Je hoopt dan stiekem toch de eerste te zijn, maar dat is natuurlijk een illusie. Begin van de week zag ik dat er een nieuw klompenpad geopend was. Nu moest ik er nog 78, maar bij “nieuw” werkt het bij klompenpaden net zoals in de reclame van bijvoorbeeld tandpasta. Je interesse is gewekt. Het betreden van een maagdelijk pad is idioterie, want ik kan me niet voorstellen dat er voor de opening van dit pad al niet heel veel gewandeld is in deze omgeving. Nu kan het officieel in de vorm van een klompenpad. En dus na vandaag nog steeds 78 te gaan.
De keuze voor Rekken was mede ingegeven om mijn partner over te halen om mee te lopen. Dat is niet zo heel moeilijk, maar Rekken heeft voor haar iets nostalgisch als getogen Eibergenaar. De Rekkense Instuif was blijkbaar een begrip in haar tijd toen ik er nog niet was. Al jaren voor deze wandeling, laten we zeggen op de eerste week van ons ruim dertig jarig durende relatie na, kwam het regelmatig ter sprake. Ook lepelde ze zomaar en geheel spontaan een versje op dat tegenwoordig in deze tijd van inclusie en woke niet meer kan. Ik wil het u niet onthouden. ,,In Rekken wonen de gekken met een touwtje om hun nekken en dan maar trekken.” Tijden veranderen, maar het is educatief heel mooi om een stukje culturele antropologie mee te nemen in de wandeling. Toch?
Wat niet veranderd is, is ons beider voorliefde voor het coulissenlandschap van de Achterhoek met de vele mooie oude boerderijen. Met de Berkel als ankerpunt tijdens deze wandeling, durf ik te stellen dat de komende jaren dit pad veelvuldig geprezen en geroemd gaat worden. Met name ook voor de hardcore klompenpadders die gruwen van asfalt is dit een heel fijn pad. Al geldt dit niet voor mij, toch was het licht glooiende landschap een heel aangenaam decor om de zondagmiddag door te brengen.
voor meer foto’s zie ook Intagram: account titiissprakeloos
sprakeloos verhalen 