Het Terbroeksepad lekker opgezomerd

Vastbesloten om vandaag net zulke mooie foto’s te maken dan de Franse fotografe Sabine Weiss. Het was gisteravond te zien op tv. Zij over gewone mensen en ik over gewone klompenpaden. Maar wie of wat zijn gewone mensen en wat is een gewoon klompenpad? Het Terbroeksepad is een gewoon fijne klompenpad. En de foto’s? Die zijn gelukt, maar zal ik eens een geheimpje vertellen, met een strak blauwe lucht kan het bijna niet mislukken. (voor meer sprakeloze foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos)

Bij het begin spotte ik op de bekende startborden dat in het voorjaar/de zomer op dit klompenpad de spotvogel broed!!! Mijn vogelkennis is beperkt, maar bij een spotvogel had ik altijd het idee dat het een licht schertsende wijze van schrijven is? Weer wat geleerd, de spotvogel dus. Maar het is nog wat vroeg voor het broedseizoen, hoewel het lekker fris wandelweer is met een strak blauwe hemel. Als wandelaar van klompenpaden en blogger van flauwe stukjes daarover, zal ik de honneurs waarnemen voor deze spotvogel. Ik zal het Terbroeksepad een beetje opzomeren.

En ik hoefde dat niet alleen te doen, want het gras werd op deze 1^e maart al gemaaid bij een van de boerderijen, een onverwacht nies verraadde de eerste stuifmeelkorrels en aan de rafelranden van Zwartbroek stonden in de tuinen van de nieuwbouwhuizen al meerdere lentebloemen. Geinige huizen trouwens, misschien een beetje kitsch voor de kniesoor, maar in ieder geval beter dan veel blokkendozen uit de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw.

Terugkijkend naar de foto’s van vandaag stel ik vast dat het Terbroeksepad aardig is opgezomerd.

Op het Laaksepad, linksaf

Het carnaval is in de lucht, tenminste dat zou je denken met nog een week te gaan. Bij mijn wandeling samen met partner moest ik er vanaf het begin aan denken. Het Laaksepad in Hoevelaken was vandaag aan de beurt. En ik had mezelf nog zo voorgenomen, ik ga de grap niet maken, ik pas ervoor, ik doe het niet. Het was een grauwe zondag, later die dag zou er nog wat zon komen, maar dat is mogelijk later. Misschien ook niet. Het is niet koud, dus voor die 10 kilometer heb ik geen flesje water nodig, zo’n dorst zal ik toch niet krijgen. En ja hoor, daar is ie dan toch, Arie Ribbens wandelt verder mee vandaag.

Wij zakken door, we zullen niet verdorsten
En Willem grijp Marietje van achter bij de schouders
Dat wordt weer lachen, dat wordt een dolle boel
Jaha, dat kun je wel zien

BIJ HOEVELAKEN LINKS AF, hele generaties kunnen het meebrullen. En als je maar vaak genoeg links af gaat krijg je een rondje Hoevelaken en kom je bij dezelfde plek weer uit. Een klompenpad bij Hoevelaken en alle malaise vergeten, dat heb ik nu altijd gewild. Malaise is er genoeg, daar ga ik nu niet over hebben.

Een alleraardigste wandeling die ik in ieder geval ga onthouden omdat ik voor het eerste een dierenkerkhof heb bezocht. Het blijft je bij en het nieuwe leven ontpopte zich al op alle graven van de dierbare hondjes en poesjes die bij Hoevelaken begraven lagen, bij Hoevelaken links af, zij wisten het. Krokussen zijn voor mij ook onlosmakelijk verbonden met carnaval.

