Dit is de aanstichter van deze kletspraat, zoals je ziet flink dichter bij gehaald met mijn mobiel, dus behoorlijk wazig zal de kenner zeggen. Ik vind het een mooie foto.
Met vele vragen reed ik vanmiddag naar Loerbeek. Een daarvan was kan een boom een punker zijn? Voor dat iedereen een leger van witte jassen op mij af wil sturen, behoeft dit enige uitleg. Vorige week maakt ik een mooie wandeling op het nieuwste klompenpad rondom Kilder. Ik maakte bovenstaande foto omdat ik de kale takken boven de kruinen van de andere bomen interessant vond. Maar ook gebouwen ervoor wekte mijn interesse. Mijn ogen zijn vrij slecht, dus ik dacht daar kijk thuis wel even goed naar.
Terugkomend op de vraag of een boom een punker kan zijn. Ik denk van niet, maar in een tijd van fluïde denkbeelden mag je van mij denken wat je wil. Het is ook al weer 30 jaar geleden dat Harrie Jekkers ‘Wereldmensendierendingendag’ propageerde met het Klein Orkest. Dus laat een boom ook lekker punk zijn. Toch!
Het gebouw was een oude molen of wat daarvan over is gebleven, met een hele grote groene silo erbij, ook al vrij gedateerd. Even googelen leerde me dat dit de Molen van Bernsten in Loerbeek is. En als het aan de heer Van Huize Bergh had gelegen was de molen er nooit gekomen. Nu, hij kan gerust zijn, de molen is ruim 170 jaar later vervallen tot een soort van ruïne die op mij in ieder geval aantrekkingskracht heeft. Die wil ik wel van dichterbij bekijken. Ik zou ook best meer van de geschiedenis willen weten, maar dat komt nog wel. Eerst mijn slechte ogen maar compenseren door er op een mooie zondagmiddag naar toe te rijden om wat plaatsjes te schieten. Bovendien hoe ziet Loerbeek eruit? Ik wist het niet, alleen van afstand dat er een oude molen was.
En ik wilde er mooi weer bij hebben, want met een blauwe lucht kan een foto bijna niet mislukken is mijn bescheiden oordeel. Zondag 13 november was een hele mooie zondag, bijna warm. Veel bomen zijn nog best wel groenig al loopt de ouwewijvenzomer echt wel op zijn eind vermoed ik. Dus veel later in het jaar had het niet meer gekund.
Al fotograferend zie ik mensen aan het werk en één van de werkers ziet mij ook. Ze loopt over het terrein dat met een beetje fantasie ook een 19e eeuwse Havezate kan zijn. Ze komt naar me toe. Bouwmeester Tessa legt uit dat ze er met zijn zessen gaan wonen, allen (aangetrouwde) familie van elkaar. En dat het een klus van een lange adem zal worden. Ik heb er bewondering voor met mijn linkse handen. Ik krijg al buikpijn van de aanstaande verbouwing van (als het goed is) drie maanden in mijn eigen huis. Ik wens Tessa en alle andere bouwers veel succes en plezier met het project. Ik zal het de komende jaren in de gaten houden, in ieder geval een reden om een vaker naar Loerbeek te gaan.
sprakeloos verhalen 