Plaatjes en Kletspraatjes: Zand erover in Garderen

Ook in Garderen is de woensdag nog steeds deels mijn vrije dag. Dit is een overblijfsel van de papadag. Hiermee is maar weer eens bewezen hoe belangrijk geschiedenis is. De vrije dag in 2023 wordt veroorzaakt door kleine kinderen in de jaren negentig. Je begrijpt het heden pas als je je verleden kent. Even voor de goede orde, volgens mij was werk en huishouden best goed verdeeld toen. Nu nog steeds trouwens, ik ben vrij en de wederhelft werkt, goed geregeld toch?

Vandaag was het gelukkig redelijk weer, stilte voor de storm dus morgen gewoon lekker ‘thuis’ werken. De klompenpaden in de buurt moeten nog even wacht. Ik wilde vandaag naar het Veluws Zand Sculptuur Festival en dat is zomaar op loopafstand, zomaar in Garderen. Het is mogelijk niet iets waarvoor ik honderd kilometer zou rijden, misschien ook wel? Ik ging uit van kunstige werken van zand, maar het was ook nog met een historisch thema, namelijk de Vaderlandse Geschiedenis in chronologische volgorde. Best geinig.

Bij het ontbreken van een serieuze winter, is en passant ook een stoere winter in zandsculpturen weergegeven.

De Veluwe is volgens mij behoorlijk koningsgezind, want de Vaderlandse geschiedenis is hier nadrukkelijk aanwezig in zand, de Oranjes van nu en vroeger. Zelfs in de vaste collectie bij de ingang stonden Willem-Alexander en Maxima in hout de bezoekers welkom te heten. Ik vraag me trouwens af of de woordkeus van vaderlandse geschiedenis niet veranderd moet worden in moederlandse geschiedenis, zeker met een overdosis aan vrouwelijke vorsten de laatste 100 jaar. Mij is niets gevraagd en ik ga me, terwijl ik toch al niet zo woke ben, niet progressiever voor doen dan ik ben, zeker niet in een omgeving waar dat volgens mij niet echt gewaardeerd wordt. Ik zei daarom ook gewoon Willem-Alexander en geen Willy. Hoewel koningsgezind? Even verderop in Stroe is het boerenprotest ongeveer uitgevonden.

De zandsculpturen zijn er nog tot eind maart te zien. Dan het afbreken en weer een nieuwe wandelronde maken. Ik denk dat ik nog wel een paar gasten in Garderen meekrijg voor rondje geschiedenis van Nederland in Garderen.

Plaatjes en Kletspraatjes: Mijn Nultijd in Garderen

Nultijd van Juli Zeh is een intelligente thriller met een ingenieuze plot staat op de voorkant van het boek. Met dat ik dit opschrijf om mijn stukje blogje goed te starten, besef ik dat mijn taalgevoel zegt: ingenieuze moet zijn ingenieus. Ik laat dit over aan de taalpuristen, ik wilde gewoon beginnen met deze zin. Leek me wel aardig. Waarom? Ik ben enthousiast over de schrijver Juli Zeh, maar mijn intelligentie is mogelijk te beperkt om over het een ingenieus/ingenieuze plot te oordelen. Maar ik heb nog tijd. Sinds gisteren ‘woon’ ik tijdelijk in Garderen naast het Speulderbos. Een verbouwing thuis en er blijven wonen met hond en drie deels thuiswerkende mensen zonder keuken, stof en lawaai is te veel gevraagd.