Halverwege de wandeling werd de wandelaar gevraagd zijn mening te geven over het pad in een ouderwets schriftje. Ik kondigde in dat schriftje aan dat ik dat via mijn blog zal doen. Belofte maakt schuld, dus mijn mening over dit pad voor toekomstige wandelaar en de makers. Het is een afwisselende wandeling die je een indruk geeft van de boerderijen in de omgeving van Hoevelaken, waarbij je de zekerheid hebt dat er voor de mensen die in de omgeving van Hoevelaken altijd een fijne wandeling te maken is in het kastelenlandschap, landerijen en mooie statige lanen. Ik heb ook het gezeur over de hoeveelheid asfalt gelezen. Dat valt enorm mee en ik heb al vaker mijn mening hierover gegeven. De eenzijdige mening dat klompen alleen met boeren worden vereenzelvigd is wel heel rigide. Mijn vader was een kruidenierszoon, hij droeg klompen. Mijn moeder is timmermansdochter, ze droeg klompen, alleen niet naar de kerk. Klompenpaden, kerkpaden, kuierroutes het is me om het even, het hoeft niet alleen door de weilanden om het fijn te hebben. Hoevelaken heeft wat het heeft, en daarmee was het Laaksepad een fijne wandeling, voor mij volwaardig klompenpad. En bent u de weg kwijt: LINKS AF

Gedoe op het Griezeveensepad

Hedenochtend wilde ik al om half tien in Voorthuizen zijn om de heldere frisheid van het Griezeveensepad te mogen proeven. Vanwege gedoe op het werk wist ik al dat het niet zou gaan lukken. En er kwam nog meer gedoe bij, zelfs bij aanvang van de wandeling en onderweg. Je hebt dat soms zo, iedereen heeft wel een werksoort waar gedoe aan kleeft. Iedereen natuurlijk op zijn eigen manier en zelfs binnen je werksoort zal ieder individu anders reageren. Op het snijvlak van justitie en hulpverlening heb je als reclasseringswerker wel eens gedoe met boeven en boevinnen. En soms is er gedoe met andere instanties die ook het beste voor hebben met de maatschappij, de hulpverlening en hun eigen ego. Zo’n gevalletje dus. Ik kan je verzekeren dat zo’n telefoontje in de bossen van Voorthuizen niet leuk is, maar altijd nog prettiger dan achter een laptop thuis of kantoor. Dit gezegd hebbende vond ik de titel Gedoe op het Griezeveensepad wel pakkend. Het allitereert en bovenal, misschien dat dit mensen van het klompenpad prikkelt. Wat is er mis op ons Griezeveensepad? Nu beste vrijwilligers en andere liefhebbers van klompenpaden in het algemeen en het Griezeveensepad in het bijzonder: ,,Helemaal niets er is alleen gedoe in mijn kop op het Griezeveensepad.”

Al weken had ik me verheugd op de klompenpaden in deze omgeving. Wat wil het geval, we wonen een poosje hier in verband met een verbouwing thuis en het eerste waar ik naar keek, welke klompenpaden heb ik in de buurt nog niet gelopen en die pakken we even lekker mee. De hemel was helder blauw en de lucht knisperde frisheid, zelf na twaalf uur ’s middags toen ik begon. Ik ken mensen in mijn omgeving die het hebben over dat er prana in de lucht zit. Kort uitgelegd via deze site: Deze prana energie of prana levensenergie bevindt zich overal om ons heen. Dat komt omdat er drie bronnen zijn van energie: de zon, de lucht en de grond. Vanuit voorchristelijke tradities is 31 januari tot 2 februari de aanvang van Imbolc, het definitieve einde van de winter en het begin van de lente. En dat was vandaag duidelijk te merken. Ik ben geen bioloog, maar het had wel wat vandaag, hoe je het ook wil noemen en ondanks de ‘mindfucks van het werk.”

Mijn laatste klompenpad dateert van 2 november en dat is al weer drie maanden geleden. Ik had wel wat wandelingen gemaakt tussendoor, maar het kriebelde weer. Het Griezeveensepad is het eerste klompenpad in 2023 en mijn nummer 106 in totaal. Ik had er zin vooral na het lezen van commentaar dat mensen zich stoorden aan de visuele vervuiling van allerhande vakantiehuisjes. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik heb qua omgeving echt wel mijn voorkeuren, maar er zijn mensen die vinden de polder te weinig bosrijk, zandwegen te modderig en een gebrek aan bospaden is vloeken in de kerk van de anti-asfalt-fundamentalisten. Voor mij is het wat het is en iedere wandeling heeft zijn charme. De huisje waren nog beperkt bewoond, maar achter de beukenhagen was duidelijk dat velen hun eigen paleisje hadden gecreëerd lang het Griezeveensepad. En geef ze eens ongelijk. Ik zou bijna een voorstel willen doen om bij in ieder geval één chaletpark door het park te gaan lopen om heerlijk te genieten van de truttige creativiteit op en rond de vakantiehutjes. Als tijdelijk bewoner van een vakantiehuisje in Garderen voel ik me solidair met mensen in deze onderkomens.

