‘Waar ga jij na je dood naar toe?’
Twee collega’s zitten in de trein. De een bladert in papieren, de ander leest de krant. Met een zucht vouwde de één zijn dagblad en staart ernstig naar buiten. Zijn collega is inmiddels uitgebladerd en ordent alles in een koffertje. Verbaasd kijkt hij zijn collega aan. Is dit een geintje? Maar de vraag blijft hangen.
‘Naar de hemel, neem ik aan.’ Het was duidelijk dat de ander het gesprek luchtig wil houden. De man ziet er ook niet uit alsof er voor hem geen plek is in het hiernamaals. ‘Tuurlijk, maar dat bedoel ik niet.’ Hij legt zijn collega uit dat je vroeger werd begraven en tegenwoordig veel mensen liever gecremeerd worden. ‘Dat is goedkoper en milieuvriendelijker, omdat begraven zoveel ruimte kost.’ Hij pakt de krant erbij en legt zijn collega nieuw ontwikkelde technieken voor. Ook ik luister ademloos. Onderzocht wordt of resomeren mogelijk is. Dat gebeurt al in Amerika en Canada. Dat is het oplossen in een vloeistof van het lichaam. Dat verwateren brengt geen milieubelasting met zich mee. Geheel nieuw is het bevriezen. Na bevriezing, ofwel cryomeren, blijft slechts wat poeder over.
De mannen stappen uit en ik staar nu ernstig naar buiten. Ik begrijp de vraag van die ene man wel. Wat zou ik willen? Als eerste zal ik mijn vader moeten waarschuwen, die uit economisch oogpunt eens heeft gesuggereerd hem maar bij de vuilnis neer te zetten. ‘Pa, dat mag niet meer van de milieupolitie.’ Over de ‘oldschool’ methodes om tot stof terug te keren, was ik zelf nog helemaal niet mee bezig. Nu moet ik ook al nadenken over resomeren en cryomeren. Het zal mijn onbekendheid met het onderwerp zijn, maar het klinkt zo onethisch. De mens reduceren tot een milieu-aspect, zelfs na diens dood. Hoe lang zal het duren dat effectieve recycling tot de mogelijkheden behoort , tot kannibaliseren toe? Gadverdamme, ik ben sprakeloos van mezelf dat ik zulke opties bedenk.
Ik staar weer naar buiten en zie de maan in het schemer duidelijker worden. Dan weet ik het, als je niet meer nuttig bent of ongewenst, dan wens je een ander naar de maan. Ik wil bij het verwisselen van het tijdelijke naar het eeuwige afgeschoten worden naar de maan. Tegen die tijd zal er vast een gerenommeerd instituut zijn die dit positief milieutechnisch kan beargumenteren.
Ik mijmer gerustgesteld verder en droom voorlopig nog maar over het zonlicht.
sprakeloos verhalen 
Je eigen rotzooi opruimen zullen velen de mooiste oplossing vinden.
Maar hoe dat voor elkaar te krijgen na je dood?
Regenachtige groet
Die zure regen die er ooit was, je lichaam opofferen aan de regengoden
Echt nieuw zijn die technieken niet meer, ze staan alleen nog in de kinderschoenen. Waar ik heen wil? Het is mij om het even.
Dat mag dus niet meer Johan ‘het is mij om het even’
“Na het zuur staat je het zoet te wachten”, een oude volkswijsheid.
Zo en dan nu maar even een filmpje.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Soylent_Green uit 1973
Die gaat over de volgende stap na het resomeren.
Ik herinner mij deze film.
Gruwelijke ideeen kan een mens krijgen.
Bezorgde groet
Als je je verveelt is Malthus voor deze zondag misschien het overwegen waard.
Ik heb ooit een SF gezien, volgens mij was ik veel te jong om het te begrijpen of de impact te bevroeden, maar volgens mij is het deze film. Ik herinner mij een oude man die wilde sterven (sociale druk was groot om te sterven) en van familie krijg hij nog een ‘vers’ echt aardbeitje, heel schaars product in de film.