Plaatjes en Kletspraatjes: Naar het beloofde land in Duiven

Het was stil, flarden ‘witte wijven’ hingen boven de grazige weide ten teken dat de nacht voorbij was, maar de dag nog niet echt begonnen. De zwarte vogel inspecteerde in alle rust het weiland. Hij prikte in de vruchtbare grond en nam wat het land hem te bieden had. Een wormpje, een slakje of gewoon wat dauwdruppels. Dan vliegt hij tevreden krassend weg. Hij zag dat het goed was.

Die ochtend wisten de dames van de Veldstraat nog van niets, de dag begon als alle anderen, al was het iets minder koud. Er gingen wel geruchten de ronde dat ze binnenkort zouden vertrekken naar het beloofde land. Maar ja, dat zijn geruchten. Wanneer de verveling toeslaat en ze niets anders te doen hebben, fantaseren ze er wel over met zijn allen. Vooral Rosa 2 weet bij dat soort gelegenheden het hoogste woord te voeren. Ze beweert dat ze van haar moeder, Rosa 1, signalen door krijgt uit andere werelden. ‘’Er komt een dag dat het beloofde land zich aankondigt. Het gras is er groen en mals, paardenbloemen omringen iedere maaltijd en de lucht is als een warme deken voor een ieder.”

De meeste collega’s kijken haar dan glazig aan, maar anderen fantaseren met haar mee. ,,Ja, ik heb gehoord dat een zwarte vogel de dag des oordeels zal aankondigen.” Dat zegt de altijd romantische Carla 5.

Inez 6, die zich afzijdig houdt van de anderen, kijkt verstoord op en loeit cynisch in het rond: ,, Ja en wij gaan dansend naar het beloofde land, ik doe een pirouette, de zusjes Cora en Bora maken de mooiste bokkesprongen en slome Annie legt dan de 100 meter af in recordtempo en wel  drie keer achter elkaar! Duhhhh”

De nuffige Camilla 66 heeft zich er nog niet mee bemoeit wijst Inez terecht. ,,Stomme muts, jij zit zo in beton gegoten met je zure gedrag. Ik denk dat Rosa gelijk heeft, het woord heeft zich namelijk al schriftelijk verspreid.

De dag des oordeels zal zijn op de dag dat de Engelse Koning zal worden gekroond.” Camilla 66 draait zich om en loopt weg. Om haar bewering kracht bij te zetten zegt ze parmantige ‘Mind my words’!!!

Camilla 66 heeft wel wat met Engelse koningen en groen gras.

=============================================================================================

Het belangrijkste jaarlijkse evenement in Duiven Zuid heeft weer plaats gevonden op 6 mei 2023. King Charles zit opgesloten in zijn knellende plicht. De koeien aan de Veldstraat in Duiven mochten naar buiten. Iets later dan gebruikelijk. Vandaag dus gekke capriolen, maar de komende maanden zullen ze rustig en trouwhartig naar de voorbijgangers kijken.

Het Posterpad begon bij moeders op de schoorsteenmantel

Het nieuwe klompenpad in/op de Posterenk is nog maar net geopend of een wakker familielid attendeert me er op dat de route langs het overgrootmoederlijk huis gaat, een boerderij in de nabijheid van Bussloo. Nu is dat al meerdere generaties terug, maar het is ook de boerderij waar mijn opa en oma met hun 7 kinderen moesten bivakkeren in het najaar van 1944 tot maart 1945. Ze woonden naast het spoor in Twello en de hoeveelheid bommen maakten dat daar wonen te gevaarlijk werd. Met 9 extra familieleden woonden ze de laatste winter bij mijn overgrootouders terwijl de jongste zus van mijn oma met haar toen nog jonge gezin er ook woonde. Het is dus een mooie missie voor de bevrijdingsdag van 2023 om met een aantal neven en nichten langs deze boerderij te lopen. De lege plek op de schoorsteenmantel links boven zijn dus opa Harmelink en oma Harmelink. Even voor de goede orde, de stamboom gaat natuurlijk verder naar de huidige generatie, maar dat is ook iets met portretrecht en privacy.

