Vastbesloten om vandaag net zulke mooie foto’s te maken dan de Franse fotografe Sabine Weiss. Het was gisteravond te zien op tv. Zij over gewone mensen en ik over gewone klompenpaden. Maar wie of wat zijn gewone mensen en wat is een gewoon klompenpad? Het Terbroeksepad is een gewoon fijne klompenpad. En de foto’s? Die zijn gelukt, maar zal ik eens een geheimpje vertellen, met een strak blauwe lucht kan het bijna niet mislukken. (voor meer sprakeloze foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos)
Bij het begin spotte ik op de bekende startborden dat in het voorjaar/de zomer op dit klompenpad de spotvogel broed!!! Mijn vogelkennis is beperkt, maar bij een spotvogel had ik altijd het idee dat het een licht schertsende wijze van schrijven is? Weer wat geleerd, de spotvogel dus. Maar het is nog wat vroeg voor het broedseizoen, hoewel het lekker fris wandelweer is met een strak blauwe hemel. Als wandelaar van klompenpaden en blogger van flauwe stukjes daarover, zal ik de honneurs waarnemen voor deze spotvogel. Ik zal het Terbroeksepad een beetje opzomeren.
En ik hoefde dat niet alleen te doen, want het gras werd op deze 1e maart al gemaaid bij een van de boerderijen, een onverwacht nies verraadde de eerste stuifmeelkorrels en aan de rafelranden van Zwartbroek stonden in de tuinen van de nieuwbouwhuizen al meerdere lentebloemen. Geinige huizen trouwens, misschien een beetje kitsch voor de kniesoor, maar in ieder geval beter dan veel blokkendozen uit de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw.
Terugkijkend naar de foto’s van vandaag stel ik vast dat het Terbroeksepad aardig is opgezomerd.
Meerdere verrassingen vielen mij deze vrije vrijdag ten deel. Geen klompenpad vandaag want ik vond het weer niet helemaal geweldig en ik had al een rondje Speulderbos gelopen met hond. En nu we er toch hier zijn (Noord-Veluwe) stond het Marius van Dokkum museum op mijn lijstje. Ik had ooit in een boekhandel te Oosterbeek een aantal kaarten van de beste man gezien en nu bleek er een museum te zijn in Harderwijk. Daar gaan we naar toe besloot ik. Een fijne overzichtelijke tentoonstelling en Marius van Dokkum live aan het werk in het museum. Hij werkt eens per week een dagje in het museum en dat was vandaag.
Zijn werk doet me denken aan kronkels van Simon Carmiggelt een geniale schrijver. Hij was een soort held van me nadat ik al op mijn dertiende besloot niet meer aan helden te doen, dus ik was liefhebber van Carmiggelt. Willem van Hanegem was tussen mijn 8e en 13e dus mijn enige held, dit terzijde in het kader van de overbodige informatie. De schilder gaf desgevraagd aan dat hij wel eens de schilderende Carmiggelt wordt genoemd.
Even wat mooie kaartjes gekocht voor mijn op ‘elektriek’ fietsende moeder
Door koppelverkoop van museumentrees kon ik ook nog voor een gereduceerd tarief naar het Stadsmuseum van Harderwijk. Lopen in Harderwijk is geen straf. Geen idee wat ik er kon verwachten, maar voor korting doen we natuurlijk alles. Een interactief gedeelte over de inwoners van de stad uit het verleden. Beslist heel aardig gedaan, maar toen kwam voor mij een totale openbaring namelijk: De ridders van Gelre vertellen de geschiedenis van Gelderland, oftewel het voormalige Gelre. De ridders van Gelre? Ik had er nog nooit van gehoord, maar dat ligt beslist aan mij, denk ik. In het museum vertellen zij op een laagdrempelige manier en zelfs wat separatistische wijze over de verschillende tijdsvakken door de eeuwen heen over Gelre. Maar wat blijkt, op RTV Gelderland verschijnen ze al sinds mei 2018 bijna wekelijks om historische programma’s te maken. Vermoedelijk ook laagdrempelig, dus als ik even geen zin heb in een vuistdik geschiedenisboek kan ik kiezen uit een keur aan onderwerpen om me de Gelderse geschiedenis verder eigen te maken.