De mogelijkheid deed zich voor om in de bossen van de Veluwe een tijdelijk verblijf te huren. We kunnen er thuiswerken, het is op reisafstand van ons werk en genoeg ruimte voor de hond om te wandelen. Vandaag een rustdag na de ‘verhuizing’, maar heel veel regen helaas. Mijn klompenpadhart wilde aan de slag. Er liggen vijf klompenpaden in de directe omgeving die ik nog niet gelopen heb. Maar de eerste dag was het weer er niet naar, de lichamelijke conditie trouwens ook niet, want mijn rug is behoorlijk naar de kloten. Dus maar een beetje lezen in Nultijd van Juli Zeh. De mooie zinnen in haar werk blijven met enige regelmaat komen, maar het niveau van ‘Onder Buren’ haalt Nultijd niet. Over buren gesproken, we hebben hier in een dichtbevolkt bungalowpark geen buren. Het is heel erg rustig. Tijdelijk ergens anders wonen is een soort nieuwe start, een verlate mogelijkheid om goede voornemens in de praktijk te brengen. Een soort nultijd dus als het ware.

Nu ga ik niet al mijn goede voornemens in de openbaarheid gooien, maar veel nadenken en beschouwen is er een van. Dat kon vanmiddag toen het droog was. Ik ben even de achtertuin in gekuierd. Het was behoorlijk stil en de avondzon scheen onverwacht fel door de bomen. Af en toe hoorde ik een vogeltje, ik zag er één. Volgens mij was het een meesje, maar mijn ogen zijn te slecht. Het was bruin, klein en wendbaar en het geluid dat het voortbracht kan ik fonetisch niet weergeven. Verder kwam ik deze houten wal tegen om wild te spotten. Ik ben benieuwd hoe vaak ik hier terug zal komen? ’s Morgens vroeg of ’s avonds bij zonsondergang om zwijnen, vossen of herten tegen te komen. Over drie maanden laat ik het weten.

Plaatjes en Kletspraatjes: Helmond een glimlach in Brabant

Helmond zien…..en dan sterven is niet de slogan die bij je opkomt bij Helmond. Dat is voorbehouden aan Napels. In Napels ben ik nooit geweest, wel in Helmond gisteren. Een theatervoorstelling in ’t Speelhuis bracht ons naar Helmond. Ellen ten Damme trad er op. Wat een mooi theater hebben ze daar gebouwd in de voormalige Onze-Lieve-Vrouwenkerk. Zelf heb ik niet al te veel vergelijkingsmateriaal, ik ben geen theaterbeest, maar ik vond de entourage heel mooi. Ellen ten Damme is wel een theaterbeest, maar ik wil geen recensie over haar schrijven, want van theater maken heb ik geen verstand. Het is mooi of het is niet mooi, de voorstelling Barock van haar vond ik prachtig.

Ik wil vooral mijn verbazing over Helmond uitspreken. Ik zou liegen als ik zou zeggen het is daadwerkelijk Helmond zien en dan sterven. Maar het viel niet tegen. Ik heb me klaarblijkelijke laten meeslepen door de vooroordelen. Historisch ben ik voldoende onderlegd en weet dat Helmond economische moeilijke tijden heeft gekend en misschien voor de meeste mensen zelf nooit echt gemakkelijke tijden. Zandgronden van de Peel in de omgeving, textielindustrie van oudsher, weer opkomend in de 19^e eeuw. De fabriekseigenaren werden ondersteund door de emancipatiegolf van de katholieken en die combinatie zorgt voor veelal bittere armoede. Bij de teruggang van de (textiel) industrie in de jaren zestig kreeg de werkgelegenheid van Helmond een forse klap te verwerken. De wat bedenkelijke reputatie van de Brabantse stad had dus mij ook bereikt. (Voor mee geschiedenis over Helmond volg de link)

Het viel mij dus alleszins mee. Ik vond niet onprettig om in het centrum te lopen, rijdend naar Helmond zag ik mooie villawijken en ook onze B&B was een mooi gebouw. Volgens mij is het prettig wonen in Helmond. Thuis zoek ik op wat de stadsmarketeers hebben gedaan om Helmond te promoten? Vroeger was dat blijkbaar Helmond ZO (met een duimpje omhoog). Ik zie ook iets met Helmond Samen. Maar bij de gemeentelijke slogans zie ik Helmond prijken met Helmond, een glimlach in Brabant!

