Meerdere verrassingen vielen mij deze vrije vrijdag ten deel. Geen klompenpad vandaag want ik vond het weer niet helemaal geweldig en ik had al een rondje Speulderbos gelopen met hond. En nu we er toch hier zijn (Noord-Veluwe) stond het Marius van Dokkum museum op mijn lijstje. Ik had ooit in een boekhandel te Oosterbeek een aantal kaarten van de beste man gezien en nu bleek er een museum te zijn in Harderwijk. Daar gaan we naar toe besloot ik. Een fijne overzichtelijke tentoonstelling en Marius van Dokkum live aan het werk in het museum. Hij werkt eens per week een dagje in het museum en dat was vandaag.
Zijn werk doet me denken aan kronkels van Simon Carmiggelt een geniale schrijver. Hij was een soort held van me nadat ik al op mijn dertiende besloot niet meer aan helden te doen, dus ik was liefhebber van Carmiggelt. Willem van Hanegem was tussen mijn 8e en 13e dus mijn enige held, dit terzijde in het kader van de overbodige informatie. De schilder gaf desgevraagd aan dat hij wel eens de schilderende Carmiggelt wordt genoemd.
Even wat mooie kaartjes gekocht voor mijn op ‘elektriek’ fietsende moeder
Door koppelverkoop van museumentrees kon ik ook nog voor een gereduceerd tarief naar het Stadsmuseum van Harderwijk. Lopen in Harderwijk is geen straf. Geen idee wat ik er kon verwachten, maar voor korting doen we natuurlijk alles. Een interactief gedeelte over de inwoners van de stad uit het verleden. Beslist heel aardig gedaan, maar toen kwam voor mij een totale openbaring namelijk: De ridders van Gelre vertellen de geschiedenis van Gelderland, oftewel het voormalige Gelre. De ridders van Gelre? Ik had er nog nooit van gehoord, maar dat ligt beslist aan mij, denk ik. In het museum vertellen zij op een laagdrempelige manier en zelfs wat separatistische wijze over de verschillende tijdsvakken door de eeuwen heen over Gelre. Maar wat blijkt, op RTV Gelderland verschijnen ze al sinds mei 2018 bijna wekelijks om historische programma’s te maken. Vermoedelijk ook laagdrempelig, dus als ik even geen zin heb in een vuistdik geschiedenisboek kan ik kiezen uit een keur aan onderwerpen om me de Gelderse geschiedenis verder eigen te maken.
Interactief over de (beroemde) bewoners van Harderwijk
Een weet je wat ik stiekem het leukste vond van de historische wandeling met de ridders van Gelre? Het historisch perspectief was natuurlijk het Gelderse perspectief. Ik vertaalde dat met antipathie jegens de vader des Vaderland en tegen de overheersing van Holland. In hedendaags spraakgebruik, tegen de Oranjes en tegen de Randstad. Goh, dat biedt perspectief in een recalcitrante bui. Bovenal, het is ook een wijze les over geschiedenis. Wiens geschiedenis leer je? Altijd verstandig om hierbij stil te staan. Op de keeper beschouwd, als inwoners van Duiven, zou mijn vaderlandse geschiedenislessen gelieerd moeten zijn aan het hertogdom Kleef, maar dit terzijde. In een tijd van polarisatie moeten we de verschillen maar niet verder op de spits drijven en elkaar liefhebben. Maar ik kan me zo voorstellen dat je bij een lidmaatschap van de BBB een gratis bezoek aan het Stadsmuseum in Harderwijk kunt krijgen. Een gratis tip voor Caroline.
Over liefde gesproken. Onderstaand werk van Marius van Dokkum sprak mij bijzonder aan. Hoe liefde tussen twee mensen zo karikaturaal gemaakt is, zonder dat er ook maar een spatje van de intensiteit verloren gaat. Er schuilt een heel verhaal achter, misschien wel een Carmiggelt Kronkel? Misschien een volgend blogje. Onderstaande foto is dus de beloofde cliffhanger.
