ik moet hen bedanken dat ze ondanks de trein toch nog naar Nederland komen. En hoe gaat dat straks met al die stations, die zogenaamd een onderdeel van de stad moeten worden. Je hebt een OV-kaart nodig om de poortjes te openen in de nabije toekomst. Niets meer gezellig doorgangen, maar in kilte wachten op treinen die te duur zijn. Ik zal vast een ‘grumpy old man’ zijn met mijn 48 jaar, het zij zo. Deze balkonmuppet vindt de NS wel een van de meest uitgerangeerde bedrijven in Nederland en toch moet ik er helaas regelmatig gebruik van maken.

Kakelkrant 71 Ook mijn omgeving is ernstig besmet

Zeg ik iets raars dat ondanks de afwezigheid van een confessionele meerderheid in de hedendaagse politiek, de betutteling hand over hand toeneemt in Nederland? Partijen die we Paars noemen zijn op veel fronten wel heel benepen aan het worden. Een vettaks is al een veel besproken onderwerp. We worden inderdaad met zijn allen te dik, ontegenzeggelijk waar. Maar komt dat door het vette eten of zijn heel andere oorzaken hier debet aan? Te weinig bewegen, te veel sociale media, een zittend beroep, onveilige speelplaatsen in steden en/of een te druk leven kunnen ook oorzaken zijn. Of misschien wel het voor de meesten onhaalbare beeld van dun, fit en mooi. Als we het dan toch niet kunnen waarmaken, heeft je best doen om gezond te eten ook geen zin. Nog daargelaten dat vet eten halen relatief goedkoper is dan gezond en gevarieerd koken als je er tijd voor hebt. We beginnen al aardig op de Amerikanen te lijken, waar obbesed zijn ook een armoedecomponent heeft.

Dat de sigaret al jaren onder vuur ligt, begrijp ik heel goed. En sinds kort ook de alcohol voor minderjarigen, want nieuwe onderzoeken hebben aangetoond dat in principe de generatie van decisionmakers eigenlijk massaal hersenafwijkingen hebben. Zij mochten nog lekker ongestoord zuipen op hun zestiende, nu is dat levensgevaarlijk. Maar waarom krijg ik bijna een hartverzakking als ik daadwerkelijk geconfronteerd wordt met het bord van de NIX18 campagne op het station van mijn eigen woonplaats. Tegelijkertijd krijg ik bultjes van ergernis en ik overweeg in de DSM alle ernstige psychiatrische ziektes op te zoeken. Ik bekijk dan welke me het beste past om ongegeneerd de eerste de beste tuthola van deze regering zeer agressief te benaderen. Want met een psychiatrisch stempel heb ik in ieder geval een legitimatie om iemand helemaal stijf te schelden. Maar eigenlijk is deze campagne alleen al reden genoeg om een massale revolutie uit te schrijven in ons almachtige truttenland.

Om beslagen ten ijs te komen voor dit blog, speur ik internet af voor wat achtergrond-informatie. En als ik dan al niet boos was, dan zou ik het wel worden. De webpagina van NIX18 begint met de zinsnede:

Heel Nederland is het er over eens, onder de 18 moet je gewoon niet roken en drinken. Daarom hebben we een afspraak: de afspraak van NIX.

Wat nu heel Nederland, mij is niets gevraagd hoor! Ik krijg hier nu bultjes van. Ik ga snel naar de Quiz op de webpagina en vrees het ergste: ‘Duik terug in de tijd en ontdek hoe Nederland op een positieve manier is veranderd door afspraken over roken en drinken.’

Het enige juiste hier is dat Nederland is veranderd, maar vooral in een fundamentalistisch zeurland met een gigantisch overschot aan dominees. En als ik in het voorbij gaan van de veel te jolige website de kop van Freek de Jonge langs zie komen, stop ik ermee. Als dit zogenaamde geweten van de babyboomers zijn naam en gezicht heeft gelieerd aan deze onzin, dan is het ook onzin. En dat is dan wel een waarheid als een koe, predik ik bij deze.

In toenemende mate hebben we partijen, opiniemakers en BN-freaks die vooral zeggen hoe een ander moet leven en hoe zij de ware geest hebben gevonden om het wel goed te doen. Zij willen graag het stichtende voorbeeld geven. Het viel me de laatste tijd al op dat ik de EO zo’n aangename omroep vond. Met enige regelmaat zeg ik tegen mezelf, die Andries Knevel valt best wel mee. Nu weet ik dat Andries waarschijnlijk helemaal niet is veranderd,  de rest van zijn (linkse en liberale) omgeving is veranderd in zeer vervelende bevindelijke dominees.