En deze slogan voelt goed aan. Als ik de producten van veel andere gemeenten bekijk, dan is het veelal diep, diep triest met de creativiteit van de citymarketeers. (ik raad aan om de link toch ff mee te pakken, het is oprecht lachen geblazen, zeker met de wetenschap dat vele miljoenen euro in deze onzin is gestoken.)  Dat hebben ze in deze Noord-Brabantse stad beter gedaan. Tuurlijk is Helmond geen gemeente om zich als een Bokito te gedragen middels een mooie alliteratie: Helmond, Heerlijk en Hemels? Valse bescheidenheid is natuurlijk ook niet terecht. Je wint geen klanten met : Helmond, het valt best wel mee of Helmond Goh, niet gedacht.

Helmond, een glimlach in Brabant dat past bij de bezoeker die rondkijkt en lichtelijk verbaasd is; of misschien is het wel de glimlach van de Helmonder die deze verbazing aanschouwt.  

Plaatjes en Kletspraatjes: 11 december, Nationale Klimaatdag

Het is 11 december 2022 en eindelijk doet een decemberdag een beetje wat van een decemberdag verwacht mag worden. Eigenlijk liet de novembermaand al aardig verstek gaan, maar de decembermaand was bijna beangstigend, tot vandaag dan. Eindelijk is het koud en guur zoals het in  december hoort te zijn. De verwarming een graadje hoger, handschoenen voor de kouwelijken onder ons en de winterjas die we vorig jaar ook weinig aan hadden, kan eindelijk geshowd worden.

Verstilling en terugtrekken horen bij de donkere dagen voor Kerst. Toewerken naar de zonnewende of voor de christen voorbereiding van de geboorte van Jezus. In ieder geval horen de bomen zo goed als kaal te zijn en als de maan door de bomen schijnt op 5 december moet die zichtbaar zijn en een luguber schaduwspel opleveren. Een vol bladderdek mag dit niet in de weg staan.

Maar op 11 december is het dan zover, het heeft gevroren, genoeg om in de bloempotten een laagje ijs te ontwaren en in de tuin is er voor het eerst voldoende blad om wat eer van je werk te krijgen. Ik had er zowaar zin in om na een bijna tropische herfst met een dikke trui aan in de tuin de winter te begroeten.  Na een uur wil ik natuurlijk een kop  warme chocomelk en zet een muziekje op, Nederlandstalig had ik bedacht en wie komt er langs?

Conny, Conny Stuart, u kent haar wel toch? Nu ik wel, maar dat heb ik aan mijn vader te danken die er nogal gek op was volgens mij. Een liedje van Harry Bannink en Annie M.G. trouwens.  Zij zingt: Wat voor weer zou het zijn in Den Haag? Een liedje van zeker 50 jaar oud, misschien al ouder. Het was toen vanzelfsprekend koud, nat en guur in Nederland. Maar dat is het al lang niet meer. Goed, vandaag dan wel voor de verandering. Het liedje is dus behoorlijk achterhaald. Want hoe vaak heb je op 11 december nog veel blad en zelfs kleur aan de bomen. Ik vind het zorgelijk al is het voor de energierekening erg prettig.

Ik zou willen voorstellen om 11 december onze Nationale Klimaatdag te maken, de dag dat blaadjes echt van de bomen moet zijn. Het zou toch triest zijn dat de herfstbomen de vaak veel te vroege voorjaarsbloemen moeten begroeten. 11 december, even een dagje contemplatie en het kan ons geen F*** schelen wat het weer in Den Haag doet.

