28 jaar geleden was ik nog geen vader. De kermis van 1994 was de laatste die ik samen met de moeder van onze kinderen in ons kinderloze bestaan mocht vieren. We slenterden over de kermis, het was druilerig weer. De zwangere buik van mijn partner nodigde niet uit om allerlei attracties te bezoeken, integendeel. We liepen naar een voor ons nieuw Mediterraan Restaurant in de buurt van het Koningsplein. Het was nieuw en goed werd gezegd. Het zou voorlopig wel eens het laatste rustige etentje kunnen zijn. Inmiddels bestaat het restaurant al niet meer. Ik moest er vandaag aan denken toen ik wachtte op een lunchafspraak met een collega. We zouden kroketten eten.
Ik moest een boef bezoeken, hem spreken om er daarna iets verstandigs over te zeggen voor de rechtszitting. Als je dan toch in Nijmegen moet zijn, vind ik het altijd leuk om er even rond te lopen. Ik heb er immers vijftien jaar met veel plezier gewoond en mijn beide zoons zijn er geboren. Ik moest er dus aan denken bij het zien van het reuzenrad dat vandaag werd afgebroken. Mijn zoon wordt bijna 28 jaar.
Maar mijn zoon is niet de reden om een blogje te schrijven. Integendeel, hij zou het eigenlijk helemaal niet leuk vinden dat zijn vader lichtelijk weemoedig terugkijkt op bijna 28 jaar vaderschap. Hij leest mijn blogjes dan ook gelukkig niet. Blogjes schrijven is zo’n boomertijdverdrijf!
Het blogje werd geboren door mijn verbazing over bovenstaande foto. De foto is niet mooi, niet bijzonder en waarschijnlijk fototechnisch onder de maat. Maar er ontbreekt iets op de foto en daarvoor moeten we terug naar 1987 of 1988.
Ik had mijn auto geparkeerd op de Wedren en dacht, ik loop even langs mijn oude studentenflat. De echte Nijmegenaar had natuurlijk de Jacob Canisstraat allang herkend. Op de derde verdieping met zicht op de Bergendalseweg heb ik een aantal jaren mijn studentenhokje met veel plezier bewoond. Wat de aanleiding was weet ik niet meer, maar een studievriend was destijds student-bestuurslid van de SSHN (Stichting Studenten Huisvesting Nijmegen) en vroeg of ik nog iets voor de volgende vergadering had. Ik kon niets bedenken, keek eens naar buiten en zei, misschien kun je de brandveiligheid van deze flat benoemen. Zelf ben ik nooit bang geweest of maar een moment gedacht aan onveilige situatie op driehoogachter. De voordeur was immers aan de andere kant. Sterker nog, ik kan me zo voorstellen dat ik gedacht heb, het is toch allemaal beton, dat vat geen vlam.
Met jeugdig enthousiasme en een grote dosis scoringsdrift van mijn studiegenoot, agendeerde hij brandveiligheid in de vergadering. Een half jaar later, of misschien nog wel sneller was er een heuse lelijke brandtrap ter hoogte van de balkons op de foto. De laatste drie meter moest je wel springen. Bij mijn weten heb ik er geen foto’s van, maar u moet me maar geloven. Het kostte een lieve duit en iedere keer als ik er langs kwam moest ik glimlachen. Het had iets betekenisvol. ,,Als ik er niet geweest was, dan……… Mijn leven heeft zin gehad, naast de rijkdom van twee zonen natuurlijk.
Op deze dag in oktober 2022, zie ik dat er nieuwe groepjes studenten de vergadering binnen de SSHN mogelijk hebben beïnvloed. Esthetische redenen moeten ongetwijfeld de oorzaak zijn om de lelijke brandtrap ‘van mij’ te laten verdwijnen. Misschien zijn ze niet bang meer? Misschien is de vluchtroute nu anders georganiseerd? Ik ben te weinig onderzoeker om dat na te gaan. Ik accepteer dat de wereld verandert en dat de brandtrap er niet meer is. Alles draait (door) zoals Ellen ten Damme zo mooi zingt. Ik loop door de stad in en vind Nijmegen nog mooier dan 30 jaar geleden. Het is maar goed dat alles draait. Zo’n boomer dat vroeger alles beter was ben ik dan weer niet. De kroketten waren trouwens ook lekker.
sprakeloos verhalen 
Mooi verhaal Vincent. Leuke herinneringen aan Nijmegen.