Met Gemak naar Roodeschool Deel 2 (slot)

Zo gaat dat met goede voornemens meestal, ze werken niet. In ieder geval niet optimaal, tenminste bij mij. In 2012 had ik me voorgenomen om met de trein een dagje Roodeschool te doen. Waarom? Gewoon omdat het een voornemen was en Roodeschool gevoelens van de lagere school naar bovenhaalden. Ik schreef ooit al eens, eerst Roodeschool zien en dan sterven. Dat sterven mag van mij nog heel lang duren, al zeggen cynici dat ik wel stoppen moet met roken, over goede voornemens gesproken. Het moest november 2012 worden toen ik de deadline van het goede voornemen dichterbij zag komen. Ik zou vertrekken en een uitgebreid verslag doen van mijn reis, bevindingen, maar ook bijvoorbeeld van het boek dat ik op dat moment las, ‘Reizen zonder John, van Geert Mak. En zie daar de flauwe woordspeling in de titel. Eigenlijk is een retourtje Roodeschool, hoewel niet gebruikelijk, een makkie.  Het reisverslag maken is een ander verhaal, deel 1 is gemaakt zoals het gepland was, maar de rest……….

Voorbij Roodeschool was er nog meer, in ieder geval moest ik naar Oosteinde voor de lunch. De snackbar was nog niet open en volgens mij de plaatselijke Chinees ook nog niet. Echter ruim twee jaar na dato, is mijn hoofd voor een deel net zo leeg als het Noordoostelijke Groninger landschap. Het boek van Geert Mak is al lang uit, de aantekeningen die ik die dag in ruime mate heb gemaakt, blijken toch een beperkte houdbaarheidsdatum te hebben. Maar we hebben nog wel de foto’s. 2015, ik begin dus maar eens met een fotoblog, een blog van voormalige goede voornemens.

ARNHEM-GRONINGEN

Het landschap zoeft voorbij. Ik vraag me af of ik wel goede foto’s kan maken in de trein. Goed is in dit geval onbewogen, want veel van mijn foto’s weet ik proefondervindelijk, zijn niet geheel recht. Ook vroeg ik me toen af, zou een sociaalgeograaf de verschillende boerenlandschappen van elkaar kunnen onderscheiden?

 

 

Landschap bij Dieren, vlak voor Zutphen en het station in Zwolle

 

 

GRONINGEN -ROODESCHOOL

Landschap bij Haren en het laatste stuk naar Roodeschool, het regent weliswaar, maar het landschap wordt kaler en eenmaal in Roodeschool is het droog. Onderweg overwoog ik te kijken of Baflo misschien mijn nieuwe residentie zou kunnen worden.

En daar komen we aan: ROODESCHOOL

Al lopende door Roodeschool, de eerste impressies

Leeg, rustig met hier en daar hele mooie huisjes. Bij de kerk kwam een man naar me toe, nieuwsgierig waarom iemand stond te fotograferen. Hij vertelde me dat er vroeger nog vijf bakkers waren in Roodeschool. Een soort van Groningse variant van de Brabantse aardappeleters. Tegenwoordig was er geen een meer, en voor de lunch verwijst hij me om de weg te volgen richting de Eemshaven. Openbaar vervoer is er niet.

Aangekomen bij Hotel Ekamper, een Bourgondisch broodje kroket had ik besloten te verorberen. De definitie van Bourgondisch is er wezenlijk anders dan in mijn gedachten, maar het was goed weg te kanen, bovendien was de prijs er nog van ver uit de vorige eeuw. Ik was overigens de enige gast, maar het hotel biedt onderdak aan Poolse arbeiders die in de Eemshaven werken.

Naar het station van Roodeschool betekende het nog vier kilometer lopen om daar de trein richting Groningen te pakken. Ik had me voorgenomen in twee plaatsjes uit te stappen om nog een rondje door de dorpen te lopen. De foto’s gaven niet meteen uitkomst welke dorpen het waren, maar met een beetje puzzelen bleken dat Usquert en Baflo te zijn geweest.

Sightseeing Usquert

Sightseeing Baflo

Het begon donkerder te worden, beide dorpen waren ongeveer in een half uurtje goed te doorlopen. Rust en een beetje Ot en Sien gevoel kreeg ik er wel van. Groningen waar ik nog even uitstapte kreeg daardoor, hoewel maar een twintigtal minuten van Baflo een heel kosmopolitische uitstraling. Geheel ten onrechte hoewel het gewoon een leuke stad is.

