Mijn filmblik op The Wolf of Wall Street

 

Eerlijk is eerlijk, zonder het boek van Joris Luyendijk ‘Dit kan niet waar zijn’ had ik de film The Wolf of Wall Street waarschijnlijk nooit gezien. Toen de film uitkwam in 2013 heb ik de trailer gezien en afgedaan als over the top. En na het lezen van het boek van Luyendijk weet ik dat ik het misschien goed gezien heb, maar het is blijkbaar een verfilming naar de memoires van Jordan Belfort, en moet ik concluderen dat het echte leven rondom Wall Street wel over de top is. En natuurlijk ben ik niet zo’n provinciaal die gelooft dat op de beurs alleen maar mensen werken met een padvindersmentaliteit, verre van dat. Maar de opeenvolging van lompe koorballen humor, met seks gelardeerd drugsgebruik of andersom, in een wereld zonder normen en waarden, is niet mijn piece of cake.  Om met Luyendijk te spreken, het kan niet waar zijn.

 

Een maal in de drie uur durende film boeide hij wel voldoende. De verslaafde ‘gek’ Jordan Belfort gespeeld door Leonardo di Caprio werd uitstekend neergezet. Ook zijn directe kompanen van het eerste uur in zijn bedrijf Statton Oakmont waren lekker gecast, lekker non-conformistisch maar eigenlijk stuk voor stuk loosers die Belfort wist om te toveren door keiharde verkopers van aandelen (stock penny’s). Het meest intrigerende vond ik de blinde gehoorzaamheid of beter gezegd de bijna ranzige saamhorigheid van de verkoopmedewerkers die in de film naar voren kwam. Met geld als verbindende factor, lijkt iedereen zijn gevoel voor wereldse waarden en normen te verliezen en gelden de wetten van de geldjungle die Wall Street heet. Uiteindelijk blijken er wel wetten te zijn overtreden, dus met een deal via de FBI moet Belfort zijn gevangenisstraf van 36 maanden uitzitten. Hij schrijft zijn memoires in detentie en gaat het lezingencircuit in.
Die gekte en waanzin op de beursvloer en binnen het bedrijf van Belfort lijkt wel een beetje op massapsychose. De groepsdruk maakt niemand meer kritisch. Net zoals in de film The Wave waarbij iedereen achter de leider aan gaat, is de leider hier het geld vertegenwoordigd door Belfort die er een zeer uitbundige, misschien wel perverse levensstijl op nahoudt. In zo’n omgeving lijkt de ster van Di Caprio te stralen. Ik herinner me ook de Great Gatsby waarbij hij glorieerde in de extravagante jaren dertig van de vorige eeuw.

Het moment bepaalde dat ik de film ging kijken, maar ik betrapte me er op dat ik soms wegzakte. 172 minuten is voor mij blijkbaar te lang om de stoet van drugs, geld, chicks en party’s te kunnen gedogen. Meer dan een klein zeventje zit er qua waardering niet in.

Mijn waardering is een 7-

zie ook andere filmblikken