Ook ik weet dat (te) veel drinken niet goed is en hoe later je er aan begint, des te beter. Zelf zal ik ook echt geen zuigeling sterke drank in zijn melk doen om hem rustig te krijgen. En een dronken bakvis van veertien is inderdaad geen verheffend gezicht, mee eens. Maar is er geen andere methode dan de zuurpruimerij in onze volksaard te blijven aanspreken? Ook ik zou willen dat ik nooit mijn eerste sigaret heb genomen. Maar met deze campagne zou ik de sigaretten desnoods opgegeten hebben om maar aan te tonen dat ik niets moet hebben van de mismaakte overheids marketeers. Hoeveel kost zo’n campagne wel niet in tijden van crisis, toenemende armoede en bezuinigingen?

Weet je wat trouwens echt ongezond is. Ouders die kinderen door geestelijke of materiële armoede zonder eten naar school sturen; Vluchtelingen zonder geldige documenten op straat te laten zwerven in de koude; lange wachtlijsten in de jeugdzorg, wachtlijsten die alleen door cosmetische en statistische manipulatie verdwijnen; of erger nog mensen gaan niet meer naar de dokter, tandarts of andere specialist door de eigen bijdrage die verplicht is gesteld. En als je dan ziek wordt, is het vast je eigen schuld. Ook daar zal te zijner tijd dan wel weer een dure campagne aan besteed worden.

Goed dus ook in de openbare ruimte in mijn eigen woonplaats ligt het besmettingsgevaar van Truttigheid 2.0 op de loer. Ik kots er op.

De kakelkrant van Sprakeloos 70: Het geluk van Nederland

Het geluk van Nederland is niet meer. De economische malaise ettert als een veenbrand aan de fundamenten van de samenleving, maar Nederland was gelukkig. Sinds 2002 hebben we amper nog een serieus te nemen regering gehad, maar Nederland was gelukkig. Twee politieke moorden, sinds Willem van Oranje niet meer gebeurd, maar Nederland was gelukkig. Geen land ter wereld, behoudens Israël en naar we nu weten ook de Verenigde Staten, zet zoveel spionage in op de eigen bevolking, maar het geluk in de Nederlandse samenleving kon niet op. Wij kennen in Nederland geen corruptie zeggen we, maar daar tegenover hebben we een bureaucratie in de publieke sector weten te ontwikkelen die zijn weerga niet kent. Wachtlijsten in de zorg, jeugdigen kunnen niet naar school en hulpbehoevende oude-van-dagen hebben pyjamadagen, als ze al uit hun poep worden gehaald, maar steevast weet de media ons te verblijden met de mededeling dat we een gelukkig en blijmoedig volkje zijn. Terwijl we ons nog immer presenteren als een tolerante open samenleving weten ze in het buitenland inmiddels beter. Onder aanvoering van Mr. Super NL promotor, de heer Wilders, fronst menig buitenlander zorgelijk de wenkbrauwen bij het aanhoren van de benepenheid en xenofobie waarmee we onszelf opnieuw dachten te moeten uitvinden. Kinderen zitten in vreemdelingenbewaring, illegaliteit wordt strafbaar, maar hulp, alternatieven of een gedegen beleid bleef uit. We keken de andere kant uit en waanden ons nog immer gelukkig.

Wie zal het boek gaan schrijven, Het geluk van Nederland?

