Kakelkrant van Sprakeloos 77 DE PVV-FABRICAGE

DE ONDERBUIK

 

We hebben het heel vaak over de onderbuik van de maatschappij. Mij is in letterlijke zin nooit duidelijk geworden of we daarmee het lagere gedeelte van het darmstelsel bedoelen of meer wijzen op het driftleven dat door testosteron en oestrogenen op gang wordt gebracht. In het beeldende spraakgebruik is het klip en klaar wat we ermee willen uitdrukken. Iedere samenleving heeft die onderbuik, maar ook ieder mens heeft een stukje van die onderbuik. De mate waarin we de onderbuik aanspreken hangt af van de persoonlijkheid, de maatschappelijke omstandigheden in zijn algemeenheid en de sociale omstandigheden waarin mensen verkeren. Deze schakering van ‘onderbuiken’ zorgen samen voor het maatschappelijke onderbuikgevoel. De mate waarin de individuele ratio het onderbuik gevoel toelaat, is ook mede afhankelijk van de maatschappelijke ruimte en omstandigheden van dat moment. In mijn optiek is het onderbuikgevoel altijd aanwezig, zowel individueel als maatschappelijk. Het systematisch ontkennen ervan brengt de mens in disbalans, het brengt eveneens de maatschappij in disbalans. De onderbuik moet een signaalfunctie hebben van datgene dat er ook is. Ieder mens moet op zijn tijd luisteren naar dat onderbuik gevoel en met die kennis jezelf een beetje bijsturen. Andersom is echter heel gevaarlijk. De onderbuik is niet richtinggevend en mag je ratio nooit buitenspel zetten.

 

DE BLOGGER EN DE PVV

 

Laat ik heel duidelijk zijn, ik heb niets met de PVV, helemaal niets. In mijn bloggersverleden heb ik me eens voorgenomen een jaar lang de PVV en Geert Wilders niet te benoemen in mijn stukjes. Een soort zelfopgelegde cordon sanitaire of zelfcensuur. Met de kennis van nu zou ik mezelf dus kunnen betrappen op het ontkennen van het onderbuikgevoel. Dat is het echter niet alleen geweest, want de discussies die het opleverden waren van een zeer belabberd niveau. De meeste PVV aanhangers die reageerden, hadden een eigen riedel die ik zou willen omschrijven met een repeterende diarree aanval. Maar ook de meeste Gutmenschen of multiculti’s, zoals ze genoemd worden, kwamen niet veel verder dan PVV-aanhangers wegzetten als domme Tokkies of white trash. Ze hadden blijkbaar nog niet van de onderbuik gehoord of ze ontkenden het systematisch. Tegenwoordig benoem ik Wilders en de PVV wel, maar inhoudelijk heeft het niet zoveel om het lijf. Want de PVV heeft op veel fronten inhoudelijk niet zoveel bij te zetten in het debat. Sterker nog hun retoriek betreft slechts hoofdthema’s die ze vanuit de onderbuik regisseren en daarmee zetten ze de ratio buitenspel. Als we alleen al kijken naar het stemgedrag van de PVV-parlementariërs, dat komt niet overeen met wat ze beweren met name op het gebied van zorg. Het is niet belangrijk want migranten, Europa en de weerzin tegen de politieke elite zijn de hoofdthema’s en het legt ze geen windeieren. Bij de laatste peilingen zelfs 41 zetels, mijn blogjes ten spijt.

 

ANALYSE VAN MIJN EIGEN ONBEHAGEN

 

In mijn leven kan ik ook voorbeelden noemen die refereren aan mijn onderbuikgevoelens. Een van de oudste leen ik even van mijn broer, tweede helft jaren tachtig woonachtig in Amsterdam. Hij mocht bij de aangifte van een fietsendiefstal met geweld niet benoemen dat de heroïnejunk van Antilliaanse of Surinaams afkomst was. Lijkt me nogal handig bij de opsporing. Dezelfde broer kreeg een gastles van toenmalig fractievoorzitter van GroenLinks Rabbae over wat de lerarenopleiding moest doen om de integratie van allochtonen in het onderwijs te verbeteren. Toen mijn broer het waagde om te vragen wat de scholieren en studenten van allochtone afkomst zelf moesten doen, werd hij publiekelijk weggezet als racist. In dezelfde periode in Nijmegen was ik lid van de Jonge Socialisten en we deden verkiezingsonderzoek bij de gemeenteraadsverkiezingen. Hoe stemt een bepaalde wijk en zijn hier veranderingen in waar te nemen? Nijmegen-Oost stond bekend om een grote aanhang onder GroenLinks en tegen de landelijke trend in verloren ze substantieel veel stemmen. Vreemd, dachten we toen, wat is er veranderd? In die periode was er in de nabijgelegen kazerne een AZC gekomen, het aantal fietsendiefstallen was enorm toegenomen. Van andere delicten heb ik geen weet. We hebben niet kunnen onderzoeken of er een causaal verband is geweest, maar het blijft me bij. Zo’n tien jaar geleden, een AZC in Vught is er niet gekomen na juridisch protest van een villawijk. Op zijn minst vreemd. In de dagelijkse beroepspraktijk merk ik vaak dat goed gekwalificeerde jongeren van Turkse of Marokkaanse komaf niet aan de slag komen. Waarom? Het vermoeden bestaat dat de reden is dat hun sollicitatieformulier niet wordt opgesierd met Jan Janssen of Anneke de Jong. Discriminatie is al jaren nadrukkelijk aanwezig, zonder dat dit hard gemaakt kan worden. Mijn conclusie is dat de gewenste integratie niet geslaagd is en het uitblijven van successen, of in ieder geval voldoende successen, reden is om uit elkaar te groeien en tegenover elkaar komen te staan. En toegegeven de PVV probeert dit te vergroten. Maar de integratie moest vooral plaatsvinden in de mindere buurten van Nederland met de mensen die in de zogenaamde witte maatschappij van Nederlanders al aan de onderkant zaten. Het aantal allochtonen – ik weet dat dit begrip al weer ouderwets is, maar het maakt wel duidelijk wat ik bedoel – in Wassenaar, Naarden, Bussum, Vught of de spreekwoordelijke grachtengordel is beperkt gebleven. De offers moesten gebracht worden door de mensen die het minste bij te zetten hadden en de mooie-woordenfabricage kwam van hen die het wel wisten te vertellen, maar door geld en/of opleiding alleen de lusten verkondigden, maar niet de lasten droegen.
Juist deze discrepantie tussen maatschappelijk- en culturele elite en een belangrijk deel van de rest van de samenleving zou ik willen benoemen als de onverschilligheid van de elite en de gevestigde orde. Die onverschilligheid werkte zolang de problemen niet groot genoeg waren en/of mensen nog mogelijkheden hadden om de veranderende wijken te ontvluchten naar Almere, Purmerend of welke toevluchtsoorden dan ook. De elite kreeg pas last van hun eigen wegkijkgedrag toen de problemen met niet geïntegreerde allochtonen te groot werden en de reactie van hen die er last van hebben hen niet welgevallig was.
Laat dit vooral een les zijn voor de huidige toestroom van vluchtelingen. Integreren, eisen stellen en kansen bieden, is de enige manier om succesvol samen te leven met elkaar. Dit heeft niets te maken met het niet behouden van de eigenheid. Dus je niet laten leiden door het populisme van Wilders’ veronderstelde testosteronbommen die massaal naar Nederland komen. Voor Wilders is dit weer zo’n repeterende diarreebom om de dialoog te bevuilen, maar leer er wel van wie de lasten moeten dragen.

