Mijn filmblik op: Gooische Vrouwen

Als de 21e eeuw het tijdperk van de vrouw wordt; als ik me moet aanpassen aan de Shevolutie en moet accepteren dat ik tot de menssoort behoor dat beperkt kan communiceren….. en Gooische vrouwen staat voor de humor die daarbij hoort, dan heb ik mijn beste portie humor in mijn leven inmiddels gehad. Ik heb zo ontzettend NIET moeten lachen….

Linda de Mol heb ik hoog staan, laat daar geen misverstand over zijn. Al is het maar dat ik met volle teugen kon genieten, terwijl ik achter de computer heel belangrijke dingen aan het doen ben, dat de kamer gevuld wordt met de ene na de andere lachsalvo van mijn vrouw bij het zien van de serie Gooische Vrouwen. Ik lachte vanzelf mee. Zelf ben ik niet zo’n Gooisch type, de ene ervaring heb ik vorig jaar aan het blog toevertrouwd, een cultureel antropologische verhandeling over Naarden, maar dit terzijde. Mijn vrouw en ik delen veel, maar Gooische vrouwen is voor haar. Ik vind dat goed……

Nu had ik stiekem wel gedacht, misschien moet ik de film wel gaan kijken in de bioscoop, maar honderd van die lachsalvo’s à la mijn vrouw kan mijn gestel niet aan, sowieso denk ik in zo’n oestrogenencircus nog subjectiever zal worden. Sinds deze week hebben we de mogelijkheid om films ‘on demand’ te kijken en in volledige harmonie kozen we voor ‘Gooische Vrouwen’. Dat viel niet mee. Mijn echtgenote had de film al gezien, dus genoot al voordat de eerste beelden langs kwamen. Ik heb heel hard mijn best gedaan om te genieten, maar ik moest niet lachen, nauwelijks glimlachen. Tja, het schijnt erg grappig te zijn om een donkere baby in een Burberry pakje te zien. Mij moest uitgelegd worden wat ‘Burberry’ was. Ook glijden mijn lachspieren niet uit bij een homo met een dalmatiërkapsel, laat staan als hij nichterig door Parijs loopt met een stokbrood handtas. Nee, ik moest niet lachen. Ja, één keer, toen het kunstzinnig busje op weg naar Parijs benzine nodig had en dus vaginaal bevredigd werd. Dat ik juist hier om moest lachen is wel echt iets van Mars.

 

Het einde van de film werd iets beter, een fractie. De verbale communicatie werd minder belangrijk en overgenomen door muziek en beelden. Mannen zijn blijkbaar visueler ingesteld, dus ik kan nog een beetje mee genieten met het feelgood gevoel.

Vrouwenfilms, ik ben er vaker ingetrapt. Nu was ik al op mijn hoede, dus echt teleurgesteld was ik niet. Dat had ik wel bij Bridget Jones Diary, waarbij ik na vijftien minuten echt afhaakte. Na vanavond weet ik het, een vrouwenfilm, niet meer aan beginnen. Wat ik trouwens wel humor vond is dat het Gouden Kalf voor de beste bijrol door Paul Muller als Martin Morero geschonken werd aan een kinderboerderij.

Mijn waardering in cijfers uitgedrukt. Moeilijk, ik vind een zes voor de moeite te veel, zelfs een magere 5,5 staat niet in verhouding tot het geboden amusement. Een 5, ondanks Linda de Mol.