Interactief over de (beroemde) bewoners van Harderwijk
Een weet je wat ik stiekem het leukste vond van de historische wandeling met de ridders van Gelre? Het historisch perspectief was natuurlijk het Gelderse perspectief. Ik vertaalde dat met antipathie jegens de vader des Vaderland en tegen de overheersing van Holland. In hedendaags spraakgebruik, tegen de Oranjes en tegen de Randstad. Goh, dat biedt perspectief in een recalcitrante bui. Bovenal, het is ook een wijze les over geschiedenis. Wiens geschiedenis leer je? Altijd verstandig om hierbij stil te staan. Op de keeper beschouwd, als inwoners van Duiven, zou mijn vaderlandse geschiedenislessen gelieerd moeten zijn aan het hertogdom Kleef, maar dit terzijde. In een tijd van polarisatie moeten we de verschillen maar niet verder op de spits drijven en elkaar liefhebben. Maar ik kan me zo voorstellen dat je bij een lidmaatschap van de BBB een gratis bezoek aan het Stadsmuseum in Harderwijk kunt krijgen. Een gratis tip voor Caroline.
Over liefde gesproken. Onderstaand werk van Marius van Dokkum sprak mij bijzonder aan. Hoe liefde tussen twee mensen zo karikaturaal gemaakt is, zonder dat er ook maar een spatje van de intensiteit verloren gaat. Er schuilt een heel verhaal achter, misschien wel een Carmiggelt Kronkel? Misschien een volgend blogje. Onderstaande foto is dus de beloofde cliffhanger.
Weet mijn romantische ziel dit plaatje te vangen in een mooi verhaal? Of laat ik het werk van Marius van Dokkum gewoon voor zichzelf spreken.
Het carnaval is in de lucht, tenminste dat zou je denken met nog een week te gaan. Bij mijn wandeling samen met partner moest ik er vanaf het begin aan denken. Het Laaksepad in Hoevelaken was vandaag aan de beurt. En ik had mezelf nog zo voorgenomen, ik ga de grap niet maken, ik pas ervoor, ik doe het niet. Het was een grauwe zondag, later die dag zou er nog wat zon komen, maar dat is mogelijk later. Misschien ook niet. Het is niet koud, dus voor die 10 kilometer heb ik geen flesje water nodig, zo’n dorst zal ik toch niet krijgen. En ja hoor, daar is ie dan toch, Arie Ribbens wandelt verder mee vandaag.
Wij zakken door, we zullen niet verdorsten En Willem grijp Marietje van achter bij de schouders Dat wordt weer lachen, dat wordt een dolle boel Jaha, dat kun je wel zien
BIJ HOEVELAKEN LINKS AF, hele generaties kunnen het meebrullen. En als je maar vaak genoeg links af gaat krijg je een rondje Hoevelaken en kom je bij dezelfde plek weer uit. Een klompenpad bij Hoevelaken en alle malaise vergeten, dat heb ik nu altijd gewild. Malaise is er genoeg, daar ga ik nu niet over hebben.
Een alleraardigste wandeling die ik in ieder geval ga onthouden omdat ik voor het eerste een dierenkerkhof heb bezocht. Het blijft je bij en het nieuwe leven ontpopte zich al op alle graven van de dierbare hondjes en poesjes die bij Hoevelaken begraven lagen, bij Hoevelaken links af, zij wisten het. Krokussen zijn voor mij ook onlosmakelijk verbonden met carnaval.