Afscheid, stil staan en weer verder op het Kelrepad

AFSCHEID

Eigenlijk een rare titel voor een net nieuw klompenpad in de Achterhoek. Maar het zegt helemaal niets over het Kelrepad, een hele fijne wandeling trouwens, maar meer over mijn eigen gemoedstoestand. Toen ik weg reed dreef een wolk voor de zon en het waaide vele bladeren in de straat. Voor de zekerheid had ik mijn jas meegenomen want eigenlijk had ik sinds april geen jas aangehad tijdens het wandelen. Het kon wel eens het laatste klompenpad van dit jaar zijn en dat stemt me melancholisch. Tegelijkertijd weet ik dat ik dat ieder jaar wel weer heb. Echter als ik terug kijk naar mijn foto’s op Instagram (titiissprakeloos) constateer ik dat ik in 2019 in november en december nog twee klompenpaden heb gelopen, in 2020 zelfs zeven en vorig jaar ook zeven. Dus die weemoed zal wel met de vallende blaadjes hebben te maken. Misschien ook dit jaar nog zeven? Wat me wel opvalt als ik al die foto’s van de klompenpaden bekijk, dat het beeld van de wisselende seizoenen wel heel mooi is in Nederland. Als je de moeite neemt, raad ik aan de Vier Jaargetijden van Vivaldi op de achtergrond aan te zetten. Want vandaag op 2 november was het nog absoluut geen jassenweer om twaalf uur, bovendien veel bomen zijn best nog wel groen. Dus niet zeuren en dat afscheid nemen van het klompenpadjaar 2022 stellen we nog even uit.

STILSTAAN

Het nieuwe Kelrepad is voor mij echt een kuierpad met vooral veel stilstaan om een fotootje met mijn Samsung te schieten. En terugkijkend naar de kiekjesoogst ben ik best tevreden. De foto’s geven voor mezelf een prachtige herinnering aan mijn 105e klompenpad. Maar ik ben eerder in Kilder geweest en daar wil ik ook even bij stilstaan. Rond 1980 fietsten ik met twee schoolvrienden vanuit Raalte naar een oom en tante van één van hen. Ze hadden een boerderij nabij Kilder. Ik bewaar er goede herinneringen aan. Maar het meest in mijn geheugen gegrift staat het teleurgestelde gezicht van Tante T. Niet dat daar veel aanleiding voor was, maar één keer hebben wij de gastvrijheid ernstig misbruikt. Rond een uur of vier fietsten we nog even naar het dorp. We zouden gaan biljarten in het plaatselijke café. Ik herinner me een snackbar ernaast, waar de friet, of patat zo u wil, zeer goedkoop was. Zelfs met ons budget konden we als veertienjarige gewoon twee keer bestellen. Dat deden we dan ook, en biljarten natuurlijk, totdat de kroegbaas ons waarschuwden dat we naar huis moesten. Het eten stond al een half uur klaar, we zouden namelijk om vijf uur aanschuiven bij Tante T…… Oom J. keek boos, tante T…. zeer teleurgesteld en wij? Wij maar bewijzen dat we echt maar één frietje hadden gehad en nog best veel honger hadden. De naam van het café kan ik me niet meer herinneren, maar het gezicht van tante T. wel.

Uitzicht op de Kale Jacob

EN VERDER

Verder gewoon genieten. Ieder pad heeft zijn eigen atmosfeer dat bepaald wordt door weer, eigen stemming en conditie en soms ook mijn eigen hersenscheten tijdens het wandelen, zeker als je alleen loopt. Na mijn 18e heb ik bijvoorbeeld nog nooit zo lang zonder sigaretten geleefd. Vandaag dag 66 zonder nicotine. Het klinkt triest en echt leuk vind ik het nog niet. Wel weet ik dat ik 66 dagen geleden minder ontspannen de Kale Jacob had kunnen beklimmen. Dat is dan wel weer een pluspuntje. En vlak onder de top was een kwieke heer op leeftijd met een harkje naar iets aan het zoeken. ‘Nee, hij had niets verloren. Ik zoek klapperstenen!’ Of ik er wel eens van gehoord had. Ik moest ontkennen, maar na zijn uitleg weet ik het nu ook. En zal het nooit meer vergeten. Als klap op de vuurpijl kan ik, mocht ik goede ogen hebben bijna naar huis kijken.

