De dag waarvan je wist dat ie ging komen, 1 mei de Dag van de Arbeid, maar nu in Corona tijd. Ooit een dag opgericht door de Socialistische Internationale en voor het eerst gevierd in 1890 om de achturige werkweek af te dwingen, nu zien we het werken allemaal vanuit een ander perspectief. Werken thuis, heel hard werken in de zorg, hard werken om je zaak in stand te houden of werkeloos toe moeten zien hoe alles als sneeuw voor de zon verdwijnt. En dat is ook heel hard werken lijkt me. In coronatijd is er werk aan de winkel.
Werk aan de winkel om de coronaschade op te ruimen? Misschien, maar veel meer is het nodig om de weeffouten van onze economie en ook het internationale bestel te herijken. En je kunt je afvragen of het wel weeffouten zijn en geen fatale constructiefouten die wij nu pas merken omdat we aan den lijve ondervinden dat alles niet zo vanzelfsprekend is en erger nog, niet logisch. Het is een open deur om aan te geven dat de publieke sector schandalig is verwaarloosd de afgelopen twintig jaar. We klappen onze handen blauw voor de zorgmedewerkers, maar is er de komende jaren geld voor een goede beloning? Het bedrijfsleven zegt altijd dat het geld verdient moet worden door hen. Voor een deel is dat waar, maar wat ze gemakshalve vergeten is dat goed onderwijs, zorg, rechtsspraak en infrastructuur toch het glijmiddel is voor de samenleving. Dus ook voor het bedrijfsleven. We hebben het dan nog niet eens over de klimaatgevolgen die een economie in een hypertoestand af weet te wentelen op de overheid en dus de belastingbetaler. Herstructurering op vele vlakken is een vereiste. En dat gaat niet van de een op de andere dag.
En dan heb ik het nog helemaal niet over de internationale orde die ook aan herziening toe is. Globalisering is op veel fronten het toverwoord geweest voor het neoliberalisme, met de drogreden dat we allemaal rijk worden van vrije handel tussen landen en bedrijven. We weten al jaren dat dit onzin is, maar we voelden het niet omdat ook de meeste mensen in Nederland mondiaal gezien aan de goede kant van de verdelingsstreep hebben gestaan. Vraag maar eens in Bangladesh hoeveel profijt ze hebben gehad van de mondialisering van de economie. Overtuig eens een Afrikaanse gelukzoeker hoe profijtelijk de globalisering voor hen heeft gewerkt. Ik ken de antwoorden, maar weet niet de oplossingen. Werk dus aan de winkel.
De kramp waarin populisten schieten is natuurlijk ook een heel goedkoop riedeltje. Eigen land eerst en het liefst een autarkische maatschappij waarin we alles zelf maken en hebben. Olie, medicijnen, mondkapjes om maar eens een paar dingen te noemen. Er zal kritisch nagedacht moeten worden over goederenstromen. Wie verdient eraan? Wat kost het voor het milieu? En welke landen kunnen hun macht vergroten door andere landen afhankelijk te maken van bepaalde goederen. America first, Brasil primeiro of Nederland eerst. Met mannen als Trump, Bolsonaro of onze Baudet kunnen we de Internationale op een dag als vandaag bij het oud vuil neerzetten. En dan hebben we Poetin en Xi nog niet eens genoemd. Er zal iets moeten veranderen in plaats elkaar te bestoken met halve beschuldigingen en fakenews. Hoe ik weet het niet, maar dat er werk aan de winkel is moge duidelijk zijn.
Zelfs op kleinere schaal binnen Europa moet er gewerkt worden aan herstel. Maar herstel van wat in een sfeer waar over en weer beschuldigingen worden geuit. Italiaanse maffia profiteert van de coronacrisis, Nederland is hardvochtig en lomp, Frankrijk houdt essentiële goederen tegen voor andere lidstaten, Hongarije heeft overal schijt aan en Polen? En nog is Polen niet verloren, nog niet. Engeland gaat zich verder afscheiden middels de Brexit, maar hoe en met welke gevolgen is onduidelijk. Naast de socialistische Internationale kunnen we ‘Alle Menschen werden Brüder’ ook in het historische rariteitenkabinet zetten. Puinruimen en opnieuw formuleren hoe we ons als Europa gaan presenteren in de wereld. Een hele hoop werk aan de winkel.
In navolging van Claudia de Breij die het Meezingplan voor 5 mei heeft gelanceerd, wil ik het Meedenkplan voor de Dag van de Arbeid introduceren in hopelijk het tijdperk van na de Corona. Te beginnen in Nederland. Wij hebben toch al een hele slappe cultuur als het gaat om de 1 mei viering. Ik stel voor dat we 1 mei 2021 bombarderen tot Dag van het Werk aan de Winkel. We starten die dag met een ander lied dan de Internationale om de slachtoffers van de Coronacrisis te herdenken. Van mijn part contracteren we Rachelle Hazes voor deze eerste herdenkings- en bevrijdingsdag die uiteraard een vrije dag gaat worden. Want naast herdenking moeten we ook ons zelf bevrijden van niet werkende oplossingen voor de publieke sector, de Europese order en uiteraard de internationale verhoudingen. Meedenken is daarbij van belang, niet vanuit rechtspopulistisch benepen perspectief, niet vanuit linkse betweterige dogmatiek en zeker niet vanuit de portemonnee van de zogenaamde 1 % van het grootkapitaal, wie dat ook mogen wezen.
Kortom, we gaan met zijn allen nadenken, luisteren naar elkaar en stapje voor stapje leren van de gemaakte fouten. Iedere jaar een Dag van Werk aan de Winkel op 1 mei. De winkel is dan de wereld. Lijkt me mooi, het is jammer dat ik niet het bereik heb van Claudia de Breij in de sociale media. En gezien de rotzooi die ze in het Twitterriool over haar heen krijgt is dat ook wel weer fijn voor mezelf. Ik kan er mee leven dat de Dag van Werk aan de Winkel er niet komt. Ik ben geen knip voor de neus waard als ik het niet voorstel middels dit blogje. Het is aan u.
sprakeloos verhalen 