The King’s Speech

De voorbereiding

Terwijl de foyer vol loopt met vrouwen, jong en oud, want de all-time bestseller ‘Gooische Vrouwen’ draait ook in Doetinchem, hebben wij kaartjes voor ‘The King’s Speech”. Een film die gekozen wordt op basis van het afstrepen van het aanbod ter plekke in combinatie met de aanvang van de film. Er moet namelijk wel eerst een hapje gegeten worden. Op een lege maag is het namelijk slecht film kijken, op een te volle trouwens ook.

Geheel onbevooroordeeld zullen wij de film gaan aanschouwen, want zelfs in de media heb ik niet stil gestaan bij deze film. Achteraf heeft mijn vrouw me op deze film gewezen, met de woorden dat ze het vermoedelijk een hele mooie film vindt, maar ze twijfelde of ik de film kon waarderen. Ze had het dan ook slecht aangepakt door het woord ‘kostuumfilm’ te gebruiken. Het is ontegenzeggelijk mijn eigen gebrek, maar bij de woorden kostuumdrama of film haak ik af.

Op vrijdag 18 maart 2011 zit ik samen met oud-collega en vriend onbedoeld in een kostuumdrama naar het schijnt. Uiteraard beide voorzien van een boertige schnitzel. In de zaal zaten hooguit twintig mensen en de onbevangenheid maakte me blij, een soort sneak preview als het ware. De titel suggereert natuurlijk het een en ander, maar ik wist niet in welke tijd de film zich afspeelde, ik wist niets van wie er in meespeelden, laat staan dat ik op de hoogte was van professionele kritieken. Een Engelse film was het enige dat ik vooraf wist en dat schept in ieder geval enig vertrouwen.

Het filmverhaal

De film pakt eigenlijk vanaf het eerste moment. De zoon van koning George V moet een publieke speech houden. Hij heeft echter een spraakgebrek, hij stottert. Een persoonlijk drama, maar gelukkig is hij niet de beoogde troonopvolger, dat is zijn oudere broer David. In een tijd waarin ook het koningshuis moet geloven aan de nieuwe media zoals de radio, is een spraakgebrek voor een publieke persoon natuurlijk een regelrechte ramp. Er wordt naarstig gezocht naar methodes om de koningszoon te helpen, zonder resultaat. Zijn vrouw (Queen mum) vindt buiten de koninklijke relatiesfeer een hoog aangeschreven spraaktherapeut uit Australië. Deze man houdt er onconventionele methodes op na en gaat vooral uit van psychische blokkades en minder van technische mankementen bij een spraakgebrek.

De relatie tussen de koningszoon ‘Bertie’ en de therapeut Lionel staat centraal in de film. Een clash tussen de adel en het gewone volk, een clash tussen conventies en het onconventionele en een relaas van het Engeland tussen de beide wereldoorlogen. Tussen de bedrijven door speelt de affaire Wallis Simpson nog mee, nu niet vanuit de romantische kant zoals de liefde tussen troonopvolger en de Amerikaanse burgerdame Simpson normaliter wordt bezien. Kortom, een ‘kostuumdrama’ maar dan in de zin dat voor de kijker de sfeer uit die tijd uitstekend filmisch wordt weergeven. En met mijn beperkte definitie zou ieder ‘goede’ historische film dan een kostuumdrama zijn, want het is ‘not done’ om het Engelse koningshuis uit die tijd in spijkerbroek te laten fungeren.

Als de affaire Simpson leidt tot het aftreden van koning Edward VIII en de stotterende Bertie koning George VI wordt, zijn de rapen gaar. De apotheose van de film is de uiteindelijke zeer geslaagde radiospeech van de koning bij de aankondiging dat Engeland en Duitsland andermaal met elkaar in oorlog zijn.

 

Mijn filmblik op ‘The King’s speech’

Allereerst word ik andermaal bevestigt dat ik een gemiddelde Engelse film prefereer boven veel Amerikaanse films. De mensen zijn meer mensen en minder getransformeerde plaatjes. De film wordt daarmee geloofwaardiger. De onderkoelde humor is natuurlijk spreekwoordelijk, maar ook in The King’s Speech op gezette tijden meesterlijk gebruikt. De sfeer uit de jaren twintig en dertig wordt mijns inziens op voortreffelijke wijze weergegeven en ook de leden van het koningshuis zijn met al hun emoties echte mensen geworden, weliswaar mensen op stand, maar toch.

Het einde van de film, de geslaagde oorlogsspeech is op dusdanige wijze vertolkt, dat ik als Nederlands kijker, bijna vaderlandse gevoelens koesterde voor Engeland. Ik had de neiging om na ‘The King’s Speech’ op te staan en uit volle borst ‘Rule Britannia, Britannia rules the waves’ te zingen. En dat mag een groot compliment voor de film heten waarin ik meegezogen ben, want waarom zou ik als Nederlander patriottistische gevoelens koesteren voor een ander land?

Zoals ik al aangaf, de acteurs en actrices kwamen bij mij zeer geloofwaardig over, maar één rol mag niet onvermeld blijven namelijk die van Timothy Spall. Op gezette tijden kom ik deze prachtige acteur tegen in films (bv. All or nothing en de verschillende films van Harry Potter) en ook in ‘The King’s Speech’ zet hij een prachtige Winston Churchill neer, een geniale bijrol van een van mijn favoriete acteur, Timothy Spall.

Mijn filmblikwaardering voor The King’s Speech is op een schaal van 1 tot 10

8,5

De officiële site van The King’s Speech