Filmblik op: The Big Short

 

Het blijft een fenomeen, het gedoe met aandelen, obligaties en andere producten. Ik begrijp er relatief weinig van, alleen met mijn macro-economische kennis van de middelbare school, weet ik dat grote banken de hele mondiale economie naar de kloten kan helpen. Vorig jaar heb ik al gekeken naar The Wolf of Wall Street, waarin vooral het zedelijk verval en de regressie van de mensheid getoond werd. Hoewel die film hogelijk geprezen werd, vond ik hem wat aan de magere kant. Gisterenavond een herkansing, The Big Short van regisseur Adam McKay. Dit maal niet een orgie van uitwassen met blote wijven en coke snuivende bankiers, maar een ‘technische’ een uiteenzetting van de achtergronden van de val van de huizenmarkt in de VS.

 

 

 

 

Nu moet je niet meteen denken aan een documentaire die dienst zou kunnen doen op de middelbare school, maar eerder een thriller op zoek naar de mogelijkheden om slimmer uit de crisis te komen, waarmee  het frauduleuze bancaire systeem meteen onder de loep wordt genomen. Enkele financiële lichten gaan in de aanloop van de hypotheekcrisis oorzaken zien van een mogelijke bubbel. Ze vechten tegen het systeem of proberen daar met alle risico’s van dien een slaatje uit te slaan in de hoop c.q. verwachting dat de bubbel inderdaad doorgeprikt gaat worden.

Het is een film die tot het eind weet te boeien. Je weet dat de crash gaat komen, dat de hele wereldeconomie wordt meegetrokken en dat we 8 jaar na dato nog niet ‘genezen’ zijn. Sterker nog louche maar legale bankiers en andere witteboordencriminelen blijven nog steeds zoeken naar mogelijkheden om rijk te worden met een fictieve economie. Kenners spreken over een economische veenbrand waarbij het niet de vraag is of, maar wanneer die weer gaat oplaaien. Na het zien van de film geloof ik niet dat ik zou slagen voor een tentamen bancaire zaken, wel begrijp ik dat de Amerikaanse belastingbetaler goed ziek moet zijn van het systeem. Misschien is dat wel de reden dat Donald Trump zo’n hoge populariteit heeft bij een cynisch geworden Amerikaans electoraat.

Omdat de film bleef boeien, met hoofdrolspelers als met Steve Carell, Christian Bale en Ryan Gosling, beoordeel ik de film positief. Brad Pitt had overigens een bijrol, al herkende ik hem niet. Ik weet dan ook knap weinig van de Amerikaanse sterren. Juist de onnavolgbaarheid van de financiële producten in een wereld waar de prikkels en stimuli gigantisch zijn, werd mooi uitgebeeld. De film ging snel, bijna bij het irritante af, zeker het eerste deel. Deze snelheid maakte je bijna deelgenoot van de jachtige wereld van die tijd, 2006 en later en eigenlijk tot op de dag van vandaag. Misschien is juist dit waarom ik de film met een ruime zeven waardeer.

Waardering: 7,5

Alle andere filmblikken