Beschavingsoffensief: Trump of Clinton

,,Ik doe niet meer mee.”

Dit is mijn nieuwe levensmotto voor de komende tijd. Met nadruk ‘levensmoto’ want er is geen vezel in mijn lijf die denkt om er in zijn geheel uit te stappen. Integendeel, ik denk met mijn zojuist gekozen motto een voller leven te gaan creëren. Het sluimerde al een tijdje, maar ik had er blijkbaar nog geen woorden aan kunnen geven. Nu wel. Vorig jaar had ik al besloten om me niet meer te mengen in de Zwartepietendiscussie. Nadat al mijn nuances hieromtrent verloren gingen in het misdragen van de grachtengordel èn de Wildersadepten, zag ik af van discussie op dit gebied. Sterker nog, voor mij bestaat het hele sinterklaasfeest niet meer. Klaar, over en uit. Ik doe niet meer mee. Ik zag er toen nog geen levensmotto in, nu wel.

De aanleiding is het circus rond de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Met recht vraag ik me af wie hier nu op zit te wachten? Maar tot mijn verbazing zijn er hele stammen welopgevoede dames en heren die hun nachtrust opofferen om naar de slechtst geregisseerde C-movie te kijken om er de volgende ochtend opgetogen over te discussiëren. Met een nauwelijks verholen opwindingen duiden ze het tweegevecht tussen Trump en Clinton. Ze zoeken in allerlei discutabele onderzoekjes het gelijk van hun favoriet. De massale belangstelling in Amerika en ver daarbuiten geven de hoofdrolspelers het idee dat ze er toe doen. De Amerikaanse presidentsverkiezingen, daar gaat het dus over. Ik denk, ga gewoon slapen. Dit volledig mismaakte festijn, deze totale degradatie van de mensheid is het toch niet waard om bekeken te worden. Hoe meer mensen dit bekijken en belangrijk vinden, des te meer legitimatie deze finale ontmenselijk krijgt. Ik doe dus niet meer mee.

En wat steekt, of, nu ik niet meer mee doe moet ik zeggen stak, is het dedain van de zogenaamde watchers als ze praten over Tokkie-gedrag in eigen land. Wie kijkt er van deze mensen nu naar allerlei platte televisie bij de commerciëlen? Haagse Sjonnies en Anita’s die op vakantie gaan naar Griekenland waarbij hun hoeren en snoeren tot in detail wordt weergegeven. Ouders die meegluren met hun zuipende kroost in Spanje, Utupia of noem het arsenaal aan reallife-series maar op. Dit is voor het pleps, daar kijken ze niet naar. Ze hebben inmiddels hun eigen Tokkie-serie gevonden, de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Geen haar beter en bovendien nog op onmogelijke tijden om er bij te zijn.

Maar Amerika is toch het belangrijkste land in de wereld? Niet lang meer als dit gepruimd wordt. Ik denk dat de Russen niet erg onder de indruk zijn van het beschavingsniveau. China zal op oosterse wijze hun culturele suprematie niet tonen, maar wat zullen ze de Amerikanen en al hun meegenietende watchers heimelijk verachten. Als ik Mexico was zou ik zelf maar een muur bouwen om de Latijns-Amerikaanse culturele waarden te behouden. De Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn wat mij betreft van Zimbabwaans niveau waar Mugabe al jarenlang de absolute macht heeft. Zijn wijze om tegenstanders met succes te weren van het hoogste ambt is amper van een lager niveau dan de publiekelijke moddergevechten in de Verenigde Staten. Daar wil je toch niet naar kijken? Je wilt je toch niet verbonden voelen met een Trump of Clinton? Ik niet tenminste, want ik doe niet meer mee. This is not the time of my life.

 

Begrip, van de dag (63) Twittertwijfel

 

TWITTERTWIJFEL

 

Hevige twijfel viel me ten deel na het lezen van de volgende tweet van ChristenUnie parlementariër Joël Voordewind. Hij twitterde: ,,Bussemaker vraagt extra aandacht voor homoseksuele asielzoeker (via @nu). Laat ze dat ook doen voor christenen die bedreigd worden in AZC’s.” Nu is het me al vaker opgevallen dat de ChristenUnie oproept voor extra aandacht voor christenen in bijvoorbeeld Syrië, Egypte of welk land dan ook waar ze bedreigd worden. Dat begrijp ik best, want de achterban van Joël Voordewind is natuurlijk overwegend christen. En ook politici van de CU doen soms uitspraken die vooral voor de eigen achterban bedoeld zijn. Toch is het raar, iedereen zou beschermd of geholpen moeten worden als ze bedreigd worden ongeacht sekse, religie of geaardheid.

