Voor de derde keer gezien en wederom goed gevonden. De film Mamma Mia met Meryl Streep in de hoofdrol is een aanrader voor ieder tijdstip van de dag. Afgelopen maandag heb ik de film in huiselijke kring, samen met mijn ouders gezien op Tweede Kerstdag. Zelf ben ik van mening dat de film in het rijtje mag van de evergreens voor de kerst zoals Sound of Music en Love Actually. De film is een uiterst rendabel medicijn voor een sombere gemoedstoestand, voor de donkere dagen en vastzittend lachspieren alsmede een verstopte traanbuis.
Een verhaal dat helemaal niets om het lijf heeft, Meryl Streep in de hoofdrol die als moeder ziet gebeuren dat haar dochter (Amanda Seyfried) de hippie idealen van weleer niet ziet zitten. Ze gaat trouwen, maar heeft een probleem, ze weet niet wie haar vader is. Het promiscue leven van haar moeder in de flower power leverde een ideale dochter op, maar de vader werd niet automatisch meegeleverd. Een studie van moeders dagboek levert drie opties op en die zijn dan ook uitgenodigd op het Griekse eiland waar moeder en dochter een hotelachtig iets hebben.
En zet daar de muziek van ABBA op en een vederlichte stemming maakt zich meester van iedere droefsnoet, in ieder geval ik heb bij wijze van spreken geen antidepressiva meer nodig.
Als kind vond ik ABBA best goed, maar hoe doe je dat als jongetje van 11, 12 of 13? Je hangt het niet aan de grote klok, ik niet in ieder geval. In die periode was mijn vader een enorme fan van ABBA, dus voor mijn verjaardag kreeg ik steevast een nieuw album. Achteraf gezien een soort win-win situatie. Nu, vele jaren later moet ik constateren dat ik de muziek van ABBA nog steeds magistraal vind en met name heel geschikt voor theatrale bewerking. Je moest dan ook wel een grote oen zijn als regisseur om met Meryl Streep deze film te laten mislukken. Dat is dan ook zeker niet gebeurd.
Qua waardering geef ik de film een 8
Meer filmblikken, volg de link
sprakeloos verhalen 
Pingback: Alle filmblikken bij elkaar | sprakeloosverhalen