PVV-FABRICAGE

In mijn optiek is de PVV er goed in geslaagd om aanhang te winnen bij een deel van de kansarmen, maar ook bij hen die zich in de nabije toekomst niet kunnen handhaven in een globaliserende samenleving. Zij die niet even gemakkelijk in Brussel, New York of elders de expat kunnen uithangen, zij die de talen niet spreken, zij die zien dat goedlopende fabrieken sluiten naar andere (Europese) landen, zij die in wijken hun eigen vertrouwde levenswijze zien veranderen, maar geen kans hebben om te veranderen of vluchten. Als dan de participatiesamenleving ook nog wordt uitgeroepen, waarbij hulp voor ouderen of kinderen met een handicap niet meer vanzelfsprekend is, kweek je PVV-ers. De PVV weet hier handig op in te spelen, maar wordt wel heel gemakkelijk geholpen door de gevestigde politieke elite. De PVV mag dan poep uitbraken in veel gevallen, vrienden zijn met antisemitische clubs in het buitenland en zich ronduit discriminerend en ontwrichtend opstellen naar de Nederlandse samenleving, zij zijn niet alleen verantwoordelijk voor hun eigen succes.

ONTMANTELEN VAN DE PVV FABRIEK

De vraag moet niet zijn bij de ‘andere partijen’ wat te doen met de PVV. De vraag moet zijn wat doen we nu met de actuele problemen, zonder de lasten eenzijdig neer te leggen bij hen die het niet kunnen (of misschien niet willen). Dus niet ontwijken van aanrandingszaken in Keulen en Stockholm, niet de vergelijkingen gaan maken met seksueel geweld dat ook in de Europese samenleving bestaat en daarmee de ernst ontkennen en de angst in de samenleving vergroten. Dit zijn immers separate problemen en zelfs grootheden, dus pak die ook onafhankelijk van elkaar aan. Ik zou zelfs de Zwartepietendiscussie in deze kunnen aandragen, maar die vind ik gezien de ernst van de Europese problematiek rondom de migratiestromen en de groei van de PVV te onbenullig.

Ik vraag me wel eens af of je wetenschappelijk de volgende vergelijking kunt maken: ,,Op individueel niveau wordt vaak gezegd dat je pas van een ander kunt houden, als je van jezelf kunt houden!” Zou je kunnen stellen dat een samenleving pas kan integreren, als het van zichzelf houdt of in ieder geval de eigen waarden en normen kan waarderen en uitdragen. Ik hoef niet op zoek naar een Nederlandse identiteit, daar had Maxima al gelijk in, die bestaat niet en als die al bestaat is die al weer veranderd op het moment dat ze gedefinieerd wordt.

Kakelkrant van Sprakeloos 76 DELTAPLAN VOOR NEDERLAND

 

De puzzel moest kloppen, eerder kom ik er niet mee naar buiten, maar vandaag had ik het ultieme Eureka gevoel. Ik denk dat ik een belangrijk deltaplan voor Nederland heb. Het rekenwerk tot achter de komma laat ik aan anderen over, het gaat nu om het vergezicht en de grote lijnen. De aanleiding was het gesteggel van de coalitie om vijf miljard te verdelen onder de hardwerkende Nederlanders en tegelijkertijd de werkgelegenheid een push te geven.

5 MILJARD
Een lastenverlichting van zo’n omvang klinkt heel aantrekkelijk, maar de politieke verhoudingen in Nederland zijn dusdanig dat niet alleen een compromis bij bezuinigingsrondes een schier onmogelijk proces is, ook het uitdelen van cadeautjes is een te moeilijke opgave gebleken. De oppositie wil wel instemmen met het belastingplan van Wiebes, maar wil er te veel voor terug. Groen Links wil meer aandacht voor vergroening van de economie, de SGP’ers willen dat moeder de vrouw thuis blijft en wat D66 nu wil is niemand meer duidelijk. Vijf miljard, je krijgt het niet verdeeld in ons land. Het alternatief is misschien de staatshuishouding op orde brengen, maar als verkiezingsretoriek is dat geen sterke zet voor de coalitie. Met name voor de PvdA die zich richt op werk, werk en nog eens werk, wil het geld uitgeven. Ze zullen het niet prettig vinden om 35.000 banen te zien opgaan door de incompetentie van de Haagse burelen.

MIJN VOORSTEL IN GETALLEN
Als we dat geld nu eens besteden aan zonnepanelen. Nederland loopt in ieder geval in vergelijking met Duitsland erg achter op groene energie. En als ik mezelf nu eens als de gemiddelde Nederlander beschouw dan vind ik zonnepanelen op mijn dak een aangename gedachte. Ik begrijp dat het goed is voor het milieu en dat in tien jaar de kosten er ongeveer uit kunnen zijn. Maar het allergrootste bezwaar is de investering van laten we zeggen €10.000, –. Ik stel voor dat we die vijf miljard als een soort lening geven voor de investering in zonnepanelen op een wijze zoals de huidige studiefinanciering. Het voordeel van deze investering is dat zodra de zonnepanelen bevestigd zijn, je kunt beginnen met afbetalen.

 

Rekenkundige visualisering:

 

5.000.000.000 :10.000 = 500.000

Vijfhonderdduizend huishoudens kunnen van die vijf miljard zonder problemen de lening aangaan en plaatsen de zonnepanelen.
Laten we stellen dat je de lening in 10 jaar terugbetaald, dat is €1000, – per jaar en dus €83,- per maand. Ik begrijp best dat €83, – voor sommigen best veel is, maar laten we nu eens uitgaan dat dat meteen de winst is die je per maand hebt op je zonnepanelen. Per saldo blijft je energie-rekening gelijk, maar omdat je een deel ‘zelf’ produceert, kun je dat gedeelte gebruiken voor de afbetaling. In tien jaar tijd heb je je panelen afbetaald, je hebt geen extra financiële lasten en bovendien heb je een substantiële bijdrage geleverd aan het milieu.
Over tien jaar heeft de staatskas zijn vijf miljard terug. Misschien is er dan wel een politiek klimaat ontstaan die verdeling van de vijf miljard mogelijk maakt. Maar er is meer.

 

WIN-WIN EN IEDEREEN BLIJ
1. De klimaattop in Parijs vordert eigenlijk dat we per land nog veel meer moeten doen om de verdere opwarming van de aarde te voorkomen. We moeten als het ware de gaspedaal gebruiken om te vergroenen. Mijn voorstel is in ieder geval budgetneutraal en 500.000 huishoudens die een bijdrage leveren om groene stroom op te wekken lijkt me heel wenselijk en wezenlijk.
2. Ik kan geen getallen getallen geven, maar hoeveel werkgelegenheid biedt het wel niet om voor vijfhonderdduizend huishoudens panelen te maken en te installeren. Misschien haalt het die 35.000 wel?
3. Een ander probleem kan getackeld worden, de gaskraan in Groningen moet dicht of in ieder geval moet Groningen niet verder de afgrond in. Door de zonnepanelen is er een alternatief voor Gronings gas.
4. Als we de fabrieken voor de zonnepanelen nu eens in Groningen zetten, dit is een gebied dat extra werkgelegenheid goed kan gebruiken. Vanuit mijn economische kennis van de middelbare school weet ik dat er door de investeringen een multiplier-effect kan ontstaan.
5. Onze afhankelijkheid van buitenlandse fossiele brandstoffen, in ons geval Rusland en de olie uit het Midden-Oosten zal sterk verminderd worden. Een bepaalde mate van zelfvoorziening verkleint niet alleen de afhankelijkheid, maar vermindert tevens sterk de behoefte om ons in te laten met problemen die eigenlijk niet van ons zijn, of maar ten dele. ‘Ruzie’ in Iran, Irak, Afghanistan, Syrië, Libië, maar ook Rusland vindt zijn oorsprong voor een belangrijk deel in olie.