Een heuse klappersteen!

Zeer flexibel op het Uddelermeerpad

HET PLAN

Er lag een strak plan voor de zondag. De volgende gegevens waren daarbij leidend. Het zou belachelijk mooi weer worden voor 30 oktober 2022, het is de eerste dag van de door mij verfoeide wintertijd en er is een nieuw klompenpad in de buurt. Het leek me voor mijn psyche zo’n fijne opsteker om ’s morgens direct na het ontbijt met een uurtje extra slaap het Kelrepad te gaan lopen, een een vervroegd lentegevoel of een verlengd zomergevoel, wie zal het zeggen.

WAT ER VAN KWAM

Tijdens het ontbijt waren we onze aanstaande verbouwing aan het bespreken. We zochten nog een onderkomen om een paar maanden te overbruggen. Een losse flodder van mijn partner om via Marktplaats iets te proberen, leverde meteen een reactie op. We konden meteen komen kijken voor een eerste indruk. Een vakantiepark in opbouw in Garderen geeft ons de mogelijkheid om betaalbaar en lekker te wonen als onze benedenverdieping gestript wordt. De hond kan mee en er is ruimte voor drie volwassenen. De Wifi voor thuiswerken is ook bij de mogelijkheden inbegrepen. Dus dag Kelrepad in Kilder (voor vandaag) en Garderen here we come.

EN HOE NU VERDER?

Wij zien het tijdelijke onderkomen zitten en zullen de komende week de formaliteiten verder bespreken. Onze verbouwing vind ik niets aan, maar op de Veluwe is het volgens mij wel uit te houden. We hebben in ieder geval een prachtige uitvalsbasis om het één en ander heel ZEN over ons heen te laten komen. En omdat we er toch zijn, van de 104 gelopen klompenpaden moest ik er nog een lopen waarvan nog geen verhaaltje aan vast zat, het Uddelermeerpad in Uddel. Op 21 september 2019 liepen we deze wandeling, ons zesde klompenpad, toen. Vandaag liepen we het nogmaals om er een stukje over te schrijven. In ons geval is dat niet zo moeilijk vandaag, want we zullen zomaar een aantal maanden bivakkeren in de nabijheid van dit pad. Bovendien zijn er nog enkele andere klompenpaden in de buurt die ik nog niet gelopen heb. Ik heb er zin.

Drie jaar geleden vonden we de omgeving en de wandeling al heel mooi en ook vandaag was het weer een bevestiging dat klompenpaden lopen erg leuk is. Het weer was inderdaad belachelijk voor de tijd van het jaar, maar we zullen het er mee moeten doen. En binnenkort de nieuwe wandeling in Kilder maar lopen.

Voor meer foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos

Grijze flarden over het Avervoorderpad

Lichtjaren terug, in het pré-corona tijdperk was het Avervoorderpad het tiende klompenpad dat ik liep. Bijna 100 andere paden verder wist ik, hier moet ik nog een keer lopen omdat ieder klompenpad met een klein verhaaltje moet worden afgesloten. Daarmee ben ik pas begonnen in het Corona-tijdperk, dus ik had een corvéetaak te vervullen, een klompenpad in De Vecht nabij Terwolde. En dat is maar goed ook, want het lawaai van de vliegtuigjes en vooral de luchtfietsjes zoemden in mijn hoofd als ik terugdenk aan deze wandeling. Het was een mooie zondag, 10 november2019. Zoals ik al begon, lichtjaren geleden. Wij vonden het lawaai erg irritant en de filosofische vraag kwam bij ons op: Wie heeft er meer recht op ontspanning, wandelaars of sportvliegers? Ons antwoord was duidelijk, maar ik ben dan ook geen goede filosoof.