Hetzelfde kunnen we zeggen van Bussemaker die een oproep doet om extra aandacht te geven aan homo’s in AZC’s. Ook zij, als vertegenwoordiger van liberaal en progressief Nederland moet denken in doelgroepen en hoe dit bij haar achterban, of wat er nog van over is, overkomt. Je zult niet gemakkelijk van een PvdA-er, D66-er of Groenlinkser horen dat er speciale aandacht moet zijn voor christenen. Ook Joël Voordewind zal niet een automatisme hebben ontwikkeld dat als homorechten in de knel komen of zoals in dit geval homo’s in AZC’s bedreigd worden, dat hij gaat roeptoeteren dat er extra aandacht besteed moet worden aan vedrukte lesbo’s, homo’s of transgenders. Een heel bijzonder fenomeen is dit.

Ik begrijp heel goed dat een AZC een enorme smeltkroes is van culturen, emoties en ontreddering, maar daarin mag geen plaats zijn voor verdere uitsluiting van ontheemden, wie of wat ze ook zijn. Er moet vooral aandacht komen voor mensen die zich schuldig maken aan uitsluiting en bedreiging. Die aandacht verwacht ik van het hele politieke spectrum, niet alleen voor de eigen doelgroep. Ook wordt ik kotsmisselijk van PVV-achtigen die iedere ruzie of incident met of tussen asielzoekers aangrijpen om ze allemaal het land uit te willen gooien, maar dit ter zijde. Gerichte aandacht voor raddraaiers, ruziezoekers en onverdraagzamen is volgens mij wat we nodig hebben voor een sober en rechtvaardig asielbeleid en zeker geen doelgroepenexclusiviteit.

 

TOPTWEET: Zijn dat vrouwentweets?

Gisteravond was het weer zover, een tweet kwam langs en meteen sudderde het in mijn grijze massa. Of beter gezegd in mijn beperkt oplossende hersenpan als ik de tweet mag geloven. Ik kan er niets mee, maar dacht even bij favorieten zetten zodat er gezocht kon worden naar de bijbehorende wetenschappelijke achtergrond. Die blijkt er niet te zijn, dus is de volgende tweet gewoon een losse flodder.

VROUWEN hersens zijn altijd bezig om problemen op te lossen – mannen hersens om ze te maken #vrouwentweets

Uit geheel onverdachte hoek komt deze tweet natuurlijk niet, maar flexibel als ik ben, wil ik op voorhand niet stereotypisch in een lachsalvo schieten, dus laat ik het probleem maar eens gaan oplossen. Nu sta ik al op een achterstand omdat ik niets van planeten en hemellichamen weet, dus kan ik niet terugvallen op de kennis van Venis en Mars. Ik beperk me tot mijn eigen basiskennis en het daarbij behorend socialisatieproces. Ik ben er van overtuigd dat dit toereikend moet zijn. Het is in ieder geval meer dan de losse flodder die langskwam op Twitter.

Dat mannen en vrouwen anders in elkaar zitten, hoeft geen betoog en ik doel daarbij op de beleving van de wereld om ons heen. Evolutionair zijn hier heel veel redenen voor aan te wijzen. En de evolutie cijfer je niet zomaar weg, ook al leven we in een toenemende technische omgeving die het belang van de verschillen tussen mannen en vrouwen steeds kleiner maakt. We dreigen in de westerse samenleving in volle vaart richting een feminiene samenleving te groeien, pessimisten beweren dat we er al in leven. Volgens de inhoud van de tweet zou dat betekenen dat de problemen in toenemende mate opgelost gaan worden, als de wil om op te lossen in vrouwenhersenen tenminste ook in daden omgezet kan worden. Ik kan niet wachten!

Om eens een theorie van de koude grond te pakken en de verschillen tussen mannen- en vrouwenhersens te typeren, wil ik de stelling best aan dat mannen meer eendimensionaal denken dan vrouwen, of om het wat cru uit te drukken, de neiging om autistiform te reageren is bij mannen in sterkere mate aanwezig dan bij vrouwen. In de hersenen van vrouwen worden blijkbaar meer verbindingen gemaakt dan bij mannen. Ze hebben in potentie meer bagage in huis om het overzicht te bewaren, door zaken met elkaar te verbinden. Een kunde die bij mannen klaarblijkelijk minder is met als gevolg dat mannen sneller over de problemen heen walsen, niet uit onwil, maar puur omdat ze ‘beperkter’ zijn. In jargon wordt dat ook wel eens het straalbewustzijn van mannen genoemd. Hier staat de schaalbewustzijn van vrouwen tegenover.
De vraag komt dan bij me op wat doe je dan met deze wetenschap. Mijn eerste neiging zou zijn dat juist mannen meer gericht zijn op oplossingen, ze zoemen in en nemen beslissingen. Of dit de goede beslissingen zijn, kun je je afvragen. Misschien zorgen die oplossingen wel weer voor nieuwe problemen, wie zal het zeggen. Het tweede deel van de tweet wordt hierdoor mijns inziens al weerlegd. Mogelijk zijn vrouwen wel meer bezig met het oplossen van problemen? Misschien juist door de hoeveelheid problemen die zij, volgens bovenstaande theorie van de koude grond, zullen waarnemen? Daardoor moeten ze ook wel meer bezig zijn met problemen, maar of je ze daarmee oplost waag ik te betwijfelen. Sterker nog, in de dagelijkse praktijk ervaar ik bij vrouwen geen significant beter oplossend vermogen dan bij mannen, ik wil ook niet direct beweren minder, niet direct tenminste. Wat ik wel ervaar is dat vrouwen inderdaad meer met problemen bezig zijn, maar voor een belangrijk deel met problemen die, mijns inziens, vooral door henzelf worden gecreëerd. Misschien kunnen ze ook niet anders door het surplus aan verbindingen tussen de hersenhelften die bij mannen veel minder is. Vrouwen zijn issuemakers zei Bert Klunder ooit. Ik denk dat hij gelijk heeft, dus ze moeten ook wel bezig zijn hun eigen ‘troep’ op te ruimen.