Een leuk reisje heb ik mezelf gegeven die dag in 2012, maar ik moet tot de slotsom komen dat het meer tijd vergt om achtergronden, actualiteiten en het Groningse decor met elkaar te verenigen. Ik had plaatselijke krantjes meegenomen, het nieuws gehoord die dag en had hoogdravende ideeën voor een blog dat meerdere delen zou bevatten. Het Groningse aardbevingsgeweld heb ik die dag bijvoorbeeld helemaal niet meegenomen en/of onderzocht. Hoe zit dat in Roodeschool, Usquert of Baflo? Ik weet het niet, voorlopig houd ik me gemak maar, maar dit fotoblog is wel gereed in …..2015.

 

 

 

Mijn ongeboren roman

bron: www.nu.nl

,,En hier zit een verhaal in, misschien wel een roman.” Dat was het eerste wat ik dacht toen ik de foto bekeek. Ik weet niet waarom, maar er schoten meteen een aantal vragen door mijn hoofd. Een kalfje met twee hoofden zie je niet zo vaak, maar ik dacht: ,,Zouden de boerin en haar gezin hier blij mee zijn? Hoe is het met de moederkoe, zou ze niet dusdanig uitgescheurd zijn dat ze niet meer productief is? Is dat een strop voor het boerengezin in Marokko, waar het kalfje ter wereld kwam? Is het kalfje zelf wel levensvatbaar of zal het als een soort kermisattractie de gezinsinkomsten een beetje opvijzelen?”

Het opschrift bij de foto vermeldt dat het kalfje geboren is in Sefrou. Dit is een plaatsje hemelsbreed zo’n 250 kilometer van de Middellandse kust. Met mijn arrogantie spreek ik dan over de binnenlanden van Marokko zonder ook maar een greintje verstand te hebben van het ontwikkelingsniveau ter plekke. ,, Zou er een relatie zijn tussen een eventuele intense beleving van de islam en de perceptie van dit natuurwonder?’

Dit zijn allemaal vragen die één enkele foto oproepen. Ik mag graag met enige regelmaat kijken naar de foto’s op www.nu.nl in de rubriek Nu in beeld. Een andere foto die me mateloos intrigeerde was het meisje in een vluchtelingenkamp nabij Kaboel in Afghanistan. Dit is blijkbaar de wereld van dit meisje, hetgeen onvoorstelbaar is. ,, Wat doet het meisje? Wat denkt ze en waar gaat ze naar toe? Heeft het kind dromen? En vooral hoe zal het zich ontwikkelen?” Allemaal vragen die onbeantwoord blijven, al zal een eventuele roman over haar ongetwijfeld geen lichte kost worden.

 

Bron: www.nu.nl

Maar ik zal de vragen niet beantwoorden, want ik ga niet naar Sefrou en al helemaal niet naar Kaboel. Het lijkt me echter wel heel spannend, want bijna iedere blogjesschrijver wil natuurlijk meer dan snel even een stukje schrijven. Tenminste daar ga ik van uit. Zelf schrijf ik mijn stukjes meestal binnen een half uur. Een column of anderszins een huis-tuin of keuken verhaaltje kost hooguit een uur inclusief het nalezen, spelfouten eruit halen en speuren naar kromme zinnen. De lay-out is in de meeste gevallen standaard, ik heb niet het geduld om daar heel veel werk van te maken.

Tijd is in veel gevallen de beperkende factor. Of ik voldoende talent heb, waag ik sterk te betwijfelen. Maar zolang je je dat niet afvraagt, kun je blijven dromen dat wanneer je voldoende tijd (en mogelijk geld) hebt, je een echt verhaal zou kunnen schrijven. Want door het schrijven van blogjes heb ik wel geleerd dat tijd een enorme belangrijke factor is om goed te kunnen schrijven. Tijd zorgt voor rust om na te denken, ruimte voor introspectie en bovenal om zinnen te kunnen construeren en de juiste woordkeuze te proeven. Schrijven is vooral tijd en ruimte, letterlijk en figuurlijk.

 

Op de keeper beschouwd, durf ik helemaal niet naar Kaboel te reizen om daar een beetje de onderzoeksjournalist uit te hangen, nog daargelaten of het überhaupt wel mogelijk is. Ik ken mijn grenzen. Naar Sefrou gaan is nog wel een optie en behoort tot de reële mogelijkheden. Maar ik spreek geen Arabisch en de kans dat de trotse boerin beter Frans spreekt dan ik, lijkt me erg klein. Daarbij moet aangetekend worden dat mijn kennis van de Franse taal gering is. Dus we zullen voorlopig maar blijven dromen bij de foto’s van nu.nl.

 

Tenzij er zich een sponser aandient die net zo nieuwsgierig is als ik en de antwoorden op mijn vragen ook wil weten? Ik houd me aanbevolen om samen met een betrouwbare vertaler/reisgenoot de antwoorden op schrift te zetten, inclusief reisverslag. Tot die tijd droom ik maar een beetje weg bij de foto’s en zoek op Google Maps naar de plek waar de (mijn) roman niet geschreven gaat worden.