Maar vandaag lachte het geluk me toe. Een neef, ook klompenpadliefhebber en woonachtig in de omgeving van dit klompenpad en wiens moeder, tante Greet, er geboren is. Voldoende ingrediënten dus voor een fijne wandeling al zat het weer niet helemaal mee. Voor dat we goed en wel begonnen waren liet neef Mark een foto van zijn opa zien. Een soort SRV-man avant la lettre, die trots bij zijn paard en kar met brood en kruidenierswaren staat. Op 13 april 1945 is hij door geallieerd granaatvuur om het leven gekomen. Ook zijn stiefopa had een roemruchte historie in het altijd bruisende De Vecht. Hij was namelijk oprichter van de voetbalclub Vlug&Lenig. Bij deze voetbalclub startte onze wandeling die in omgekeerde volgorde liep in vergelijking met de eerste keer. En ja, een wandeling is dan echt anders.

Twee neven aan de verkeerde kant van de vijftig met een gezamenlijke familiegeschiedenis, keuvelen over werk, gezin en toekomstplannen. Tja, want de tweede helft van de vijftig betekent al een persoonlijke geschiedenis voor beiden, maar ook nog een toekomst met werk en gezin, als de pijntjes en ongemakken tenminste een beetje op de achtergrond blijven. Bijvoorbeeld het in stand blijven van een beetje deugdelijk geheugen!? Ik vertelde over een verhaal dat ik hoorde op de radio, vlak voordat ik aankwam. Een stukje van een cabaretier over Willy en René van de Kerkhof en het functioneren van je geheugen. En laat ik niet op de naam van de grapjas komen. ,,Ge wit wel, di’n mafklapper uit Eindhoven……..” Mijn neef, 8 maanden ouder sloeg ook niet meteen aan, maar zei. ,, Een paar weken geleden heb ik hem nog getekend.” De vermelding over de verkeerde kant van de vijftig is dus verre van pathetisch. Bij thuiskomst kreeg ik het resultaat van zijn artistieke inspanningen met de bij behorende naam.

Opa van Mark

Theo Maassen door Mark Hurenkamp

Een grijze en druilerige dag in oktober. Het was nog behoorlijk groen, ondanks de droogte van afgelopen zomer. Het mocht de pret niet drukken, bovendien, hoegenaamd geen vliegtuigherrie vernomen. Maar ook onderstaande dames waren er niet. Ik vond zo toen zo grappig. Ben benieuwd waar ze zijn.

Waar zijn ze gebleven?

Meer foto’s op mijn account op Instagram titiissprakeloos

In de slag met Maarten op het Slagmaatpad

Op het kaartje was het al te zien. De start van het Slagmaatpad was nabij het spoor en op duidelijke gehoorsafstand van de A12. Dat laatste was natuurlijk niet op het kaartje te zien, maar wel uit af te leiden. Toch was ik benieuwd wat het pad me te vertellen had, wat het zou brengen. Mijn wandelpartner was een collega met wie ik eerder twee klompenpaden had gelopen. Bovenal is het een kameraad waarmee ik iedere wedstrijd van Feyenoord rechtstreeks in verbinding sta om de wedstrijd van oehhhs, ahhhhs, yes en soms k*****s te voorzien. Ja, a man has got to do what a man has got to do. Vandaag was dat wandelen in Bunnik. Natuurlijk hebben we ons aller Arne Slot eensgezind van advies gediend. (Voor de niet Feyenoordfan, Arne is de trainer, onze trainer.)

Wat schets mijn verbazing, de drukte van verkeerswegen en relatief veel andere bezoekers rond het Fort bij Vechten raakten al snel op de achtergrond. Er is een hele fijne overzichtelijk wandeling gecreëerd van ongeveer 7 kilometer in een groene omgeving. Goed, het is geen oerbos en waarschijnlijk recent in elkaar geknutseld landschap, maar een heel prettig en rustgevend decor voor een fijne wandeling. Een aanrader wie van oost naar west rijdt, of andersom, en even een uurtje wil ontspannen. Als Oosterling ben ik dan altijd weer verbaasd dat ook in de drukke Randstad een klompenpad echt wel op zijn plek kan zijn.