Alle foto’s gemaakt binnen een straal van 1 kilometer van mijn tuin, relatief veel kleur nog……

Plaatjes en Kletspraatjes: Koning Eik en Koning Hulst

Kennen jullie het verhaal van Koning Eik en Koning Hulst? Nu ik wel en ik zal jullie het in een notendop bijbrengen. Ik kreeg het te horen van mijn partner tijdens de vele wandelingen. Een constant gevecht in de bossen doet zich voor tussen Koning Eik en Koning Hulst. Het vertelt het verhaal van de zonnewendes in december en juni, ieder jaar weer. Vanaf 21 december wint koning Eik weer aan kracht om op 21 juni op haar hoogtepunt de winst weer af te staan aan koning Hulst. Het heeft iets rustgevend als mijn partner hierover vertelt tijdens de wandeling. Ze heeft me nooit vertelt dat de koningen, broers van elkaar, ook een vrouw hadden, respectievelijk Hedera en Vlier. Ze zal wel gedacht hebben dan wordt het te complex voor hem, laten we het lekker masculien houden, een broedertwist. (voor het hele verhaal, ga na de volgende link)

Afgelopen woensdag 16 november liep ik door het Wehlse Bos bij Wehl uiteraard. Het was weer zo’n recorddag van 16 graden. Heerlijk wandelweer. En wat me al langer opviel is dat de bomen en het bos nog helemaal niet winters aandoet. Veel bomen zijn nog best groenig. Met de droge zomer had ik verwacht dat de natuur al lang op sterven na ‘dood’ zou zijn. Niets is minder waar. Ik kreeg nog een berichtje mee dat het voor de bomen niet erg is, maar de biotoop kan veranderen omdat de bladeren langer vocht afgeven en de bodem minder vocht ontvangt door het nog immer aanwezige bladerdek. Dat weet ik dan weer en vertel het graag door. (ik moet hierbij denken aan het volgende liedje van Yentil en de Boer trouwens, kijken en luister ook onder aan dit blog)

In die groene herfstige oase in de Achterhoek maakte ik me zorgen over Koning Hulst. Het was me duidelijk dat Koning Eik weliswaar over zijn hoogtepunt heen was, maar nog een krachtig stempel drukte in het bos. Ik was naarstig op zoek naar een teken van leven van Koning Hulst die toch al richting zijn ultieme macht moest zijn. Helemaal op het einde van de wandeling kreeg ik een teken van leven en moet er op vertrouwen dat het goed gaat komen.

Een teken van leven dat Koning Hulst er wel is en het gevecht gevochten wordt. Hoe sterk koning Hulst zal worden moeten nog blijken de komende tijd.

Morgen wordt er trouwens natte sneeuw verwacht. Maar ik wil een dringend beroep doen op de gemalinnen van de beide koningen, misschien moeten zij zich wat nadrukkelijker gaan manifesteren. In de nadagen van het patriarchaat, misschien ook wel in de natuur, zullen de vrouwelijke elementen de wereld moeten reden? Of in ieder geval het evenwicht tussen koning Eik en koning Hulst.

Het Wehlse Bos via Achterhoekroute, een fijne wandeling met op de achtergrond de wetenschap van het koningsdrama. Voor meer foto’s zie ook Instragram account titiissprakeloos.

Plaatjes en Kletspraatjes: Een punkboom, kan dat?

Dit is de aanstichter van deze kletspraat, zoals je ziet flink dichter bij gehaald met mijn mobiel, dus behoorlijk wazig zal de kenner zeggen. Ik vind het een mooie foto.

Met vele vragen reed ik vanmiddag naar Loerbeek. Een daarvan was kan een boom een punker zijn? Voor dat iedereen een leger van witte jassen op mij af wil sturen, behoeft dit enige uitleg. Vorige week maakt ik een mooie wandeling op het nieuwste klompenpad rondom Kilder. Ik maakte bovenstaande foto omdat ik de kale takken boven de kruinen van de andere bomen interessant vond. Maar ook gebouwen ervoor wekte mijn interesse. Mijn ogen zijn vrij slecht, dus ik dacht daar kijk thuis wel even goed naar.