                                                                                                                                                                                                  De krant zegt het immers, we staan altijd bovenaan in de lijstjes van gelukkigen als het gaat om welvaart en welzijn. Soms moesten we een Scandinavisch land boven ons dulden, maar die hebben last van lange donkere koude winters. Eigenlijk kunnen die Vikingen daarom niet echt gelukkig zijn wisten we in ons hart. Met name de jeugd in Nederland was extreem gelukkig. En als er al eens een wanklank te horen was, betrof het een algemeen gevoel van onbehagen over de ander. Vanuit het hedonistisch perspectief wisten de onderzoekers blijkbaar altijd de gelukkigen te ondervragen. Misschien kwamen ze allemaal uit Wassenaar, of werden de gymnasiasten op de verschillende witte scholen aan een verhoor onderworpen. Mogelijk waren de onderzoeken helemaal niet zo a-select of in het ergste geval werden de uitkomsten gemanipuleerd door, ja door wie? We moesten immers gelukkig zijn, want dat zorgt ervoor dat we niet hoeven te kijken naar de oorzaken van de economische problemen; dat we geen oordeel hoefden te vormen over het wanbeleid van onze respectievelijke regeringen; dat we schamperden over de vermeende wachtlijsten als een luxeprobleem; dat professionals op de verschillende gebieden die hun zorgen uitte slechts dissonante droefsnoeten zijn; dat de acties van Wilders weliswaar onfatsoenlijk worden bevonden, maar niet meer dan een rimpeling op een smetteloos en gelukkig Nederlands blazoen; dat de Vogelaarwijken met en zonder allochtonen uitzonderingen zijn; dat die tokkies en kut-marokkanen ook maar beter bij elkaar kunnen wonen in hun eigen getto zodat we zonder problemen gelukkig de andere kant op mogen kijken. Kortom, we waren domweg gelukkig.

                                                                                                                                                                        Vandaag komt de aap uit de mouw. We schijnen in Europa het meest depressief te zijn. Nu durf ik te stellen dat het gelukkigst zijn in sterk contrast staat met het meest depressieve volkje in Europa. Of het eerst is gelul, of de wetenschap dat we eigenlijk vrij ongelukkig zijn met zijn allen. Zelf heb ik altijd getwijfeld aan de opgesmukte euforie over ons vermeende geluk. Ik zag het niet in mijn dagelijkse leven, integendeel. We zijn een behoorlijk lomp volkje dat met tijden behoorlijk last heeft van elkaar en om de meest stompzinnige zaken discussies aanzwengelt om de ander de zwarte piet toe te spelen. Inderdaad, om ons blazoen te verschonen heeft de Amsterdamse grachtengordel besloten om één van de weinige ongecompliceerde feesten te bezoedelen met een racismeprobleem. Ja daar word je niet gelukkig van. Het is slechts een voorbeeld.

De bel gaat, twee meisjes van 9, misschien 10 jaar kijken me verwachtingsvol aan. Heel netjes vertellen ze een verhaal dat ze kaarten hebben gemaakt en dat de opbrengst naar het bejaardenhuis in het nabij gelegen Zevenaar gaat voor uitjes en ontspanning. De kaarten kosten maar één euro! Ik schraap het beperkte kleingeld dat we tegenwoordig in huis hebben bij elkaar en koop twee kaarten van de dames. Verheugd lopen ze verder om elders hun geluk te beproeven.

Kakelkrant van Sprakeloos 68: Duurzaam koken

Het is de maand van het niet kopen van nieuwe dingen. Een initiatief dat premier Rutte niet kan bekoren waarschijnlijk, want euro’s moeten rollen, dat is goed voor de economie. Maar in het kader van duurzaamheid, tegen verspilling en herijking van ons consumptiepatroon is oktober de maand van het niet kopen. We moeten eens kritisch kijken wat we allemaal al hebben en daadwerkelijk nodig hebben. Misschien is het een begin van een andere tijd omdat we het nooit meer zo goed krijgen, of mogelijk worden we wel overtuigd dat het met minder moet? Mark Rutte maak je borst maar nat.

Mijn geld is bijna altijd op, echte spaarzin heb ik niet. Nu heb ik niet zulke hoge eisen, we sparen voor een reis naar de VS. Dan zit er geen nieuwe keuken in. Jammer, maar we ondervinden wel enige medelijden, want een keuken is een statussymbool. Tegenwoordig met al die keukenprogramma’s moeten we allemaal heel goed koken met hele dure keukenmachines in een gestileerde keuken. Onze keuken ziet er op foto misschien best nog aardig uit. Echter hier en daar wordt het met tape bij elkaar gehouden, kastjes hangen niet meer fijn, de afwasmachine is kapot en sinds kort doet ook de combimagnetron niet meer. Ter vervanging hebben we een goedkoop dingetje bij de Blokker gekocht. We doen het er maar mee, al begrijp ik dat we niet echt meedoen met onze keuken. Over een paar jaar tellen we onze centjes wel weer om alsnog over te gaan op een nieuwe keuken. Ik denk dat die van ons ongeveer 12 jaar oud is. We hebben hem geaccepteerd bij de koop van het huis.