Rond het Fort was trouwens een filmploeg bezig en ons aller ‘Vaderlandse geweten van de parate kennis’ struinde er ook rond. Op de terugweg hielden we de pas even in om een ongetwijfeld wetenswaardig antwoord van Maarten niet te verpesten door twee bolle wandelaars. Het zou zonde zijn om de erudiete verhalen van Maarten van Rossem te interrumperen met het gesjok van ons met een air, we kijken niet in de camera. Maar hij wenkte vriendelijk naar ons met de woorden, dat het een leuk artistiek beeld geeft. Ik heb Maarten van Rossem hoog staan als het gaat om de historische of politieke kennis. Zelfs op het gebied van auto’s of techniek kan hij waarschijnlijk een heel kundige verhandeling houden, maar over artistieke vermogens op het gebied van de bewegingskunst van twee heren heeft hij geen verstand. Ik repliceerde dan ook dat hij zijn esthetische en artistieke verwachting maar moest temperen. Hij had overigens niet gezien hoe ondergetekende een half uur daarvoor met een trekpont een slootje over ging, bibberend en heel onvast. Ben benieuwd of we in beeld waren want hij wees nog op het ‘gevangenisgehalte’ van mijn shirt. Heel artistiek.

(Voor meer artistieke kiekje verwijs ik ook naar mijn Instagram account titiissprakeloos)

Een complete wandeling op het Snorrenhoefpad

Onder ideale omstandigheden vandaag mijn 103^e klompenpad mogen lopen. Waarom ideale omstandigheden, dat ga ik nu uitleggen. Voor mij is dat echt niet alleen het pad en de rust van het wandelen, al zijn dat belangrijk bestanddelen. Het Snorrenhoefpad in Achterveld is een hele fijne wandeling, dat staat buiten kijf.

Zaterdagochtend even drie kwartier tijden om op tijd (half elf) in Achterveld te zijn. Radio 1 op de achtergrond. Ik luisterde naar Radio 1 (Nieuwsweekend). Allereerst een interessant onderwerp over moderne verslavingen. Filosofe Doortje Smithuijsen vertelt ons over de afhankelijkheid van allerlei sociale media en apps. De vraag is daarbij waar gaat het gemak van deze apps over in verslaving? Beschouwen we dit wel als verslaving? Vroeger waren alcohol en drugs vooral om je te onttrekken aan de maatschappij, de hedendaagse verslavingen zijn een onderdeel van de aandachtscultuur van de moderne mens. Zo rijd ik op de Mapsapp naar Achterveld, terwijl ik mijn klompenpadapp al heb ingesteld. Luister vooral naar het interview met Doortje Smithuijsen via de NOS-uitzending gemist app!

De zon schijnt warm in de auto en het tweede onderwerp dat mijn aandacht volledig opeist is een interview met Désiré Palmen, gepromoveerd psycholoog die de luisteraar een inkijkje geeft in het ‘alledaagse’ psychopathische gedrag. Niet de grote gekke leiders, niet de gevaarlijke gekken in de TBS of gevangenis, maar misschien wel gewoon jou baas op het werk? Ze promoot een vragenlijst voor sollicitaties om de charmante, slimme maar gewetenloze leidinggevende met persoonlijkheidskenmerken van grandiositeit te onderscheiden van een fijne baas. Ook hier verwijs ik voor de geïnteresseerde naar de NOS-app met het volledige interview.

Voor de tradionele lezers van mijn klompenpadverslag is het misschien nog even doorbijten, maar bovenstaande zaken zijn wel mijn ideale ingrediënten om de wandeling in Achterveld en omgeving te beginnen, want mijn wandelpartner voor vandaag is studievriend en politicoloog. Pratend over verslavingen, maar vooral ook over psychopathisch leiderschap in een instabiele wereldorder is natuurlijk voer voor politicologen.

Maar natuurlijk niet voor we van koffie en gebak hebben genoten bij De Roskam, tegenover de prachtige Sint Jozefkerk in Achterveld, een kerk die nog niet eens zo oud is leert de informatie op internet. Info die je met een druk op de knop zo uit je computer kunt laten rammelen. Heel leerzaam en dit had ik 25 jaar geleden niet gevonden. Waarschijnlijk was ik veel te lui geweest om nog even de kerk en de geschiedenis van Achterveld op te zoeken. Tegenwoordig kan het allemaal.

Resumerend: Radio 1 op weg naar Achterveld, goed weer, een mooi pad, een inspirerende gesprekspartner en koffie en gebak om mee te beginnen. Een fijne wandeling dus vandaag, zeker als we bij hetzelfde etablissement de Roskam kroketten kunnen eten ter afsluiting. Toch?