Overgrootouders Harmelink-Van der Gouw

Voordat ik het Posterpad betrad, heb ik natuurlijk eerst het huiswerk gedaan bij mijn moeder. Mijn moeder is degene met de meest ‘volwassen’ herinneringen van die periode van de familie. Ze was toen een meisje van 9 jaar. Haar oudere broer heeft die periode nog op schrift gesteld op latere leeftijd. Ik heb een exemplaar thuis, maar ook bij mijn moeder las ik her-en-der nog wat stukjes van de familiegeschiedenis van zijn hand. Mijn moeder zegt terloops dat zij op onderdelen andere herinneringen heeft. En dat is heel normaal, want zo gaat dat altijd, geef tien mensen de kans om over dezelfde belevenis te praten en je krijgt tien verschillende verhalen. Zo teken je de geschiedenis op. Vandaag konden we dat uitbreiden, want een van de kinderen van de jongste zus van mijn oma woont nog in hetzelfde huis. Hij was toen nog niet geboren in 1944 maar kon toch aanvullingen geven over ons/zijn familieverhaal. Deze neef van mijn moeder, want dat is hij, ontvangt verre nazaten van zijn grootouders, en onze overgrootouders. Dat was hem best een paar bakken koffie waard om even bij te kletsen. Mijn moeder zei het al toen ik gisteren vroeg of ze een goede band had met haar oma Harmelink. Ja hoor, maar ik zag haar nadien niet zo vaak, bovendien had ze misschien wel 80 kleinkinderen. Op deze bevrijdingsdag gaat het over verhalen over de oorlogsjaren in Nederland.

Oma Harmelink-Van der Gouw voor haar huis (volgens mijn moeder net na de oorlog)

5 mei 2023 via het Posterpad even op familiebezoek, op de achtergrond ons bezoekadres.

Hier stond ze, ongeveer 75 jaar geleden.

En hebben ze ook nog gewandeld die nazaten van overgrootmoeder Harmelink? Ja hoor en het was goed op dit klompenpad. Natuurliefhebbers en vooral kenners ervan in mijn familie geven weer een hele andere beleving van een klompenpad. Al keuvelend maak je wel minder foto’s en misschien ook iets vluchtiger. Op Instagram account titiissprakeloos zijn nog meer foto’s.

Een stads klompenpad in Arnhem of toch niet, het Eldensche Veldpad

Het klompenpad in Elden was nog geen kilometer oud of een dame op leeftijd met hondje liep een klein stukje met ons op toen we aan het zoeken waren hoe te lopen. ,,De meest mensen die hier de laatste tijd komen gaan die kan op.” Ze wees naar links. Ze was misschien nog wat onwennig over de nieuwe stroom wandeltoeristen in haar dorp over het Eldensche Veldpad. Maar dat het haar dorp was, liet ze meteen ongevraagd weten. ,,Elden is geen Arnhem hoor.” En als we daar over twijfelden, zouden we door haar charmante maar pertinente stellingname ook echt niet in die richting durven denken. Ze sprak over Elden van vroeger en nu en vertelde boos over een Veenendaalse projectontwikkelaar die op een misselijkmakende wijze omgaat met een mooi stukje Elden. Ik ga dit nu verder niet op zoeken hoe de ins en outs precies zitten, we zijn hier immers voor de lol. Ik voel wel met haar mee, deze Eldense dame die tegen haar zin Ernemmer is geworden.

We wandelen verder. We, is in dit geval sprakeloos en zijn anderhalf jaar jongere broer. Zelf heb ik even getwijfeld of we een broederlijke wandeling wel aankonden. Niet dat er zwaarwegende animositeit tussen ons bestaat. Dat is zeker niet het geval, afgelopen zondag hebben we nog gezamenlijk genoten van de laatste Feyenoordoverwinning in de Kuip. Het gaat meer om de definitie van wandelen. Hoewel het als kinderen en jong volwassenen niet meteen duidelijk was, hebben we beide de liefde voor wandelen genetische meegekregen van onze ouders. Met name wijlen papa Sprakeloos heeft nog op hoge leeftijd de veertig kilometer in Nijmegen gelopen om de week ervoor eerst warm te lopen bij de Apeldoornse Vierdaagse. Maar we zijn geen tweelingbroers. Ons genenpakketje verschilt als het gaat om de definitie van wandelen. Een driftige snelle pas met iets te grote stappen typeert mijn vader. Zelf is wandelen meer een staat van zijn voor mij, niet om van a naar b te komen. Ik frequenteer de klompenpaden meer als een kuieraar, misschien een vlotte kuieraar, maar tijd en snelheid zijn van generlei belang tijdens het wandelen. Mijn broer is een fractie vlotter en dat merk ik iedere keer als we van parkeerplaats Lombarijen naar de Kuip wandelen.