Maar dan mijn ouders (78 en 82), die zaniken niet over een nieuwe keuken. Hun nieuwbouwhuis verkregen in 1968 had een eenvoudig keukenblokje dat in 1981 echt aan vervanging toe was. Met enige spaargeld hebben ze de nieuwe standaard van de huurvereniging aangevuld met een typisch jaren 80 interieur. Na 30 jaar heb ik ze er nog nooit over horen klagen dat het vervangen moet worden. En de inbouwapparaten? Een afwasmachine hebben ze niet. ‘Die paar bordjes en een enkel pannetje wassen we zelf wel af.’   Een koffiezetapparaat hebben ze en ook een waterkoker. Enkele jaren geleden is ook een magnetron gekocht al heb ik niet de indruk dat die vaak gebruikt wordt. En koken doen ze op een ETNA gasfornuis. Dit gasstel annex oven is al meegekomen met de verhuizing uit Limburg in 1968 en functioneert nog steeds. Desgevraagd geeft mijn moeder aan dat er mogelijk hier en daar wel een schroefje mist en dat de aansluiting wel eens is vervangen. Maar op dit gasstel ben ik groot gebracht. Mijn moeder was bovendien al een keukenprinses zonder allerlei kookprogramma’s. Taarten, friet, oliebollen en heel veel gezonde maaltijden zijn op dit setje gebrouwen. Duurzaamheid is voor mijn ouders een vanzelfsprekendheid zonder daar politieke consequenties aan te verbinden.

Bovendien zorgen zij ook voor sociologische orde in de maatschappij. Zij hebben een keuken die past bij hun generatie, zoals de granieten aanrechtbladen bij de generatie van mijn opa en oma paste. Tegenwoordig moet alles om de tien jaar vervangen worden, dus iedere babyboomer schaft zich een nieuwe keuken aan die net zo goed door een dertiger gekocht zou kunnen worden. Ze verpesten de logische keukenverbanden en zijn in ieder geval niet duurzaam. Maar Rutte zal er wel blij mee zijn. Dat is goed voor de economie. Ik geloof dat het mijn ouders een worst zal zijn. Ze koken op hun ETNA en als het te koud is om te koken, doen ze de kachel aan, die ook al uit Limburg is meegekomen.

Kakelkrant van Sprakeloos 67: Asociaal door frisse HBO meisjes

Op een dag besef je dat je een aso bent, een onverschillige bullebak die genoeg heeft van allerlei liefdadigheidsacties langs de deur. Ik doe het niet meer en heb mezelf gepositioneerd als een lamlendige balkonmuppet. Het voelt niet slecht.

 

De laatste jaren ging een x-bedrag van het maandinkomen op aan goede doelen. Zo hoort dat, we hebben het immers goed. Nog steeds krijgt iedere goededoelenbus, ongeacht het doel een bijdrage. Soms hebben ze geluk als er voldoende cash in huis is, op andere momenten sprinten we door het huis om de muntstukken bij elkaar te verzamelen. Zo gaat dat tegenwoordig.

Sinds tien jaar storten we maandelijks ook via de bank. Op straat ben ik een gemakkelijke prooi voor allerlei colporteurs, dubbele krantenabonnementen heb ik gehad en de halve boekenkast staat vol met boeken van de verschillende boekenclubs. Zo gaat het ook met goede doelen. Onlangs heb ik de lijst drastisch uitgedund, tien maandelijkse afdrachten aan charitatieve instellingen zijn gecanceld. Misschien een beetje om te bezuinigen, maar ook uit ergernis.

Het is dan niet eens de verbazing dat directeuren van de verschillende goede doelen buitenissige salarissen hebben. Het is ook niet omdat er zo veel aan de spreekwoordelijke strijkstok blijft hangen. Zelfs de onnodige post is maar zijdelings verantwoordelijk voor mijn oplopende ergernis. Ik hoef niet per post te weten wat organisatie x allemaal doet in donker Afrika, ik geef geld en vertrouw ze. Het geeft een heel onaangenaam gevoel als je beseft een substantieel deel van je goede gaven opgaat aan postzegels om jou te overtuigen om een grotere maandelijkse bijdrage te storten. Gelukkig heb ik nooit gedoneerd aan die club die ongevraagd de maandelijkse stortingen bij wijze van proef heeft verhoogd.