Halverwege de wandeling werd de wandelaar gevraagd zijn mening te geven over het pad in een ouderwets schriftje. Ik kondigde in dat schriftje aan dat ik dat via mijn blog zal doen. Belofte maakt schuld, dus mijn mening over dit pad voor toekomstige wandelaar en de makers. Het is een afwisselende wandeling die je een indruk geeft van de boerderijen in de omgeving van Hoevelaken, waarbij je de zekerheid hebt dat er voor de mensen die in de omgeving van Hoevelaken altijd een fijne wandeling te maken is in het kastelenlandschap, landerijen en mooie statige lanen. Ik heb ook het gezeur over de hoeveelheid asfalt gelezen. Dat valt enorm mee en ik heb al vaker mijn mening hierover gegeven. De eenzijdige mening dat klompen alleen met boeren worden vereenzelvigd is wel heel rigide. Mijn vader was een kruidenierszoon, hij droeg klompen. Mijn moeder is timmermansdochter, ze droeg klompen, alleen niet naar de kerk. Klompenpaden, kerkpaden, kuierroutes het is me om het even, het hoeft niet alleen door de weilanden om het fijn te hebben. Hoevelaken heeft wat het heeft, en daarmee was het Laaksepad een fijne wandeling, voor mij volwaardig klompenpad. En bent u de weg kwijt: LINKS AF
F. Huysmans, Boerendans, De wals (Danszaal in de Rustende Jager), 1914. Stedelijk Museum Alkmaar, maar tot 25 juni 2023 nog in het Noord-Veluws Museum in Nutspeet
Frans Huysman schilderde de Boerendans en als representant van de Bergense school leefde hij de laatste twintig jaar van zijn leven in Nunspeet. Hij stierf relatief vroeg aan de schildersziekte loodvergiftiging. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik nog nooit van Frans Huysman had gehoord, laat staan dat ik zijn Boerendans op mijn netvlies had staan. Zelfs wist ik niet dat Nunspeet van oudsher een kunstenaarsdorp was zoals er zo velen in Europa ontstonden nu de uitvinding van verf in tubevorm rond 1840. Vanaf dat moment kon men zich aan het werken in de open natuur gaan wagen. Dat hoorde ik dan vorige week bij de aankondiging van de expositie over Frans Huysman in Nunspeet. En dat is het mooie van geschiedenis, oorzaak en gevolg zijn daarmee aan elkaar te koppelen. Zonder de verftube geen kunstenaarskolonies in de periferie. En zonder de trein van Utrecht naar Zwolle ook in Nunspeet geen kunstenaarsdorp al is dat nog niet eens zo heel lang algemeen bekend. Veel grote ateliers en hotels uit die tijd getuige wel van (rijke) artistiekelingen, zo ook dorpsherberg De Roskam.
De overzichtstentoonstelling van Frans Huysman was leuk, maar meer nog was ik aangenaam verrast door de kleine maar fijne collectie uit de vaste tentoonstelling van meerdere kunstenaars uit Nunspeet en omgeving. Twee schilderijen van Frans Huysman wil ik jullie trouwens niet onthouden. De eerste is over de watersnoodramp in Zeeland in 1953, actueel omdat het zeventig jaar geleden is. Het was een jaar voor zijn dood en hij moet al behoorlijk ziek geweest zijn volgens mij.
Mijn wenkbrauwen fronsten bij onderstaand schilderij, hoewel ik mijn gezicht meteen weer in een plooi trok. Dit behoeft enige uitleg, maar kijkt u zelf eens naar dit werk van Frans Huysman.
Dit schilderij is uit 1924 (Schoorl) en heeft de naam Griet ……. (foto te onscherp om achternaam goed te kunnen weergeven)
Ik dacht bij het zien van dit schilderij, goh, toen ook al wat is in deze tijd nu zo nieuw aan mannen in vrouwenkleding en andersom en het hele scala aan queerverschijningen? Fout!!!! Ik zag een man in vrouwenkleding, maar het kan ook een vrouw met een mannengezicht zijn, of……. Ik laat me niet meer verlokken tot een definitie over dit werk. Een soort Mona Lisa werk van onze Frans en hij noemt het Grietje …nog wat. En wat dan nog, mijn wenkbrauwen staan weer op hun plek.
Bij binnenkomst in het museum liepen we langs het prachtige gedicht van Bergman met de titel Reisbrief uit 1960.