Conclusie van dit alles, ik moet Twitter maar niet zo serieus nemen toch?

Naschrift naar aanleiding van plaatsing –>De humor ontging bovenstaande twitteraar, ze nam het dusdanig serieus dat een twitterblock moest volgen. In haar beleving ga ik dus voor de rest door het leven als: KOEKWAUS. Ik weet niet of dat erg is, maar zo voelt het in ieder geval niet, mogelijk denk ik niet aan het probleem dat ten grondslag ligt aan deze kwalificatie.

TOPTWEET Bijeen gesprokkeld bijenleed

Eerlijk is eerlijk, de hoeveelheid prikkels die een mens krijgt te verwerken op Twitter is ongekend hoog. En heel af en toe valt er een tweetje toch nog op en in no time zit er een klein verhaaltje in je hoofd. Of het een splitseconde is, durf ik niet te beweren, veel langer is het zeker niet. Een mijn onbekende twitteraar zegt het volgende:

Een oproep aan projectontwikkelaar om braakliggende gronden nuttig te gebruiken is natuurlijk altijd een zinvolle opmerking, zeker als het aan de noodlijdende bijtjes ten goede komt en dit bedoel ik zeker niet lullig. Zonder van de hoed en de rand te weten, heb ik me laten vertellen dat het nut en functie van bijen in ons ecosysteem heel wezenlijk is. Het gaat echter slecht met de bijen, dus ze hebben hulp nodig, veel hulp. Ik vraag me trouwens af waarom er projectontwikkelaars zijn die om economische redenen allerlei schaarse goederen ongebruikt laten, om er later winst en vooral meer winst op te kunnen maken. Maar dit ter zijde op dit moment, ik roep met de twitteraar Pim Lemmers nu vooral, Laat de bijen zoemen in 2015.

Maar dit tweetje helpt me ook herinneren dat ik in het voorjaar ook een braakliggend terreintje had en ook mijn stinkende best zou doen om een bijdrage te leveren aan de bijenstand. Ik werd wel geholpen door de oud burgemeester van Duiven die als afscheid ieder Duivens gezin een zaakje met bloemzaad heeft gegeven. Vol goede moed ging ik aan de slag, met dank aan burgemeester Zomerdijk. In zijn beroepsleven was hij al een verwoed imker, nu kan hij er zoveel tijd een besteden als hij wil. Mijn zegen heeft hij, ik heb er zelfs een blogje aan gewijd met de bedoeling het eindresultaat ook wereldkundig te maken. Dat had ik nog niet gedaan en dat is niet zonder reden, want van een wild stukje tuin met een veelheid aan kleurige bloemen is geen sprake. Wacht ik zal even een foto maken, al is het donker, misschien begrijpt u dan dat ik wat huiverig was met het tonen van het eindresultaat.

Een enkele bloemetje heeft zich door het onkruid heen kunnen nestelen, ik weet niet eens of het de zaden zijn van de burgemeester die hier verantwoordelijk voor zijn. Mag ik wel even opmerken dat het boompje dit jaar wel appels draagt, voor het eerst. Misschien komt het wel door de zaden van de burgemeester die als voedsel hebben gediend. Mogelijk is dit ook wel goed voor de bijen.

TOPTWEET Terug bij af met Telegram

Ik durf te stellen dat ik niet slim ben op het gebied van multimedia, privacy en moderne informatiestromen en vooral de gevaren voor de mensheid die mijn onnadenkendheid op dit gebied met zich meebrengt. Met Snowden, Julian Assange, Wikileaks, afluisterpraktijken van de NSA, maar ook de Nederlandse overheid, krijg je wel het gevoel dat er iets mis is in de mondiale samenleving. Maar ook op kleinere schaal wordt er al gigantisch veel misbruik gemaakt van persoonlijke gegevens in de marketing. Is de mens nog wel vrij in zijn eigen privédomein? Nu hoor ik tot die groep mensen die geneigd is te zeggen: ,, Ik heb niets te verbergen, dus ze zoeken het maar uit.” Ik weet dat dit hopeloos blond is en mensen die dit echt geloven hebben een IQ van een zilvervisje. En zoals bekend is, zullen zilvervisjes alle crisissen overleven inclusief een nucleaire. Misschien is dat ook wel met de onnozelen en totaal onwetenden. Ik ben slechts onverschillig, hoewel mij steeds vaker een unheimisch gevoel bekruipt.

