Filmblik op TIRZA

Voor het geval u het niet weet, ik ben geen liefhebber van Arnon Grunberg. Begin jaren negentig heb ik Blauwe Maandagen gelezen. Het heeft geen onuitwisbare indruk achtergelaten bij me. Beschrijving van heel veel leegte heb ik in mijn geheugen staan als het om dit boek gaat. Ik kan het mis hebben. Een paar jaar geleden heb ik De asielzoeker nog eens geprobeerd, maar ik ben ruim voor de helft gestaakt en persisteer dus in de wetenschap dat Arnon Grunberg niet aan mij besteed is. Ook zijn publieke verschijning doet mijn hart niet sneller klopper al ga ik niet zo ver dat ik na het zien van zijn rol in de reclame voor de Gouden Gids, weiger nog in dat boek te kijken. Ik besloot dus Tirza niet te gaan lezen. Gezien de hoeveelheid prijzen die hij inmiddels heeft gekregen, zal ik wel heel erg ongelijk hebben. Ik kan er mee leven.

Maar dan de film. Ik had tegenstrijdige verhalen gehoord en in februari van dit jaar besloot ik de film te gaan zien, maar door een fout op de website van de bioscoop in Doetinchem bleek de film al klaar te zijn in die plaats. Gisteravond dus maar op DVD naar Tirza gekeken. En ik zal u alvast mijn mening verklappen. Het viel niet tegen, de film. Voor alle kritische lezers van dit blog mogelijk ten overvloede, ik heb het echt louter en alleen over de film.

Aanvankelijk kwam ik wat moeilijk in de film, misschien dat Grunberg nog in mijn gedachten ronddwarrelde, maar achteraf denk ik dat de film in mijn optiek typisch Nederlands begon. Ik noem dat zelf boertigheid op randstad niveau, vleugje seks, vleugje sociale snelheid en net niet ranzig. Toch werd ik binnen tien minuten gepakt door de hoofdrolspeler Jörgen Hofmeester, prachtig gespeeld door Gijs Scholten van Aschat. Een mislukt huwelijk, de zorg voor zijn dochter Tirza en een vileine ex-partner (Johanna ter Steeg) die een weinig positieve bijdrage levert aan het mannelijke ego van Jörgen Hofmeester, worden je om de oren geslingerd als kijker. Al snel wordt duidelijk dat de vaderlijke relatie met Tirza (Sylvia Hoeks) verre van standaard is. De vriendschap van Tirza met een islamitische jongen is dan eigenlijk voor Jörgen Hofmeester heel dramatisch. Misschien is dat wel voor alle vaders, maar in dit geval daalt de gemoedstoestand van vader richting het gekmakende nulpunt, al blijkt dat pas later in de film.

Als dochter Tirza samen met haar vriend naar Namibië vertrekt als backpacker en onbereikbaar blijkt te zijn, gaat Jörgen zijn dochter achterna. Prachtige plaatjes van Namibië passeren de revue, Jörgen vindt zijn dochter niet, maar krijgt gezelschap van de negenjarige Kaisa, die haar (seksuele) diensten aanbied. Kaisa speelt haar rol als kindhoertje op meesterlijke wijze. Het feit dat ze kind is en speelt, doet geen afbreuk aan het verhaal. Overacting vind ik namelijk vaak plaatsvinden bij jonge kinderen in volwassen films. Kaisa (Keitumetse Matlabo) is een prachtig wijs meisje dat zich ondanks de weigering van Jörgen om gebruik te maken van haar diensten, zich niet laat wegsturen.

In het vervolg van de film zien we een steeds psychiatrischer Jörgen Hofmeester en prachtige parallellen van Tirza en haar vader en de ontwikkeling van de relatie tussen Kaisa en Jörgen. Flashbacks van de gezinsgeschiedenis maken duidelijk wat de dochter kan hebben gedreven om uit de omklemming van haar vader te geraken. Hoewel, de film neemt, voor mij tenminste een heel onverwachte wending.

 

Al met al een mooie film, waarbij ik de producenten dankbaar ben dat ze het boek van Grunberg, Tirza, hebben uitgezocht voor verfilming. Dan hoef ik het boek tenminste niet meer te lezen, om toch een beetje mee te kunnen praten. Bij mij werkt het echter meestal andersom, dat ik na lezing van het boek, heel huiverig ben om de film te gaan zien.

Al met al geef ik de film een 7 +

 

Eerder verschenen filmblikken:

De King’s Speech

Eat Pray Love

Unter Bauern