Vandaag kreeg ik post uit Ufa, Rusland. Ik wist nog niet van wie, want dat stond niet op de achterkant. Wel kreeg ik gratis een lesje Russisch. Ik weet nu wat ‘Hello from Russia’ is in het Russisch. Zonder de cyrillische letters te gebruiken, moet een gemiddelde Rus mij verstaan als ik zeg: privet iz Rossii. Na een beetje uitzoekwerk, wist ik dat de kaart van een muzikante uit Ufa is en haar avatar verraad een fris deerne van……ik ga zelfs nu niet gokken, maar in ieder geval aanzienlijk jonger dan ik. Ze noemt zichzelf moonbeauty.
de kaart hedenochtend van Moonbeauty
De oplettende lezer weet het al, ik doe aan postcrossing! Postcrossing? Ja, een truttige hobby van ansichtkaartjes sturen over de hele wereld. Een beetje ouderwets natuurlijk, de sociale media negerend en het domein van voornamelijk oude besjes over de hele wereld of jonge romantische bakvissen? In ieder geval niet heel mannelijk en stoer. Nu valt bij nadere beschouwing het aandeel mannen nog wel mee, zo’n 30% en ook de leeftijden variëren meer dan ik in eerste aanleg dacht. Ik heb al kaarten gekregen van jonge vaders en moeder uit Frankrijk, Duitsland en Taiwan die aan de hand van kaarten hun kinderen voorzien van de nodige wereldoriëntatie. Juffen uit Portugal en Spanje gebruiken de post om het Engels in de hoofdjes van kinderen te krijgen. Dappere meisjes uit India proberen dit op eigen wijze voor elkaar te krijgen.
Eerder deze week kreeg ik al kaarten uit Finland, de VS, Duitsland en nog twee uit Rusland. De Russen zijn fanatieke postcrossers evenals de Duitsers, Amerikanen, Chinezen, Taiwanezen en Finnen. Ook Nederlanders hebben een relatief groot aandeel in het postcrosswereldje. Vaak kijk ik even op Googlemaps of de stad waar iemand woon, in dit geval Ufa de moeite van het bezoeken waard is. Voor Ufa hoef ik geloof ik niet naar Rusland toe. Als ik kaartjes verstuur, dan kijk ik zelfs op Googlemaps wel eens naar het huis waar de ontvanger van mijn kaart woont. Beetje gluren.
Noord-Korea doet niet echt mee in het postcrosswereldje. Er is ooit een kaart verstuurd naar en vanuit Korea, maar echt structureel doen ze niet mee. In totaal zijn er 208 landen geregistreerd. Zoals ik al zei, postcrossing, misschien wat suffig maar totaal ongevaarlijk. Ik ga niet beweren dat postcrossing de wereldvrede bevorderd. Maar wat zou het toch aardig zijn als Kim jung Un niet een raketje naar Japan stuurt, maar een leuk ansichtkaartje. Of dat ‘de Donald’ geen giftige en domme tweets de wereld in slingert, maar de Chinese president van een geinig kaartje voorziet. Volgens mij doen ze dat niet, hebben ze geen tijd voor denk ik. En zolang ik mijn tijd verdoe met kaartjes sturen naar oma’s in de VS, gepensioneerde postbodes en leraren in Duitsland of naar hippe jonge Chinezen, word ik natuurlijk nooit machtig en invloedrijk. Ik zou alle mafkezen in de wereld dan verplichten om te postcrossen. Want zoals ze zelf zeggen, postcrossen connect the world. Maar dan anders. –> http://www.postcrossing.com
sprakeloos verhalen 
Ha mede postcrosser. Ik doe het al jaren. Dat je ad random adressen en kaarten krijgt vind ik geweldig.
Een social media zonder ‘vriendjes’