Weet mijn romantische ziel dit plaatje te vangen in een mooi verhaal? Of laat ik het werk van Marius van Dokkum gewoon voor zichzelf spreken.
F. Huysmans, Boerendans, De wals (Danszaal in de Rustende Jager), 1914. Stedelijk Museum Alkmaar, maar tot 25 juni 2023 nog in het Noord-Veluws Museum in Nutspeet
Frans Huysman schilderde de Boerendans en als representant van de Bergense school leefde hij de laatste twintig jaar van zijn leven in Nunspeet. Hij stierf relatief vroeg aan de schildersziekte loodvergiftiging. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik nog nooit van Frans Huysman had gehoord, laat staan dat ik zijn Boerendans op mijn netvlies had staan. Zelfs wist ik niet dat Nunspeet van oudsher een kunstenaarsdorp was zoals er zo velen in Europa ontstonden nu de uitvinding van verf in tubevorm rond 1840. Vanaf dat moment kon men zich aan het werken in de open natuur gaan wagen. Dat hoorde ik dan vorige week bij de aankondiging van de expositie over Frans Huysman in Nunspeet. En dat is het mooie van geschiedenis, oorzaak en gevolg zijn daarmee aan elkaar te koppelen. Zonder de verftube geen kunstenaarskolonies in de periferie. En zonder de trein van Utrecht naar Zwolle ook in Nunspeet geen kunstenaarsdorp al is dat nog niet eens zo heel lang algemeen bekend. Veel grote ateliers en hotels uit die tijd getuige wel van (rijke) artistiekelingen, zo ook dorpsherberg De Roskam.
De overzichtstentoonstelling van Frans Huysman was leuk, maar meer nog was ik aangenaam verrast door de kleine maar fijne collectie uit de vaste tentoonstelling van meerdere kunstenaars uit Nunspeet en omgeving. Twee schilderijen van Frans Huysman wil ik jullie trouwens niet onthouden. De eerste is over de watersnoodramp in Zeeland in 1953, actueel omdat het zeventig jaar geleden is. Het was een jaar voor zijn dood en hij moet al behoorlijk ziek geweest zijn volgens mij.
Mijn wenkbrauwen fronsten bij onderstaand schilderij, hoewel ik mijn gezicht meteen weer in een plooi trok. Dit behoeft enige uitleg, maar kijkt u zelf eens naar dit werk van Frans Huysman.
Dit schilderij is uit 1924 (Schoorl) en heeft de naam Griet ……. (foto te onscherp om achternaam goed te kunnen weergeven)
Ik dacht bij het zien van dit schilderij, goh, toen ook al wat is in deze tijd nu zo nieuw aan mannen in vrouwenkleding en andersom en het hele scala aan queerverschijningen? Fout!!!! Ik zag een man in vrouwenkleding, maar het kan ook een vrouw met een mannengezicht zijn, of……. Ik laat me niet meer verlokken tot een definitie over dit werk. Een soort Mona Lisa werk van onze Frans en hij noemt het Grietje …nog wat. En wat dan nog, mijn wenkbrauwen staan weer op hun plek.
Bij binnenkomst in het museum liepen we langs het prachtige gedicht van Bergman met de titel Reisbrief uit 1960.
Mijn interpretatie van het gedicht aangevuld met mijn eigen (voor)oordelen. Mensen uit deze streek waren eenvoudig, arm en stijfkoppig en uiteraard heel christelijk en vroom. Een gratis idee voor een romancier, beschrijf de Veluwse zandige godvrezende armoede uit de periode rond de vorige eeuwwisseling waarin losgeslagen kunstenaars een onderdeel gaan vormen van de godvrezende gemeenschap. Hoe zullen zij de losgeslagen Sodom en Gomarra kunstemakers hebben ontvangen? Frans Huysman is bijvoorbeeld vier keer getrouwd. De dynamiek tussen beide gemeenschappen zijn een roman waard, misschien iets voor Jan Siebelink?
