Lissabon, april 2016
Ik ga vandaag op zoek naar een ontdekking die ik eerder dit jaar in Portugal heb gedaan. In april was ik met mijn lief voor de eerste keer in Lissabon. De toeristische high-lights hebben we gezien en dus liepen we ook in de buurt van het Castelo de Sã0 Jorge. Op zich geen nieuwswaardig feit, honderdduizenden doen dit. Bij het kasteel speelde net als elders in de stad artiesten of semi-artiesten om toeristen te vermaken. Op de plek bij de ingang van het kasteel, speelde een dame op een instrument dat bleek de handpan te zijn. Eigenlijk is dit voor mij niet te vertalen, maar ik doe een gooi, panela de mão. Ik was helemaal verkocht voor dit instrument en eenmaal terug in Nederland wilde ik er een kopen en me bekwamen in dit magnifieke instrument, ritmisch en melodieus. Het is er niet van gekomen. En dat is maar goed ook, want nu leer ik Portugees. Naast een werkzaam leven zijn twee nieuwe hobby’s wel een beetje te veel van het goede.
Mijn oudste zoon vindt trouwens dat ik een fiep heb als het gaat om het leren van deze nieuwe taal. Ik houd hem voor dat ik voor hetzelfde geld, hoewel een goede handpan heel prijzig is, ook de handpan als fiep had kunnen hanteren. Dat geeft veel meer decibels en waarschijnlijk ergernis van mijn huisgenoten. Nu zijn ze me hooguit af en toe een paar dagen kwijt voor een reisje naar Lissabon en dat levert vast geen ergernis op. Dus vandaag ben ik op zoek naar de dame met de handpan oftewel a busca da mulher com…….. Het weer was stralend, blauwe luchten en eigenlijk te warm voor mijn colbert. Maar mijn paspoort zat er in en waardevolle spullen draag ik graag op mijn lijf en niet in de rugzak (mochila). Je zult het maar kwijtraken, je paspoort of telefoon met al je pasjes. Om van een voetbalkaartje nog maar niet te spreken.
Welgemoed loop ik door de Portugese hoofdstad alsof ik die ken als mijn eigen broekzak. Het laatste stukje nam ik met ligna 28. Richting het kasteel hoorde ik geen muziek. Misschien houdt ze even pauze maakte ik mezelf wijs. Maar nee hoor, ze was er niet. Wel een verveelde hippie-achtige Zweed die zijn elektrische orgel net aan het inpakken was. ,,Rot op”, dacht ik. Maar tegelijkertijd bracht dit hoop. Misschien mag hij maar tot elf uur spelen en was het nu tijd voor de handpandame? Ik ga op een bankje zitten en schrijf nog wat Portugese woorden op die ik onderweg was tegengekomen. Maar dat had ik niet moeten doen. Ik ben al snel het slachtoffer van straatverkopers, bedelaars en andere nooddruftigen. Dat heb ik Nederland, maar de kans in Lissabon is vele malen groter. Nu ik eenmaal vijftig ben heb ik inmiddels een beperkt arsenaal aan ontwijk-strategieën. Maar als ik ergens ga zitten is het feest. Bedelaars komen geld vragen, maar een sigaret is ook altijd goed. Een zonnebril of afgelopen zaterdag met regen (chuva) is een paraplu uiteraard iets dat ik nodig heb. Resumerend heb ik vandaag wiet, coke, parfum voor ‘minha mulher‘, een zonnebril, stomme selfie-sticks en zelfs een laserpen kunnen kopen zonder dat ik er om vroeg. Zittend bij de ingang van het kasteel kwam een lange magere donkere man op me af. Hij gaf me een hand, stelde zich voor en zij dat hij uit Senegal kwam. Toen ik Vincent en Nederland zei met het inmiddels geleerde muito prazer, schatte hij me in op een armband (uma pulseira). Waarom Afrikanen denken dat een middelbare te dikke man zonder hipster uitstraling nu een kralenketting om moet doen, vraag ik me af. Het was niet de eerste keer. Met de hoop dat mijn ‘date’ nog zou komen, was ik goedgemutst. Hij deed nogal wat moeite om de juiste maat voor mijn pols te vinden. Hij maakt ze blijkbaar op zijn eigen smalle polsen en dat is dan weer niet handig met de vele toeristen. We keuvelen nog wat, uiteraard in het Engels. Hij zoekt na een paar minuten, als hij door heeft dat ik het bij slechts een armband laat, weer andere slachtoffers. Ik blijf uiteraard nog wachten.
Lissabon, november 2016
Na een kwartier geef ik de hoop op. Maar goed het zonnetje schijnt en er is nog veel te zien in Lissabon. Een teleurstelling kan ik vandaag goed aan. En als een echte Feyenoordfan bij het verlies met 4-0 tegen Manchester United zingt ‘Let’s pretend we scored o goal’ en dan feestend uit zijn dak gaat, bedenk ik: Let’s pretend we had a date.
de buit
sprakeloos verhalen 