De doorslag voor mijn kloeke besluit is de agressieve verkooptechnieken van de diverse organisatie. Om de zoveel tijd wordt een hele frisse kudde HBO-meisjes losgelaten in onze wijk om deur aan deur de noodzaak van hun goede doel aan te prijzen. ‘En u mijnheer, ik zie het, u kunt daar een mooie bijdrage aan leveren.’ Nooit zijn het puistige nerds die hiervoor bij mij aan de deur komen. En als ik dan opteer voor een eenmalige bijdrage vertellen ze dat je ieder moment af kunt zeggen. Ik verdenk die organisaties dat ze onder een hoedje spelen met de welzijnsopleidingen van de diverse HBO’s om misbruik te maken van de jeugdige bevlogenheid. Of erger nog, ze gaan naar allerlei bedrijfskundige opleidingen en de jonge dames krijgen zelfs studiepunten door participerende marketing technieken toe te passen.

Het zijn altijd mooie en frisse meisjes die je op flemende wijze brutaal aankijken. Een vlotte babbel is vanzelfsprekend al zijn ze nooit opzichtig opdringerig, dat niet. Ze geven je het gevoel dat je als dikke veertiger nog gerede kans maakt op een date. Seks sells. Gelukkig heb ik voldoende realiteitszin. Ik neem de pen aan en schrijf mijn gegevens op, dat wil zeggen mijn bankgegevens.

Het besef op deze manier bedot te worden, heeft mij de schellen geopend. Vanaf nu zal ik iedere mooie Madonna met zwoele blik die aan de deur komt resoluut terug de maatschappij in sturen. Ben je gek geworden, ik ben een man van stavast. Of……. in ieder geval een moppermuppet.

Kakelkrant van Sprakeloos 64: Plofkiprillingen

Heb ik weer? Tegen de tijd dat de jaren gaan tellen en overtollige kilo’s niet vanzelfsprekend eraf gaan met een weekje rustig aan doen, maar een zwaar ascetisch leven is vereist om niet obesed te worden, komen ze bij De Trouw met een nieuwe kwestie. In het besef dat je richting de vijftig gaat, zijn er momenten dat je je gezondheid gaat overdenken. Sommigen doen dat eerder, ik niet. En als je over je eigen gezondheid gaat denken, probeer ik dat in een breder verband te zien. Daarvoor ben je immers ook in de midlifecrisis beland, om na te denken. In mijn geval niet over motoren of een tweede leg, integendeel. Voor een motor heb ik het geld niet en de eerste leg voldoet nog. Nee, over eten. Langzaam dringt het tot me door dat ik eens kritisch moet kijken naar de herkomst van voedsel. De biologische lobby begint zijn vruchten af te werpen. Ergens in mij ontstaat de behoefte om niet alles op mijn bord als een klakkeloze omnivoor naar binnen te werken. Gezond, biologisch en verantwoord eten zou een onderdeel moeten gaan worden van mijn leeftijdsgebonden contemplatie. Zelfs in de mainstream supermarkten is biologisch een wezenlijke marketingstrategie geworden.

En op zo’n moment komt de Trouw in één van haar bijlagen om mijn wereldbeeld hevig door elkaar te husselen. Biologisch voedsel zorgt voor te veel gebruik van beschikbare gronden. Juist de intensieve landbouw kan een antwoord geven op de armoede en hongerbestrijding in mondiaal perspectief. Ik begrijp dus dat het een kwestie van maanden, hooguit enkele jaren is, dat biologisch, slow voedsel ‘old school’ is. Intensieve landbouw en hoogwaardige technologie heeft de toekomst ook voor de hippe vogels die graag met hun handen in de grond wroeten. De romantiek om enkele armetierige peentjes op facebook te zetten als je stabiele bijdrage aan het milieu is zo 2012. Want er is helemaal geen romantiek te ontdekken in de onthaasting van de stedelijke moestuin als de volgende stelling waar zou zijn: ,,Hoe ethisch is het om je eigen gezondheid te prevaleren, boven de noden van de armen in de Derde Wereld?”

Zoals gezegd, intensieve landbouw is het antwoord. Back to basics is slechts egoïstische zelfontplooiing van de happy few in het rijke westen. Het moge duidelijke zijn dat egoïsme niet hip is, dus voor mij geen onbespoten appels meer en zelfs genmanipulatie begint acceptabel te worden. Alles voor de hongerbestrijding voor alle mensen.

Ik vrees echter de dag dat Trouw met een artikel komt waarbij de acceptatie van de plofkip in het vizier komt, want daar zijn we als weldenkenden in Nederland nog niet klaar voor. We gaan ons toch niet verlagen tot het kopen van een goedkoop kippetje voor het plebs.