Maar het is goed gekomen. In pais en vree hebben we de eindstreep gehaald, bij de Kerk op de Brink in Elden, let wel ELDEN. En ik durf te beweren, en ik spreek ook namens mijn broer, dat het een aangenaam klompenpad was. Veel afwisseling, historisch veel te zien en duiding via meerdere informatieborden. De dag was goed voor vele mooie kiekjes met natuur- en parklandschap en Arnhem op de achtergrond.

Het was koud voor 26 april 2023 en ondanks de nabijheid van de Gelderse hoofdstad, best rustig op een doordeweekse dag. Ik kan het Eldensche Veldpad iedereen aanraden morgen op Koningsdag of welke andere dag dan ook.

De krokettenbrigade op het Dashorsterpad

Tussen werk en ontspanning in liep ik vandaag mijn 109e klompenpad. Met een collega is er een gewoonte aan het ontstaan om bij bepaalde reclasseringswerkzaamheden het nuttige met het aangename te verenigen. Het nuttige is het bezoeken van een klant, een huisbezoek en dat doen we eigenlijk standaard met zijn tweeën zeker als we de persoon niet kennen. We moesten een man bezoeken, een man zoals er velen zijn, zonder strafblad maar onlangs een smetje opgelopen in het leven. Nu is het sinds een aantal jaren dat de reclassering de opdracht krijgt van het Openbaar Ministerie om eens te praten om te kijken of de ‘zaak’ niet buiten het strafrecht gehouden kan worden. Dat is leuk werk. Zo ook meteen maar een stukje maatschappelijke voorlichting gegeven over de inhoud van mijn werk. Het nuttige is dat we de collegiale nabespreking doen onder het genot van een lunch, brood met twee kroketten. Dit is standaard met een cola light voor haar en een cappuccino voor mij. Er gaat mogelijk een moment komen dat we naast reclasseringswerkers ook een autoriteit worden op het gebied van lunches met kroketten. Wie zal het zeggen?

Naast de geestelijke arbeid en het verzorgen van de inwendige mens moet er ook ontspanning zijn en dat is vaak een klompenpad. Vandaag beginnend bij partycentrum Schimmel in Woudenberg. Al snel zijn we van de doorgaande weg, lopen we over stukjes Grebbelinie en de stilte daalt langzaam op deze middag. Soms is het dusdanig rustig dat geluidjes uit de mobieltjes van het werk de stilte hinderlijk onderbreken. ,, Weet je, zeg ik tegen mijn collega, ,,Dat ik tijdens het werk alle pushbericht van De Gelderlander binnen krijg!” Ik word daar compleet niet goed van soms. Ik doceer dan over de consequenties voor de geestelijke gezondheid van dit soort berichten. Ja want ook bij mij is een portie ‘mansplaining’ niet vreemd. Ik beloof haar hierover een blogje te schrijven. Want dat is het fijne van een klompenpad. Het brengt rust, je kunt bijkletsen met een wandelpartner, maar het brengt ook de nodige creativiteit naar boven. Een ander blogje is geboren op het Dashorsterpad, Pushberichten leiden tot hersendood!

Verder kuieren we verder en tot mijn geluk maak ik de foto die het Dashorsterpad ook bekend maakt op de site van klompenpaden, niet origineel maar wel mooi. Met deze foto zal ik het blog openen neem ik mezelf voor. Voor meer foto’s zie ook Instagram ‘titiissprakeloos’.

Pushberichten leiden tot hersendood

Mijn werk als reclasseringswerker brengt met zich mee dat ‘ik’ af en toe in de krant verschijn. Niet als persoon, heel soms als professional maar vooral de mensen met wie ik werk halen het nieuws. Boeven en boevinnen halen kattenkwaad uit en moeten dat verantwoorden bij de rechtbank. Een seintje van een collega of mijn eigen oplettendheid zorgen er voor dat ik wel wil weten hoe de rechtbank geoordeeld heeft en wat de maatschappij ervan vindt. Op mijn werkaccount heb ik derhalve een keer De Gelderlander online aangevraagd en sindsdien krijg ik alle pushbericht. Om ze allemaal te lezen moet ik betalen en dat doet mijn werkgever vast niet. Gemiddeld zo’n vijftien berichten ploppen er tijdens mijn werk op. Ik kan u verzekeren, daar word je niet vrolijk van als mens en dan druk ik me voorzichtig uit.