Mijn interpretatie van het gedicht aangevuld met mijn eigen (voor)oordelen. Mensen uit deze streek waren eenvoudig, arm en stijfkoppig en uiteraard heel christelijk en vroom. Een gratis idee voor een romancier, beschrijf de Veluwse zandige godvrezende armoede uit de periode rond de vorige eeuwwisseling waarin losgeslagen kunstenaars een onderdeel gaan vormen van de godvrezende gemeenschap. Hoe zullen zij de losgeslagen Sodom en Gomarra kunstemakers hebben ontvangen? Frans Huysman is bijvoorbeeld vier keer getrouwd. De dynamiek tussen beide gemeenschappen zijn een roman waard, misschien iets voor Jan Siebelink?
Hedenochtend wilde ik al om half tien in Voorthuizen zijn om de heldere frisheid van het Griezeveensepad te mogen proeven. Vanwege gedoe op het werk wist ik al dat het niet zou gaan lukken. En er kwam nog meer gedoe bij, zelfs bij aanvang van de wandeling en onderweg. Je hebt dat soms zo, iedereen heeft wel een werksoort waar gedoe aan kleeft. Iedereen natuurlijk op zijn eigen manier en zelfs binnen je werksoort zal ieder individu anders reageren. Op het snijvlak van justitie en hulpverlening heb je als reclasseringswerker wel eens gedoe met boeven en boevinnen. En soms is er gedoe met andere instanties die ook het beste voor hebben met de maatschappij, de hulpverlening en hun eigen ego. Zo’n gevalletje dus. Ik kan je verzekeren dat zo’n telefoontje in de bossen van Voorthuizen niet leuk is, maar altijd nog prettiger dan achter een laptop thuis of kantoor. Dit gezegd hebbende vond ik de titel Gedoe op het Griezeveensepad wel pakkend. Het allitereert en bovenal, misschien dat dit mensen van het klompenpad prikkelt. Wat is er mis op ons Griezeveensepad? Nu beste vrijwilligers en andere liefhebbers van klompenpaden in het algemeen en het Griezeveensepad in het bijzonder: ,,Helemaal niets er is alleen gedoe in mijn kop op het Griezeveensepad.”
Al weken had ik me verheugd op de klompenpaden in deze omgeving. Wat wil het geval, we wonen een poosje hier in verband met een verbouwing thuis en het eerste waar ik naar keek, welke klompenpaden heb ik in de buurt nog niet gelopen en die pakken we even lekker mee. De hemel was helder blauw en de lucht knisperde frisheid, zelf na twaalf uur ’s middags toen ik begon. Ik ken mensen in mijn omgeving die het hebben over dat er prana in de lucht zit. Kort uitgelegd via deze site:Deze prana energie of prana levensenergie bevindt zich overal om ons heen. Dat komt omdat er drie bronnen zijn van energie: de zon, de lucht en de grond. Vanuit voorchristelijke tradities is 31 januari tot 2 februari de aanvang van Imbolc, het definitieve einde van de winter en het begin van de lente. En dat was vandaag duidelijk te merken. Ik ben geen bioloog, maar het had wel wat vandaag, hoe je het ook wil noemen en ondanks de ‘mindfucks van het werk.”
Mijn laatste klompenpad dateert van 2 november en dat is al weer drie maanden geleden. Ik had wel wat wandelingen gemaakt tussendoor, maar het kriebelde weer. Het Griezeveensepad is het eerste klompenpad in 2023 en mijn nummer 106 in totaal. Ik had er zin vooral na het lezen van commentaar dat mensen zich stoorden aan de visuele vervuiling van allerhande vakantiehuisjes. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik heb qua omgeving echt wel mijn voorkeuren, maar er zijn mensen die vinden de polder te weinig bosrijk, zandwegen te modderig en een gebrek aan bospaden is vloeken in de kerk van de anti-asfalt-fundamentalisten. Voor mij is het wat het is en iedere wandeling heeft zijn charme. De huisje waren nog beperkt bewoond, maar achter de beukenhagen was duidelijk dat velen hun eigen paleisje hadden gecreëerd lang het Griezeveensepad. En geef ze eens ongelijk. Ik zou bijna een voorstel willen doen om bij in ieder geval één chaletpark door het park te gaan lopen om heerlijk te genieten van de truttige creativiteit op en rond de vakantiehutjes. Als tijdelijk bewoner van een vakantiehuisje in Garderen voel ik me solidair met mensen in deze onderkomens.