Mijn Stappenteller stond toen op 14.000 passen en een kleine elf kilometer. Het is maar dat de wereld ervan weet.

Voor meer foto’s zie ook Instagram op mijn account titiissprakeloos

Dubbel nieuw, maar ook vertrouwd op het Uchtapad

Een nieuw pad en na een jaar van uitstel nu toch maar met nieuwe wandelschoenen, maar wel met mijn eigen vertrouwde partner. De dag presenteerde zich als een herfstdag na gisteren, maar in de zon was het lekker en afhankelijk waar de ‘Hollandsche Luchten’ naar toe gejaagd worden, wordt het herfst of misschien toch nog wel een ouwe wijvenzomer, wie zal het zeggen. De illusie dat je als eerste een nieuwe klompenpad loopt had ik niet, het was vandaag zelfs best wel druk voor een zondag in Ochten op het Uchtapad. Deze nieuwe loot aan de klompenpadfamilie is gisteren officieel geopend. Dus na dit pad beslecht te hebben moet ik net als gisteren er nog 34 lopen. Voor de mensen die niet meer echter fris zijn is dit een nadenkertje!!

Meestal heb ik wel een actualiteit of een persoonlijke noot die me vergezeld op de wandeling, vandaag was het alleen mijn vrouw. Ik laat de foto’s bij dit klompenpad vooral het werk doen. Voor nog meer foto’s verwijs ik naar mijn Instagram account : titiissprakeloos.

Een bietje van alles op het Moas-Wetteringpad

Ga ik vandaag wel of niet werken? Het werd een bietje werken. De weersverwachtingen waren onzeker en ik wilde wel met een goed gevoel de laatste zomerse wandeling maken. Na vele wandelingen in tropische omstandigheden dit jaar, hoopte ik nog op een soort van zomerse dag. Misschien vanmiddag, dus eerst maar een paar uur thuis werken, dan kan ik de vrije uren elders wel een keer inhalen. Om 12 uur gokte ik erop dat ik niet nat zou regenen, of in ieder geval niet meer dan een bietje. Heb ik de zon deze middag gezien? Ja, een bietje. De wandeling was in Alphen (Gld), dat wil in de praktijk dus zeggen: een dijkdorpje, de Maas en jawel, een wetering, fruitbomen, uiterwaarden en plukjes historische gebouwen. Eigenlijk was het Moas-Wetteringpad van alles een bietje.
Dus een aangename wandeling maar dat is afhankelijk hoe je het bekijkt: of je uitgaat van alles of toch van een bietje? Is het glas half vol of half leeg?
Het begon in ieder geval bij de lokale winkel/horeca-gelegenheid ‘Bij van alles een bietje’ met een cappuccino en appelgebak met appels uit de omgeving. Het gebak was trouwens geen bietje moet ik stellen als veelvraat. Een leuke winkel/horecagelegenheid. Op een op andere manier zorgt het voor leven in de brouwerij.

Zou veel meer moeten gebeuren in kleine kernen of waar dan ook. Het is ook een gelegenheid voor mensen met iets meer afstand tot de arbeidsmarkt om er te werken en/of ervaring op te doen. Er is zoveel werk besef ik en er zijn zoveel mensen die niet kunnen of mogen meedoen in het maatschappelijke leven.

Ik nam er na 12 uur vanmiddag een beetje afstand van de arbeidsmarkt door het werk achter me te laten en te constateren dat ik volgens mij vandaag de enige klompenpadder was. Hoe ik dat weet? Ik ben door niemand ingehaald met loopschoenen, rugzak of anderszins rustieke en/of sportieve wandeloutfit zoals ik mezelf graag zie. Het was, ondanks dat het maar een bietje had geregend, toch overwegend nat in de weilanden en langs de slootkanten. Vorig jaar november zeurde ik er al over, maar nu weet ik het zeker. Mijn schoenen zijn niet meer waterdicht. Ik had, we zullen in stijl blijven, een bietje natte voeten.

Om toch met een bietje leuke foto te eindigen in plaats van stinkende wandelschoenen, een echt Nederlands plaatje. Voor meer foto’s zie ook Instagram, account titiissprakeloos.