Plaatjes en Kletpraatjes: Yoni-prietpraat

Soms is het leven best zwaar kut. Ik weet dat dit een pakkend begin is en hoge verwachtingen schept. Mijn moeder zal mogelijk haar wijze hoofd schudden bij het lezen van deze openingszin, maar ik kan moeilijk zeggen ‘Soms is het leven best zwaar yoni’. Ik weet niet of het dan nog duidelijk is, het is zeker niet pakkend.

Wat is het geval, klimaatproblemen ten spijt, maar het dreigt winter te worden. Donderdagochtend had ik al een mooi plaatje geschoten van onze hond, liggend op de bank in ons tijdelijk verblijf in Garderen. Sneeuw! Niet indrukwekkend veel, maar wel wittig en de belofte van grote hoeveelheden voor vrijdag. Code geel, oranje, rood of welke kleur van de regenboog dan ook. Wandelen in het Speulderbos, klaar om de mooiste kitsch foto’s te maken. Code oranje was helaas hier wel heel erg pastel.

Door ander nieuws was ik ook gedreven om te wandelen. Het nieuws van donderdag 19 januari werd gedomineerd door een verbod op dikmakende taarten. Taart trakteren op het werk moet maar eens verboden worden wisten gezondheidsgoeroes uit een Canadees onderzoek te destilleren. Eigenlijk ben je een soort stille terrorist als je het waagt om je collega’s bloot te stellen aan taart op je verjaardag. Suikers zijn slecht, veel suikers zijn nog slechter en het aanbieden van suikers aan je collega’s maakt je een sluipmoordenaar volgens de humorloze gezondheidsfundamentalisten. Een nieuw evangelie is geboren. Het is het type mens dat met een grimassende feak-lach beweert dat het eten van een worteltje het allerlekkerste is in de wereld en zich hoofdschuddend van je afwendt als je de stopknop van je  uitlachmodus  niet meteen kunt vinden. Samen met de twee glazen alcohol is genoeg-retoriek uit hetzelfde Canadese onderzoek, twee glazen per week (!) wel te verstaan, word ik niet goed van deze dooddoeners. Het is het type mens dat een verdienmodel koestert om de levenslust uit ieder mens te halen, sterker nog het menszijn probeert te ontkennen. Ik weet nu waarom de mythische wezens in de  befaamde Harry Potterserie dooddoeners heten. Het is het type mens dat mij doet grijpen naar mijn laatste pakje sigaretten dat ik 146 dagen geleden heb opgemaakt. Het doet mij snakken naar een peuk en dit soort mensen heel hard in hun gezicht te blazen met de woorden: Lekker puh. Maar ja, zo ben ik niet, ik denk het alleen maar.

Vrijdag, 20 januari. Ik heb de tijd om te lopen, de sneeuw viel 100 kilometer zuidelijker en in het Speulderbos lag op een enkele boom wat sneeuw en een enkele gunstig gelegen bospad was nog wit. Er restte mij niet meer dan een gezonde boswandeling te maken in het overwegend bruingrijze bos en mezelf te trakteren op zelfgemaakte overheerlijke sneeuwtaartje op een bedje van elfenbankjes. Heerlijk en gezond! Maar Karma is een bitch. Een van de bordjes van de wandelroute had ik gemist en kwam terecht bij de plaatselijke supermarkt. Ze hadden taart, maar er was geen collega in de buurt om te vermoorden. Maar in mijn uiterste rebellie kocht ik GEWOON een pak koekjes en vrat die allemaal achter elkaar op. Lekker puh!!!!

Mijn Filmblik op Harry Potter en de relieken van de dood, 2

 

Dat was het dan. Definitief het einde van een tijdperk. Ik zou kunnen zingen: ‘Dit is het einde dat doet de deur dicht.’ Maar het eindliedje van ‘Stuif-es-in’, alleen bekend bij mensen van boven de veertig, benaderd het gevoel niet dat ik heb bij het einde van de film van Harry Potter. Melancholie, zelfs verdriet overvalt me, maar dat kan ik mijn zoons niet aandoen. Ze zullen het niet begrijpen. De jongste vond de film vooral spannend, de oudste is kritisch en maakt de vergelijkingen met de andere films en vooral het boek. Dus slik ik alle emoties in en keuvel mee met de jongens na afloop van de film.

