Begrip, van de dag (32) Kinderpostzegels

 

KINDERPOSTZEGELS

Als klein jongetje was ik nogal competitief ingesteld. Als groot jongetje trouwens ook, maar met een overdosis aan relativeringsvermogen kan ik dat goed wegstoppen, voor de buitenwereld en soms zelfs voor mezelf. Ik wilde bij de beste van de klas horen, met voetballen als eerste gekozen worden en mijn opstellen moesten boven het maaiveld uitsteken. Als het om geluksspelletjes ging dan interesseerde het me minder. Ik begreep dat geluk niet te managen was. Later leerde ik weer dat geluk een beslissing was, maar zo filosofisch was ik op mijn tiende nog niet niet ingesteld.

Ik moest er vanavond weer aan denk. Tijdens het eten werd er aangebeld, de kinderpostzegels werden gebracht. Dit karweitje bestond een kleine veertig jaar geleden ook al. In de vijfde klas mocht ik aan de slag. Ik had de pech dat in de straat waar ik woonde veel kinderen van school doorheen fietsten en mogelijk een gokje zouden wagen om postzegels te verkopen in mijn straat. Let wel, mijn straat. Gelukkig kon ik ook heel hard lopen, dus zo snel als ik kon nadat de bel ging op woensdag kwart over twaalf, liep ik naar onze straat terwijl die losers de huizen tegenover de school met elkaar beconcurreerden. Mijn jongere broertje kon ook heel hard lopen. Ik had hem geïnstrueerd om alle potentiële concurrenten wijs te maken dat alle huizen al voorzien waren. Ha,ha, ik was namelijk ook de meest gewiekste. In alle rust kon ik al buurtgenoten voorzien van zegels en kerstkaarten. En natuurlijk had ik het meeste van de klas, want dat was het doel. Enkele weken later mocht ik de postzegels rondbrengen en het geld innen. Toen werd er nog niet zo gekeken naar veiligheid. Fl.156, – was mijn opbrengst en een jaar later zelfs nog meer.

Ik moest er vanavond aan denken. Zo heroïsch is het tegenwoordig niet meer. De betalingen gaan per automatische incasso en moeders gaan mee om op de achtergrond de kinderen te beschermen tegen geboefte. Een alleraardigst meisje overhandigde mij de zegels en een USB-stick die ik blijkbaar ook besteld had. Ik herinnerde me het kind niet meer van een paar weken terug. Ik vroeg:,, Heb je goed verkocht?” Het meisje glunderde en zei wel voor €64, -. ,,Heel goed” zei ik met een geveinsde bewondering van een volwassene, maar dacht: ,,Dat deed ik vroeger veel beter!”