De hemel kan wachten, eerst naar De Flint. Dat was afgelopen zaterdagavond. De musical van Meatloaf draaide in Amersfoort en we hadden kaartjes. Twee dagen ervoor wist ik niet eens dat er een musical was. Ik wist wel wie Meatloaf was uiteraard. Op een sombere zondag in 1978 komt de jongste broer van mijn vader op bezoek. Hij gaf een LP in ons hand. ,,Hier, moet je maar opnemen Is heel goed!!!” Mijn oom is zoals veel broers van mijn vader een beweeglijk man en zeer enthousiast als ze iets mooi vinden. Zo ook nu, maar hij was op bezoek met zijn vriendin die nog niet echt in de familie bekend was. Volgens mij was dat de vriendin die later mijn tante zou worden. Maar dit ter zijde. Wij snel een leeg cassettebandje organiseren en opnemen maar. Ik was volgens mij net brugpieper. Er werd gedanst op Paradise by the Dashboard Ligth op mijn eerste klassenfeest. Maar de LP kende ik niet. Ik was meteen verkocht en dat is eigenlijk heel mijn leven gebleven. Heaven can Wait dus…..
De Flint in Amersfoort had Bat out of Hell met René van Kooten en Tessa Sunniva van Tol. Ik zou liegen als ik zeg dat ik wist wie ze waren, maar ik weet nu dat het geweldige stemmen zijn die de musical over het leven van Meatloaf magnifiek wisten te vertolken. Ik ga geen recensie schrijven, maar ik kan jullie verzekeren ze waren poepgoed. Ik ben niet echt een musicalfan, maar voor de musical van Meatloaf ben ik qua karakter en leeftijd een exponent van de doelgroep. En dat is dan even schrikken, als volwaardig lid van een doelgroep. Eigenlijk had ik gewaarschuwd moeten zijn, maar ik was het vergeten. Zo’n tien jaar geleden bezochten we een concert van Supertramp in Köln. ,, Goh wat een ouwe lullen allemaal in Duitsland, tot dat je beseft dat jij zelf een van die ouwe lullen bent. Ik was toen midden veertig. Nu zijn we ruim tien jaar verder en wat denk je? Ik kijk in de spiegel van mijn kalenderleeftijd. Ik negeer het, concentreer me me op de voorstelling met de band, samen met René en Tessa. Had ik al gezegd dat ze goed waren?
Genietend op het balkon van de muziek, de voorstelling en denkend aan 1978, de middelbare school en mijn oom en alles wat die tijd aan herinneringen met zich meebracht. En deze LP natuurlijk. In de voorafgaande lezing werd uitgelegd hoe Meatloaf onderdeel uitmaakt van de stroming van de Symfonische Rock, maar toch weer anders. Bovendien was het de meest verkochte LP/CD allertijden doceerde een Twentse docent van het conservatorium in Enschede. Het was een perfecte Memory Lane.
Bijna perfect. Want weet je wat het is. De broekies, brugpiepers en pustenpubers uit 1978 zijn niet alleen ouder geworden, maar ook een beetje meegegaan met de tijd. We zaten op het balkon, en voor ons zaten twee vrouwen. Een setje of BFF, maakt me niet uit. Bij de eerste tonen van de band gedroegen ze zich als stuiterende bakvissen. “Ieder zijn meug dacht ik, wees een beetje meegaand, we hoeven niet allemaal ingetogen te genieten zoals ik. Maar…….ook een boomer doet allerlei dingen met een telefoon. Ze lieten vriendinnen elders mee genieten, regelmatig werd er iets gegoogeld en om de tien minuten moesten de inkomende berichtjes gecontroleerd worden. Wat een aanfluiting die muts in het theater. Pubers moeten nu misschien hun schooltijd zonder mobiel gaan doorbrengen. Dat zouden ze ook met overjarige pubers uit 1978 moeten doen. Dacht je niet wat een achtelijk k** wijf? You took the words right out of my mouth.
