Begrip, van de dag (37) Alaaf

 

ALAAF

Het is vandaag de elfde van de elfde en het mantra van de jaarlijkse nieuwsvoorziening heeft de camera’s weer gericht voor een shot uit Brabant of Limburg. Ik houd wel van die vast terugkerende nietszeggende thema’s op het landelijke journaal. Over Carnaval heb ik hoegenaamd niets te melden, het zit niet in mijn genen, niet in mijn karakter al ben ik ver beneden de rivieren geboren. Ieder zijn meug, al moest mijn katholieke moeder vroeger bidden voor het zondige Zuiden tijdens de Vastenavond. Ik zou zeggen Alaaf!

Alaaf, een raar woord eigenlijk als je het even goed proeft. Normaal gesproken bezigt men dat niet in het dagelijkse spraakgebruik, zelfs niet in gebieden die verder weg staan van het ABN of wat er voor ABN door moet gaan. Er zijn twee versies wat de oorsprong is van het  Keulse woord. De eerste zou zijn een verbastering van elf, een voor de hand liggende verklaring. Het tweede zou een begroeting van Keulse carnavalvierders zijn die in plat Keuls elkaar bevragen all af (in Hoogduits all ab). En hèt moet natuurlijk af zijn voor je echt los mag gaan.

Ik vraag me dan wat er af moet zijn, je werk, je katholieke plichten om de wereld beter te maken of dat de ruzie met je vrouw beslecht is? Pas dan kan er carnaval gevierd worden om na het carnaval met een kater op je werk te komen, alle 10 geboden te zijn vergeten en weer ruzie met je vrouw omdat je het gebod van het overspel naast je neer hebt gelegd. Carnaval is antropologisch het feest van de omkering van maatschappelijke rollen. Ik vraag me af of die behoefte er nog wel is anno 2015 als je een beetje om je heenkijkt. Eerder zou ik denken aan de wens van totale verdoving. En dat is het in de praktijk ook vaak. Zoals ik al zei, ieder zijn meug. Alaaf!