Terugkomend op de vraag of een boom een punker kan zijn. Ik denk van niet, maar in een tijd van fluïde denkbeelden mag je van mij denken wat je wil. Het is ook al weer 30 jaar geleden dat Harrie Jekkers ‘Wereldmensendierendingendag’ propageerde met het Klein Orkest. Dus laat een boom ook lekker punk zijn. Toch!

Het gebouw was een oude molen of wat daarvan over is gebleven, met een hele grote groene silo erbij, ook al vrij gedateerd. Even googelen leerde me dat dit de Molen van Bernsten in Loerbeek is. En als het aan de heer Van Huize Bergh had gelegen was de molen er nooit gekomen. Nu, hij kan gerust zijn, de molen is ruim 170 jaar later vervallen tot een soort van ruïne die op mij in ieder geval aantrekkingskracht heeft. Die wil ik wel van dichterbij bekijken. Ik zou ook best meer van de geschiedenis willen weten, maar dat komt nog wel. Eerst mijn slechte ogen maar compenseren door er op een mooie zondagmiddag naar toe te rijden om wat plaatsjes te schieten. Bovendien hoe ziet Loerbeek eruit? Ik wist het niet, alleen van afstand dat er een oude molen was.

En ik wilde er mooi weer bij hebben, want met een blauwe lucht kan een foto bijna niet mislukken is mijn bescheiden oordeel. Zondag 13 november was een hele mooie zondag, bijna warm. Veel bomen zijn nog best wel groenig al loopt de ouwewijvenzomer echt wel op zijn eind vermoed ik. Dus veel later in het jaar had het niet meer gekund.

Al fotograferend zie ik mensen aan het werk en één van de werkers ziet mij ook. Ze loopt over het terrein dat met een beetje fantasie ook een 19^e eeuwse Havezate kan zijn. Ze komt naar me toe. Bouwmeester Tessa legt uit dat ze er met zijn zessen gaan wonen, allen (aangetrouwde) familie van elkaar. En dat het een klus van een lange adem zal worden. Ik heb er bewondering voor met mijn linkse handen. Ik krijg al buikpijn van de aanstaande verbouwing van (als het goed is) drie maanden in mijn eigen huis. Ik wens Tessa en alle andere bouwers veel succes en plezier met het project. Ik zal het de komende jaren in de gaten houden, in ieder geval een reden om een vaker naar Loerbeek te gaan.

Plaatjes en kletspraatjes: Mijn revolutionaire daad

Hoe ga ik mijn revolutionaire hartenkreet verwoorden? Een dilemma want als dit stukje langer dan 1 minuut leestijd heeft, echoot de hartenkreet slechts wat rond in mijn ziel, maar verder leest niemand het? Laten we vooropstellen dat ik van voetbal houdt, maar Qatar kan me gestolen worden. Veel zin heb ik vanavond in de wedstrijd van Feyenoord. Dus om op tijd te eten snel naar de super in de buurt. In mijn geval de Jumbo. Je weet wel die van de gele zak, snelle auto’s en …….en een geheel apathisch niet invoelend reclameteam. O ja, en van de verdenking van witwassen. Goed die reclame dus, heel Nederland is over ze heen gevallen en je denkt, dat zal wel afgelopen zijn!!!!

Bij binnenkomst in de winkel baardman in een hesje, je kan er niet om heen. Ik was verbaasd, hoogst verbaasd. Zal dat alleen hier zien? Eigenlijk moest ik rechtsomkeer maken, maar je weet wel, haast en Feyenoord vanavond op tv………. Even overwoog ik als revolutionaire daad proletarisch te winkelen als revolutionaire tegenactie tegen het onmenselijk kapitalisme.

Zo ben ik niet helaas, dus dan maar in blogje.

In de winkel vang ik tussen twee vakkenvullers het volgende gesprek op:

,,Ik snap het niet dat ze dat van die bouwvakkers bedacht hebben.”

,,Hoezo?”