Resumerend kunnen we stellen dat de staatshuishouding er niets op verliest, het klimaat de grote winnaar is, de individuele huishoudens geen onverantwoorde investeringen hoeven te doen, Groningers het vooruitzicht hebben rustiger te kunnen slapen en we ons niet meer hoeven te bemoeien met landen om daar de democratie te brengen, terwijl we eigenlijk willen dat de olie- en gasbevoorading verzekerd blijft.
Als dit geen doorslaggevend deltaplan is, dan weet ik het niet meer.

Kakelkrant van Sprakeloos 75 Jesse zal het zien

Hij gaat Nederland veranderen, Europa veranderen en het hele politieke landschap. Jesse Klaver heeft grootse plannen en schroomt niet deze met bravoure te prediken, inmiddels niet meer als snotneus maar als leader van de band Groen Links. We zullen zien Jesse, je mag het van mij proberen. Want Nederland mag best veranderen, sterker, moet veranderen. Europa mag beter, of beter gezegd, moet beter anders is het overgeleverd aan grote bedrijven. Maar of één man dit kan bewerkstelligen, betwijfelen ik. Sterker dat gaat nooit lukken met zijn Groen Links.

,,Maar blijf dan zelf niet aan de kant zitten, help hem, steun hem en stem op hem!” Dat zou je kunnen doen. Maar Groen Links is nu niet zo mijn partij. Ik probeer Groen te denken, al is de praktijk best moeilijk. Links ja, maar eigenlijk al jaren zwevend helaas. Vaak was het in de stemhokjes, Jan of Wouter, Wouter of Jan? Een stem op een fletse roos of de agressieve tomaat. Ik geef toe, vaak stemde ik voor de macht. Een keer wist ik het helemaal niet meer, heb ik Femke Halsema als excuustruus misbruikt, konden ze meeregeren, durfden ze niet. Er zal wel ergens een te rechtsgedraaid compromisje in de weg hebben gelegen om de regeringsverantwoordelijkheid op te pakken. Later voer ze ook nog eens een liberale koers, want dat is goed, ook voor de onderkant van de maatschappij. Groen Links heeft het geweten. Ze mogen nu de wereld veranderen, met zijn vieren, Jesse voorop.

Voor mij zijn twee woorden kenmerkend voor Groen Links, Grachtengordel en Linkse dominees. Mijn antipathie tegen Grachtengordel zal ik vroeg of laat met een peut bespreken, daar vermoei ik u liever niet mee. Daarentegen linkse dominees, die preken niet alleen hun eigen geloof, ze voelen zich vaak ook meerderwaardig en hebben weinig voeling met andersdenkenden, mensen die niet mee kunnen of willen komen. Het lijkt alsof delen van Groen Links ook een soort eigen hiernamaals claimt, waarin alleen mensen mogen komen die volgens de Leer hebben geleefd.
Een plofkip mag niet, behoudens het dierenleed veroorzaakt dat grote milieuschade. Dat doet vlees eten sowieso, dus alleen een puur biologisch biefstukje kan eventueel. Kom daar maar mee aan bij een gemiddeld gezin in een willekeurige Vogelaarwijk, niet te betalen. Terwijl ik durf te beweren dat de ecologische footprint van de meeste GroenLinksers veel negatiever uitpakt dan van Jan Modaal. Hoeveel industriële varkens mag je eten voor een vliegreis naar Exclusivistan? Wat is het fijn dat je een auto hebt om je moeder in de ‘grote stad’ nog op te zoeken, al is het een dieseltje uit het stenen tijdperk. Het mag niet meer in bijvoorbeeld Utrecht, een electrische kun je je niet veroorloven, da’s jammer. Als een misdadiger rijd je nog in je vehikel, al weet je dat jij de last draagt voor het vergaan van de wereld, dat vinden ze bij Groen Links. Oorlogvoeren, daar doen ze in de grachtengordel niet aan, maar ze weten maar al te goed hoe vervelend het is dat vreemden voor hun stulpje aan de Prinsengracht op hun plek parkeren. Invoelend als Groen Links kan zijn, gunnen ze de Afghanen een heuse parkeerpolitie. Hebben ze vast nodig. O ja, metropolitain en wereldburgerschap zijn fijne begrippen als je een goede beurs hebt en hoog opgeleid, dan kun je je lekker linksig liberaliseren.

Op heel veel gebieden hebben ze feitelijk ongetwijfeld gelijk, maar ze zorgen met het afkopen van Groene Aflaten wel dat zij zich vooral exhibitionistisch tonen zeer goed bezig te zijn. Jesse heeft groot gelijk als het bijvoorbeeld gaat om de verdergaande economisering van veel menselijke waarden en normen. Dat moet afgelopen zijn. Hij mag het zo vaak mogelijk zeggen, bevlogen, enthousiast en zelfs overmoedig. Pas als hij de hautaine betweterigheid van Groen Links met hun zogenaamde bijna kerkelijke principes de mond kan snoeren, dan neem ik die partij weer serieus. Er is niets mis met hun idealen, maar vooral hier geldt C’est le ton qui fait la musique. Als Jesse daadwerkelijk zijn politieke klavertje vier heeft gevonden, dan zal ik helpen dat te koesteren en kan hij op deze dakloze stemmer rekenen.

Kakelkrant van Sprakeloos 74: Och arm, arm Europa

 

Laat ik beginnen met een duidelijke stelling:,,Europa redt het niet zonder Europa te zijn!” Als we met zijn allen gaan acteren als kleine petieterige landjes die, als ze afzonderlijke in de spiegel kijken, denken dat ze heel wat zijn in het mondiale speelveld, gaan we er met zijn allen aan. We worden uitgespeeld onder het mom ‘divide et impera’ en gaan ten onder aan rampzalige broedertwisten. En mensen met een beetje historische kennis weten hoe dat in ons werelddeel kan uitpakken. Daarentegen mensen met een verwrongen historische blik die denken dat Europa de wereld nog beheerst, zitten er wel heel ver naast.
Als warm voorstander van een verenigd Europa, de vorm maakt me nog niet eens zo heel veel uit, als er maar progressie in de samenwerking is, zit ik in toenemende mate in mijn maag met Europa. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik in 2005 tegen de grondwet heb gestemd, maar vooral met het idee dat een verenigd Europa  een vereniging en samenwerking moet zijn op alle gebieden en vooral voor alle Europeanen. Mijn volmondige nee was gestoeld op de eenzijdige economische profilering die vooral een eerlijkere verdeling in de weg stond. Daar bouw je geen Europa mee op. Maar het marktdenken vierde hoogtij en het kapitalisme had gewonnen na de Val van de muur. Ik begin te twijfelen aan die overwinning van het kapitalisme als ik om me heen kijk, maar ik krijg vooral een misantropisch gevoel bij de staat van Europa, juist nu eenheid zo hard nodig is.

 

EUROPESE GROEISTUIPEN
Het feit dat Brussel en Straatsburg uit hun voegen barsten vanwege de welig tierende bureaucratie en fungeert als een baantjesmachine voor soms hele groepen incompetente mensen is soms tenenkrommend. Ik kan er mee leven als er maar een beetje controle komt, vroeg of laat. Het feit dat in de euforie landen mogen toetreden die eigenlijk niet economisch rijp zijn om volwaardig mee te doen. it’s all in de game. Het is ook wel roerend al dat enthousiasme en blinde geloof in meer leden en samen delen. Het gaat met vallen en opstaan.
Als het dan echt mis gaat zoals bij de Grieken de afgelopen jaren dan zien we pas echt hoe broederlijk we met elkaar omgaan en hoe de Griekse equivalent van Jan met de pet de rekening betaalt, terwijl een kleine groep blijft profiteren. Hoe we met zijn allen de bankencrisis te lijf gaan is een ander voorbeeld hoe je het Euro-cynisme kunt opstuwen. Maar nog steeds dacht ik, het gaat met vallen en opstaan en zo’n mondiale crisis is voor het jonge Europa ook geen kattenpis. Misschien moeten we dan maar wat dieper vallen, als we maar weer opstaan.

