Verder op het Holhorsterpad

En als je dan nummer 50 hebt gehad denk je onwillekeurig, zullen die andere 81 ook zo leuk zijn. Heb je de mooiste paden al niet gehad. En nummer 51 is dan de eerste in de nieuwe reeks. Het was vanochtend even opstarten. Ga ik wel of niet de kou in. Maar met het voornemen even mij moeders een kopje koffie te drinken, was de schroom snel weg. Het Holhorsterpad was de bestemming, te beginnen in Beemte-Broekland. De beoordelingen waren wisselend al laat ik me daar niet door leiden, immers ik wil ze allemaal lopen. En nu ga ik niet slijmen met de vrijwilligers van dit pad, maar het was verrassend. Het was zeker niet het mooiste pad dat ik tot nu toe gelopen heb, maar wel een van de meest afwisselende. Eigenlijk vond ik hier zoals Nederland misschien wel in het groot is. Landbouw, bedrijventerreinen, cultuur, natuur, nieuwe natuur en recreatie & ontspanning, het moet allemaal maar op de vierkante postzegel die we Nederland noemen. Ik heb genoten van die overgangen en ook wel bewondering voor sommige planologische aspecten rondom dit klompenpad.

Als je in de auto rijdt vraag ik me bijvoorbeeld vaak af, wat moet je daar nu op een viaduct zitten koekeloeren naar al die langs razende auto’s? Vandaag begreep ik dat wel. Best leuk.

Of als je in diezelfde auto langs allerlei geluidswallen rijdt, vaak heb je geen idee wat daar achter is, toch?

Dit is de geluidswal aan de andere kant van de auto, maar let op als je al wandelend de andere kant uitkijkt zie je dit!!!!!

En verder ook hele klompenpadachtige dingen hoor, bruggetjes, bossages en (oude) cultuurboerderijen.

En dat allemaal op mogelijk niet meer dan vijf vierkante kilometer met aan het begin en einde het dorpshuis in Beemte-Broekland met een broodje kroket als beloning en een vrijwillige uitbater die me al uitnodigde voor de mogelijkheden van een echte maaltijd in de zomer als het dorpshuis het terras weer mag bestieren.

Voor meer foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos.

Polonaise op het Bekbergerpad

Het waren vandaag de optimale omstandigheden voor mij om helemaal los te gaan op het Bekbergerpad. Natuurlijk ook om te wandelen, maar vooral om Carnaval te vieren. Als calvinistisch katholiek ken je als katholiek de mentale voordelen van het Carnaval in theorie natuurlijk, het calvinistische deel houd dat dan toch weer tegen in de praktijk. Mijn moeder is een tien kilometer verder op geboren als een deugdzaam paaps meisje. Mooi dat ze rond de vastentijd moest bidden voor het zondige Zuiden. Ik heb een dertien kilometer durende (jammer dat het er geen elf waren) een solo-polonaise gelopen rond Beekbergen. Het was heel fijn, louterend voor lijf en leden, verfrissend voor het mentale gestel. Het was coronaproof, #metooproof en het 39e klompenpad mag ik bijschrijven.

Het is vandaag de 11e van de 11e, maar het was in mijn beleving echt wel een beetje gekkenwerk. Hoewel het hedenochtend nog echt novemberweer leek, mijn moeder waarschuwde voor de mist, brak de zon door rond een uur of één. Het is overdreven om te zeggen dat het warm was, maar met het vest dat ik aan had, was het toch wel wat zweterig. En in de berm en de tuinen was er hier en daar nog voldoende kleur te bekennen. Half november mensen!!!!! Het is dat de blaadjes toch echt van de bomen vallen en de bospaden soms moeilijk te vinden zijn. De natuur hoort dood te zijn in deze tijd. Hoewel ik vroeger heb geleerd dat de natuur nooit dood is, zeker niet in de winter. Dan maakt het zich op voor het nieuwe leven………………! Maar wanneer dat dan is, ik zou het je niet kunnen zeggen. Als mooiweer wandelaar zijn de klompenpaden waarschijnlijk niet meer seizoensgebonden. Carnaval is dat natuurlijk wel en vandaag was het feest in mijn eentje.

En de Allesbestierende zag dat het goed was.

Allaaaaaffffff

Voor meer foto’s zie ook Instagramaccount titiissprakeloos

Albapad, te mooi voor selfies

De herfst hangt in de lucht, maar het was nog voldoende veelbelovend om een klompenpad te trotseren. In Oosterhuizen bij Apeldoorn begint het Albapad en ik loop al even vooruit op de eindconclusie, een hele fijne wandeling hebben mijn meissie en ik gemaakt. Genoten van de afwisseling, bos, coulissen en open velden. Tijdens deze wandeling werd mij weer eens duidelijk hoe behoedzaam in Nederland omgegaan moet worden met de spaarzame ruimte. Maar op minder dan 50 meter van de A50 loop je toch in een prachtig stukje bos. Toegegeven, allesomvattende stilte was er niet, maar vogels waren duidelijk te horen, boven het wegverkeer. En hoe was het vroeger trouwens, toen maakte een stoomtrein toch ook ontzettend veel herrie. De stoomtrein hebben we niet gezien vandaag, mogelijk rijdt de trein ook niet in het coronatijdperk, het station onder de A50 voor betere tijden was weer een van de verrassingen tijdens de wandeling.

Ik noemde het al, de herfst hangt in de lucht, maar niet alleen de herfst. Hier en daar pakten in de verte donkere wolken zich samen. Een regenbui of stortbui is niet gevallen. Maar de donkere luchten symboliseerden voor ons ook een beetje de ongelooflijk stomme streek die onze koning heeft uitgehaald. Wanneer zullen de gevolgen van zijn onnadenkende (ik hoop dat het onnadenkend is) neerdalen op de Nederlandse bevolking. Hoe zal de toch al gepolariseerde samenleving in Coronatijd uiteindelijk reageren? Als de donkere wolken symbolisch zijn, dan wordt het een fikse slagregen. We kunnen ook moed putten uit de zonnestralen die ook af en toe aanwezig waren. Misschien gaat het meevallen. Maar ik heb een tip voor de koning en zijn gezin. Vlak bij het Albapad in Apeldoorn staat een groot gebouw waar eens zijn voorouders leefden. Voor een welverdiende vakantie zullen ze vast nog wel wat kamertjes vrij kunnen maken. En wandelen maar. Klompen aan, rugzak op (nu met thermoskan in verband met de sluiting van de horeca) en wandelen maar.

Mijn vrouw was in de stemming voor het maken van selfies. Ik ben daar niet zo van. Ik ben al lang blij dat de selfie-stick al weer een paar jaar op zijn retour is. Is het u wel eens opgevallen dat hele grote groepen vrouwen allemaal op dezelfde manier op zo’n selfie staan? Ze hebben allemaal het geheime handboek gelezen blijkbaar: je kin naar beneden, schalks kijken en je tong dubbelgevouwen achter je holle kies of zoiets. Ik weet het niet precies hoor, heb dat boek nooit gelezen. Maar goed, een kleine dissonant van deze wandeling is dat ik ook moest poseren voor een prachtige romantische selfie. Dat gaat nooit goed. Bovendien is het Albapad veel te mooi om de tijd te verdoen met selfies.