Woensdag 17 augustus 2011 zal Harry Potter, na de aftiteling van de film ‘Relieken van de dood, deel 2, niets nieuws meer brengen zoals het er nu naar uit ziet. De melancholie kan beginnen. Wanneer begon het ook al weer? Na een avondje stappen, de kinderen bij oma, kochten we een kleinigheidje voor de kinderen. Voor de oudste het eerste deel van Harry Potter, hij kon immers al twee jaar goed lezen en het was toch een kinderboek. Tenminste dat dachten wij. Ik kende geen enkele volwassene die het boek las, alleen mijn zwangere schoonzus, maar die namen we niet serieus gezien haar staat van zijn op dat moment. We schrijven voorjaar 2000. We hadden de leesgave van onze oudste zoon toch iets overschat, want na enkele dagen kwam hij naar me toe. ‘Pap, wil je het voorlezen?’ Automatisch zei ik ja, niet realiserend dat het bijna 300 pagina’s waren. Op zijn halfhoogslaper leunde ik bij zijn kussen, het kleine kereltje keek me verwachtingsvol aan en ik begon. Nu las ik altijd wat langer dan pedagogisch verantwoord was, maar meestal was het gezellig. Na een uur lezen kwam mijn vrouw binnen met een vragende blik wat er aan de hand was. Mijn zoon had niets gezegd, maar inmiddels waren we 30 pagina’s verder. ‘Morgen gaan we verder.’ Zelf nam ik het boek mee en heb het diezelfde avond c.q. nacht nog uitgelezen. Een passie is geboren die ik deel met mijn oudste zoon. Deel 2 en 3 waren inmiddels uit, volgens mij, en moesten gekocht worden. Deel 4 is dubbel gekocht in een school te Zevenaar die voor gelegenheid was omgedoopt tot Zweinstein en ’s nachts om 12 uur konden we onze schatten krijgen. Deel 6 is zelfs in het Engels gekocht, want het kennisniveau van mijn oudste zoon was goed genoeg en een aantal maanden wachten op de Nederlandse versie was ‘not done’. Zelf bleef ik de Nederlandstalige versie lezen. Ondertussen kwamen de films die we trouw in de bioscoop bekeken en tot boek 4 las ik ook nog voor, naast dat hij ze ook zelf las, herlas en weer opnieuw las. December 2007 verscheen het laatste boek en dat was al een soort afscheid. Uiteraard heb ik dat historische moment ook toen weg geblogd, maar vanmiddag was het echt definitief afgelopen, ruim elf jaar jeugd van mijn kinderen. Er waren periodes dat ik lief en leed heb gedeeld via Harry Potter, zeker vier boeken heb ik voorgelezen, de meeste twee keer. De films, uiteraard op DVD hebben we allemaal en het is op.

Tja, en wat nu. Gewoon verder, ik zal me overleveren aan de nostalgie die na vandaag sterker gaat worden. Bij de eerste film was hij nog maar 8 jaar, deel 5 keken we met zijn vieren in Schagen tijdens de vakantie en vandaag nam ik mijn zoons, 13 en 16 mee voor de laatste Harry Potter, onze laatste Harry Potter. Alleen dat gevoel maakt dat ik de film verder niet wil beoordelen. Iedere Harry Potter is namelijk fenomenaal, boek en film, en al heb ik mogelijk het meest genoten van deel 4, elk onderdeel is me lief geworden. Ik vond het een prachtig afscheid. Een afscheid waarin alle hel en verdoemenis in toverland op zijn pootjes terecht kwam en je als kijker mocht je overgeven aan een psychische cooling down. En dat was nodig, voor mij dan. Ik denk dat zo’n fenomeen dat J.K. Rowling heeft gemaakt van haar gedachtekronkels ‘once in a lifetime’ is. Een hype van meer dan, voor ons 11 jaar, dat maak je niet meer mee.