Een bloemlezing van de oogst van 21 april 2023

1. Grondwater voor drinkwater is té vervuild. (Provincie wil strengere regels voor boeren)
2. Lonneke scant twee flessen wijn niet en krijgt een winkelverbod van twee jaar: Dat ik een dief zou zijn vind ik zo erg..
3. Scheuren in huis en gekmakende trillingen (bewoners pislink om tijdelijk bushalte)
4. Rob de Nijs opgenomen in ziekenhuis (toestand van de zanger is zorgelijk)
5. Angstige hond achtergelaten en met riem aan……. (Wie doet nu zoiets?)
6. Leestip: Ik zal u missen (Twintig jaar lang speelde Bulgaarse straatmuzikant in Arnhem, nu gaat hij naar huis.)
7. Ik heb me hier letterlijk kapot gewerkt, dit mag niet, dit mag niet verdwijnen (Actievoerders bezetten Zutphense ziekenhuishal)
8. Geamputeerde vleugels en illegaal bezit (Honderden vogels in beslag genomen bij handelaar in Gelderland)
9. Belg krijgt zeven snelheidsboetes na dagtripje naar de kust (,,Ik ga nooit meer terug.”)
10. (éentje gemist in een automatisme te snel weggeklikt)
11. Advocaat Inez Weskik opgepakt. (Arrestatie zou te maken hebben met Marengo-proces)
12. Schrik dat kabinet benzine fors duurder wil maken. Rekening bij gewone Nederlander leggen.
13. Democratie kan weer draaien. (Richard de Mos’vrijspraak wordt door zijn aanhangers gevierd als een nieuw begin. Dit verandert de wereld, we horen er weer bij.)

Of bovenstaande nieuws is en over de wijze waarop het geformuleerd is laat ik aan het oordeel van de lezer. Ik word er eigenlijk redelijk onpasselijk van en dan met name ook in de wetenschap dat de inhoud van de pushberichten vaak maar ten dele de lading dekt. En dan hebben we het hier over het nog over een respectabele regionale krant, De Gelderlander. Ik weet, en u ook, dat er nog veel ergere informatiebronnen en juice-channels zijn.

En er hoeft geen betweter met het vingertje te wijzen en te zeggen, zo werkt nu eenmaal het systeem, er moeten zoveel mogelijk clicks worden bewerkstelligd voor de winst. Ik ben ook niet van gisteren. Ik begrijp dat fake-news niet alleen een politiek middel is, maar vooral ook een winstgevende zaak. Ik realiseer dat nieuwsgaring en het verheffen van het volk een hopeloos ouderwets concept is geworden. Ik wil eigenlijk niets zeggen over communicatie en over de kwaliteit van het nieuws. Ik ben alleen heel erg bezorgd over ons aller publieke geestelijke gezondheid. Heel erg bezorgd en we zien het dagelijks om ons heen voor wie het wil zien. Algoritmes maken de maatschappelijke geestelijke misvorming bovendien nog erger.

Plaatjes en kletspraatjes: Foute gedachten bij het kruis op de Eikelhof.

Deze ochtend bracht me terug naar 1975 bij mijnheer W. van de derde klas. Hij vertelde ons een verhaal dat er in de buurt een oud stenen kruis was. Het stond er ter herdenking van een monnik die er vroeger vermoord was. Het verhaal ging dat het zou gaan spoken als het kruis beroerd of omver gegooid zou worden. De wereld zou vergaan of in ieder geval zal het slecht aflopen met de godslasteraar. Ik zat op een gedegen katholieke school, dus alle kinderen geloofden het meteen op twee jongetjes na. En de onderwijzer zelf geloofde er volgens mij zelf ook niets van. Volgens mij genoot hij wel van de angst en de diepgelovige verontwaardiging van de kinderen. Mijnheer W. was in 1975 al een achterhaalde karikatuur van zichzelf, zelfs op een dorpse katholieke school in het oosten van het land. Het kruis stond op de Eikelhof tien kilometer richting Deventer.

