Mannen die vrouwen haten / Stieg Larsson deel 1

Je moet vrouwen niet haten, dat is nergens goed voor. Vandaag werd dat maar weer eens bewezen. Toen ik voorvoelde dat het einde van het eerste deel van de Millenium trilogie van Stieg Larsson naderde, raakte ik al in paniek. Ik moest en zou deel 2 hebben en voor de zekerheid ook deel 3. En graag voordat de winkels hun deuren sloten.

 

Stieg Larsson

Ik rukte me los uit het ongemeen spannende verhaal en belde mevrouw Sprakeloos die aan het shopboodschappen was. Een combinatie van het nuttige en het aangename, dat wil zeggen de noodzakelijke boodschappen en het irrationele vrouwenshoppen. En zo blijkt maar weer dat vrouwen meerdere dingen tegelijk kunnen doen. Bovendien werd ze verzocht door mij of ze en passant deel 2 en 3 ook wilde kopen, shoppen dus voor Sprakeloos deze keer.

Geen probleem uiteraard en zo zie je maar dat je vrouwen niet moet haten, dat is nergens goed voor.

Het feit de zekerheid te willen hebben om Stieg Larssons’ deel 2 en 3 ook in mijn bezit te hebben, zou eigenlijk voldoende moeten zijn voor het openbaren van mijn boekervaring en dus het einde van dit blog. Hoeveel reclame heb je nodig en hoeveel nutteloze woorden moet je gebruiken om te zeggen dat ik het boek ‘Mannen die vrouwen haten’ van Stieg Larsson een geweldige ervaring vond.

Nu ik het boek uit heb, zit ik me af te vragen waarom het zolang heeft kunnen duren voordat ik het boek ter hand heb genomen. De hausse is volledig langs me heen gegaan, ik zou niet eens weten wanneer de hype is begonnen. De eerste druk was van oktober 2008 en ik heb een uitgave van augustus 2009. In eerste instantie heb ik mijn exemplaar cadeau willen doen aan een collega. Ik had namelijk de indruk op basis van de kaft en mijn vooroordelen dat het een trendy vrouwenboek was. Enige dagen later kreeg ik het terug met de mededeling dat haar partner diezelfde avond ook dit boek aan haar had gegeven. Nog weken heb ik het in mijn werktas gehad. Toen eiste mijn vrouw het boek op, maar was na enkele bladzijden niet meer geïnteresseerd. En dat is nooit goede reclame.

Van anderen hoorde ik dat je er even doorheen moest komen door de hoeveelheid namen, maar dat het dan wel spannend was. Onlangs griste ik een paar boeken uit de boekenkast voor een weekendje weg. Nog even een bladzijde lezen voor het slapen, waren voldoende om helemaal gepakt te worden.

Ik besef nu dat er ook films zijn en dat de auteur vlak voor de lancering van de trilogie in Zweden, is gestorven. Ook gaan er geruchten dat hij het boek niet zelf heeft geschreven, maar zijn vriendin. Wat ook de achtergronden moge zijn, het is een geweldig spannend boek dat is weggezet als een misdaadroman. En ik houd eigenlijk helemaal niet van misdaadromans.

Stieg Larsson

Mannen die vrouwen haten

Uitgeverij Signatuur 2009 (12e druk)

Waarom dit boek wel? Zijn het de hoofdpersonen, een vriendelijke vasthoudende middle-class onderzoeksjournalist en een instabiele anarchistische vrouw met een ogenschijnlijk gebrek aan empathisch vermogen, maar een zeer rechtlijnige kijk op de wereld en bovenal zeer intelligent? Is het mijn verbazing over de oneindige onderzoeksmogelijkheden van het internet? Of worden mijn onderbuikgevoelens gekieteld wanneer je doorkrijgt dat er pogingen gedaan worden om de vermenging van maffia en grootkapitaal aan de kaak te stellen?

Ik denk dat het een combinatie is tegen de achtergrond van ook een gezellig en kneuterig Zweden uit de jaren zestig en nu, middels de familie intriges van de familie Vanger die een industrieel familiebedrijf runnen dat al ver over het hoogtepunt heen is.

Tijdens het lezen heb ik lang geworsteld met de titel ‘Mannen die vrouwen haten’ en de onderschriften bij het begin van de seperate hoofdstukken waarin de lezer attent gemaakt wordt op de feitelijke gewelderupties waaraan vrouwen blootgesteld worden in de Zweedse maatschappij, die waarschijnlijk ook model staan voor de Nederlandse maatschappij. Door dit aanhangig te maken werd ik als lezer in eerste instantie erg op het verkeerde been gezet. Bij geweld tegen vrouwen denk ik in eerste instantie aan “Huiselijk Geweld” zoals dat nu een hot item is. Beseffend dat huiselijk geweld kan variëren van een eenmalige eruptie tot systematisch misbruik en (sexuele) vernedering, zijn de verwikkelingen bij Stieg Larsson soms bij het krankzinnige af. In het boek van Larsson is dat soms zeer plastisch beschreven, waarbij een religieuze achtergrond wordt opgevoerd. Omdat juist het onderzoek naar de verdwijning van een zestienjarig meisje van de genoemde Vanger dynastie centraal blijft staan, ontaard het boek nooit in een walgelijk satanisch document voor sadisten. Voor mij dus een goede reden om vanavond deel 2 te beginnen.

Boeken vergelijken en cijfers geven is moeilijk, maar de mate waarin het boek een zuigende werking heeft op de rest van het sociale leven is wel heel belangrijk, dus op een schaal van 1 tot 10 wordt het eerste deel van Stieg Larson een 8,5

zie ook deel 2 

zie ook deel 3