Mijn filmblik: Samba

 

Wat is er beter dan de kerststress en de drukte te laten wegvloeien dan een filmpie pakken op de dag voor kerst, ’s middags om 16.10 uur in het filmhuis in Arnhem? Voor dit tijdstip had ik het niet geweten, maar nu kan volmondig beamen, doen allemaal mits het een goede film is natuurlijk. Samba was de goede film en we kunnen gelouterd de kerstdagen aanvangen.

 

Samba mag niet gezien worden als het logische vervolg op de Franse kaskraker Intouchable, al zijn dezelfde regisseurs ( Olivier Nakache & Eric Toledano) verantwoordelijk en is Parijs weer het decor. Ook speelt Omar Sy wederom een hoofdrol. Met name bij de rol van Sy in Samba is echter een opvallend verschil waar te nemen. Bij Intouchable was hij nog de onsympathieke macho Afrikaan met dito persoonlijkheidsgeestoord gedrag en expressie, in Samba verovert hij meteen de harten van de kijker door een palet van emoties te pakken. Omar als de hulpeloze illegaal, als de charmeur, als de boze grote man en als mattie voor de andere illegalen nooddruftigen. Expressie en emoties vielen mij met name op bij Omar Sy die aan Charlotte Gainsbourg een volwaardige tegenspeelster heeft.

Het verhaal gaat over vriendschap in de meest moeilijke omstandigheden van het illegale verblijf in de Franse hoofdstad, de film handelt verder over de bloei en (on)mogelijkheid van de liefdesrelatie tussen de illegale Senegalees Samba Cissé (Omar Sy) en de vrijwillig juridisch hulpverleenster Alice (Charotte Gainsbourg), maar bovenal laat het de parallelle wereld zien van de illegaal in de westerse Wereld, in dit geval Frankrijk. Op een vermakelijke wijze wordt de bureaucratie en de wreedheid van het illegale leven in kaart gebracht.

Voor mezelf haalde ik het thema ‘grenzen’ uit de film. Natuurlijk op de eerste plaats de (lands)grens tussen met name Afrika en het rijke westen, een hobbel die overwonnen moet worden voor veel Afrikanen om het ‘geluk’ in het rijke Westen te slechten. Maar ook de onzichtbare grens tussen het normale vlakke leven van de gegoede Parijzenaar en het onzekere leven van overlevers in de metropool. Vaak komen die werelden in de buurt van elkaar via goedkope arbeidskrachten, het opgejaagd worden door de autoriteiten en in dit geval ook via vriendschappen en liefde. De term “Intouchable’ komt bij me naar boven, vrij vertaald in onaanraakbaar of onaantastbaar. Ogenschijnlijk is het leven van de illegaal ver weg voor de gemiddelde Westerling, we willen er (emotioneel) niet door besmeurd worden. Voor de zogenaamde gelukszoekers is dat geluk vaak heel ver weg. En toch zijn beide ‘werelden’ veel meer met elkaar verbonden of we willen of niet, we zullen het met elkaar moeten doen. De illegaliteit is niet onaanraakbaar en het Westen is zeker niet onaantastbaar.

Al met al een leuke ‘feel-good’-movie passend bij de kersttijd, maar wel met een hele serieuze ondertoon die ondanks de luchtigheid waarmee het gebracht is, stemt tot nadenken.

Al met al en hele dikke voldoende: 8-

 

Mijn andere filmblikken