De hemel kan wachten, eerst naar De Flint. Dat was afgelopen zaterdagavond. De musical van Meatloaf draaide in Amersfoort en we hadden kaartjes. Twee dagen ervoor wist ik niet eens dat er een musical was. Ik wist wel wie Meatloaf was uiteraard. Op een sombere zondag in 1978 komt de jongste broer van mijn vader op bezoek. Hij gaf een LP in ons hand. ,,Hier, moet je maar opnemen Is heel goed!!!” Mijn oom is zoals veel broers van mijn vader een beweeglijk man en zeer enthousiast als ze iets mooi vinden. Zo ook nu, maar hij was op bezoek met zijn vriendin die nog niet echt in de familie bekend was. Volgens mij was dat de vriendin die later mijn tante zou worden. Maar dit ter zijde. Wij snel een leeg cassettebandje organiseren en opnemen maar. Ik was volgens mij net brugpieper. Er werd gedanst op Paradise by the Dashboard Ligth op mijn eerste klassenfeest. Maar de LP kende ik niet. Ik was meteen verkocht en dat is eigenlijk heel mijn leven gebleven. Heaven can Wait dus…..
De Flint in Amersfoort had Bat out of Hell met René van Kooten en Tessa Sunniva van Tol. Ik zou liegen als ik zeg dat ik wist wie ze waren, maar ik weet nu dat het geweldige stemmen zijn die de musical over het leven van Meatloaf magnifiek wisten te vertolken. Ik ga geen recensie schrijven, maar ik kan jullie verzekeren ze waren poepgoed. Ik ben niet echt een musicalfan, maar voor de musical van Meatloaf ben ik qua karakter en leeftijd een exponent van de doelgroep. En dat is dan even schrikken, als volwaardig lid van een doelgroep. Eigenlijk had ik gewaarschuwd moeten zijn, maar ik was het vergeten. Zo’n tien jaar geleden bezochten we een concert van Supertramp in Köln. ,, Goh wat een ouwe lullen allemaal in Duitsland, tot dat je beseft dat jij zelf een van die ouwe lullen bent. Ik was toen midden veertig. Nu zijn we ruim tien jaar verder en wat denk je? Ik kijk in de spiegel van mijn kalenderleeftijd. Ik negeer het, concentreer me me op de voorstelling met de band, samen met René en Tessa. Had ik al gezegd dat ze goed waren?
Genietend op het balkon van de muziek, de voorstelling en denkend aan 1978, de middelbare school en mijn oom en alles wat die tijd aan herinneringen met zich meebracht. En deze LP natuurlijk. In de voorafgaande lezing werd uitgelegd hoe Meatloaf onderdeel uitmaakt van de stroming van de Symfonische Rock, maar toch weer anders. Bovendien was het de meest verkochte LP/CD allertijden doceerde een Twentse docent van het conservatorium in Enschede. Het was een perfecte Memory Lane.
Bijna perfect. Want weet je wat het is. De broekies, brugpiepers en pustenpubers uit 1978 zijn niet alleen ouder geworden, maar ook een beetje meegegaan met de tijd. We zaten op het balkon, en voor ons zaten twee vrouwen. Een setje of BFF, maakt me niet uit. Bij de eerste tonen van de band gedroegen ze zich als stuiterende bakvissen. “Ieder zijn meug dacht ik, wees een beetje meegaand, we hoeven niet allemaal ingetogen te genieten zoals ik. Maar…….ook een boomer doet allerlei dingen met een telefoon. Ze lieten vriendinnen elders mee genieten, regelmatig werd er iets gegoogeld en om de tien minuten moesten de inkomende berichtjes gecontroleerd worden. Wat een aanfluiting die muts in het theater. Pubers moeten nu misschien hun schooltijd zonder mobiel gaan doorbrengen. Dat zouden ze ook met overjarige pubers uit 1978 moeten doen. Dacht je niet wat een achtelijk k** wijf? You took the words right out of my mouth.