We wonen nu al weer drie weken op de Veluwe. Het is prachtig hoor, ook als het wat grijzig is. Het heeft ook nadelen kwamen we vandaag achter. Een boodschap vergeten, maar op zondag is er niet standaard een supermarkt open. Sterker nog, de dichtstbijzijnde supermarkt was 17 kilometer verder op. Voor een volgende dus keer beter plannen, voor nu even naar Harderwijk. Het heeft een soort van vakantiegevoel, de hypermarché heet hier ook gewoon Jumbo, maar ze verkochten wel de ontbrekende olijfolie. En als we er dan toch zijn, dan ook maar even slenteren op een koude en grijze zondagmiddag in de binnenstad. Ondanks koude die tot diep in je poriën doordrong, was er niets mis met Harderwijk. Mijn wederhelft wist al te melden, we komen een keer terug als de winkels open zijn en het minder koud is. Of in ieder geval als de winkels open zijn!!!
Mij intrigeerde vooral een bordje in één van de straatjes bij het begin van de wandeling. Mijn fantasie sloeg op hol. Ik zag een steegje, en steegjes hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me, zeker als de naam van de steeg Grote Poortsteeg is. Maar je mag er niet zonder doel ophouden in de portalen, in dit geval het begin van de Grote Poortsteeg, een verbindingssteegje naar een ander pittoresk straatje. Zonder doel? Wat is zonder doel denk ik dan. Mag je er een foto maken voor een lullig blogje? Wie bepaalt wat dat is ‘geen doel’. Als de jongens en meisjes van Extinction Rebellion in Harderwijk er een sit-inn zouden houden, of erger nog, zich aan de straat in de grote Poortsteeg zouden vastplakken is er toch een doel? Of als twee mensen elkaar leuk vinden en dat even niet en public willen tonen, dan geeft de Grote Poortsteeg tijdelijk voldoende privacy. Een goed doel lijkt het me. Wat zullen de jongens en meisje van de gemeenteraad in Harderwijk in gedachten hebben gehad toen ze deze APV bedachten? Welke criminele activiteiten hadden ze voor ogen? Je zou eigenlijk de raadsstukken er eens op na moeten slaan.
Deze zondagmiddag in januari hebben we heerlijk doelloos door Harderwijk gelopen, doelloos zitten nadenken over doelen en naar de horizon van het IJsselrmeer zitten kijken, geheel zonder doel. We liepen een erg geinige horecagelegenheid binnen, maar dat had een doel. We hadden het koud en die kou was op mijn blaas geslagen. Dus een cappuccino mocht, want dat we een doel.
Soms is het leven best zwaar kut. Ik weet dat dit een pakkend begin is en hoge verwachtingen schept. Mijn moeder zal mogelijk haar wijze hoofd schudden bij het lezen van deze openingszin, maar ik kan moeilijk zeggen ‘Soms is het leven best zwaar yoni’. Ik weet niet of het dan nog duidelijk is, het is zeker niet pakkend.
Wat is het geval, klimaatproblemen ten spijt, maar het dreigt winter te worden. Donderdagochtend had ik al een mooi plaatje geschoten van onze hond, liggend op de bank in ons tijdelijk verblijf in Garderen. Sneeuw! Niet indrukwekkend veel, maar wel wittig en de belofte van grote hoeveelheden voor vrijdag. Code geel, oranje, rood of welke kleur van de regenboog dan ook. Wandelen in het Speulderbos, klaar om de mooiste kitsch foto’s te maken. Code oranje was helaas hier wel heel erg pastel.