 

Gisteren heb ik een daad van verzet gepleegd. Na de eerste verbazing over de enorme geldelijke overname van Whats App door Facebook, schud ik mijn blonde hoofd. Als ik dan ergens lees dat het niet meer alleen om winst gaat, maar vooral ook over het behouden of vergroten van je territorium, en daarmee macht, wordt het al enger. Ik zit op Facebook en ik heb WhatsApp. Het eerste is vooral om mijn eigen blogjes als deze te promoten en WhatsApp is gewoon goedkoper dan een SMS bundel van je telefoonprovider. Ik ergerde me al om die terugkerende vraag van Facebook om mijn telefoonnummer (voor mijn eigen privacy?) te moeten invoeren, maar nu hebben ze hem toch klaarblijkelijk.

Er is een alternatief voor WhatsApp en dat blijkt een ‘open source’ (?) vanuit Rusland te zijn. Mijn gevoel zegt dat of je nu door de kat of de hond gebeten wordt, het maakt weinig uit. Het is echter wel een fijn idee ‘het grootkapitaal’ van Facebook eventjes te neppen. Ik weet ene ‘lul de behanger uit Duiven’ zal het verschil zeker niet maken, maar het voelt wel lekker.

Mijn jongste zoon weet in no time de app van Telegram te installeren. In de snelle conversatie met mijn sociale omgeving zul je mij niet meer horen zeggen ‘We Whatsappen nog wel’, maar ik ga over tot ‘We telegrammen nog wel.’ En dat klinkt dan weer lekker ongelooflijk ouderwets, alsof je terug bent bij af. Na 24 uur Telegram constateer ik dat mijn sociale omgeving, of in ieder geval de mensen van wie ik het telefoonnummer heb, allemaal nog vastzitten aan WhatsApp. Jammer. Nu las ik dat de Piraten Partij een soort van hulp aanbied voor mensen die moeten afkicken van WhatsApp. Misschien een goed initiatief. Misschien is het sowieso wel een goede zaak om bij de volgende verkiezingen op deze Partij te gaan stemmen. Veel politieke alternatieven zijn er trouwens niet en zeker op dit gebied is een stem op de Piraten Partij wel het bewijs dat ik toch niet zo heel blond ben. Hun tweet viel me in ieder geval op en was daarmee een blogje waard in mijn serie TOPTWEETS. Dit blogje promoot ik dan wel weer via de sociale media zoals Facebook. Misschien zal dit later tegen me gebruikt worden, maar dat is later, hoewel later blijkt allang begonnen……….

TOPTWEET Brokopondo in het nieuws

De geschiedenis van Nederland en Suriname zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, daar kan niemand om heen. En ik zou ook niet willen. Als kind heb ik met veel plezier het boek Kon Hesi Baka van Henk Barnard gelezen. Wonend in het Oosten van het land was het in de jaren zeventig geen dagelijks fenomeen dat je geconfronteerd werd met mensen afkomstig uit Suriname. De eerste keer maakte indruk en dat heb ik vele jaren later, midden in de discussie of Nederland nu wel of niet MultiCulti moet zijn, in een kort verhaaltje vervat. Dat waren de jaren zeventig, nu zijn we bijna veertig jaar verder. Er is in Nederland veel veranderd, maar ook Suriname viert binnenkort al haar veertig jarige bestaan als zelfstandig land. In die veertig jaar is het land met regelmaat negatief in het nieuws geweest. Daarbuiten valt het eigenlijk best wel tegen, wat ik weet van Suriname. Enige tijd terug heb ik het boek van Sonny Boy gelezen en moest toen tot de conclusie komen dat ik eigenlijk helemaal geen Surinaamse schrijvers had gelezen, sterker nog ik moest zwaar nadenken om er een te noemen. Ik kom niet verder dan Astrid Roemer, maar van haar heb ik nog nooit wat gelezen. Ik zou dit goed maken heb ik beloofd aan een collega die inmiddels weer in Parimaribo woont. Het is nog niet zover gekomen.

Wat ik wel doe, ter compensatie, is het nieuws een beetje volgen van Suriname op Twitter en dan met name ook het gedeelte human interest. Zo volg ik o.a. @Suriname waarin vandaag een tweetje lang kwam met met de volgende tekst: Leerkrachten in Brokopondo wonen zonder water en elektra. Het bericht verscheen op de website van StarNews. Kijk en zo’n bericht intrigeert me.