Kakelkrant van Sprakeloos 62: Lachwekkende Deltawerken

 

Voorop gesteld, ik heb absoluut geen technisch inzicht. Mijn schoonvader schrok zich kapot toen hij er achter kwam en mijn eerste verjaarscadeau was een heuse gereedschapskist. Veel wonderen zijn er niet uit die kist gekomen. Daarnaast kan ik ook niet bogen op bovenmatig economisch inzicht. Stel dat ik het wel zou hebben, zat ik nu op de plek van Mark Rutte. Mijn macro-economische kennis is namelijk ruim voldoende om te oordelen dat Mark en zijn clubje er niks van bakt.

 

Dit gezegd hebbende, wil ik spreken over de verwaarlozing van de Zeeuwse Deltawerken. Nu kunt u denken, als je van de essentiële zaken geen verstand heb, zwijg en doe wat nuttigs.

 

Maar ik kon me echter niet inhouden van het lachen toen ik hoorde dat de minister Schultz geconfronteerd werd met ernstig achterstallig onderhoud. Ik neem aan dat zij wel technisch en economisch onderlegd is? Een maand geleden sprak ze nog sussende woorden.

 

 

Mij ontbreekt het dan aan technische kennis, maar basislogica is mij niet vreemd. Als je je onderhoud verwaarloosd, krijg je vroeg of laat de rekening gepresenteerd. In de praktijk kan ik mededelen dat ik dit vandaag nog aan den lijve heb mogen ondervinden. Stevige herfstbuien teisteren Nederland in zijn algmeenheid, maar mijn dak in het bijzonder. Het druppels langs het kozijn. Dit wijst op lekkage. Ik moet een dakdekker inschakelen en dus investeren voor de toekomst. Of ik heb gespaard of ik moet lenen, het maakt niet uit, mijn dak moet gerepareerd worden. Dat is logica die ik ook bij de minister (en haar voorgangers) verwacht. Niets is minder waar. Geruchten gaan dat uit langdurige bezuinigingsdrift en anderszins onverschilligheid de technische kennis bij Rijkswaterstaat is weggesijpeld. Rekenkundig zal het huishoudboekje van de Deltawerken wel op orde zijn. Maar lieve domoren, rekenen is geen economie, zover reikt jullie kennis toch ook wel. Investeren, bijhouden en langetermijnvisie zijn de basis voor een goede economie. Met het wegsijpelen van de kennis, dreigt een (economische) tsunami van rampspoed als je niet uitkijkt. Gelukkig hebben de Zeeuwen een gedegen kennis van het Latijn: ‘Luctor et Emergo’.

 

 

Voorlopig zit is met tranen in de ogen van het lachen te luisteren naar het nieuws. Het is echter zo’n hysterische lachbui die weldra overgaat in verdriet, intens verdriet. Want daar waar we vroeger een langere termijn visie hadden om ons land te beschermen tegen het water, bestaat zoiets niet voor de zorg, het onderwijs en tal van andere publieke sectoren. Sterker nog, om rekening te houden met onze kinderen en kleinkinderen moeten we nu straf gaan bezuinigen. De rekening mag immers niet doorgestuurd worden naar de volgende generatie? Naar mijn bescheiden mening heeft de volgende generatie dus vooral deltawerken nodig om kennis in stand te houden en zorg te waarborgen. Of het met gespaard geld gefinancierd wordt of geleend, het maakt me niet uit. Het is klip en klaar dat het moet gebeuren.

 

 

Het is toch een oud gezegde dat ‘de cost gaet voor de baet uyt’? Daar hoef ik geen technisch kennis voor te hebben, of economisch onderlegd te zijn.

 

Kakelkrant van Sprakeloos 58: Broedplaats Catshuis met besmette resultaten.

Hedenochtend is het eerste kievitsei gevonden in Friesland. Ik ben geen vogelaar al kan ik een kievit van andere soorten herkennen. Mij zien ze niet voor dag en dauw tussen de weilanden lopen. Toch vind ik het een mooie traditie dat die Friezen ieder jaar weer reikhalzend uitkijken naar deze traditie.