 

VERANDERENDE WERELD
Ondertussen verandert de wereld om ons Europa heen nog harder dan we na de val van de Muur hadden kunnen bedenken. Met mijn simpele verstand denk ik dan dat we elkaar des te harder nodig hebben. Armoede in het nabij gelegen Afrika noopt ons tot samenwerking niet in de minste plaatst met de Afrikaanse landen zelf. De stromen vluchtelingen blijven bij onveranderd beleid toch wel komen. Bovendien hebben we als oud koloniale machten niet meer het ‘alleenrecht’ om ze uit te buiten. De VS doen dat al sinds de Eerste Wereldoorlog in toenemende mate, maar uit het boek van David van Reybrouck over Congo heb ik geleerd dat de Chinezen inmiddels ook zeer bedrijvig zijn in bilaterale samenwerking en/of uitbuiting. Een ander boek, dat van Geert Mak over de VS, ‘Reizen zonder John‘ laat zien dat de samenwerking tussen de VS en Europa op termijn echt niet zo vanzelfsprekend is, terwijl we gevoelsmatig altijd nog uitgaan van de politierol die de VS, ook namens ons, mondiaal zal blijven spelen. Hoe lang accepteren ze nog een ‘coalition of the willing’ als er ergens weer belangen moeten worden verdedigd?
Recente ontwikkelingen in Rusland en de Oekraïne, maar vooral ook het ontstaan van een Islamitisch Kalifaat dat ook een aantrekkingskracht heeft op ‘onze’ moslim medelanders, getuigen van nog meer noodzaak tot samenwerken. Wat we vooral keer op keer zien is dat Europa behoorlijk faalt in het tonen van eendracht. Ik vind het in toenemende mate beschamend. De laatste week zijn er twee gebeurtenissen aan te wijzen die mijn twijfel over Europa hebben doen omslaan in ronduit cynisme. Zal ik op mijn oude dag me nog wel een echte Europeaan voelen zoals ik me dat gewenst had. Dat niet alles van een leien dakje zou lopen, lijkt me evident. Maar er doemen denkbeelden op van een armetierig Europa dat alleen voor de happy few een wingewest is, terwijl het gepeupel, waar ik mezelf ook gemakshalve toe reken, sterft als ‘gewoon’ Nederlander met de rug naar de buren toe.

 

CENTENKWESTIE
Naar aanleiding van de recente herverdeling van de nationale afdrachten naar Europa is me er een gênante poppenkast ontstaan die alle anti-Europese politieke partijen doen smullebaarden. En helemaal ongelijk hebben ze niet. Voor de helderheid, ik vind dat rijkere landen meer moeten afdragen dan minder welvarende landen, maar hoe dat nu voor de publieke opinie wordt uitgespeeld is ronduit stuitend. Ik kan geen oordeel vellen over de verdeelsleutel van afdrachten. Ik besef dat in tijden van crisis 600 miljoen heel veel geld is voor Nederland en die twee miljard die de Engelsen moeten afdragen zorgt er mogelijk voor dat de tunnel naar Frankrijk per direct met beton wordt volgestort. Als er nieuwe rekenmethodes worden gebruikt, zullen daar ongetwijfeld goede redenen voor zijn, maar mijn gezonde verstand zegt dan dat dat niet met terugwerkende kracht moet worden ingevoerd. Nieuwe omstandigheden, nieuwe inzichten moet leiden tot nieuw beleid en niet tot een herinterpretatie van het oude beleid. Ik vind dat niet logisch en wilde middels een blogje al van leer trekken. Maar als ik lees dat ‘Europa’ zich voor dit beleid verdedigt, nadat premier Cameron uit zijn voegen barst en nadat zelfs de uiterst eurofiele Nederlandse minister van Financiën Dijsselbloem zeer kritisch vragen stelt, met de mededeling dat zij ook niet precies weten hoe de cijfers tot stand zijn gekomen dan……ja dan? Dan is het mijn heilige plicht om mijn pro-Europese ideeën in de ijskast te zetten en een blogje te schrijven. Dat totale gebrek aan transparantie, gebrek aan democratische controle en vooral een volledig falen in PR naar de Europese burgers toe, speelt de Wildersachtigen gigantisch in de kaart. En op zich hoeft dat geen probleem te zijn, maar een partij als de PVV biedt helemaal geen alternatief voor een vrede en veiligheid voor Europa, integendeel.
Maar er is misschien nog wel iets ernstigers dan een ondoorzichtige boekhouding?

 

DE VIJFDE COLONNE IN ONS GELEDEREN
Zelf heb ik nooit geloofd in de overwinning van het kapitalisme op het dogmatische Sovjetcommunisme. En zoals hierboven al is aangegeven, de wijze waarop we onze overwinning vierden door het ene na het andere voormalige Oostblokland in onze armen te sluiten is twijfelachtig. We zouden ze onze welvaart wel laten voelen, als ze maar willen werken. Maar de survival of the fittest had zijn keerzijde. Het is niet zo gemakkelijk om al die versufte communisten van weleer binnen het marktmechanisme te trekken. Het riep weerstanden op in Oost Duitsland, maar ook in Tsjechië, Slowakije en Hongarije. Afgelopen zaterdag las ik in de Trouw dat met name deze voormalige Sovjet satellieten aan de lopende band deals sluit met Poetin, de leider van het land dat we boycotten sinds enige tijd. Ik stel niet meteen een oordeel over nut en noodzaak van boycotten van een land dat eigenlijk ook maar de ‘gewone’ machtspolitieke lijnen uitvoert van eigen (Poetin)belang. Het stuit me vooral tegen de borst dat we een Europese Unie zijn waarin de mogelijkheden besloten liggen om ‘de vijand’ te steunen en daarmee je ‘vrienden’ af te vallen. Misschien is het standaardwerk van Samuel Huntington toch niet zo onwaar, dat er niet alleen een grote scheidslijn loopt tussen het christendom en de islam, maar dat er ook een enorme barrière is tussen het westerse christendom en de Oosterse Orthodoxen. Misschien is dat ook wel de reden dat de Polen zich veel gemakkelijker voegen naar Europa.

CONCLUSIE
Groeistuipen in de ontwikkeling van Europa kan ik hanteren, zelfs een tijdelijke stilstand kan ik accepteren, maar als je ziet dat de Europese instituties uiterst dom handelen naar de afzonderlijke lidstaten en dat lidstaten zonder scrupules onze gezamenlijke tegenstander mogen en kunnen ondersteunen, dan is Europa geen knip voor de neus waard. Het probleem alleen is dat er geen alternatief is met al die brandhaarden in de buurt. En als we ons blijven wentelen in onze verschillen dan sluit ik niet uit dat we heel vertrouwd zoals onze geschiedenis heeft geleerd, onze eigen brandhaarden met gemak weer op zullen poken.

Kakelkrant 72: Wie was er fout in de oorlog?

Opgedragen aan alle heldhaftige inburgeringsstudenten

Dolle Dinsdag

Het is een understatement te beweren dat Geert Wilders al tien jaar de Nederlandse publieke opinie beheerst. Zijn politieke tegenstanders kunnen hem niet aan. Hij is te ruw in de parlementaire omgang. In debat schuwt hij de argumentatie, maar weet zich ijzersterk met (goedkope) oneliners te bedienen. Geen deugdelijk argument krijgt vat op hem. Keer op keer weet hij zijn aanhang te overtuigen dat hij zijn politieke opponenten te slim af is. En in zekere zin is hij dat ook, want zonder een structurele bijdrage aan bestuur of in vertegenwoordigende organen, heeft de PVV van Wilders meer kapot gemaakt dan mij lief is. Hij maakt de onvrede weliswaar zichtbaar, of beter gezegd door zijn stigmatiserende optreden, roert hij machtswellustig in alle open wonden. Nederland is daarmee in veel opzichten een naar kil land geworden, ook in de optiek van veel andere landen, tot afgelopen woensdag misschien.