We wonen nu al weer drie weken op de Veluwe. Het is prachtig hoor, ook als het wat grijzig is. Het heeft ook nadelen kwamen we vandaag achter. Een boodschap vergeten, maar op zondag is er niet standaard een supermarkt open. Sterker nog, de dichtstbijzijnde supermarkt was 17 kilometer verder op. Voor een volgende dus keer beter plannen, voor nu even naar Harderwijk. Het heeft een soort van vakantiegevoel, de hypermarché heet hier ook gewoon Jumbo, maar ze verkochten wel de ontbrekende olijfolie. En als we er dan toch zijn, dan ook maar even slenteren op een koude en grijze zondagmiddag in de binnenstad. Ondanks koude die tot diep in je poriën doordrong, was er niets mis met Harderwijk. Mijn wederhelft wist al te melden, we komen een keer terug als de winkels open zijn en het minder koud is. Of in ieder geval als de winkels open zijn!!!
Mij intrigeerde vooral een bordje in één van de straatjes bij het begin van de wandeling. Mijn fantasie sloeg op hol. Ik zag een steegje, en steegjes hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me, zeker als de naam van de steeg Grote Poortsteeg is. Maar je mag er niet zonder doel ophouden in de portalen, in dit geval het begin van de Grote Poortsteeg, een verbindingssteegje naar een ander pittoresk straatje. Zonder doel? Wat is zonder doel denk ik dan. Mag je er een foto maken voor een lullig blogje? Wie bepaalt wat dat is ‘geen doel’. Als de jongens en meisjes van Extinction Rebellion in Harderwijk er een sit-inn zouden houden, of erger nog, zich aan de straat in de grote Poortsteeg zouden vastplakken is er toch een doel? Of als twee mensen elkaar leuk vinden en dat even niet en public willen tonen, dan geeft de Grote Poortsteeg tijdelijk voldoende privacy. Een goed doel lijkt het me. Wat zullen de jongens en meisje van de gemeenteraad in Harderwijk in gedachten hebben gehad toen ze deze APV bedachten? Welke criminele activiteiten hadden ze voor ogen? Je zou eigenlijk de raadsstukken er eens op na moeten slaan.
Deze zondagmiddag in januari hebben we heerlijk doelloos door Harderwijk gelopen, doelloos zitten nadenken over doelen en naar de horizon van het IJsselrmeer zitten kijken, geheel zonder doel. We liepen een erg geinige horecagelegenheid binnen, maar dat had een doel. We hadden het koud en die kou was op mijn blaas geslagen. Dus een cappuccino mocht, want dat we een doel.
Soms is het leven best zwaar kut. Ik weet dat dit een pakkend begin is en hoge verwachtingen schept. Mijn moeder zal mogelijk haar wijze hoofd schudden bij het lezen van deze openingszin, maar ik kan moeilijk zeggen ‘Soms is het leven best zwaar yoni’. Ik weet niet of het dan nog duidelijk is, het is zeker niet pakkend.
Wat is het geval, klimaatproblemen ten spijt, maar het dreigt winter te worden. Donderdagochtend had ik al een mooi plaatje geschoten van onze hond, liggend op de bank in ons tijdelijk verblijf in Garderen. Sneeuw! Niet indrukwekkend veel, maar wel wittig en de belofte van grote hoeveelheden voor vrijdag. Code geel, oranje, rood of welke kleur van de regenboog dan ook. Wandelen in het Speulderbos, klaar om de mooiste kitsch foto’s te maken. Code oranje was helaas hier wel heel erg pastel.