Door ander nieuws was ik ook gedreven om te wandelen. Het nieuws van donderdag 19 januari werd gedomineerd door een verbod op dikmakende taarten. Taart trakteren op het werk moet maar eens verboden worden wisten gezondheidsgoeroes uit een Canadees onderzoek te destilleren. Eigenlijk ben je een soort stille terrorist als je het waagt om je collega’s bloot te stellen aan taart op je verjaardag. Suikers zijn slecht, veel suikers zijn nog slechter en het aanbieden van suikers aan je collega’s maakt je een sluipmoordenaar volgens de humorloze gezondheidsfundamentalisten. Een nieuw evangelie is geboren. Het is het type mens dat met een grimassende feak-lach beweert dat het eten van een worteltje het allerlekkerste is in de wereld en zich hoofdschuddend van je afwendt als je de stopknop van je uitlachmodus niet meteen kunt vinden. Samen met de twee glazen alcohol is genoeg-retoriek uit hetzelfde Canadese onderzoek, twee glazen per week (!) wel te verstaan, word ik niet goed van deze dooddoeners. Het is het type mens dat een verdienmodel koestert om de levenslust uit ieder mens te halen, sterker nog het menszijn probeert te ontkennen. Ik weet nu waarom de mythische wezens in de befaamde Harry Potterserie dooddoeners heten. Het is het type mens dat mij doet grijpen naar mijn laatste pakje sigaretten dat ik 146 dagen geleden heb opgemaakt. Het doet mij snakken naar een peuk en dit soort mensen heel hard in hun gezicht te blazen met de woorden: Lekker puh. Maar ja, zo ben ik niet, ik denk het alleen maar.
Vrijdag, 20 januari. Ik heb de tijd om te lopen, de sneeuw viel 100 kilometer zuidelijker en in het Speulderbos lag op een enkele boom wat sneeuw en een enkele gunstig gelegen bospad was nog wit. Er restte mij niet meer dan een gezonde boswandeling te maken in het overwegend bruingrijze bos en mezelf te trakteren op zelfgemaakte overheerlijke sneeuwtaartje op een bedje van elfenbankjes. Heerlijk en gezond! Maar Karma is een bitch. Een van de bordjes van de wandelroute had ik gemist en kwam terecht bij de plaatselijke supermarkt. Ze hadden taart, maar er was geen collega in de buurt om te vermoorden. Maar in mijn uiterste rebellie kocht ik GEWOON een pak koekjes en vrat die allemaal achter elkaar op. Lekker puh!!!!
In aller stilte vandaag thuis gewerkt. In mijn nieuwe thuis dan wel te verstaan. In de verte af en toe wat geluiden van het verder uitbouwen van het vakantiepark op de Veluwe. Het is nog lang niet klaar, de modder is alom aanwezig, maar het is wel rustig. Geen afleiding van collega’s, partner ‘echt’ aan het werk en onze trouwe viervoeter gedraagt zich als een waardige bejaarde hond en slaapt op de bank in het zonnetje. Voordat ik het wist was het twee uur ’s middags. Tussendoor had ik een eitje gebakken, maar verder doorgebuffeld en dat was te merken aan mijn rug. Die was nog niet hersteld van de verhuizing en mijn tijdelijke verblijf is niet geheel arbo technisch verantwoord. Dus maar de pauzewandeling aanvangen. En ik had me er al op verheugd voor we aankwamen in Garderen. De historisch natte januari is vandaag officieel ten einde dus het kan nu. Ik had al wel gezien dat er een tot mijn verbeelding sprekende bestemming is om te lopen, namelijk DRIE.
Op een kleine drie kwartier lopen komen we in Drie. Een eeuwenoude nederzetting waar vroeger de diligence al langskwam, zo vertelde me een vriendelijke man me afgelopen zondag. De grootte van de nederzetting is precies drie huizen. In de gelijknamige uitspanning is vanaf woensdag de mogelijkheid om te lunchen. Twee kroketten met Veluws brood staan er op het menu, dus ik zal me vaker melden. Voor de kroketten en de schoonheid van de wandeling zomaar in mijn achtertuin. Misschien durf ik het aan om het brood te weigeren en drie kroketten te vragen.
Ook in Garderen is de woensdag nog steeds deels mijn vrije dag. Dit is een overblijfsel van de papadag. Hiermee is maar weer eens bewezen hoe belangrijk geschiedenis is. De vrije dag in 2023 wordt veroorzaakt door kleine kinderen in de jaren negentig. Je begrijpt het heden pas als je je verleden kent. Even voor de goede orde, volgens mij was werk en huishouden best goed verdeeld toen. Nu nog steeds trouwens, ik ben vrij en de wederhelft werkt, goed geregeld toch?
