De deurbel gaat en een warm geluid vult de sfeervolle huiskamer. Suzanne kijkt op het videoscherm naast de voordeur en ziet de traiteur van ‘Cantina Dolores’. Voor deze speciale gelegenheid pakt ze flink uit. Koken kan ze niet, maar de beste hapjes weet ze feilloos in de stad te vinden.
Haar trendy appartement is in de hipste kerstmode gehuld. Bij haar fijnbesnaarde gevoel voor decoratie hoort dus de beste keuken.
Op deze kerstavond moet alles kloppen. Ze zal Maarten ontvangen in het jurkje dat ze onlangs in Milaan hebben gekocht, een dieppaarse jurk met een gewaagd decolleté. Ze herinnert die dag nog goed. De vakantie verliep stroef, beide druk met de carrières en nauwelijks tijd voor elkaar. Die middag moest Maarten nog iets zakelijks regelen. Ze was teleurgesteld geweest, maar dat werd gedachteloos gecompenseerd met de onstuimige koopwoede die erop volgde. Dure winkels en exquise bars hadden ze bezocht en onweerstaanbare wijn gedronken. De nacht die erop volgde was in haar beleving ongeëvenaard.
De volgende ochtend werd ze wakker met de idee dat haar leven compleet was, ze draaide zich om naar Maarten, maar hij was er niet. Ze vond een briefje met de mededeling dat hij voor zaken even weg moest. Hij had wel een speciaal champagneontbijt besteld en hoopte om tien uur bij haar te zijn.
Na de vakantie ging het leven als vanouds verder met gezamenlijke weekendjes en vooral twee energieverslindende banen. Als de ‘flow’ gunstig was en beide geen overvolle agenda hadden, was hun relatie energiek en klopte het ideaalplaatje van Suzanne. Ze had echter zelf niet in de gaten hoe zelden dit voorkwam. Ze richtte zich te veel op de vastomlijnde ideeën van succes, weelde en verwachtingen.
Het kerstplaatje klopt en toch is het anders, ze voelt het. De champagne staat op tafel, maar als dissonant ook een kan met druivensap. En toch klopt het weet ze, terwijl ze Maarten hoort aankomen.
Bij binnenkomst legt hij achteloos zijn koffer in de hoek van de kamer en kijkt verbaasd. Dan beseft hij dat het kerstavond is. Hij herpakt zich ondanks zijn zichtbare vermoeidheid. Hij kust Suzanne en ontkurkt ongevraagd de champagne. Hij ziet dan de druivensap en kijkt Suzanne vragend aan.
‘Druivensap? Dat past toch niet?’
Hij kent haar perfectionisme.
Stralend knikt Suzanne hem toe. Ze legt haar handen op haar paarse buik.
‘Maarten, weet je nog die dag in Milaan toen we deze jurk kochten.?’
‘Een onvergetelijk middag en de jurk staat je magnifiek’
‘Onvergetelijk, vooral de nacht die erop volgde.’
Suzanne pakt de hand van Maarten en legt die op haar buik. Ze polst zijn reactie.
Even kijkt Maarten haar niet begrijpend aan, maar trekt hij een ontzet gezicht. Hij zegt niets en haalt zijn hand angstvallig weg.
De stilte is hoorbaar. Dan draait hij zich met een ruk om, pakt zijn koffer en gooit de deur met een knal dicht. De echo dreunt nog lang na, Suzanne in een verbijsterende leegte achterlatend. Een leegte die ze eigenlijk al heel lang voelde, maar nu voor het eerst handen en voeten heeft gekregen. Ze beseft het nu pas en ze kan er niet eens om rouwen.
Met haar ene hand nog op haar buik schenkt ze een glas in. Druivensap.
Ze zegt zachtjes:
‘Wij doen het samen en het mooiste babykamertje is voor jou.’
(Mijn inzending van 2008 voor de wedstrijd van Spits, NCRV en Fok, geïnspireerd door de titel van het werk van Sabine Luypaert: “Als leegte knalt”
Schaamteloos, maar met toestemming heb ik deze titel gebruikt voor mijn kerstverhaal.
sprakeloos verhalen 