Huiselijkheid kent geen tijd, maar een potje Halma aan tafel onder de lamp die door moeder ontstoken werd, is voor mij geschiedenis, compleet voltooid verleden tijd. Ook samen met je familie op zaterdagavond, gewassen en in de pyjama, met een bakje chips en een glaasje prik naar “Hamelen” kijken; of de Willem Ruis Show, gaf een huiselijk gevoel. Dat heb ik wel gekend, maar is ook al 35 jaar geleden. Je kon meepraten op school, je werk of met de buurvrouw. We keken immers in grote getale, allemaal samen apart in je eigen veilige omgeving. Huiselijkheid kon je namelijk delen. Maar tegenwoordig is de homogeniteit er niet meer. Individualisering, hedonisme zo u wilt, heeft ruimte gemaakt voor eigen invulling van het leven. Maar immer nog is huiselijkheid in vele gedachten een gewaardeerde entiteit. Maar wat is het nu: ‘Eigen haard, goud waard’ of ‘Home is where the heart is’ ?
Er zijn mensen die beweren dat de evolutie van de techniek lichtjaren verder is dan de emotionele ontwikkeling van de mens. In een sombere bui denk ik dat we een grote verzameling autisten zijn geworden om onszelf in de vluchtigheid van het dagelijkse leven nog op de been te houden. Het aantal keuzemomenten en de oneindige hoeveelheid prikkels die een mens te verduren heeft, past niet bij zijn gevoelsleven. Ik heb er eens een onwetenschappelijk relaas over geschreven. Misschien sombermakend, maar nu verkeer ik eerder in een verbaasde stemming. Zittend achter mijn PC, verwonder ik me over de grote wereld die tot me komt. De dorpsomroeper hebben we niet meer nodig voor nieuws, radio en tv leveren slechts een achterhoede gevecht als het gaat om kennisverwerving. Tegenwoordig komt alles via satelliet en bites. En als ik alles zeg, dan bedoel ik ook alles. Nieuws over de Filipijnen, een misstap van de Amerikaanse president, de agenda van de plaatselijke muziekvereniging, politieke meningen, maar ook films, muziek of porno in alle soorten en maten. Het kan allemaal via dat ene kastje binnenkomen, in de huiskamer, of in mijn geval werkkamer. Niet dat ik enig technisch benul heb, integendeel. Van elektriciteit heb ik al geen weet, hoewel dat er eerder was dan mijn grootouders geboren waren. Mijn wereld komt wel binnen via een adapter op het elektriciteitsnet. Een groot wonder, maar daarmee zitten we toch allemaal in principe weer op één golflengte al we willen. Dat is toch ook best weer heel huiselijk.
Eerder in deze serie verschenen:
sprakeloos verhalen 
Pingback: 9. LEVEN DE HERFST uit de serie de kabbelende 100 | sprakeloosverhalen
Pingback: 10. HET PRIVAAT uit de serie de kabbelende 100 | sprakeloosverhalen