Natuurlijk is het triest voor de levensomstandigheden van genoemde leerkrachten die ongetwijfeld hun ziel en zaligheid leggen in het onderwijs van Brokopondo en mogelijk de wijde omgeving. Ik weet niet waar Brokopondo ligt, maar voor dat ik dit stukje op internet zet, heb ik dat zeker gevonden. Ik veronderstel dat Brokopondo een regiofunctie heeft en dat kinderen uit de omgeving naar school gaan in Brokopondo. Zij krijgen les van docenten die water en elektra moeten ontberen. Nogmaals, triest en ik gun ze betere omstandigheden. De vraag die bij me opkomt is echter: ,, Hoe zit het met de kinderen in Brokopondo, en met hun vaders en moeders, hun opa’s en oma’s? Zitten zij ook zonder water en elektra? Als dat niet het geval is, moet er heel snel maatregelen genomen worden en zou ik als parlementariër niet rusten voordat het onrecht is rechtgezet. Niets is namelijk belangrijker dan frisse docenten. Echter, als zij ook geen water en elektra hebben, dan zie ik zo’n bericht in een heel ander perspectief. Dan moet er snel wat met Brokopondo gebeuren als het aan mij ligt. Maar het ligt niet aan mij en ik weet maar al te goed dat de financiële situatie in Suriname niet best is. Onlangs is er nog een ministerswissel geweest op het gebied van Financiën. Kijk dat heb ik ook al viaTwitter. Ik weet dat Andy Rusland is aangesteld. Zo blijf ik nog wel een beetje op de hoogte. Blijft voor mij de vraag hoe zit het met de algemene situatie van Brokopondo op het gebied van water en elektra. Dat intrigeert me mateloos.

TOPTWEET De borrel op de korrel

Dilemma’s komen en dilemma’s gaan, maar borrels blijven altijd bestaan. Ik had er niet bij stil gestaan maar Groep De Mos (voorheen PVV) en de OPD (ouderpartij) in Den Haag hebben hun pijlen gericht op de nieuwjaarsborrel. Dat is natuurlijk goedkoop scoren. De lijsttrekker van de HaagseSP schaart zich achter dit voornemen via een adhesietweet en uiteraard zijn met benoeming van zijn gedrag in voorgaande jaren.

 

De Nieuwsjaarsborrel op de korrel

Maar hoeveel borrels zijn er niet, dus ook bij de overheid. Naast de Nieuwjaarsborrel, natuurlijk de Kerstborrel (schijnt in Engeland heel berucht te zijn om de drankgelagen en de collegiale ‘one-afternoonstands’ die op het zo’n borrel ontstaan), Openingsborrel, afscheidsborrel en de recesborrel. En eerlijk is eerlijk, ik ben niet ongevoelig voor de oproep om zuinig om te gaan met gemeenschapsgeld.

Zo’n borrel is natuurlijk bedoeld om de banden met relaties te versterken, te bevestigen voor het nieuwe jaar en mogelijk nieuwe contacten te ontmoeten, oftewel het netwerken met alcohol als smeerolie. Je kunt je bedenkingen hebben, maar bij hoeveel (liefdes)relaties is de eerste stap gezet met een klein beetje ontremming door een glaasje? Gelukkig werk ik bij een organisatie waarbij alcohol taboe is, dus een nieuwjaarsborrel zal op basis van fris en een sapje zijn. Bovendien ben ik niet zo’n receptietijger, dus van mij valt in deze niets te verwachten. Het is vooral ook in een andere atmosfeer met je collega’s bijkletsen. En wat is er mis met een beetje aardige secundaire arbeidsomstandigheden, tenminste als je van zo’n formele bijeenkomst houdt. Ik niet, maar om er zo op af te geven, riekt wel heel erg naar goedkoop scoren.

Zeurcultuur

Maar dat niet alleen, het pas ook in het domineesstraatje dat in Nederland hand over hand plat getreden wordt. We weten met zijn allen steeds beter wat een ander niet mag of wel moet. Ik hoef de recente actie van NIX18 maar te noemen om alcohol aan 16-jarigen te verbieden. De anti-rokerslobby en de voorstanders van de vettax komen op gezette tijden met hun betuttelende praatjes. De Partij voor de Dieren weet iedere barbeque in de Tweede Kamer op te leuken met hun zeurplaat voor ‘heerlijke vegetarische snacks’ en waarschijnlijk Marschmollows op het vuur te gooien als wenselijk en verplichtend alternatief voor een saté-tje. Ik memoreer in deze gemakshalve nog maar niet aan de Zwarte Piet discussie door de grachtengordel. Dus alleen daarom zou ik willen oproepen tot enige terughoudendheid in de zuurpruimenpraatjes dat ‘de hoge heren potverteren’.