Heeft Wilders met zijn toespraak bij de gemeenteverkiezingen zijn hand overspeeld? Is hij te ver gegaan en mogen alle vergelijkingen met de Tweede Wereldoorlog nu wel? Of is het de zoveelste slimme zet om mensen te paaien of om daadwerkelijk de verantwoordelijkheid te ontlopen? Wie zal het zeggen, maar zelfs in eigen kring keert men zich versneld van hem af. Ik zal geen vergelijk maken met de propagandamachinerie van de nazi’s, de Holocaust of afbeeldingen van een ‘blonde pruik’ voorzien een klein zwart snorretje. Er zijn mijns inziens voldoende argumenten om Geert en zijn troepen met hedendaagse argumenten te bestrijden. En toch doemt bij mij een andere oorlogsvergelijking op.

Er is een soort massale tegenaanval ontstaan op de uitspraak dat Geert de Marokkanen wel even naar koning Hassan zal sturen. De verontwaardiging, die iedere keer ontstaat na een bruuskering van de PVV leider, is binnen 24 uur omgeslagen in bijna een opluchting, een blijheid dat we hem nu te pakken hebben. Historisch komt bij mij de vergelijking met september 1944 bovendrijven. De blijdschap die naar later bleek een dure vergissing is geworden, want het ergste moest nog komen. De Duitsers waren niet verslagen en er zou nog een lange bittere oorlogswinter komen. Terug naar nu, PVV-ers verlaten als ratten het zinkende schip en zijn vertwijfeld. De politieke tegenstanders overtreffen elkaar in de afwijzing van het kwaad. Bijltjesdag is begonnen en de vraag is nu wie er fout was in de ‘oorlog’.

Intermezzo

Dit blog was ik echter begonnen met een andere insteek. Ook ik viel wederom van verbazing van mijn stoel toen Geert Wilders als een echte menner zijn gehoor op een zeer discutabel wijze wist te bewerken. Die dag erop zat ik in de trein en iemand had een stapel papieren laten liggen met als titel ‘Oefenstof Inburgering’. De ijverige, maar slordige student zag dus nog heil om in een land als Nederland te willen wonen en werken. Hoe kan een mens nu integreren in een land dat hem of haar niet welkom zou heten? Ik dacht aan het Nederland van de dominee en de koopman, de eeuwige spagaat van het Nederlandse bewustzijn. Ik bedacht dat die dominee het wel definitief zou hebben opgegeven, want hoe kun je met zulke uitspraken van Geert Wilders als Nederland de wereld nog met een opgestoken vingertje de les lezen? Maar ook de koopman is in het geding, want hoe vaak kun je anderen beledigen zonder dat dit tot economische repercussies zou leiden? En misschien nog wel belangrijker, we zullen het met Europa moeten doen, willen wij op enigerlei wijze nog een toekomst willen hebben. Het vooruitzicht om Nederland op slot te doen en ons zelf maar zien te bedruipen in een Marokkanenvrij land mag dan het ideaalbeeld zijn van de PVV, het strookt niet met de onomkeerbare werkelijkheid en is erg onverstandig, ook voor Henk en Ingrid. Met deze gedachten wilde ik een blogje schrijven en opdragen aan de heldhaftige student die toch gekozen heeft voor Nederland. Maar zoals gezegd de verontwaardiging is overgegaan in een morele verwerping. Men ruikt bloed. Desalniettemin wil ik dit stuk nog steeds opdragen aan de onbekende student in de hoop dat hij of zij oud mag worden in een vrij Nederland.

 

Wie was er fout in de oorlog

In de bestrijding van Geert Wilders zijn maar weinig succesvolle wapenfeiten, of zo u wilt verzetsverhalen te noemen. Natuurlijk buiten walging, processen en de verschillende hypes op de sociale media die het fout zijn van de man moesten aantonen, is er op politiek gebied weinig gebeurd. Onmacht is misschien wel de rode draad in de politiek van de afgelopen tien jaar in relatie tot de PVV. Erger nog, bewust of onbewust, uit onkunde of machtspolitiek, leek het motto te zijn: ,,If you can’t beat them, join them”. Natuurlijk hebben individuele politici getracht de goedkope retoriek van Wilders te pareren, zonder succes ondanks de goede bedoelingen. Ik noem daarbij een Femke Halsema van GroenLinks, maar vooral ook Alexander Pechtold die in deze misschien wel een oorlogsheld genoemd kan worden. Al geloof ik niet dat zijn volhardendheid uiteindelijk een bijdrage heeft geleverd aan het keren van de radicalisering van Wilders. Integendeel, het is een feit dat meerdere partijen zelf ook zijn geradicaliseerd of in ieder geval ver van hun roots zijn komen te staan. Het CDA en de VVD hebben gedacht iets moois ‘met de vijand’ te kunnen opbouwen door hem als gedoger te laten aansluiten bij het eerste kabinet Rutte. In de gelederen van de VVD zijn vooraanstaande politici zoals Teeven erg goed om de rechterkant van het politieke spectrum te bedienen met rauwe uitspraken en ondoordacht beleid. Onlangs kwam vanuit die partij de gedachte om het koninkrijksgenoten moeilijk te maken om naar Nederland te komen. Het Antilliaantje pesten stuitte op grote juridische bezwaren, maar het is wel gezegd. De VVD opereerde daarmee andermaal als een soort PVV-light. Mark Rutte beweerde afgelopen woensdag na de uitspraak van Wilders, naast zijn walging, toch nadrukkelijk dat hij nooit iemand uitsloot. Hij kreeg kritiek van de voormalige parlementsvoorzitter Weisglass. Ik heb begrepen dat hij met de geest van Dolle Dinsdag een steviger standpunt heeft ingenomen. En dan de Pvda? Als zij in zee waren gegaan met echte liberalen, zou het electorale verlies nooit zo dramatisch zijn geweest. Zij waren echter blind voor de gedaanteverwisseling van de liberalen. Met de PVV-light hebben zij ingestemd met bijvoorbeeld het criminaliseren van illegalen. Dat is zoiets als Arie Slob vragen om politiek te bedrijven met ontkenning van God. Wat is de betekenis van het belijden van je weerzin tegen Wilders waard als je eigenhandig je principes over boord gooit. Ik vraag me daarbij af in hoeverre je je hebt laten meeslepen door de Wilderiaanse retoriek. Het getuigt in ieder geval van grote politieke slapte. En de SP dan? Ook zij laten keer op keer zien dat zij voor een deel in dezelfde xenofobe vijver vissen als de PVV. De socialistische solidariteit lijkt met grote regelmaat bij de landsgrenzen op te houden. Met name hun onderhuidse anti-Europese stellingnames vind ik zorgelijk, hoewel ook hier gezegd moet worden dat Jan Marijnissen de PVV regelmatig van jetje gaf.

 

Ethisch herstel in de na-oorlogse periode

 

Nu de verontwaardiging lijkt over te gaan in daadwerkelijk verwerping van de politieke ideeën van Geert Wilders zal blijken hoeveel oorlogshelden gaan opstaan. Hoe hard zullen politici gaan bewijzen dat hun aanpak de juiste is gebleken. De Pvda riep bij monde van Samsom dat zij met geen enkel initiatief van Wilders zullen instemmen. Verworden zij daarmee tot de oorlogshelden avant la guerre?

