Een persoonlijke tocht door stemmig Nederland…..nog 14 dagen te gaan.

 

Eigenlijk wilde ik het vandaag over Groen hebben. Het milieu, het meest sexy onderwerp, Jessias en Thieme ten spijt. Gisteren hoorde ik over een onderzoek van Shell uit 1986 met voorspellende waarden over de klimaatsverandering. 1986, het jaar dat we de zure regen en de fosfaten in de oer-Hollandse sloten net een beetje onder controle hadden. We mogen toch stellen dat het onderzoek niet uit de koker komt van links-radicale geitenwollen sokken met gebrek aan levensvreugde? Ziekmakend dit onderzoek. Het is misschien nog wel zieker om er vervolgens niets mee te doen. Als Shell toen geïnvesteerd had, waren ze misschien wel koploper in klimaatneutrale energie. Maar dat hebben ze niet gedaan, want ze hielden rekening met de klimaatsceptici zoals Trump en Wilders. En vanmorgen las ik in Trouw ook de VVD. Die hebben hun verkiezingsprogramma op het laatste moment en stiekem aangepast na een interne lobby van gasten die lekker door willen gaan met fossiele brandstof. Het is voorpaginanieuws, maar met de rasoptimist Mark Rutte zal het waarschijnlijk geen schade opleveren. Als je maar lachend naar de klote gaat, is het niet zo erg.

 

Ik wil dus vandaag maar geen groene opmerkingen maken, zeker niet na het zien van bovenstaande foto uit een  van de Duitse carnavalsoptochten. Wie zegt dat Duitsers geen humor hebben? Maar is het wel om te lachen? ,,Blond ist das neue Braun!” Aan de ene kant is dit het onderbuik gevoel dat opkomt bij de publieke présence van deze figuren. Tenminste wel bij mij, maar ik probeer het te onderdrukken. Want ook Pavlov verwijzingen naar Hitler zijn zo gratuit. Het is een soort onderbuik met onderbuik vergoeden! En voor dat dit stuk eindigt in gewelddadige porno stop ik er maar mee. Ik kijk naar de foto en heb zorg. Veel zorg en laat mijn grijze cellen nog maar heel hard werken. Nog veertien dagen te gaan, tenminste in Nederland. En dan?

Een persoonlijke tocht door stemmig Nederland……nog 33 dagen te gaan

 

Ik ga winnen deze verkiezingen, zeker weten. Niet mijn partij, want dat weet ik nog niet. Maar toch ga ik winnen. Ik heb me door mijn oudste zoon laten verleiden tot het wedden bij een van de Engelse wedkantoren. Je kunt bijvoorbeeld wedden wie de minister-president gaat worden. Nu hoor ik dat Alexander Pechtold zich wil laten gelden als de minister-president bij de verkiezingen. Ook Jesse Klaver laat zijn ambities als een echte Jessias de vrije loop en gaat voor het premierschap. Lodewijk Assher is in het publieke domein wat minder luidruchtig, en terecht. Ik denk dat hij stiekem droomt van een onverwachte overwinning en alsnog kan triomferen. Wilders gaat er van uit dat hij de grootste wordt en Mark Rutte dat hij als vanzelfsprekend premier blijft. Loze beloftes en verdere popularisering worden gebruikt om Geert de loef af te steken.

Op het moment dat mijn zoon en ik hebben ingezet was de kans dat Wilders premier zou worden erg groot! Voor iedere ingelegde Euro kreeg je slechts 25 eurocent winst. Dat wil dus zeggen dat de mensen die er op wedden er veel vertrouwen in hebben. In veel gezinnen van Henk en Ingrid is er een gesprek aan de keukentafel geweest met de vraag, zullen we geld inzetten? Als Geert de grootste wordt dan hebben we dubbelfeest. De PVV heeft gewonnen en we winnen ook nog een extra zakcentje. Dan hebben we die grachtengordel even een poepie laten ruiken. Toch? Bij het premierschap van Rutte krijg je vier maal je inzet terug. We hebben beide een tientje ingezet.

Onze winst kan niet uitblijven, want Geert wordt nooit premier, of hij moet onverwacht de meerderheid gaan halen. En nu ben ik best pessimistisch gestemd als het gaat om een positief verloop van de verkiezingen. De PVV gaat zeker groeien, al verwacht ik nog steeds dat de polls in deze positiever zijn dan de verkiezingen zullen laten zien. Als we winnen zijn we beide veertig euro rijker. Met een beetje mazzel kopen we dan een ticket naar Manchester. Gaan we naar een voetbalwedstrijd. Niet naar City of United hoor. Maar naar FC United of Manchester, een club die ruim tien jaar geleden is opgericht door teleurgestelde supporters die tegen de commercialisering van Manchester United waren. Dat is een mooi troostcadeau, want zo blij met Rutte als premier voor de komende tijd ben ik niet. Een bezoek aan deze club is toch een mooie geste tegen het neo-kapitalisme.