 

Bedrijfsleven

Nogmaals, ik vind echt dat er op verantwoorde wijze met gemeenschapsgeld moet worden omgegaan en als het netwerken op een andere, meer creatieve wijze kan plaatsvinden, dan heeft dat mijn zegen. Maar ik geloof dat een andere setting en met een andere pet met collega’s, ketenpartners en potentiële partners omgaan zijn functie kan hebben. Bovendien gebeurt er in het bedrijfsleven niet hetzelfde? Ook daar worden peperdure borrels, feesten en andere marketinggerichte acties ondernomen om in het gevlei te komen van consumenten en zakenpartners. En het gehouwehoer dat dit niet met gemeenschapsgeld gebeurd klopt, maar het is net zo goed het geld van u en mij. Want al die representatiekosten, bedrijfsreclame en al die dineetjes die van de (NB!) belasting kunnen worden afgetrokken komen echt wel bij de prijs die u en ik betalen bij de supermarkt, uw autodealer of waar dan ook.

Gezondheid

Misschien is het wel menselijk dat we zaken willen doen onder andere omstandigheden dan bij een broodje kaas onder een TL-licht in een koude bedrijfskantine? Bovendien, hoeveel mensen danken hun werk aan de borrels en catering van die extra’s? In ons omringende landen heerst er een bourgondischer atmosfeer als voorwaarde om met elkaar zaken te doen. Of dat goed is, durf ik niet te zeggen. De calvinistische prietpraterij in deze verafschuw ik echter, dus aan alle nieuwjaarsgangers zou ik zeggen: Doe je best voor Nederland en PROOST.

TOPTWEET De mestkar in cyberspace

Het was een reflex, een druk op de knop en de bewuste tweet was geretweet. Een foto van Google Pics Earth zorgde voor een automatisme om het onrecht en het ecologische vandalisme verder wereldkundig te maken. Een rijke Amerikaanse familie schoot een olifant terwijl het aan het eten was, leert het onderschrift. Vijf in safarikleuren geklede mensen poseren tevreden bij de gedode olifant. De tweet roept op om de vijf beesten en de olifant beroemd te maken. Dat heb ik dus gedaan. Ik was niet alleen, want voor mij waren er al meer dan 4000 retweters en nog geen twaalf uur later waren dat er al over de 11.000. Dat betekent meer dan 11.000 soortgelijke reflexen van mensen over de hele wereld. En het veelvoud van lezers maakt de familie en de dode olifant beroemd op een manier die ze nooit hadden kunnen bevroeden. En ik, ik deel mee in de walging van de plezierjacht op een beschermde diersoort. Willoos geofferd voor een primitieve behoefte van oneindige decadentie en egoïsme van the Rich.

Altijd was ik bewust van het belang van evenwicht tussen mens en natuur, het nut van ecologische systemen en de gevaren die het kan opleveren als dat evenwicht verstoord wordt. Het ontbreken of veranderen van een enkele kleine schakel in de biotoop kan oneindige gevolgen hebben die moeizaam of niet hersteld kunnen worden. We weten het inmiddels (bijna) allemaal, want steeds meer organisaties maken ons bewust van de verwoestende werking van het menselijk handelen op het behoud van de Aarde, onze Aarde. Ik ben er niet ongevoelig voor al durf ik mijn ecologische voetprint niet altijd onder ogen te zien. Bovendien zijn er grenzen voor mij, want fundamentalisten zoals de Partij voor de Dieren doet mij walgen. Electoraal staan zij voor mij gelijk met de PVV en SGP in het Nederlandse politieke bestel, een soort politieke onaanraakbaren. O ja, het misbruik maken van valse diersentimenten van ene Dion Gaus door de lancering van een alarmnummer voor dieren is wel een hele decadente vervreemding van de werkelijkheid. Leg dat maar eens uit, de cavia-politie aan mensen in Syrië, Zuid-Soedan of noem maar eens een actuele brandhaard op. Maar dit terzijde, terug naar de tweet.

Het is verboden om op olifanten te jagen en niet zonder reden. Heel veel is nog niet verboden, bijvoorbeeld olieboringen in het Noordpoolgebied, dus actie van Greenpeace is wat mij betreft moreel niet verwerpelijk. Al gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ik niet het lef heb om op deze wijze actie te voeren, dus vol bewondering en verwondering heb ik hun vervolging in Rusland gevolgd. Ik ben blij voor ze dat de Olympische Spelen eraan komen waardoor Poetin in zijn wijsheid heeft besloten amnestie te verlenen. Wat ik dus wel durf is het retweeten van een simpel berichtje. Toch schuurt er iets bij me. Twitter is op deze manier wel een soort openbare schandpaal waar ik mijn steentje aan bijdraag. Alsof de vijf ‘beesten’ op een mestkar van een middeleeuws plein worden gereden. En zonder ook maar even na te denken, joel ik mee en in een ongezien ogenblik gooi ik ook nog met modder, volledig overtuigd van mijn morele gelijk.