Door ander nieuws was ik ook gedreven om te wandelen. Het nieuws van donderdag 19 januari werd gedomineerd door een verbod op dikmakende taarten. Taart trakteren op het werk moet maar eens verboden worden wisten gezondheidsgoeroes uit een Canadees onderzoek te destilleren. Eigenlijk ben je een soort stille terrorist als je het waagt om je collega’s bloot te stellen aan taart op je verjaardag. Suikers zijn slecht, veel suikers zijn nog slechter en het aanbieden van suikers aan je collega’s maakt je een sluipmoordenaar volgens de humorloze gezondheidsfundamentalisten. Een nieuw evangelie is geboren. Het is het type mens dat met een grimassende feak-lach beweert dat het eten van een worteltje het allerlekkerste is in de wereld en zich hoofdschuddend van je afwendt als je de stopknop van je uitlachmodus niet meteen kunt vinden. Samen met de twee glazen alcohol is genoeg-retoriek uit hetzelfde Canadese onderzoek, twee glazen per week (!) wel te verstaan, word ik niet goed van deze dooddoeners. Het is het type mens dat een verdienmodel koestert om de levenslust uit ieder mens te halen, sterker nog het menszijn probeert te ontkennen. Ik weet nu waarom de mythische wezens in de befaamde Harry Potterserie dooddoeners heten. Het is het type mens dat mij doet grijpen naar mijn laatste pakje sigaretten dat ik 146 dagen geleden heb opgemaakt. Het doet mij snakken naar een peuk en dit soort mensen heel hard in hun gezicht te blazen met de woorden: Lekker puh. Maar ja, zo ben ik niet, ik denk het alleen maar.
Vrijdag, 20 januari. Ik heb de tijd om te lopen, de sneeuw viel 100 kilometer zuidelijker en in het Speulderbos lag op een enkele boom wat sneeuw en een enkele gunstig gelegen bospad was nog wit. Er restte mij niet meer dan een gezonde boswandeling te maken in het overwegend bruingrijze bos en mezelf te trakteren op zelfgemaakte overheerlijke sneeuwtaartje op een bedje van elfenbankjes. Heerlijk en gezond! Maar Karma is een bitch. Een van de bordjes van de wandelroute had ik gemist en kwam terecht bij de plaatselijke supermarkt. Ze hadden taart, maar er was geen collega in de buurt om te vermoorden. Maar in mijn uiterste rebellie kocht ik GEWOON een pak koekjes en vrat die allemaal achter elkaar op. Lekker puh!!!!
In aller stilte vandaag thuis gewerkt. In mijn nieuwe thuis dan wel te verstaan. In de verte af en toe wat geluiden van het verder uitbouwen van het vakantiepark op de Veluwe. Het is nog lang niet klaar, de modder is alom aanwezig, maar het is wel rustig. Geen afleiding van collega’s, partner ‘echt’ aan het werk en onze trouwe viervoeter gedraagt zich als een waardige bejaarde hond en slaapt op de bank in het zonnetje. Voordat ik het wist was het twee uur ’s middags. Tussendoor had ik een eitje gebakken, maar verder doorgebuffeld en dat was te merken aan mijn rug. Die was nog niet hersteld van de verhuizing en mijn tijdelijke verblijf is niet geheel arbo technisch verantwoord. Dus maar de pauzewandeling aanvangen. En ik had me er al op verheugd voor we aankwamen in Garderen. De historisch natte januari is vandaag officieel ten einde dus het kan nu. Ik had al wel gezien dat er een tot mijn verbeelding sprekende bestemming is om te lopen, namelijk DRIE.
Op een kleine drie kwartier lopen komen we in Drie. Een eeuwenoude nederzetting waar vroeger de diligence al langskwam, zo vertelde me een vriendelijke man me afgelopen zondag. De grootte van de nederzetting is precies drie huizen. In de gelijknamige uitspanning is vanaf woensdag de mogelijkheid om te lunchen. Twee kroketten met Veluws brood staan er op het menu, dus ik zal me vaker melden. Voor de kroketten en de schoonheid van de wandeling zomaar in mijn achtertuin. Misschien durf ik het aan om het brood te weigeren en drie kroketten te vragen.
sprakeloos verhalen 