Filmopnames en oude televisiebeelden moeten gaan bewijzen dat iedereen altijd en op ieder moment de PVV van repliek diende. De geschiedsvervalsing kan beginnen. Het is te hopen dat het geen Dolle Dinsdag is qua bezoedeling en onaangenaamheden in de Nederlandse politiek. Een ethisch reveil is hard nodig en op dit gebied hebben we eigenlijk een soort Drees nodig die een ieder weet te binden, die echte bruggen weet te slaan tussen de partijen in het land, die zorgt dat iedereen mee mag doen, ook de aanhangers van de PVV. Want het allerbelangrijkste is wel dat er oog moet zijn voor die groepen die voorvoelen dat zij waarschijnlijk niet meekomen in de globalisering, die zien dat hun woonomgeving veranderd en verloederd en vooral zien dat zij niet mee mogen delen in de (Europese) welvaart. Op 22 mei, tijdens de Europese verkiezingen, zal duidelijk worden of Geert Wilders zijn laatste oortje heeft versnoept, of dat weer machteloos wordt toegekeken hoe een blaffende hond zijn roedel weet te versterken, terwijl de huidige openlijke verwerping van de PVV overgaat in stille lijdzame verontwaardiging.

Kakelkrant 71 Ook mijn omgeving is ernstig besmet

Zeg ik iets raars dat ondanks de afwezigheid van een confessionele meerderheid in de hedendaagse politiek, de betutteling hand over hand toeneemt in Nederland? Partijen die we Paars noemen zijn op veel fronten wel heel benepen aan het worden. Een vettaks is al een veel besproken onderwerp. We worden inderdaad met zijn allen te dik, ontegenzeggelijk waar. Maar komt dat door het vette eten of zijn heel andere oorzaken hier debet aan? Te weinig bewegen, te veel sociale media, een zittend beroep, onveilige speelplaatsen in steden en/of een te druk leven kunnen ook oorzaken zijn. Of misschien wel het voor de meesten onhaalbare beeld van dun, fit en mooi. Als we het dan toch niet kunnen waarmaken, heeft je best doen om gezond te eten ook geen zin. Nog daargelaten dat vet eten halen relatief goedkoper is dan gezond en gevarieerd koken als je er tijd voor hebt. We beginnen al aardig op de Amerikanen te lijken, waar obbesed zijn ook een armoedecomponent heeft.

Dat de sigaret al jaren onder vuur ligt, begrijp ik heel goed. En sinds kort ook de alcohol voor minderjarigen, want nieuwe onderzoeken hebben aangetoond dat in principe de generatie van decisionmakers eigenlijk massaal hersenafwijkingen hebben. Zij mochten nog lekker ongestoord zuipen op hun zestiende, nu is dat levensgevaarlijk. Maar waarom krijg ik bijna een hartverzakking als ik daadwerkelijk geconfronteerd wordt met het bord van de NIX18 campagne op het station van mijn eigen woonplaats. Tegelijkertijd krijg ik bultjes van ergernis en ik overweeg in de DSM alle ernstige psychiatrische ziektes op te zoeken. Ik bekijk dan welke me het beste past om ongegeneerd de eerste de beste tuthola van deze regering zeer agressief te benaderen. Want met een psychiatrisch stempel heb ik in ieder geval een legitimatie om iemand helemaal stijf te schelden. Maar eigenlijk is deze campagne alleen al reden genoeg om een massale revolutie uit te schrijven in ons almachtige truttenland.

Om beslagen ten ijs te komen voor dit blog, speur ik internet af voor wat achtergrond-informatie. En als ik dan al niet boos was, dan zou ik het wel worden. De webpagina van NIX18 begint met de zinsnede:

Heel Nederland is het er over eens, onder de 18 moet je gewoon niet roken en drinken. Daarom hebben we een afspraak: de afspraak van NIX.

Wat nu heel Nederland, mij is niets gevraagd hoor! Ik krijg hier nu bultjes van. Ik ga snel naar de Quiz op de webpagina en vrees het ergste: ‘Duik terug in de tijd en ontdek hoe Nederland op een positieve manier is veranderd door afspraken over roken en drinken.’

Het enige juiste hier is dat Nederland is veranderd, maar vooral in een fundamentalistisch zeurland met een gigantisch overschot aan dominees. En als ik in het voorbij gaan van de veel te jolige website de kop van Freek de Jonge langs zie komen, stop ik ermee. Als dit zogenaamde geweten van de babyboomers zijn naam en gezicht heeft gelieerd aan deze onzin, dan is het ook onzin. En dat is dan wel een waarheid als een koe, predik ik bij deze.

In toenemende mate hebben we partijen, opiniemakers en BN-freaks die vooral zeggen hoe een ander moet leven en hoe zij de ware geest hebben gevonden om het wel goed te doen. Zij willen graag het stichtende voorbeeld geven. Het viel me de laatste tijd al op dat ik de EO zo’n aangename omroep vond. Met enige regelmaat zeg ik tegen mezelf, die Andries Knevel valt best wel mee. Nu weet ik dat Andries waarschijnlijk helemaal niet is veranderd,  de rest van zijn (linkse en liberale) omgeving is veranderd in zeer vervelende bevindelijke dominees.

Ook ik weet dat (te) veel drinken niet goed is en hoe later je er aan begint, des te beter. Zelf zal ik ook echt geen zuigeling sterke drank in zijn melk doen om hem rustig te krijgen. En een dronken bakvis van veertien is inderdaad geen verheffend gezicht, mee eens. Maar is er geen andere methode dan de zuurpruimerij in onze volksaard te blijven aanspreken? Ook ik zou willen dat ik nooit mijn eerste sigaret heb genomen. Maar met deze campagne zou ik de sigaretten desnoods opgegeten hebben om maar aan te tonen dat ik niets moet hebben van de mismaakte overheids marketeers. Hoeveel kost zo’n campagne wel niet in tijden van crisis, toenemende armoede en bezuinigingen?

Weet je wat trouwens echt ongezond is. Ouders die kinderen door geestelijke of materiële armoede zonder eten naar school sturen; Vluchtelingen zonder geldige documenten op straat te laten zwerven in de koude; lange wachtlijsten in de jeugdzorg, wachtlijsten die alleen door cosmetische en statistische manipulatie verdwijnen; of erger nog mensen gaan niet meer naar de dokter, tandarts of andere specialist door de eigen bijdrage die verplicht is gesteld. En als je dan ziek wordt, is het vast je eigen schuld. Ook daar zal te zijner tijd dan wel weer een dure campagne aan besteed worden.

Goed dus ook in de openbare ruimte in mijn eigen woonplaats ligt het besmettingsgevaar van Truttigheid 2.0 op de loer. Ik kots er op.

De kakelkrant van Sprakeloos 70: Het geluk van Nederland

Het geluk van Nederland is niet meer. De economische malaise ettert als een veenbrand aan de fundamenten van de samenleving, maar Nederland was gelukkig. Sinds 2002 hebben we amper nog een serieus te nemen regering gehad, maar Nederland was gelukkig. Twee politieke moorden, sinds Willem van Oranje niet meer gebeurd, maar Nederland was gelukkig. Geen land ter wereld, behoudens Israël en naar we nu weten ook de Verenigde Staten, zet zoveel spionage in op de eigen bevolking, maar het geluk in de Nederlandse samenleving kon niet op. Wij kennen in Nederland geen corruptie zeggen we, maar daar tegenover hebben we een bureaucratie in de publieke sector weten te ontwikkelen die zijn weerga niet kent. Wachtlijsten in de zorg, jeugdigen kunnen niet naar school en hulpbehoevende oude-van-dagen hebben pyjamadagen, als ze al uit hun poep worden gehaald, maar steevast weet de media ons te verblijden met de mededeling dat we een gelukkig en blijmoedig volkje zijn. Terwijl we ons nog immer presenteren als een tolerante open samenleving weten ze in het buitenland inmiddels beter. Onder aanvoering van Mr. Super NL promotor, de heer Wilders, fronst menig buitenlander zorgelijk de wenkbrauwen bij het aanhoren van de benepenheid en xenofobie waarmee we onszelf opnieuw dachten te moeten uitvinden. Kinderen zitten in vreemdelingenbewaring, illegaliteit wordt strafbaar, maar hulp, alternatieven of een gedegen beleid bleef uit. We keken de andere kant uit en waanden ons nog immer gelukkig.