Hele volksstammen PvdD-ers (en andere fundamentalisten) kunnen het mogelijk niet eens zijn met de gang van zaken, maar de mens moeten we ook maar als een stuk natuur zien, waarbij het hebben van tradities een wezenlijk onderdeel is van zijn basisbehoeftes. Nu weet ik dat de menselijke soort ook vreselijke tradities heeft en tot desastreuze dingen in staat is naar medemens, dier en natuur. Maar ik word wel onpasselijk van de prietpraat en het hobbyfundamentalisme ten behoeve van het ongeboren leven van de kievit. Ik wens de commissaris van de Koning in Friesland een smakelijke versnapering.

Maar als we het eens over andere eieren hebben. Wat wordt er uitgebroed in het Catshuis deze dagen. Onder hoge druk van de economische crisis, maar met een totaal gebrek aan visie en lange termijnplannen zijn het de vreemde vogels Rutte, Verhagen en Wilders snode plannen aan uitbroeden. En de heren hebben een totaal andere visie over het broedresultaat. Echter door enorme politieke kortsluiting broeden ze wel in hetzelfde gedoognest. Daar komen nimmer mooie kuikens uit, een oerlelijk koekoeksjong zal het resultaat zijn. Dus eigenlijk zouden al die roeptoeters tegen het zoeken van kievitseieren grote voorstanders moeten zijn van het zoeken naar het eerste en hopelijk laatste koekoeksei. De vraag is alleen aan wie moet je zo’n gedrocht nu aanbieden? Wie wil zoiets nu in ontvangst nemen?

Kakelkrant van Sprakeloos 30: Je hebt zijksnorren en zijksnorren……

Het was vrijdag moeilijk. Als vader heb je soms verplichtingen, die geen verplichtingen mogen heten, om in gezamenlijkheid naar een tv programma te kijken. ‘The voice of Holland’ is zo’n programma waar mijn jongste zoon nog graag naar kijkt. De eerlijkheid gebied me te zeggen, het zit fantastisch in elkaar, amusementswaarde is goed en ik verveel me geen moment, al zou ik er nooit alleen naar gekeken hebben. Tegelijkertijd zaten de jongens van Voetbal International hun programma rondom de uitreiking van de Televisierring te maken. Mijn oudste zoon vindt dat dan weer leuk, maar sinds we “een kastje hebben dat alles kan” is dat geen probleem meer, dat kijken we later dan wel. Vindt de oudste ook leuk om samen te kijken. Voetbal International(VI) is ook zo’n programma dat ik nooit uit mezelf zou bekijken. Naar voetbal kijk je, daar lul je niet over. In de pauzes van belangrijke wedstrijden ben ik ook meestal niet aanwezig om naar de zogenaamde kenners te luisteren. Maar VI is geniaal, tenminste qua amusementswaarde, de combinatie voetbal en humor is voor mij perfect.. De chemie van de heren, met af en toe een dame (Barbara Barend) is met geen enkel duur betaald televisieconcept te vergelijken. Ik was verbaasd dat ze wonnen, maar tegelijkertijd verheugd, het zegt iets over de smaak van de Nederlanders.

Nog meer verbazing wekte het feit dat hele volksstammen, met Bert van de Veer voorop, vond dat VI niet de terrechte winnaar is. Sterker nog, hij wauwelt het volgende:

‘De tv-kenner vindt dat de stemprocedure moet worden aangepast. Anders is het een nutteloze prijs geworden. Een prijs die niets waard is.’

Ik vind dat Beun de Haas ook specifiek zijn eigen auto’s moet beoordelen door zijn naaste familie en dat voor de Televisierring slechts mensen woonachtig in Naarden, Blaricum, Bussum en omgeving mogen stemmen voor het programma dat de Televisierring in ontvangst mag nemen. En dan nog liefst een stemrecht dat gebaseerd is op censusstemrecht.

De publieke omroep is niet goed in de prijzen gevallen. Zelf ben ik een sterk voorstander van een kwalitatief sterke publieke omroep en hoewel geen vriend van de commerciële omroep kan een individueel programma wel heel goed kan zijn. Voetbal International bijvoorbeeld, ook als de ‘fine fleur’ van het Gooi hier anders over denkt.

Vanavond zitten de winnaars, maar ook Bert van der Veer bij Pauw & Witteman. Ik ben benieuwd of het noodzakelijk is om morgen een tweede stukje te schrijven. Voorlopig denk ik dat Johan Derksen zijn zijksnor maar moet ontmantelen en het overdoen van Bert van der Veer.