Vandaag was het gelukkig redelijk weer, stilte voor de storm dus morgen gewoon lekker ‘thuis’ werken. De klompenpaden in de buurt moeten nog even wacht. Ik wilde vandaag naar het Veluws Zand Sculptuur Festival en dat is zomaar op loopafstand, zomaar in Garderen. Het is mogelijk niet iets waarvoor ik honderd kilometer zou rijden, misschien ook wel? Ik ging uit van kunstige werken van zand, maar het was ook nog met een historisch thema, namelijk de Vaderlandse Geschiedenis in chronologische volgorde. Best geinig.
Bij het ontbreken van een serieuze winter, is en passant ook een stoere winter in zandsculpturen weergegeven.
De Veluwe is volgens mij behoorlijk koningsgezind, want de Vaderlandse geschiedenis is hier nadrukkelijk aanwezig in zand, de Oranjes van nu en vroeger. Zelfs in de vaste collectie bij de ingang stonden Willem-Alexander en Maxima in hout de bezoekers welkom te heten. Ik vraag me trouwens af of de woordkeus van vaderlandse geschiedenis niet veranderd moet worden in moederlandse geschiedenis, zeker met een overdosis aan vrouwelijke vorsten de laatste 100 jaar. Mij is niets gevraagd en ik ga me, terwijl ik toch al niet zo woke ben, niet progressiever voor doen dan ik ben, zeker niet in een omgeving waar dat volgens mij niet echt gewaardeerd wordt. Ik zei daarom ook gewoon Willem-Alexander en geen Willy. Hoewel koningsgezind? Even verderop in Stroe is het boerenprotest ongeveer uitgevonden.
De zandsculpturen zijn er nog tot eind maart te zien. Dan het afbreken en weer een nieuwe wandelronde maken. Ik denk dat ik nog wel een paar gasten in Garderen meekrijg voor rondje geschiedenis van Nederland in Garderen.
Nultijd van Juli Zeh is een intelligente thriller met een ingenieuze plot staat op de voorkant van het boek. Met dat ik dit opschrijf om mijn stukje blogje goed te starten, besef ik dat mijn taalgevoel zegt: ingenieuze moet zijn ingenieus. Ik laat dit over aan de taalpuristen, ik wilde gewoon beginnen met deze zin. Leek me wel aardig. Waarom? Ik ben enthousiast over de schrijver Juli Zeh, maar mijn intelligentie is mogelijk te beperkt om over het een ingenieus/ingenieuze plot te oordelen. Maar ik heb nog tijd. Sinds gisteren ‘woon’ ik tijdelijk in Garderen naast het Speulderbos. Een verbouwing thuis en er blijven wonen met hond en drie deels thuiswerkende mensen zonder keuken, stof en lawaai is te veel gevraagd.
De mogelijkheid deed zich voor om in de bossen van de Veluwe een tijdelijk verblijf te huren. We kunnen er thuiswerken, het is op reisafstand van ons werk en genoeg ruimte voor de hond om te wandelen. Vandaag een rustdag na de ‘verhuizing’, maar heel veel regen helaas. Mijn klompenpadhart wilde aan de slag. Er liggen vijf klompenpaden in de directe omgeving die ik nog niet gelopen heb. Maar de eerste dag was het weer er niet naar, de lichamelijke conditie trouwens ook niet, want mijn rug is behoorlijk naar de kloten. Dus maar een beetje lezen in Nultijd van Juli Zeh. De mooie zinnen in haar werk blijven met enige regelmaat komen, maar het niveau van ‘Onder Buren’ haalt Nultijd niet. Over buren gesproken, we hebben hier in een dichtbevolkt bungalowpark geen buren. Het is heel erg rustig. Tijdelijk ergens anders wonen is een soort nieuwe start, een verlate mogelijkheid om goede voornemens in de praktijk te brengen. Een soort nultijd dus als het ware.