Het stenen kruis bij op de Eikelhof had ik nooit gezien, maar als 9 jarige was ik vastbesloten om al die goedgelovige klasgenoten een poepie te laten ruiken. Ik zal dat kruis wel eens even van de plaats halen en iedereen van hun bijgeloof verlossen. Zo was ik gewoon. Ik was verder ook te lui om er naar toe te fietsen trouwens. Tien kilometer was me te ver om mijn dapperheid te tonen. Vandaag was het zo ver. Ik zou een wandeling maken in de contreien van het stenen kruis. Nu schijnt er in 1973 onderzoek te zijn gedaan naar de achtergrond van het zogenaamde moordkruis. Dus dat het nog levendig was bij mijn klasgenoten in 1975 is ook niet zo vreemd. Het onderzoek heeft trouwens geen duidelijke feiten opgeleverd. Dus ook het verhaal dat het een ruzie betrof tussen twee broers over het liefhebben van hetzelfde meisje leeft nog bij de plaatselijke bevolking.

Onderweg naar de start van de wandeling luisterde ik naar een radioreportage over de vernieling van het Nationaal Museum in Bagdad na de val door de Amerikanen. Vele kunstschatten zijn gestolen en iedereen weet wat er van gekomen is in het Midden-Oosten! Hoe slecht Sadam Hoessein ook was, hij had geen massavernietigingswapens en had niets met 9/11 te maken. Ik was dus al een gewaarschuwd man. Hoewel ik geen concrete plannen had, waarde de vernielzuchtige geest van 1975 blijkbaar nog in me. Vastbesloten om de groene route van 12 kilometer te lopen, zorgde een pijntje in mijn rechtervoet dat ik het niet zou redden waarschijnlijk. Weer een teken. Vol goede moed begon ik aan de wandeling, bij terugkomst zou ik het stenen kruis wel fotograferen. Het was prachtig fris lenteweer en overal stonden de krentenbomen in het nog overwegende prille groen mooi te wezen. Wat me zelden gebeurt, is dat ik de route van de gele pijltjes miste. Wat doe je dan, teruglopen en verder gaan waar weer een aanknopingspunt gevonden is en dat tot twee maal toe. Het gevolg, toch bijna de ‘groene’ route gelopen qua kilometers en de vage pijn in mijn rechtervoet bleef, ook toen ik het kruis fotografeerde. Ja echt, alleen maar fotografern. Ik eerbiedigde het bordje verboden toegang bij het weiland waar het moordkruis stond. Ik was gewaarschuwd.

Voor dat ik naar huis ging, even bij moeders een kopje soep in Raalte gegeten. De pijn in de voet was weg en ik verhaalde haar over de mooie omgeving van het kruis op de Eikelhof. Een volgende keer beter en dan met een rein geweten zal ik de fraaie omgeving nogmaals gaan ontdekken.

Plaatjes en Kletspraatjes: Ondertussen in het bos

De ochtend na de nacht ervoor.

De zon schijnt door het maagdelijke wit van het Speulderbos.

De eerste druppels vallen van de bomen en de ‘stoom’ komt uit de grond.

De zon doet zijn werk, zullen boeren kunnen zeggen.

Exemplarisch zullen de milieu-activisten kunnen zeggen.

Terwijl de trekkers naar Den Haag opstomen om Nederland te redden van voedselnoden,

terwijl Extinction Rebellion de wereld redt door op de A12 te gaan zitten,

loop ik door het bos.

Vredig en onwetend,

naïef en passief,

onbewust en dom

Met een karrenvracht aan gewetensnood

Met mijn zwarte hond

om me af te vragen

Hoe zou het bos er hebben uitgezien

zonder boeren

zonder activisten en

zonder mij met zwarte hond?

