Deze ochtend bracht me terug naar 1975 bij mijnheer W. van de derde klas. Hij vertelde ons een verhaal dat er in de buurt een oud stenen kruis was. Het stond er ter herdenking van een monnik die er vroeger vermoord was. Het verhaal ging dat het zou gaan spoken als het kruis beroerd of omver gegooid zou worden. De wereld zou vergaan of in ieder geval zal het slecht aflopen met de godslasteraar. Ik zat op een gedegen katholieke school, dus alle kinderen geloofden het meteen op twee jongetjes na. En de onderwijzer zelf geloofde er volgens mij zelf ook niets van. Volgens mij genoot hij wel van de angst en de diepgelovige verontwaardiging van de kinderen. Mijnheer W. was in 1975 al een achterhaalde karikatuur van zichzelf, zelfs op een dorpse katholieke school in het oosten van het land. Het kruis stond op de Eikelhof tien kilometer richting Deventer.
Het stenen kruis bij op de Eikelhof had ik nooit gezien, maar als 9 jarige was ik vastbesloten om al die goedgelovige klasgenoten een poepie te laten ruiken. Ik zal dat kruis wel eens even van de plaats halen en iedereen van hun bijgeloof verlossen. Zo was ik gewoon. Ik was verder ook te lui om er naar toe te fietsen trouwens. Tien kilometer was me te ver om mijn dapperheid te tonen. Vandaag was het zo ver. Ik zou een wandeling maken in de contreien van het stenen kruis. Nu schijnt er in 1973 onderzoek te zijn gedaan naar de achtergrond van het zogenaamde moordkruis. Dus dat het nog levendig was bij mijn klasgenoten in 1975 is ook niet zo vreemd. Het onderzoek heeft trouwens geen duidelijke feiten opgeleverd. Dus ook het verhaal dat het een ruzie betrof tussen twee broers over het liefhebben van hetzelfde meisje leeft nog bij de plaatselijke bevolking.
Onderweg naar de start van de wandeling luisterde ik naar een radioreportage over de vernieling van het Nationaal Museum in Bagdad na de val door de Amerikanen. Vele kunstschatten zijn gestolen en iedereen weet wat er van gekomen is in het Midden-Oosten! Hoe slecht Sadam Hoessein ook was, hij had geen massavernietigingswapens en had niets met 9/11 te maken. Ik was dus al een gewaarschuwd man. Hoewel ik geen concrete plannen had, waarde de vernielzuchtige geest van 1975 blijkbaar nog in me. Vastbesloten om de groene route van 12 kilometer te lopen, zorgde een pijntje in mijn rechtervoet dat ik het niet zou redden waarschijnlijk. Weer een teken. Vol goede moed begon ik aan de wandeling, bij terugkomst zou ik het stenen kruis wel fotograferen. Het was prachtig fris lenteweer en overal stonden de krentenbomen in het nog overwegende prille groen mooi te wezen. Wat me zelden gebeurt, is dat ik de route van de gele pijltjes miste. Wat doe je dan, teruglopen en verder gaan waar weer een aanknopingspunt gevonden is en dat tot twee maal toe. Het gevolg, toch bijna de ‘groene’ route gelopen qua kilometers en de vage pijn in mijn rechtervoet bleef, ook toen ik het kruis fotografeerde. Ja echt, alleen maar fotografern. Ik eerbiedigde het bordje verboden toegang bij het weiland waar het moordkruis stond. Ik was gewaarschuwd.
Voor dat ik naar huis ging, even bij moeders een kopje soep in Raalte gegeten. De pijn in de voet was weg en ik verhaalde haar over de mooie omgeving van het kruis op de Eikelhof. Een volgende keer beter en dan met een rein geweten zal ik de fraaie omgeving nogmaals gaan ontdekken.
sprakeloos verhalen 