Ik laat de foto zien aan mijn zoon van vijftien en die zegt wat ik denk. ‘Hoe weet je dat ze die olifant hebben geschoten?’ Samen bekijken we de foto en ik opper:’Maar als ze het niet gedaan hebben, gaan ze toch niet zo bij de dode olifant poseren?’ Mijn zoon geeft me gelijk en gemakshalve denk ik maar niet na over de mogelijkheid van fotoshop. Geheel gerust en content over mijn verzetsdaad ga ik over tot de orde van de dag met de wetenschap dat veroordeelden en beulen sinds de middeleeuwen eigenlijk niet veel verder zijn gekomen in de beschaving.

TOPTWEET Lekker belangrijk

Laat in de middag kwam er een tweet langs gezeild die ik niet onbeantwoord kon laten. De bewuste twitteraar @DeLaatsteDingen, twijfelt over zijn bestaansrecht nu hij slechts een score heeft van 53 (??). Letterlijk twittert hij: ‘Sjonge. Ik heb een klout score van 53. Ik ben dus gewoon niet relevant. #EyeOpener .’ Grootmoedig als ik ben, geef hem snel een antwoord en retweet zijn stelling, want ietwat aangedaan was ik wel van deze tweet. Natuurlijk doet iedereen ertoe. Ik hoopte zo zijn klout score op te vijzelen. Verder was ik toch wat lamlendig qua fysieke gesteldheid, dus ik zat wat ledig achter de PC. Verheugd was ik dat hij zich subiet relevanter begon te voelen. En passant wenste hij me beterschap. Zo is er, dankzij de moderne middelen, toch weer een stukje menselijk contact tot stand gekomen. Het twitteraccount van deze twitteraar bekijkend, doet mij vermoeden dat de verslagenheid nog wel meevalt. Sterker nog, mogelijk is zijn kloutreputatie wel een van @DeLaatsteDingen waar hij zich druk om maakt. Waar hij zich wel (spiritueel) druk om maakt kan ik niet helemaal duiden. Toch geeft hij iets universeels aan, namelijk relevant gevonden willen worden in het leven, in dit geval in cyberspace.

Ik ga in dit geval geen oordeel vellen over de importantie van ‘real life’ versus ‘virtual life’. Ik denk dat ze in elkaar overgaan en naarmate mensen jonger zijn dat het virtuele leven een steeds belangrijker bestanddeel is. Als de balans maar aanwezig is tussen beide. Bovenstaande tweet doet vermoeden dat die balans even weg was. Ik weet niet of 53 een hoge of lage score is, ik heb geen kloutscore en heb geen weet van mijn importantie op dat gebied. Ik wil ook geen kloutscore omdat ik dan weer iets moet invullen en een wachtwoord onthouden. En altijd bestaat de angst dat ik nog weer verder gekoppeld wordt in mijn virtuele bestaan. Toch voel ik met hem mee. Ook ik vind het geinig dat mijn tweets geretweet worden en mijn blogs gelezen. Dat geeft een gevoel van existentiële importantie in ieder geval voor het virtuele leven. Soms zijn mijn blogs heel lezenswaardig, maar worden hoegenaamd niet gelezen, op andere momenten blijven de hits onverwacht binnenstromen. Twitter en Facebook moeten voor enige reclame zorgen, maar die Facebookvrienden hebben mogelijk andere relevante zaken te doen. Twitteren is vaak een gok. De meeste tweets lijken in een zwart gat te verdwijnen, met dat verschil dat als iemand er wat mee wil, is het niet zo moeilijk om de drek uit dat zwarte gat te achterhalen.

En soms kom je een tweetje tegen, die met een beperkt associatief vermogen in een blogje omgezet kan worden, daar waar real life (ik denk er over na) en virtual life (zoek contact met een grote onbekende) elkaar raken. Niets meer of niets minder is het tweetje, maar ook dit blog. Een korte knisperende ontlading van contact tussen twee werelden, die over is, voordat je er erg in hebt. En ieder gaat zijns weegs.

https://www.youtube.com/watch?v=QV_9pn7MGUo

Eerdere toptweets

Zeister zegen of ban?

Foodporn

De Duistere wereld van de Bitcoin

Straatvegers logica van een lokale bestuurder

Harde wetenschap via VVD kamerlid Jeanine Hennis

 

TOPTWEET Zeister zegen of ban?

‘Heremetiet, het is me wat met die Zeister C1000 en de openstelling op zondag.’ Bewust vloek ik in dit kader niet, hoewel het niet meer verboden is. Via Twitter zag ik een berichtje voorbij komen van het Nederlands Dagblad dat een artikel heeft besteed aan de commotie rondom de openstelling van een supermarkt op de Dag des Heren. Even verder rondstruinen op Twitter leert dat er veel adhesie betuigingen zijn voor de bedreigde winkelier André van Ek. Want met ‘den Bijbel’ in de hand is het bij sommigen niet ongebruikelijk een hele trits christelijke geboden en verboden aan de laars te lappen. Gelukkig wordt er vanuit een blog van het CIP (Christelijk Informatie Platform) een prettige en gezonde reactie geschreven.