Een waardering voor de film zal dan niet objectief zijn, maar is voor mij een absolute 10 en dan voor het hele oeuvre. (trailer van de laatste film)

VOOR MEER FILMBLIK, VOLG DE LINK

 

Laatste deel HARRY POTTER/J.K. Rowling

Vandaag was het zover, maanden, zelfs jaren wist ik dat het moment zou komen. Op 23 december 2007, even voordat we de geboorte van Jezus vieren, die de onbevlekte ontvangen Maria door de Allesbestierende zonder tussenkomst van ene Jozef, zo’n 2000 jaar geleden heeft mogen baren, (of in ieder geval in een kribje heeft aangetroffen), op dat moment heb ik het laatste deel van Harry Potter uit.
Waarom zo’n lange aanloop om zoiets triviaals te melden? Tja, ik vraag het mezelf ook een beetje af, of het moet zijn dat ik er van overtuigd ben dat de eeuwigheidswaarde van het Bijbelverhaal niet groter is dan de ongrijpbare spanning en waanzin die Joanna Rowling in de zevendelige serie heeft weten te leggen. Na deze constatering bedenk ik me ineens dat ook Jezus een moedig man moet zijn geweest en door de sorteerhoed vast bij Grifioendor ingedeeld zou zijn, maar bovenal, ook Jezus stierf voor de mensheid, maar dan ook niet echt want zijn herrijzenis wordt ook nog altijd heftig gevierd. Ook Harry Potter, ging dood, maar heeft nog een keuzemenu voorgeschoteld gekregen en koos voor het leven.

Een open einde voor meer delen? Ik weet het niet, voor mij rest nu een enorme leegte, oftewel hoe ga ik verder in het Ielnap-tijdperk. Ielnap-tijdperk? Ja, Is Er Leven Na Potter? Ik denk het wel, maar het zal toch herschikken zijn, want zo’n 7 jaar lang heeft deze persoon min of meer als het vijfde gezinslid met ons meegeleefd, in hoogte en dieptepunten. Harry was er altijd. In 2000 hoorde ik via via (een echte Potterterm trouwens die ik nooit meer op een normale manier kan uitspreken) van een zwangere schoonzus dat ze helemaal verslingerd was geraakt op de boeken van ene JK Rowling. Of Harry Potter me wat zei vroeg ze. Ik ontkende en helemaal lyrisch beschreef ze me de toverwereld op Zweinstein. Ik luisterde plichtmatig en dacht: ‘Jij bent me een partijtje aan het verkindsen nu je zwanger bent.”

Kortom er was geen enkele aanleiding om me in looppas naar de boekenwinkel te begeven. Echter mijn zoon van 6 was wel geïnteresseerd en herinnerde me fijntjes dat hij nog geld van opa en oma in de spaarpot had en wilde wel zo’n boek. Bedankt schoonzus! Het was zondag, maar het station van Nijmegen bood de mogelijkheid, dus in augustus 2000 hadden we een Potter in huis. Nu kon mijn zoon al een Pinkeltje verorberen, maar na enkele bladzijden moest hij opgeven om het zelf te lezen en kwam naar mij toe en verzocht vriendelijk doch dwingend om het voor te lezen. Sindsdien geen Pinkeltje meer voorgelezen aan hem, want ik was na de eerste bladzijden volledig in beslag genomen door de belevenissen van Harry en de zijnen. Ik geloof dat ik het boek vol passie heb voorgelezen, want nu 7 jaar later is dezelfde passie nog steeds bij hem en mij  aanwezig. Lezen en herlezen, voorlezen, de films bekijken, de video’s kopen en natuurlijk om twaalf uur bij de verkoop bij het juiste distributiepunt zijn. Sommige boeken hebben we dubbel, konden we tegelijkertijd beginnen. Mijn zoon heeft zelfs twee keer een poging gedaan om het boek in het engels te lezen. Op zijn elfde moest hij na 100 pagina’s capituleren, maar afgelopen zomer was hij al in zijn ielnap-tijdperk, want de engelse versie heeft hij met glans weten te verslaan.

Is er leven na Potter? We hebben nog twee films tegoed, maar het boek is uit. Voor Joanna Rowling is er in ieder geval leven na Potter. Wat ben ik jaloers op haar creativiteit en ook een beetje op haar bankrekening. Let op mijn woorden, Harry Potter is over twintig eeuwen nog steeds een fenomeen al zullen we het nooit daadwerkelijk te weten komen.