Het Terbroeksepad lekker opgezomerd

Vastbesloten om vandaag net zulke mooie foto’s te maken dan de Franse fotografe Sabine Weiss. Het was gisteravond te zien op tv. Zij over gewone mensen en ik over gewone klompenpaden. Maar wie of wat zijn gewone mensen en wat is een gewoon klompenpad? Het Terbroeksepad is een gewoon fijne klompenpad. En de foto’s? Die zijn gelukt, maar zal ik eens een geheimpje vertellen, met een strak blauwe lucht kan het bijna niet mislukken. (voor meer sprakeloze foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos)

Bij het begin spotte ik op de bekende startborden dat in het voorjaar/de zomer op dit klompenpad de spotvogel broed!!! Mijn vogelkennis is beperkt, maar bij een spotvogel had ik altijd het idee dat het een licht schertsende wijze van schrijven is? Weer wat geleerd, de spotvogel dus. Maar het is nog wat vroeg voor het broedseizoen, hoewel het lekker fris wandelweer is met een strak blauwe hemel. Als wandelaar van klompenpaden en blogger van flauwe stukjes daarover, zal ik de honneurs waarnemen voor deze spotvogel. Ik zal het Terbroeksepad een beetje opzomeren.

En ik hoefde dat niet alleen te doen, want het gras werd op deze 1^e maart al gemaaid bij een van de boerderijen, een onverwacht nies verraadde de eerste stuifmeelkorrels en aan de rafelranden van Zwartbroek stonden in de tuinen van de nieuwbouwhuizen al meerdere lentebloemen. Geinige huizen trouwens, misschien een beetje kitsch voor de kniesoor, maar in ieder geval beter dan veel blokkendozen uit de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw.

Terugkijkend naar de foto’s van vandaag stel ik vast dat het Terbroeksepad aardig is opgezomerd.

Plaatjes en kletspraatjes: Tripadvisor: Harderwijk

Meerdere verrassingen vielen mij deze vrije vrijdag ten deel. Geen klompenpad vandaag want ik vond het weer niet helemaal geweldig en ik had al een rondje Speulderbos gelopen met hond. En nu we er toch hier zijn (Noord-Veluwe) stond het Marius van Dokkum museum op mijn lijstje. Ik had ooit in een boekhandel te Oosterbeek een aantal kaarten van de beste man gezien en nu bleek er een museum te zijn in Harderwijk. Daar gaan we naar toe besloot ik. Een fijne overzichtelijke tentoonstelling en Marius van Dokkum live aan het werk in het museum. Hij werkt eens per week een dagje in het museum en dat was vandaag.

Zijn werk doet me denken aan kronkels van Simon Carmiggelt een geniale schrijver. Hij was een soort held van me nadat ik al op mijn dertiende besloot niet meer aan helden te doen, dus ik was liefhebber van Carmiggelt. Willem van Hanegem was tussen mijn 8^e en 13^e dus mijn enige held, dit terzijde in het kader van de overbodige informatie. De schilder gaf desgevraagd aan dat hij wel eens de schilderende Carmiggelt wordt genoemd.

Even wat mooie kaartjes gekocht voor mijn op ‘elektriek’ fietsende moeder

Door koppelverkoop van museumentrees kon ik ook nog voor een gereduceerd tarief naar het Stadsmuseum van Harderwijk. Lopen in Harderwijk is geen straf. Geen idee wat ik er kon verwachten, maar voor korting doen we natuurlijk alles. Een interactief gedeelte over de inwoners van de stad uit het verleden. Beslist heel aardig gedaan, maar toen kwam voor mij een totale openbaring namelijk: De ridders van Gelre vertellen de geschiedenis van Gelderland, oftewel het voormalige Gelre.  De ridders van Gelre? Ik had er nog nooit van gehoord, maar dat ligt beslist aan mij, denk ik. In het museum vertellen zij op een laagdrempelige manier en zelfs wat separatistische wijze over de verschillende tijdsvakken door de eeuwen heen over Gelre. Maar wat blijkt, op RTV Gelderland verschijnen ze al sinds mei 2018 bijna wekelijks om historische programma’s te maken. Vermoedelijk ook laagdrempelig, dus als ik even geen zin heb in een vuistdik geschiedenisboek kan ik kiezen uit een keur aan onderwerpen om me de Gelderse geschiedenis verder eigen te maken.

