Voordat ik mijn indrukken van dit nieuwe klompenpad wil delen, neem ik u eerst mee naar de jaren 1974 tot en met 1978. De avondvierdaagse in Raalte. Vanaf de derde klas, groep 5, deden alle scholen een poging om iedereen te laten meelopen met de plaatselijke vierdaagse, een heel festijn. Een flesje ranja en een half rolletje drop van moeders maakte de feestvreugde compleet. Na vier dagen potjes vet, op de berg waar Sinterklaas woont enzovoort was het donderdag einde oefening, een paar takken seringen of iets van de vlinderboom en je had je bosje bloemen en natuurlijk de medaille. En het leven ging gewoon verder met school en zaterdag weer een voetbalwedstrijd. In mijn geval bij ROHDA Raalte. De vierdaagse was leuk, maar ook niet meer dan dat.
Als ouder heb ik bijna traumatische ervaringen met de vierdaagse in Duiven.
En naar ik aanneem is het in Duiven niet anders dan welke dorp in Nederland dan ook. Waar in de jaren zeventig een enkele ouder gevraagd werd om het onderwijzend personeel te ondersteunen, hooguit 2 volwassenen op een groep van 30 kinderen, word je tegenwoordig met de nek aangekeken als je als ouder geen acte de présence geeft. Met ongeveer 25 opgedraaide tollen, allemaal een tas vol snoep meezeulend – de echte verwende exemplaren gebruiken daarvoor hun meelopende vader of moeder. Het collectieve ADHD gevoel gaat sky high. Op de laatste dag worden opa’s, oma’s, ooms en tantes en alle beschikbare buurmannen en -vrouwen opgetrommeld om met verbazing en bewondering de Olympische prestaties van de jeugd gade te slaan. Nog meer snoep en de koolhydratenperversiteit neemt pandemische vormen aan. Samen met de verplichte zwemlessen vormt de vierdaagse van mijn kinderen mijn absolute dieptepunt in mijn vaderschap. Heel lang heb ik wandelen als een hele vervelende bezigheid ervaren. De laatste tien jaar gaat het beter en dit jaar was er een primeur dat mijn oudste zoon vrijwillig en uit zich zelf een klompenpad wilde lopen.
Gisteren liep ik samen met wat familieleden een prachtige wandeling bij Deventer. Daarvoor was ik even bij mijn moeder in Raalte uiteraard. En u raadt het al, ik kreeg voor die tocht een rolletje mentos mee, ook om uit te delen. Al pratend heb ik geen moment meer aan het snoepgoed gedacht, maar vandaag vond ik het terug op het Babborgapad in Babberich, in mijn tas. Mijn gedachten gingen dus terug naar de jaren zeventig in Raalte.
Het Babborgapad dus, vandaag in mijn eentje maar weer eens. Wat is het toch mooi om in je directe omgeving die toch relatief bekend is nieuwe dingen te ontdekken. Het wandelperspectief is geheel anders dan wanneer je er fiets, met de auto er doorheen rijdt of een voetbalwedstrijd van Rohda Raalte ziet in Babberich om maar eens wat te noemen. Zoals gezegd, een internationale wandeling en vol gevaren lees ik op de bordjes in Duitsland, de eikenprocessierups, teken en heuse slangen. Bovendien nog een waarschuwing dat je vanwege de Corona maar beter niet in Duitsland kunt lopen. Tja, ik ben best serieus, maar zo’n grenswandeling over Duitsgrondgebied, een land dat oranje kleurt op de Coronakaart terwijl wij dieprood aan het kleuren zijn!! Ik zie er weinig gevaar in, eerder een soort van welnesskuurtje in het ‘gezonde’ Duitsland.
Beeldentuin op de grens van Duitsland en Nederland.
sprakeloos verhalen 