Nu ga ik niet al mijn goede voornemens in de openbaarheid gooien, maar veel nadenken en beschouwen is er een van. Dat kon vanmiddag toen het droog was. Ik ben even de achtertuin in gekuierd. Het was behoorlijk stil en de avondzon scheen onverwacht fel door de bomen. Af en toe hoorde ik een vogeltje, ik zag er één. Volgens mij was het een meesje, maar mijn ogen zijn te slecht. Het was bruin, klein en wendbaar en het geluid dat het voortbracht kan ik fonetisch niet weergeven. Verder kwam ik deze houten wal tegen om wild te spotten. Ik ben benieuwd hoe vaak ik hier terug zal komen? ’s Morgens vroeg of ’s avonds bij zonsondergang om zwijnen, vossen of herten tegen te komen. Over drie maanden laat ik het weten.
Helmond zien…..en dan sterven is niet de slogan die bij je opkomt bij Helmond. Dat is voorbehouden aan Napels. In Napels ben ik nooit geweest, wel in Helmond gisteren. Een theatervoorstelling in ’t Speelhuis bracht ons naar Helmond. Ellen ten Damme trad er op. Wat een mooi theater hebben ze daar gebouwd in de voormalige Onze-Lieve-Vrouwenkerk. Zelf heb ik niet al te veel vergelijkingsmateriaal, ik ben geen theaterbeest, maar ik vond de entourage heel mooi. Ellen ten Damme is wel een theaterbeest, maar ik wil geen recensie over haar schrijven, want van theater maken heb ik geen verstand. Het is mooi of het is niet mooi, de voorstelling Barock van haar vond ik prachtig.
Ik wil vooral mijn verbazing over Helmond uitspreken. Ik zou liegen als ik zou zeggen het is daadwerkelijk Helmond zien en dan sterven. Maar het viel niet tegen. Ik heb me klaarblijkelijke laten meeslepen door de vooroordelen. Historisch ben ik voldoende onderlegd en weet dat Helmond economische moeilijke tijden heeft gekend en misschien voor de meeste mensen zelf nooit echt gemakkelijke tijden. Zandgronden van de Peel in de omgeving, textielindustrie van oudsher, weer opkomend in de 19e eeuw. De fabriekseigenaren werden ondersteund door de emancipatiegolf van de katholieken en die combinatie zorgt voor veelal bittere armoede. Bij de teruggang van de (textiel) industrie in de jaren zestig kreeg de werkgelegenheid van Helmond een forse klap te verwerken. De wat bedenkelijke reputatie van de Brabantse stad had dus mij ook bereikt. (Voor mee geschiedenis over Helmond volg de link)
Het viel mij dus alleszins mee. Ik vond niet onprettig om in het centrum te lopen, rijdend naar Helmond zag ik mooie villawijken en ook onze B&B was een mooi gebouw. Volgens mij is het prettig wonen in Helmond. Thuis zoek ik op wat de stadsmarketeers hebben gedaan om Helmond te promoten? Vroeger was dat blijkbaar Helmond ZO (met een duimpje omhoog). Ik zie ook iets met Helmond Samen. Maar bij de gemeentelijke slogans zie ik Helmond prijken met Helmond, een glimlach in Brabant!
En deze slogan voelt goed aan. Als ik de producten van veel andere gemeenten bekijk, dan is het veelal diep, diep triest met de creativiteit van de citymarketeers. (ik raad aan om de link toch ff mee te pakken, het is oprecht lachen geblazen, zeker met de wetenschap dat vele miljoenen euro in deze onzin is gestoken.) Dat hebben ze in deze Noord-Brabantse stad beter gedaan. Tuurlijk is Helmond geen gemeente om zich als een Bokito te gedragen middels een mooie alliteratie: Helmond, Heerlijk en Hemels? Valse bescheidenheid is natuurlijk ook niet terecht. Je wint geen klanten met : Helmond, het valt best wel mee of Helmond Goh, niet gedacht.
Helmond, een glimlach in Brabant dat past bij de bezoeker die rondkijkt en lichtelijk verbaasd is; of misschien is het wel de glimlach van de Helmonder die deze verbazing aanschouwt.
sprakeloos verhalen 