Hoewel ik zelf ook mijn twijfels heb of alles altijd maar open moet zijn, maar dan meer vanuit een sociaal en sociologisch standpunt, zal ik de laatste zijn om een verbod te bepleiten. Ik vraag me af of over de hele linie de winkelier en zijn werknemers er wel beter van worden, maar dat kunnen ze beter zelf uitrekenen. Ook schud ik mijn wijze hoofd wel eens bij het aanschouwen van de drukte op bijvoorbeeld koopzondagen. Het lijkt wel gratis en alsof we niets anders te doen hebben. Ik denk dan wel eens ‘it’s a mad, mad world’. Daarentegen ga ik zonder problemen op zondag naar de plaatselijk super als ik dat nodig vind. Zo ben ik dan ook wel weer.

Toch leert de hele situatie me iets. Daarom heb ik de tweet van het Nederlands Dagblad als een TOPTWEET gekwalificeerd. Want was er niet een hele bekende Nederlander die beweert: ‘Ieder nadeel, heb zijn voordeel!’ Al is het maar voor mezelf, want het leert dat in principe de consumenten veel meer macht hebben dan we denken. Nu is de oproep van ene mevrouw Van Hell om de winkel in Zeist te boycotten en al het ongeluk over de heer Van Ek en zijn winkel uit te roepen, niet erg chique. Toch staat het mevrouw Van Hell vrij om boos te zijn en de C1000 te boycotten. Als ze vanuit haar eigen overtuiging vindt dat hel en verdoemenis het logische gevolg zijn van een zondagse opening, moet zij op andere dagen vooral de fiets maar pakken om haar halfje volkoren en pakje suiker elders te halen. Maar dan wel het liefst in stilte en ten behoeve van haar eigen zielenheil. Ze gaat haar goddelijke gang maar.

Dit zou je echter ook in een breder perspectief moeten kunnen doen en dan ook voor ons eigen, maar vooral andermans zielenheil. Te denken valt aan kinderarbeid op welk gebied dan ook. Eigenlijk zou er een publiekelijke lijst moeten komen van ‘schone producten’ als het bijvoorbeeld gaat om kleding. Niets geen boze brieven over allerlei kapitalistische beulen in derde wereldlanden die 10 jarigen in ateliers laat werken. Gewoon een lijst op internet, of op ieder plein van een winkelcentrum. En de consument kiest zelf wat hij koopt en bepaalt daarmee wat goed is voor zijn of haar eigen geweten. Als de kinderarbeid in Bangladesh of waar dan ook blijft bestaan, dan kunnen we ons dat zelf aanrekenen. Het zelfde voor de prostitutie. Zolang het wettelijk mag, zou iedere publieke dame eigenlijk een certificering moeten hebben ‘Ik ben geen (seks)slaaf.’ of ‘Ik word niet uitgebuit.’ De prostituanten kiezen dan zelf hoe het geweten hun aanspreekt. Of wat te denken van mondiaal zeer machtige multinationals die ecologische en humanitaire regels aan hun laars lappen. Te denken valt aan oliegiganten die het niet zo nou nemen met Moeder Natuur of zo u wilt Gods Schepping. Als bedrijf X nadrukkelijk de middelvinger opsteekt naar de consument die niet medeschuldig wil zijn aan vervuiling in Alaska of Nigeria, dan kan diezelfde consument heel gemakkelijk naar bedrijf Y om zijn auto vol te tanken, natuurlijk totdat bedrijf Y de regels aan zijn laars lapt. Of wat te denken van Nestlé dat alles in het werk stelt om het water mondiaal te privatiseren ten koste van veel, misschien wel alles. Dan kun je als consument een daad stellen, mits uiteraard eerlijke informatie bekend is.

                                                                                                                                                                                                  Terug naar Zeist, laat mevrouw Van Hell vooral wegblijven bij de C1000. Ik denk dat daarmee de omzet in de supermarkt niet in gevaar komt. Als duizenden in Zeist en omgeving daadwerkelijk diep gegriefd zouden zijn door de ‘wandaad’ van Van Ek, acht ik de zelfstandige slim genoeg om zijn knikkers te tellen en vooral te gaan genieten van de zondagsrust. Voorlopig heeft de consument in Zeist gesproken en dat moet een zegen zijn voor de meesten en die enkeling die op deze manier aan het oproer kraaien is, roept een ban over zichzelf uit.

Eerdere TOPTWEETS

Foodporn

De Duistere wereld van de Bitcoin

Straatvegers logica van een lokale bestuurder

Harde wetenschap via VVD kamerlid Jeanine Hennis