Wie zal het boek gaan schrijven, Het geluk van Nederland?

                                                                                                                                                                                                  De krant zegt het immers, we staan altijd bovenaan in de lijstjes van gelukkigen als het gaat om welvaart en welzijn. Soms moesten we een Scandinavisch land boven ons dulden, maar die hebben last van lange donkere koude winters. Eigenlijk kunnen die Vikingen daarom niet echt gelukkig zijn wisten we in ons hart. Met name de jeugd in Nederland was extreem gelukkig. En als er al eens een wanklank te horen was, betrof het een algemeen gevoel van onbehagen over de ander. Vanuit het hedonistisch perspectief wisten de onderzoekers blijkbaar altijd de gelukkigen te ondervragen. Misschien kwamen ze allemaal uit Wassenaar, of werden de gymnasiasten op de verschillende witte scholen aan een verhoor onderworpen. Mogelijk waren de onderzoeken helemaal niet zo a-select of in het ergste geval werden de uitkomsten gemanipuleerd door, ja door wie? We moesten immers gelukkig zijn, want dat zorgt ervoor dat we niet hoeven te kijken naar de oorzaken van de economische problemen; dat we geen oordeel hoefden te vormen over het wanbeleid van onze respectievelijke regeringen; dat we schamperden over de vermeende wachtlijsten als een luxeprobleem; dat professionals op de verschillende gebieden die hun zorgen uitte slechts dissonante droefsnoeten zijn; dat de acties van Wilders weliswaar onfatsoenlijk worden bevonden, maar niet meer dan een rimpeling op een smetteloos en gelukkig Nederlands blazoen; dat de Vogelaarwijken met en zonder allochtonen uitzonderingen zijn; dat die tokkies en kut-marokkanen ook maar beter bij elkaar kunnen wonen in hun eigen getto zodat we zonder problemen gelukkig de andere kant op mogen kijken. Kortom, we waren domweg gelukkig.

                                                                                                                                                                        Vandaag komt de aap uit de mouw. We schijnen in Europa het meest depressief te zijn. Nu durf ik te stellen dat het gelukkigst zijn in sterk contrast staat met het meest depressieve volkje in Europa. Of het eerst is gelul, of de wetenschap dat we eigenlijk vrij ongelukkig zijn met zijn allen. Zelf heb ik altijd getwijfeld aan de opgesmukte euforie over ons vermeende geluk. Ik zag het niet in mijn dagelijkse leven, integendeel. We zijn een behoorlijk lomp volkje dat met tijden behoorlijk last heeft van elkaar en om de meest stompzinnige zaken discussies aanzwengelt om de ander de zwarte piet toe te spelen. Inderdaad, om ons blazoen te verschonen heeft de Amsterdamse grachtengordel besloten om één van de weinige ongecompliceerde feesten te bezoedelen met een racismeprobleem. Ja daar word je niet gelukkig van. Het is slechts een voorbeeld.

De bel gaat, twee meisjes van 9, misschien 10 jaar kijken me verwachtingsvol aan. Heel netjes vertellen ze een verhaal dat ze kaarten hebben gemaakt en dat de opbrengst naar het bejaardenhuis in het nabij gelegen Zevenaar gaat voor uitjes en ontspanning. De kaarten kosten maar één euro! Ik schraap het beperkte kleingeld dat we tegenwoordig in huis hebben bij elkaar en koop twee kaarten van de dames. Verheugd lopen ze verder om elders hun geluk te beproeven.

Kakelkrant van Sprakeloos 68: Duurzaam koken

Het is de maand van het niet kopen van nieuwe dingen. Een initiatief dat premier Rutte niet kan bekoren waarschijnlijk, want euro’s moeten rollen, dat is goed voor de economie. Maar in het kader van duurzaamheid, tegen verspilling en herijking van ons consumptiepatroon is oktober de maand van het niet kopen. We moeten eens kritisch kijken wat we allemaal al hebben en daadwerkelijk nodig hebben. Misschien is het een begin van een andere tijd omdat we het nooit meer zo goed krijgen, of mogelijk worden we wel overtuigd dat het met minder moet? Mark Rutte maak je borst maar nat.

Mijn geld is bijna altijd op, echte spaarzin heb ik niet. Nu heb ik niet zulke hoge eisen, we sparen voor een reis naar de VS. Dan zit er geen nieuwe keuken in. Jammer, maar we ondervinden wel enige medelijden, want een keuken is een statussymbool. Tegenwoordig met al die keukenprogramma’s moeten we allemaal heel goed koken met hele dure keukenmachines in een gestileerde keuken. Onze keuken ziet er op foto misschien best nog aardig uit. Echter hier en daar wordt het met tape bij elkaar gehouden, kastjes hangen niet meer fijn, de afwasmachine is kapot en sinds kort doet ook de combimagnetron niet meer. Ter vervanging hebben we een goedkoop dingetje bij de Blokker gekocht. We doen het er maar mee, al begrijp ik dat we niet echt meedoen met onze keuken. Over een paar jaar tellen we onze centjes wel weer om alsnog over te gaan op een nieuwe keuken. Ik denk dat die van ons ongeveer 12 jaar oud is. We hebben hem geaccepteerd bij de koop van het huis.

Maar dan mijn ouders (78 en 82), die zaniken niet over een nieuwe keuken. Hun nieuwbouwhuis verkregen in 1968 had een eenvoudig keukenblokje dat in 1981 echt aan vervanging toe was. Met enige spaargeld hebben ze de nieuwe standaard van de huurvereniging aangevuld met een typisch jaren 80 interieur. Na 30 jaar heb ik ze er nog nooit over horen klagen dat het vervangen moet worden. En de inbouwapparaten? Een afwasmachine hebben ze niet. ‘Die paar bordjes en een enkel pannetje wassen we zelf wel af.’   Een koffiezetapparaat hebben ze en ook een waterkoker. Enkele jaren geleden is ook een magnetron gekocht al heb ik niet de indruk dat die vaak gebruikt wordt. En koken doen ze op een ETNA gasfornuis. Dit gasstel annex oven is al meegekomen met de verhuizing uit Limburg in 1968 en functioneert nog steeds. Desgevraagd geeft mijn moeder aan dat er mogelijk hier en daar wel een schroefje mist en dat de aansluiting wel eens is vervangen. Maar op dit gasstel ben ik groot gebracht. Mijn moeder was bovendien al een keukenprinses zonder allerlei kookprogramma’s. Taarten, friet, oliebollen en heel veel gezonde maaltijden zijn op dit setje gebrouwen. Duurzaamheid is voor mijn ouders een vanzelfsprekendheid zonder daar politieke consequenties aan te verbinden.

Bovendien zorgen zij ook voor sociologische orde in de maatschappij. Zij hebben een keuken die past bij hun generatie, zoals de granieten aanrechtbladen bij de generatie van mijn opa en oma paste. Tegenwoordig moet alles om de tien jaar vervangen worden, dus iedere babyboomer schaft zich een nieuwe keuken aan die net zo goed door een dertiger gekocht zou kunnen worden. Ze verpesten de logische keukenverbanden en zijn in ieder geval niet duurzaam. Maar Rutte zal er wel blij mee zijn. Dat is goed voor de economie. Ik geloof dat het mijn ouders een worst zal zijn. Ze koken op hun ETNA en als het te koud is om te koken, doen ze de kachel aan, die ook al uit Limburg is meegekomen.

Kakelkrant van Sprakeloos 67: Asociaal door frisse HBO meisjes

Op een dag besef je dat je een aso bent, een onverschillige bullebak die genoeg heeft van allerlei liefdadigheidsacties langs de deur. Ik doe het niet meer en heb mezelf gepositioneerd als een lamlendige balkonmuppet. Het voelt niet slecht.