,,Nou van die 5000 doden in Qatar.”

,, Ach dat zullen ze zo wel niet bedoeld hebben.”

,,Het is wel heel erg dom vind ik.”

Ik: ,,Dat vind ik nu ook, en dan ben jij vakkenvuller en geen directeur.”

We gaan ieder ons weegs. De vakkenvullers verdienen hun grijpstuivers met vakkenvullen, ik ben op tijd met mijn snert uit blik voor Feyenoord en ……we gaan gewoon verder. Wij  wel……met dien verstande dat ik maar een blogje schrijf over de gekte in de wereld te beginnen bij de Jumbo. Hadden ze bij de directeur niet heel veel contanten in huis gevonden? Misschien dat dat maar eens in het fonds moet voor al die Bengaalse arbeiders. En nu maar hopen dat Feyenoord wint!

Afscheid, stil staan en weer verder op het Kelrepad

AFSCHEID

Eigenlijk een rare titel voor een net nieuw klompenpad in de Achterhoek. Maar het zegt helemaal niets over het Kelrepad, een hele fijne wandeling trouwens, maar meer over mijn eigen gemoedstoestand. Toen ik weg reed dreef een wolk voor de zon en het waaide vele bladeren in de straat. Voor de zekerheid had ik mijn jas meegenomen want eigenlijk had ik sinds april geen jas aangehad tijdens het wandelen. Het kon wel eens het laatste klompenpad van dit jaar zijn en dat stemt me melancholisch. Tegelijkertijd weet ik dat ik dat ieder jaar wel weer heb. Echter als ik terug kijk naar mijn foto’s op Instagram (titiissprakeloos) constateer ik dat ik in 2019 in november en december nog twee klompenpaden heb gelopen, in 2020 zelfs zeven en vorig jaar ook zeven. Dus die weemoed zal wel met de vallende blaadjes hebben te maken. Misschien ook dit jaar nog zeven? Wat me wel opvalt als ik al die foto’s van de klompenpaden bekijk, dat het beeld van de wisselende seizoenen wel heel mooi is in Nederland. Als je de moeite neemt, raad ik aan de Vier Jaargetijden van Vivaldi op de achtergrond aan te zetten. Want vandaag op 2 november was het nog absoluut geen jassenweer om twaalf uur, bovendien veel bomen zijn best nog wel groen. Dus niet zeuren en dat afscheid nemen van het klompenpadjaar 2022 stellen we nog even uit.

STILSTAAN

Het nieuwe Kelrepad is voor mij echt een kuierpad met vooral veel stilstaan om een fotootje met mijn Samsung te schieten. En terugkijkend naar de kiekjesoogst ben ik best tevreden. De foto’s geven voor mezelf een prachtige herinnering aan mijn 105e klompenpad. Maar ik ben eerder in Kilder geweest en daar wil ik ook even bij stilstaan. Rond 1980 fietsten ik met twee schoolvrienden vanuit Raalte naar een oom en tante van één van hen. Ze hadden een boerderij nabij Kilder. Ik bewaar er goede herinneringen aan. Maar het meest in mijn geheugen gegrift staat het teleurgestelde gezicht van Tante T. Niet dat daar veel aanleiding voor was, maar één keer hebben wij de gastvrijheid ernstig misbruikt. Rond een uur of vier fietsten we nog even naar het dorp. We zouden gaan biljarten in het plaatselijke café. Ik herinner me een snackbar ernaast, waar de friet, of patat zo u wil, zeer goedkoop was. Zelfs met ons budget konden we als veertienjarige gewoon twee keer bestellen. Dat deden we dan ook, en biljarten natuurlijk, totdat de kroegbaas ons waarschuwden dat we naar huis moesten. Het eten stond al een half uur klaar, we zouden namelijk om vijf uur aanschuiven bij Tante T…… Oom J. keek boos, tante T…. zeer teleurgesteld en wij? Wij maar bewijzen dat we echt maar één frietje hadden gehad en nog best veel honger hadden. De naam van het café kan ik me niet meer herinneren, maar het gezicht van tante T. wel.

