Beschavingsoffensief: Trump of Clinton

,,Ik doe niet meer mee.”

Dit is mijn nieuwe levensmotto voor de komende tijd. Met nadruk ‘levensmoto’ want er is geen vezel in mijn lijf die denkt om er in zijn geheel uit te stappen. Integendeel, ik denk met mijn zojuist gekozen motto een voller leven te gaan creëren. Het sluimerde al een tijdje, maar ik had er blijkbaar nog geen woorden aan kunnen geven. Nu wel. Vorig jaar had ik al besloten om me niet meer te mengen in de Zwartepietendiscussie. Nadat al mijn nuances hieromtrent verloren gingen in het misdragen van de grachtengordel èn de Wildersadepten, zag ik af van discussie op dit gebied. Sterker nog, voor mij bestaat het hele sinterklaasfeest niet meer. Klaar, over en uit. Ik doe niet meer mee. Ik zag er toen nog geen levensmotto in, nu wel.

De aanleiding is het circus rond de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Met recht vraag ik me af wie hier nu op zit te wachten? Maar tot mijn verbazing zijn er hele stammen welopgevoede dames en heren die hun nachtrust opofferen om naar de slechtst geregisseerde C-movie te kijken om er de volgende ochtend opgetogen over te discussiëren. Met een nauwelijks verholen opwindingen duiden ze het tweegevecht tussen Trump en Clinton. Ze zoeken in allerlei discutabele onderzoekjes het gelijk van hun favoriet. De massale belangstelling in Amerika en ver daarbuiten geven de hoofdrolspelers het idee dat ze er toe doen. De Amerikaanse presidentsverkiezingen, daar gaat het dus over. Ik denk, ga gewoon slapen. Dit volledig mismaakte festijn, deze totale degradatie van de mensheid is het toch niet waard om bekeken te worden. Hoe meer mensen dit bekijken en belangrijk vinden, des te meer legitimatie deze finale ontmenselijk krijgt. Ik doe dus niet meer mee.

En wat steekt, of, nu ik niet meer mee doe moet ik zeggen stak, is het dedain van de zogenaamde watchers als ze praten over Tokkie-gedrag in eigen land. Wie kijkt er van deze mensen nu naar allerlei platte televisie bij de commerciëlen? Haagse Sjonnies en Anita’s die op vakantie gaan naar Griekenland waarbij hun hoeren en snoeren tot in detail wordt weergegeven. Ouders die meegluren met hun zuipende kroost in Spanje, Utupia of noem het arsenaal aan reallife-series maar op. Dit is voor het pleps, daar kijken ze niet naar. Ze hebben inmiddels hun eigen Tokkie-serie gevonden, de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Geen haar beter en bovendien nog op onmogelijke tijden om er bij te zijn.

Maar Amerika is toch het belangrijkste land in de wereld? Niet lang meer als dit gepruimd wordt. Ik denk dat de Russen niet erg onder de indruk zijn van het beschavingsniveau. China zal op oosterse wijze hun culturele suprematie niet tonen, maar wat zullen ze de Amerikanen en al hun meegenietende watchers heimelijk verachten. Als ik Mexico was zou ik zelf maar een muur bouwen om de Latijns-Amerikaanse culturele waarden te behouden. De Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn wat mij betreft van Zimbabwaans niveau waar Mugabe al jarenlang de absolute macht heeft. Zijn wijze om tegenstanders met succes te weren van het hoogste ambt is amper van een lager niveau dan de publiekelijke moddergevechten in de Verenigde Staten. Daar wil je toch niet naar kijken? Je wilt je toch niet verbonden voelen met een Trump of Clinton? Ik niet tenminste, want ik doe niet meer mee. This is not the time of my life.