Kakelkrant van Sprakeloos 28: Occupy, is dat bevrijdend?

Als wereldburgers zijn we het zat. Een kleine groep begon in New York, maar de Occupy beweging is zich aan het globaliseren. Dat is mooi, want ik ben een wereldburger, wie niet trouwens. Bovendien behoor ik tot 60% van de Nederlanders die sympathiseert met de Occupy-beweging. De aversie tegen banken, pathetische grootgraaiers en ander multinationaal gespuis is groot. In Nederland heb ik ook al andere ontevredenen gezien bij de beweging, ‘Free Palastina’ om maar eens wat te noemen. Er is ook zoveel om ontevreden te zijn, bijvoorbeeld bij de Italianen. De massademonstratie in Rome van afgelopen weekend is natuurlijk maar een slap aftreksel van de weerzin die Berlosconi oproept. Je premier zal maar van de Forza-Gnocca zijn, dat is mooi kut. Ik zou ook demonstreren.

 

 New York

Onvrede, verontwaardiging en bezorgdheid over de toekomst van de wereld en er iets aan willen doen, dat is de basis van de Occupy beweging. Ook ik vind het raar dat in Nederlandse verhoudingen de één twintig keer meer heeft dan de ander en dan hebben we het nog niet eens over de mondiale verhoudingen. Stuitend is het dat een goed draaiende economie om zeep wordt geholpen door zoiets banaals als geld, terwijl de schuldigen waarschijnlijk rijker worden en de gemiddelde belastingbetaler er voor op moet draaien. Maar mijn ontevredenheid reikt verder. Ik kan me bijvoorbeeld heel boos maken over de oneindige nutteloze bureaucratie in onderwijs en zorg. Ook ik begin, als politicoloog nota bene, steeds minder respect te krijgen voor veel politici en dan beperk ik me tot Nederland. Iemand die zich christen noemt kan zich eigenlijk niet vertonen als gedoger van dit kabinet. CDAers grimasseren tegenwoordig massaal bij ieder interview, want hetgeen hen gedicteerd wordt door de PVV, stralen ze non-verbaal niet uit. En Rutte, ze zeggen dat hij het goed doet, maar mind my words, over 10 jaar zijn er Rutte harlekijnpoppen. Maar goed we hebben ze zelf gekozen, evenals de PVV.

 

Rome

Over de PVV en de Occupy-beweging gesproken, ik zie grote overeenkomsten. Beide putten ze uit de beerput van ontevredenheid. En toch zijn er verschillen. Geert Wilders doet dat op een VVD manier, terwijl hij Henk en Ingrid laat geloven dat hij voor de kleine man zorgt. Een ander verschil is dat, hoewel de Occupy heel divers is, argumenten een belangrijke rol spelen. Daar heb ik de PVV als bijna grootste partij in Nederland nog niet op kunnen betrappen. En mijn ontevredenheid ten spijt, geen haar op mijn hoofd die denkt om PVV te stemmen. De Occupy beweging zie ik wel zitten.

 

 Amsterdam

Maar met welk spandoek zou ik willen rondlopen? Als ik ontevreden ben, denk ik dan dat het komt door de banken, door Berlosconi of de PVV? Nee, ik mag dan af en toe wat last hebben van weltschmerzen, maar gek ben ik niet. ’s Ochtends als ik opsta, denk ik niet wat een pipo is die Mark Rutte en daarom staat mijn dag op onweer. Zelfs de afkeer tegen bureaucratie, waarin ik zelf werk, zorgt niet voor onmiddellijke ontevredenheid bij het opstaan. Ik denk vaak wel, was ik de avond ervoor maar op tijd naar bed gegaan. Of als ik de trap oploop met een kloppend hart en ‘dikke benen’ omdat mijn conditie slecht is, ga ik niet zitten schelden op de tabaksindustrie. Dan ben ik ontevreden over mezelf. Maar met dit soort futiliteiten kan ik me toch niet vertonen bij een Occupy demonstratie? Ontevredenheid is in eerste instantie vooral een zaak van het individu. Maar hoe kun je je zelf nu bezetten, terwijl je je zelf eigenlijk zou moeten bevrijden? Dat is bijna een onmogelijke opgave. Het is gemakkelijker boos te zijn op de banken, hoe terecht dan ook, dan boos zijn op jezelf.

‘Selfoccupying-movement, het klinkt niet, maar je hoeft er tenminste niet de deur voor uit om jezelf te bevrijden’