Uitzicht op de Kale Jacob

EN VERDER

Verder gewoon genieten. Ieder pad heeft zijn eigen atmosfeer dat bepaald wordt door weer, eigen stemming en conditie en soms ook mijn eigen hersenscheten tijdens het wandelen, zeker als je alleen loopt. Na mijn 18e heb ik bijvoorbeeld nog nooit zo lang zonder sigaretten geleefd. Vandaag dag 66 zonder nicotine. Het klinkt triest en echt leuk vind ik het nog niet. Wel weet ik dat ik 66 dagen geleden minder ontspannen de Kale Jacob had kunnen beklimmen. Dat is dan wel weer een pluspuntje. En vlak onder de top was een kwieke heer op leeftijd met een harkje naar iets aan het zoeken. ‘Nee, hij had niets verloren. Ik zoek klapperstenen!’ Of ik er wel eens van gehoord had. Ik moest ontkennen, maar na zijn uitleg weet ik het nu ook. En zal het nooit meer vergeten. Als klap op de vuurpijl kan ik, mocht ik goede ogen hebben bijna naar huis kijken.

Een heuse klappersteen!

Zeer flexibel op het Uddelermeerpad

HET PLAN

Er lag een strak plan voor de zondag. De volgende gegevens waren daarbij leidend. Het zou belachelijk mooi weer worden voor 30 oktober 2022, het is de eerste dag van de door mij verfoeide wintertijd en er is een nieuw klompenpad in de buurt. Het leek me voor mijn psyche zo’n fijne opsteker om ’s morgens direct na het ontbijt met een uurtje extra slaap het Kelrepad te gaan lopen, een een vervroegd lentegevoel of een verlengd zomergevoel, wie zal het zeggen.

WAT ER VAN KWAM

Tijdens het ontbijt waren we onze aanstaande verbouwing aan het bespreken. We zochten nog een onderkomen om een paar maanden te overbruggen. Een losse flodder van mijn partner om via Marktplaats iets te proberen, leverde meteen een reactie op. We konden meteen komen kijken voor een eerste indruk. Een vakantiepark in opbouw in Garderen geeft ons de mogelijkheid om betaalbaar en lekker te wonen als onze benedenverdieping gestript wordt. De hond kan mee en er is ruimte voor drie volwassenen. De Wifi voor thuiswerken is ook bij de mogelijkheden inbegrepen. Dus dag Kelrepad in Kilder (voor vandaag) en Garderen here we come.

EN HOE NU VERDER?

Wij zien het tijdelijke onderkomen zitten en zullen de komende week de formaliteiten verder bespreken. Onze verbouwing vind ik niets aan, maar op de Veluwe is het volgens mij wel uit te houden. We hebben in ieder geval een prachtige uitvalsbasis om het één en ander heel ZEN over ons heen te laten komen. En omdat we er toch zijn, van de 104 gelopen klompenpaden moest ik er nog een lopen waarvan nog geen verhaaltje aan vast zat, het Uddelermeerpad in Uddel. Op 21 september 2019 liepen we deze wandeling, ons zesde klompenpad, toen. Vandaag liepen we het nogmaals om er een stukje over te schrijven. In ons geval is dat niet zo moeilijk vandaag, want we zullen zomaar een aantal maanden bivakkeren in de nabijheid van dit pad. Bovendien zijn er nog enkele andere klompenpaden in de buurt die ik nog niet gelopen heb. Ik heb er zin.

Drie jaar geleden vonden we de omgeving en de wandeling al heel mooi en ook vandaag was het weer een bevestiging dat klompenpaden lopen erg leuk is. Het weer was inderdaad belachelijk voor de tijd van het jaar, maar we zullen het er mee moeten doen. En binnenkort de nieuwe wandeling in Kilder maar lopen.