 

De laatste jaren ging een x-bedrag van het maandinkomen op aan goede doelen. Zo hoort dat, we hebben het immers goed. Nog steeds krijgt iedere goededoelenbus, ongeacht het doel een bijdrage. Soms hebben ze geluk als er voldoende cash in huis is, op andere momenten sprinten we door het huis om de muntstukken bij elkaar te verzamelen. Zo gaat dat tegenwoordig.

Sinds tien jaar storten we maandelijks ook via de bank. Op straat ben ik een gemakkelijke prooi voor allerlei colporteurs, dubbele krantenabonnementen heb ik gehad en de halve boekenkast staat vol met boeken van de verschillende boekenclubs. Zo gaat het ook met goede doelen. Onlangs heb ik de lijst drastisch uitgedund, tien maandelijkse afdrachten aan charitatieve instellingen zijn gecanceld. Misschien een beetje om te bezuinigen, maar ook uit ergernis.

Het is dan niet eens de verbazing dat directeuren van de verschillende goede doelen buitenissige salarissen hebben. Het is ook niet omdat er zo veel aan de spreekwoordelijke strijkstok blijft hangen. Zelfs de onnodige post is maar zijdelings verantwoordelijk voor mijn oplopende ergernis. Ik hoef niet per post te weten wat organisatie x allemaal doet in donker Afrika, ik geef geld en vertrouw ze. Het geeft een heel onaangenaam gevoel als je beseft een substantieel deel van je goede gaven opgaat aan postzegels om jou te overtuigen om een grotere maandelijkse bijdrage te storten. Gelukkig heb ik nooit gedoneerd aan die club die ongevraagd de maandelijkse stortingen bij wijze van proef heeft verhoogd.

De doorslag voor mijn kloeke besluit is de agressieve verkooptechnieken van de diverse organisatie. Om de zoveel tijd wordt een hele frisse kudde HBO-meisjes losgelaten in onze wijk om deur aan deur de noodzaak van hun goede doel aan te prijzen. ‘En u mijnheer, ik zie het, u kunt daar een mooie bijdrage aan leveren.’ Nooit zijn het puistige nerds die hiervoor bij mij aan de deur komen. En als ik dan opteer voor een eenmalige bijdrage vertellen ze dat je ieder moment af kunt zeggen. Ik verdenk die organisaties dat ze onder een hoedje spelen met de welzijnsopleidingen van de diverse HBO’s om misbruik te maken van de jeugdige bevlogenheid. Of erger nog, ze gaan naar allerlei bedrijfskundige opleidingen en de jonge dames krijgen zelfs studiepunten door participerende marketing technieken toe te passen.

Het zijn altijd mooie en frisse meisjes die je op flemende wijze brutaal aankijken. Een vlotte babbel is vanzelfsprekend al zijn ze nooit opzichtig opdringerig, dat niet. Ze geven je het gevoel dat je als dikke veertiger nog gerede kans maakt op een date. Seks sells. Gelukkig heb ik voldoende realiteitszin. Ik neem de pen aan en schrijf mijn gegevens op, dat wil zeggen mijn bankgegevens.

Het besef op deze manier bedot te worden, heeft mij de schellen geopend. Vanaf nu zal ik iedere mooie Madonna met zwoele blik die aan de deur komt resoluut terug de maatschappij in sturen. Ben je gek geworden, ik ben een man van stavast. Of……. in ieder geval een moppermuppet.

Kakelkrant van Sprakeloos 66: Onfortuinlijk Nederland

Open Brief aan alle opgewonden standjes in Nederland,

(maar ook aan alle rekkelijken, redelijken, genuanceerden, juridisch rechtlijnigen en onverschilligen,)

Wat schetst mijn verbazing, of eigenlijk ook weer niet, mijn tijdlijn op Twitter heeft Volkert van der G als trending Topic. En dat is, verontwaardigd en hyperig als we zijn, binnen no time waarschijnlijk ook nog worldtrending, mogelijk voor de hele dag. Zo zijn we tegenwoordig.

6 mei 2002

Zoals velen weet ik de dag en plek nog toen het nieuws even over zessen over de gruwelijke moord op Pim Fortuyn tot me binnendrong. Er was weinig fantasie voor nodig om de impact ervan voor Nederland te bevroeden. Pim is niet meer, al zijn er velen die beweren dat ze nog een lijntje met hem hebben, waar hij zich ook moge bevinden. Ik heb dat niet. Ik was ook geen warm voorstander van Fortuyn, toen niet en ik ga achteraf ook zijn gelijk niet prediken. Wat ik wel heel duidelijk zag, is het nut en de functie van deze populistische, maar zeer intelligente politicus. Nederland moest worden wakker geschud vond hij en ik denk, of eigenlijk weet ik, dat hij gelijk had. We zullen nooit weten hoe hij Nederland verder zou hebben gebracht, helaas. Ik ben overigens van mening dat met Pim Fortuyn ook zijn gedachtegoed is verdwenen. Niet de onvrede in Nederland, niet de boosheid op en van alles en iedereen in de Nederlandse samenleving en zeker niet de onmacht van de politiek. Die zijn gebleven en dat hebben we geweten de afgelopen tien jaar.

Fade away

Tien jaar!!!! Het is al weer tien jaar geleden en het lijkt de dag van gisteren. In de 10 jaar heeft de nalatenschap, zo u wilt de geest van Pim Fortuyn zeker een zeer prominente rol gespeeld. Alleen die nalatenschap is gekaapt en misbruikt, eigenlijk bezoedeld. Uit puur politiek opportunisme zijn er politici die de onvrede naar hun hand hebben gezet, sterker nog, de onvrede onnodig hebben aangewakkerd. In die tien jaar is het de ‘oude politiek’ niet gelukt om een adequaat antwoord te geven. Jammer.

Oog om oog

Terug naar Volkert van der G. Hij zou met proefverlof mogen, of misschien ook weer niet. Ondanks mijn groeiende cultuurpessimisme, uit puur zelfbehoud zet ik dat om in een mate van onverschilligheid over de Haagse burelen, geloof ik meestal nog wel in de rechtstaat die we met zijn allen zijn. Ik moet wel, want wat blijft er anders nog over van ons land. Dus de gruwelijke misdaad van Volkert van der G is berecht en daarmee heeft hij ook zijn rechten als de straf is afgelopen. Of het voldoende straf is, weet ik niet. Hoe straf je een moord en nog wel een politieke moord met grote maatschappelijke consequenties? Ik weet het echt niet. Dat is aan de rechters. Ik wil niet verder stil staan bij deze dolende ziel die hij was en mogelijk nog is. Interessanter vind ik de vraag: ,,Hoe zou Nederland er uit hebben gezien als het op 6 mei 2002 anders was gelopen?”

Andersdenken

Durf die vraag eens te stellen. Zouden we dan ook een politieke constellatie hebben die de onvrede alleen maar groter maakt. Zouden we dan ook zo hopeloos verdeeld zijn met zijn allen, hetgeen zich afspiegelt in onwerkbare coalities? Wat zou Fortuyn zelf gedaan hebben met zijn monsteroverwinning van de LPF. Zou de JSF een discussie zijn geweest? Zou Wilders via een achterdeur als langstzittende vleesgeworden parlementariër zijn verdwenen bij de VVD?

We zullen het nooit weten. Mag ik ter afronding een zeer flauwe en vaak gebruikte woordspeling maken? De Nederlandse geschiedenis is na Fortuyn op zijn minst onfortuinlijk. Hoe zetten we het welzijnsgevoel weer om te zetten in maatschappelijk fortuin. Dat moet de kwestie zijn en geen scherpslijperij over ene Volkert.

Een Sprakeloze groet