Mijn Filmblik op: Youth

 

 

Zijn emoties nu wel of niet wel of niet belangrijk in het leven, dat is de vraag waarmee ik uit de bioscoop stapte na het zien van de film Youth (regisseur Paolo Sorrentino). De componist Fred Ballinger (gespeeld door Micheal Caine) stelt zich die vraag en lijkt er ook naar te leven. Een ietwat nurkse oude man, niet onvriendelijk maar het is overduidelijk dat hij weinig meer van het leven verwacht. Investeren in (oude) emoties is dan ook zonde van je tijd. Gewoontegetrouw gaat hij naar een vakantieresort in Zwitserland waar de idyllische omgeving in schril contrast staat met de overwegend bejaarde clientèle in het kuuroord. Ook aanwezig is zijn boezemvriend Micke Boyle (gespeeld door Harvey Keithel) die de vakantie gebruikt voor zijn laatste filmische meesterwerk. Hun vriendschap blijft door de hele film doorlopen met een belangrijke vraag of Micke nu wel of niet het bed gedeeld heeft met een gezamenlijke jeugdvriendin. Het geheugen laat hierin de heren in de steek. Het drukt de vriendschap evenals het uit elkaar gaan van zoon en dochter van beide heren. De dochter Lena Ballinger (Rachel Weisz) blijft bij vader in het hotel, als dochter en zijn persoonlijk assistente.

 

De waarheid mag geen geweld aangedaan worden als ik in eerste instantie vooral onder de indruk was van de filmaffiche waar een stel prachtige vrouwenbillen pontificaal in beeld te zien waren. ,,Ik wilde wel eens weten welk gezicht er bij die billen hoorden.” Natuurlijk hielp het wel om te horen van anderen dat de film de moeite waard was om te aanschouwen. En ik heb met volle teugen genoten. In de eerste plaats om de conversaties tussen de beide oude heren over het leven, hun prostaatklachten en de onderlinge weddenschappen met betrekking tot de gebeurtenissen in het kuuroord. Maar ook de verschillende, soms persiflage-achtige rollen van de andere gasten. Te denken valt dan aan de crew van Micke, maar ook de het bijrolletje van de nietszeggende masseuse, die beweert dat haar kennis gelegen is in de aanraking en daarmee de emoties kan ontleden. Ook Maradonna moest waarschijnlijk voor de zoveelste keer bijkomen van de overdaad en vet en andere geneugten des levens. Ook hij logeerde in het hotel. Ik kan oprecht genieten van dit soort portretjes in de film. Met de aanwezigheid van dochter Lena komen we hortend en stotend ook iets te weten van het ogenschijnlijke emotieloze leven van Fred Balanger. Zijn gehele gevoelsleven lijkt hij in de muziek te hebben gelegd, met name de compositie van zijn zogenaamde Simpel Songs. Queen Elizabeth wenst ten behoeve van haar echtgenoot prins Philip dat Fred Balanger nog een keer als dirigent zijn opwachting maakt en de Simpel Songs voor het koningspaar ten gehore brengt. Daarmee stel ik dat de muziek (componist David Lang) de toch al mooie film film draagt en naar een hoger level brengt.

 

Al met al een prachtige film die bij mij hoog scoort. Bij het zoeken naar de naam die bij de blote billen horen, kwam ik een recensie van mijn collega’s van de Azijnbode tegen. Met het negatieve commentaar kan ik traditiegetrouw dus stellen dat ik gelijk heb en dat ieder negatief commentaar van de Volkskrant voor mij een aanrader is om te gaan. Om volledig te zijn en trouw te blijven aan mijn onderzoeksvraag de dame met de billen was in de film Mădălina Diana Ghenea en speelde Miss Universe. Rest mij een vraag die ik niet beantwoord heb gekregen. Waarom speelde Fred Ballinger met een rood snoeppapiertje tijdens verschillende momenten in deze film. Misschien heeft iemand het antwoord? Het belang van emoties in het leven van een mens zal volgens mij een eeuwigdurende vraag blijven voor ieder weldenkend mens.

Al met al geef ik de film een dikke acht (8+)

 

Voor alle filmblikken van Sprakeloos