Voor meer foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos

Plaatjes en Kletspraatjes: LUTTENBERG, mijn blinde vlek

En in één keer besef je het, je hebt een blinde vlek. Nu weet ik echt wel dat ik er meer heb, maar dat is omdat ik voor iets te stom ben of geen interesse heb. Zo heb ik een blinde vlek voor de GP met Max Verstappen, het interesseert me niet; of de werking van een deeltjesversneller…….schiet mij maar lek. Maar het bewustzijn dat ik een echte blinde vlek had voor Luttenberg en de berg met dezelfde naam, was een gekke gewaarwording afgelopen woensdag. Dit  behoeft natuurlijk enige uitleg.

Komt ie. Luttenberg ligt in de gemeente Raalte, de plek waar ik ben opgegroeid. Natuurlijk was ik er wel eens doorgefietst of langsgereden, maar hoe het eruit ziet? Ik weet het niet. Het heeft in ieder geval twee grote campings en het is toeristisch, maar ja, niet voor mij blijkbaar. Ik houd van wandelen dus ik dacht, we moeten ook maar eens in de buurt van mijn eigen roots gaan kuieren.

Luttenberg dus. Bij de verplichte zondagswandeling met mijn ouders kwam ik in Haarle, Lemele, Nijverdal en Holten, maar in Luttenberg? Mijn moeder kon dat ook niet verklaren. In de jaren 70 en 80 waren plaatsgenoten opgewonden als de motorraces op de Luttenbergring plaatsvonden. Ik zag op Studio Sport wel of Jack Middelburg dan wel Wil Hartog gewonnen had. Het boeide me niet.

De Luttenbergring, of een stukje ervan

In het eerste jaar van de middelbare school kwam een dozijn meisjes uit Luttenberg bij me in de klas. Och je was twaalf en toen hadden meisjes nog geen interesse in voetbal, dus wat had je met ze te bespreken? En als je ze en passant eens sprak, dan snoefden ze heel hooghartig over een grot in Luttenberg. Ze waren er trots op concludeerde ik uit hun opgewonden stemmen. Grot of die meisjes, niets bracht mij in beweging om eens op een woensdagmiddag een kijkje te nemen in Luttenberg.

De Lourdesgrot in Luttenberg

Ook qua voetbal was de plaatselijke club een apart verhaal. SDOL speelde in het district Twente, wij van het grote ROHDA Raalte maakte onze doelpunten in het Zwolse competities. Ik heb geloof ik op een zomeravond eenmalig een vriendschappelijke wedstrijd tegen ze gespeeld heb. Ik weet de uitslag niet meer en ook de clubkleuren van SDOL zijn me niet bijgebleven. Op het einde van de middelbare school kwamen de feestjes, ook in Luttenberg. Maar ja, dan was het donker en was er bier. Zo werd ik 18 jaar en vertrok uit Raalte zonder actieve herinneringen aan Luttenberg en haar berg. We kunnen dat een blinde vlek noemen. Blinde vlekken zijn er om in te kleuren, een (ge)zicht te geven. 26 oktober 2022 was het zover

Ik heb de blauwe route rond en over de Luttenberg gelopen. En eerlijk is eerlijk, het was een hele aangename wandeling. Ik heb een aantal mooie foto’s kunnen maken. (zie ook Instagram: account titiissprakeloos) en er was veel ruimte om te reflecteren waarom die blinde vlek.

Nu zou het mooi zijn om na de blauwe route ook de Luttenbergse Horeca te ontdekken, echter mijn moeder stond te wachten in Raalte met een overheerlijke uitsmijter met de eitjes van de kippetjes van oom Ben. Ook heel lekker. De volgende keer bij de gele route zal ik Luttenberg verder ontdekken. Ter compensatie heb ik wel de boodschappen voor die dag bij de plaatselijke Coop gedaan. Zo ben ik dan ook wel weer.