Interactief over de (beroemde) bewoners van Harderwijk

Een weet je wat ik stiekem het leukste vond van de historische wandeling met de ridders van Gelre? Het historisch perspectief was natuurlijk het Gelderse perspectief. Ik vertaalde dat met antipathie jegens de vader des Vaderland en tegen de overheersing van Holland. In hedendaags spraakgebruik, tegen de Oranjes en tegen de Randstad. Goh, dat biedt perspectief in een recalcitrante bui. Bovenal, het is ook een wijze les over geschiedenis. Wiens geschiedenis leer je? Altijd verstandig om hierbij stil te staan. Op de keeper beschouwd, als inwoners van Duiven, zou mijn vaderlandse geschiedenislessen  gelieerd moeten zijn aan het hertogdom Kleef, maar dit terzijde. In een tijd van polarisatie moeten we de verschillen maar niet verder op de spits drijven en elkaar liefhebben. Maar ik kan me zo voorstellen dat je bij een lidmaatschap van de BBB een gratis bezoek aan het Stadsmuseum in Harderwijk kunt krijgen. Een gratis tip voor Caroline.

Over liefde gesproken. Onderstaand werk van Marius van Dokkum sprak mij bijzonder aan. Hoe liefde tussen twee mensen zo karikaturaal gemaakt is, zonder dat er ook maar een spatje van de intensiteit verloren gaat. Er schuilt een heel verhaal achter, misschien wel een Carmiggelt Kronkel? Misschien een volgend blogje. Onderstaande foto is dus de beloofde cliffhanger.

Weet mijn romantische ziel dit plaatje te vangen in een mooi verhaal? Of laat ik het werk van Marius van Dokkum gewoon voor zichzelf spreken.

Op het Laaksepad, linksaf

Het carnaval is in de lucht, tenminste dat zou je denken met nog een week te gaan. Bij mijn wandeling samen met partner moest ik er vanaf het begin aan denken. Het Laaksepad in Hoevelaken was vandaag aan de beurt. En ik had mezelf nog zo voorgenomen, ik ga de grap niet maken, ik pas ervoor, ik doe het niet. Het was een grauwe zondag, later die dag zou er nog wat zon komen, maar dat is mogelijk later. Misschien ook niet. Het is niet koud, dus voor die 10 kilometer heb ik geen flesje water nodig, zo’n dorst zal ik toch niet krijgen. En ja hoor, daar is ie dan toch, Arie Ribbens wandelt verder mee vandaag.

Wij zakken door, we zullen niet verdorsten
En Willem grijp Marietje van achter bij de schouders
Dat wordt weer lachen, dat wordt een dolle boel
Jaha, dat kun je wel zien

BIJ HOEVELAKEN LINKS AF, hele generaties kunnen het meebrullen. En als je maar vaak genoeg links af gaat krijg je een rondje Hoevelaken en kom je bij dezelfde plek weer uit. Een klompenpad bij Hoevelaken en alle malaise vergeten, dat heb ik nu altijd gewild. Malaise is er genoeg, daar ga ik nu niet over hebben.

Een alleraardigste wandeling die ik in ieder geval ga onthouden omdat ik voor het eerste een dierenkerkhof heb bezocht. Het blijft je bij en het nieuwe leven ontpopte zich al op alle graven van de dierbare hondjes en poesjes die bij Hoevelaken begraven lagen, bij Hoevelaken links af, zij wisten het. Krokussen zijn voor mij ook onlosmakelijk verbonden met carnaval.

Halverwege de wandeling werd de wandelaar gevraagd zijn mening te geven over het pad in een ouderwets schriftje. Ik kondigde in dat schriftje aan dat ik dat via mijn blog zal doen. Belofte maakt schuld, dus mijn mening over dit pad voor toekomstige wandelaar en de makers. Het is een afwisselende wandeling die je een indruk geeft van de boerderijen in de omgeving van Hoevelaken, waarbij je de zekerheid hebt dat er voor de mensen die in de omgeving van Hoevelaken altijd een fijne wandeling te maken is in het kastelenlandschap, landerijen en mooie statige lanen. Ik heb ook het gezeur over de hoeveelheid asfalt gelezen. Dat valt enorm mee en ik heb al vaker mijn mening hierover gegeven. De eenzijdige mening dat klompen alleen met boeren worden vereenzelvigd is wel heel rigide. Mijn vader was een kruidenierszoon, hij droeg klompen. Mijn moeder is timmermansdochter, ze droeg klompen, alleen niet naar de kerk. Klompenpaden, kerkpaden, kuierroutes het is me om het even, het hoeft niet alleen door de weilanden om het fijn te hebben. Hoevelaken heeft wat het heeft, en daarmee was het Laaksepad een fijne wandeling, voor mij volwaardig klompenpad. En bent u de weg kwijt: LINKS AF